Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ με τους Μόργκαν Φρίμαν, Μπραντ Πιτ, Κέιβιν Σπέισι, Γκουϊνέθ Πάλτροου.
Ο παλαίμαχος ντεντέκτιβ Σόμερσετ ( Μόργκαν Φρίμαν), λίγο πριν τη σύνταξη αναλάμβάνει την εξιχνίαση μιας σειράς ιδιότυπων φόνων, σε συνεργασία με το νεαρό Μιλς ( Μπραντ Πιτ).
Επτά θανάσιμα αμαρτήματα: Λαιμαργία, Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή, Φθόνος. Επτά φόνους που έχει να επιτελέσει
ο κατά συρροήν δολοφόνος John Doe, αυτόκλητος ιεροκήρυκας και τιμωρός του κακού που πλανάται πάνω στην πόλη. Μια πόλη χαμένη στο χωρόχρονο, τυλιγμένη σε ένα ζοφερό ημίφως, κάτω από μια ψιλή επίμονη βροχή που δεν σταματάει ποτέ, σαν να ήθελε να την ξεπλύνει από τα κρίματά της. Ο Σόμερσετ νομίζει ότι τα έχει δει όλα, βρίσκεται όμως μπροστά σε κάτι το ανήκουστο, ένα δολοφόνο σχεδόν διανοούμενο, καλλιτέχνη, που οι φόνοι του εμπνέονται όχι μόνο από τις Γραφές, αλλά από την Κόλαση του Δάντη ή το Χαμένο Παράδεισο του Μίλτον και που ο καθένας τους μπορεί επάξια να διεκδικήσει την όψη ενός πίνακα του Ιερώνυμου Μπος. Μαζί του ο νεαρός παράφορος και κάπως αδέξιος Μιλς, ζευγάρι με μια συμπαθή γυναίκα που κατοικεί ( τί περίεργο..) σε ένα σπίτι χτισμένο πάνω στις ράγιες τρένου που τραντάζεται κάθε τόσο, κάνει με το Σόμερσετ το τυπικό ζευγάρι αστυνομικών σε αντιπαράθεση: ο μεγαλύτερος και πιο σοφός αστυνομικός έχει απέναντί του μια προστατευτική πατερναλιστική συμπεριφορά χειραγωγώντας το πάθος του νεαρού. Ο Ανώνυμος στήνει τους φόνους του αριστοτεχνικά όπως η αράχνη τον ιστό της, παίζοντας σαν τη γάτα με το ποντίκι με τους δύο διώκτες του, πότε παραπλανώντας τους, πότε φέρνοντας του κοντά στη λύση, οδηγώντας τους ο ίδιος μετά τη σύλληψή του έξω από την πόλη. Βίαιη αλλαγή σκηνικού: μετά από το νοτισμένο ημίφως, βρισκόμαστε κάτω από το σκληρό ήλιο της ερήμου για να οδηγηθούμε σε αυτό που μοιάζει με την Αποκάλυψη. Είναι ένα κουτί. Μαντεύεις ίσως, αλλά δεν θέλεις να ξέρεις τί είναι μέσα..
Καμία μανιχαϊστική προσέγγιση που υπάρχει συνήθως στα αστυνομικά θρίλλερ: ο καλός μπάτσος, ο-ενσάρκωση του κακού- δολοφόνος. Όπως ο ( εξαιρετικός ο δωρικός Φρίμαν), Σόμερσετ,ο θεατής καλείται να μπει στο μυαλό του Ανώνυμου, που δεν είναι απλά ένας ψυχοπαθής θρησκόληπτος, αλλά αντιπροσωπεύει κάτι που θυμίζει σε όλους αυτό που προτιμάμε να μην σκεφτόμαστε: ότι το τρομακτικό Κακό βρίσκεται εν σπέρματι μέσα στην ίδια την ανθρώπινη φύση..
Σε αυτή τη δεύτερη ταινία του, ο ταλαντούχος δημιουργός του πολύ γνωστότερου, εξαιρετικού Fight Club, κάνει μία από τις πιο σκοτεινές ταινίες της δεκαετίας του '90 και όχι μόνο. Ένα πρωτότυπο σενάριο, μία ιδιοφυής σκηνοθεσία, ένα ονειρεμένο καστ, όπου όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους- ο Φρίμαν στον καλύτερο ίσως ρόλο της καρριέρας του, ο Πιτ απεκδύεται τη λουστραρισμένη περσόνα του, η Πάλτροου ανθρώπινη και ζεστή και φυσικά η άφθαστη κλάση του μεγάλου Σπέισι,όλα αυτά συνθέτουν μια ταινία που έχει πια καταχωρισθεί στις κλασσικές του είδους της:( What is in the fucking box?)!
Λίλη Παπασπυροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου