Rosemary's baby, κάτι περίεργο συμβαίνει.

Ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία Roman Polanski, 1968.
Ένα κλασικό έργο τρόμου είναι και “Το μωρό της Ρόζμαρυ”, που γυρίστηκε το 1968 από τον Roman Polanski, βασισμένο στο ομώνυμο εφιαλτικό μυθιστόρημα του πολύ καλού συγγραφέα Ira Levin, με τους θαυμάσιους ηθοποιούς Mia Farrow και John Cassavetes.
Η παράνοια του αόρατου, η ανατριχιαστική αίσθηση του υπερφυσικού, το σταδιακά αυξανόμενο κλίμα αγωνίας και απειλής, συνθέτουν μία από τις αριστουργηματικότερες “διαβολικές” λεγόμενες, ταινίες από καταβολής κινηματογράφου. Ο Polanski κατορθώνει και “αγγίζει” το κακό, χωρίς καν να το δείχνει. “Παίζει” με τον θεατή και πετυχαίνει να τον καθηλώσει.
Όλα φαντάζουν ύποπτα, δαιμονικά. Ο τρόμος παραμονεύει …
Και η μουσική σε υποβάλλει με την απλότητα και την ηρεμία της.

από τον   Φίλο  kst

σχεδόν αυθεντικός διάλογος: σύννεφα πολέμου πάνω από το καφέ μας

-τι γίνεται, ρε συ; πόλεμος, ε;

-γιατί; αυτό που έχουμε τώρα τι είναι; ειρήνη;
-θα ζορίσουν πολύ τα πράγματα.. για χούντα μας βλέπω.
-γιατί; αυτό που έχουμε τώρα τι είναι; δημοκρατία;
-τι να σου πω.. πάντως δεν βλέπω να την βγάζουμε μέχρι το καλοκαίρι..
-γιατί; αυτό που έχουμε τώρα τι είναι; χειμώνας;
-καλά, δεν γαμιέται.. ας πιούμε τον καφέ μας καλύτερα χωρίς να μιλάμε.
-ε, τι; έτσι στη μούγκα θα την βγάλουμε;
-γιατί; αυτό που έχουμε τώρα τι είναι; 

 Γιάννης Αντάμης

για να διαβάσεις ολόκληρη την συλλογή των κωμικών αποσπασμάτων με τίτλο " Το Ηπειροκεάνιο" πάτησε εδώ.

Rent-a-cat, γέμισε τη καρδιά σου τρυφερότητα

Ζείτε μόνη/ος? Νιώθετε μοναξιά? Θέλετε να γεμίσετε το συναισθηματικό κενό σας? Η νεαρή Sayoto έχει τη λύση για σας! Νοικιάζει γάτες σε μοναχικούς ανθρώπους,αφού πρώτα τους περνά από τεστ, ώστε να βεβαιωθεί ότι ανταποκρίνονται στις απαραίτητες προυποθέσεις για να τους εμπιστευτεί τα γατάκια της, αλλά και για να τους δώσει τη γάτα που τους ταιριάζει! Τα γεγονότα όμως που θα ακολουθήσουν θα κάνουν τη Sayoto να συνειδητοποιήσει πόσο μόνη είναι και η ίδια...
Η γιαπωνέζα Naoko Ogigani γύρισε με ειλικρίνεια,χιούμορ και ευαισθησία ένα ποιητικό ''παραμύθι'' για μεγάλους,που διαθέτει μια καθαρότητα,θα έλεγα,παιδική αλλά και έναν μελαγχολικό σκεπτικισμό.
Δεν ξέρω -δυστυχώς - πολλά για τον σύγχρονο ιαπωνικό κινηματογράφο, αλλά αυτή η''περιθωριακή'' ταινία μου άνοιξε την όρεξη!

 Γιούλη Ζαχαρίου

all you need is a pc

Τέτοιες στιγμές, μετά από τόση ώρα μπροστά στον υπολογιστή με κάμποση πληκτρολόγηση και κολλήμενους φακούς επαφής στον αμφιβληστροειδή, σκέφτομαι πως ούτε ένα τόσο δα χαρτάκι δεν έχει απομείνει με τον γραφικό μου χαρακτήρα. Έχω ξεχάσει τα γράμματά μου και τον κάλο στο μεσαίο δάχτυλο από το στιλό, που έδινε ένα κάποιο πρεστιζ φυτούκλας στα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια. Τόσα αρχεία και καθόλου μελάνι. Ένας κωδικός πίσω μας και μακριά από τους ανθρώπους μας κάποια στιγμή. Και να θέλουμε να μας βρουν, δε θα μας ανακαλύψουν ποτέ. Και να μη θέλουμε, πάλι δε θα μας ανακαλύψουν. Τόση η επιτυχία των υπολογιστών.

 Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.

The Man in The White Suit, μια κωμωδία με κοινωνικούς προβληματισμούς

 Σκηνοθεσία: Alexander Mackendrick, 1951

Τις προάλλες ενώ βρισκόμουν με παρέα γνωστών μου κι αφού για πολλοστή φορά άκουσα για το πού παίζει το καλύτερο σουβλάκι, ποιος έχει το καλύτερο Μνημόνιο, πού έχει τα καλύτερα κουρτινόξυλα κτλ αποφάσισα να αναφερθώ στον ξεχωριστό βιολόγο Aubrey De Grey και στις προσπάθειές του να αντιμετωπίσει την ασθένεια της γήρανσης και πρακτικά στο σχετικά κοντινό μέλλον, να μην πεθαίνει κανείς από γηρατειά καθώς και τις ασθένειες που σχετίζονται με αυτά. Ενώ περίμενα να ακούσω ένα κύμα επευφημιών για μια τέτοια προσπάθεια, άρχισα να δέχομαι μαζικό attack. «Τι νόημα έχει μια ζωή που θα διαρκεί για πάντα;», «Πού θα βάλουμε όλον τον κόσμο αν δεν πεθαίνει κανείς;», “Αυτό είναι ενάντια στη φύση.», «Μπούρδες, αν γίνει κάτι τέτοιο θα ισχύει μόνο για μια ελίτ» κτλ κτλ.

Άθελά μου έγινα πρωταγωνιστής σε ένα κεφάλαιο του «Περί Θανάτου» του Ζοζέ Σαραμάνγκου όπου οι άνθρωποι επαναστατούν επειδή πλέον δεν μπορούν να πεθάνουν! Μιλάς για την προοπτική μιας ζωής μεγαλύτερης σε διάρκεια (και ποιοτικότερης) και χαλάς το βράδυ του Σαββάτου.

«Ο Άνθρωπος με το λευκό κουστούμι», είναι μια ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ταινία. Ένα φιλμ από αυτά που αναγκαστικά έπρεπε να κυκλοφορήσουν με το πασπάλισμα της κωμωδίας για να μην πέσουν βαριά στον κόσμο. Μην ξεχνάμε το σημαντικότερο. Η τέχνη στην πλειονότητά της είναι πουλημένη στο κοινό της όπως και σχεδόν όλα τα πράγματα στην ζωή σήμερα. Είναι φτιαγμένη για να αρέσει. Η πραγματική όμως τέχνη αμφισβητεί έντονα την καθεστηκυία τάξη και είναι προορισμένη να ενοχλεί, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Το σπουδαίο αυτό έργο του τεράστιου σκηνοθέτη Alexander McKendrick (“Sweet smell of success”) δεν έχει φυσικά τη φήμη ενός “Ladykillers” ή άλλων ταινιών με τον σπουδαίο Alec Guiness και ο λόγος είναι απλός. Τολμάει να τα βάλει με όλους.

Ο φτωχός κόσμος, σε αγαστή «συνεργασία» με το μεγάλο κεφάλαιο, εξεγείρονται στην προοπτική μιας εφεύρεσης ενός θαυματουργού υφάσματος, το οποίο ποτέ δεν θα φθείρεται, δεν θα λερώνει και δεν θα τσαλακώνεται. Το περίφημο “Planned Obscolescence” είναι αυτό στο οποίο στηρίζεται ένα σύστημα όπως ο Καπιταλισμός. Στον Καπιταλισμό τα πράγματα πρέπει να χαλάνε, οι εφευρέσεις να πατεντάρονται, οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν ακατάπαυστα και φυσικά, πρέπει να πεθαίνουν (κατά προτίμηση λίγο πριν συνταξιοδοτηθούν).

Το “Man in the white suit” είναι ένα γνήσιο αντικαπιταλιστικό φιλμ, όχι κατ’ ανάγκη κομμουνιστικό, όπου τονίζεται η δυσφορία των ανθρώπων καθολικά όταν κάτι πρόκειται να αλλάξει και να τους βγάλει από το Μάτριξ στο οποίο ζούνε. Δεν είναι ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, αλλά έτσι κι αλλιώς στη ζωή μου ποτέ δεν με έκαιγε να ψάχνω για ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ, τέλειους δίσκους, φωνές που να πιάνουν όλες τις οκτάβες. Είναι «Μία καλή ταινία», μια σπουδαία ιστορία κι ένα υπερμοντέρνο φιλμ φτιαγμένο 64 χρόνια πριν, που στη μεγαλύτερη διάρκειά του τόλμησε να ασχοληθεί με πράγματα που άλλες θεωρητικά «μεγάλες» ταινίες δεν έχουν θίξει ποτέ.

Για να υιοθετήσεις μια νέα ιδέα, δεν χρειάζεται να είναι τέλεια. Αρκεί να είναι καλύτερη από αυτήν που είχες πριν.

Μάνος Κουφάκης 

η ιστορία ενός όνοματος

Artwork by Björn Griesbach

Έφυγες βιαστικά τον Ιούλιο, τώρα σιγουρεύτηκα πως δεν υπάρχει κάτι πέρα από την στάχτη του θανάτου. Είχες υποσχεθεί, θα μου φανερωνόσουν αν πέθαινες πρώτη.
Αν ζούσες ,θα γιόρταζες σήμερα. Θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κάπου παρακάτω θα βρισκόμασταν.
Θα μελετούσαμε ξανά εκείνη την εποχή.
Δεκάδες βραχιόλια σαν της Τζάνις και ινδικές φούστες, θυμάσαι;
Στικ ινδικά να καίγονται στο δωμάτιο και τα βινύλια να βγάζουν φωτιές σαν εκείνους τους μάγους από το στόμα.
Δεν σε θρηνώ, όχι, απλά αν υπήρχες θα μιλούσαμε για τόσα. Θα μιλούσαμε για την εποχή των υποκριτών, αυτήν που διανύουμε με τόση περηφάνια, θα μιλούσαμε για τα μάτια μας που ήταν αθώα, να, αυτό μου λείπει, μαζί μοιραστήκαμε αυτήν την αθωότητα, δεν ήμασταν για τίποτε υποψιασμένοι..
Και να σου πω κάτι μικρό μου; Τώρα με υποψιάζει η πολλή καλοσύνη, πρώτη ήττα, το συνειδητοποίησα πολύ τελευταία, πρώτη ήττα.
Παρατηρώ και περιμένω την αντίθετη πλευρά του χαμόγελου, εντάξει, όχι πως δεν πιστεύω, αλλά να, μαζεύτηκαν τόσα..
Μουλιάσαμε μαζί στην λίμνη των υποκριτών...
Χόρευες στα Στύρα με ένα μεθυσμένο φεγγάρι, χορεύαμε μαζί και η ενέργεια μας ενωνόταν, μπορούσε να διαχέεται και να γίνεται φως.
Πρώτος έφυγε ο Πάνος πριν δεκαπέντε χρόνια, φέτος εσύ.
Άνοιξα την πόρτα μου σήμερα, βγήκα έξω και μίλησα λίγο με τον ουρανό.
Έβγαλε κάτι γκρίζα βαμβάκια που μου μπούκωσαν την διάθεση.
Θα γιόρταζες σήμερα.
Όταν είπα την κόρη μου ΚΑΤΕΡΊΝΑ ήταν γιατί αγαπούσα το όνομα σου μέσα από εσένα.
Ποτέ δεν υποκρίθηκες για να αποφύγεις..
Ποτέ δεν έγινες λιπόψυχη.
Ποτέ δεν υπήρξες νευρωτική.
Μασουλάω κάτι λέξεις που τις βγάλαμε μαζί σαν κωδικούς μυστικούς επικοινωνίας.
Χάι Σάπαραλ, γατόνι, ψζουνινίνιον...
Το να έχεις μπέσα είναι χαρακτηριστικό βαρύ σαν ιστορία..Και φυσικά δεν έχει φύλο.
Αλήθεια, θυμάσαι το "χαμένο", ναι αυτό το γοητευτικό πλάσμα που έμοιαζε στον Lou Reed, δούλευε στο νεκροτομείο για να κάνουν οι φοιτητές της ιατρικής μελέτες, θυμάσαι; Ήταν μέσα στην ηρωίνη πιο βαθιά κι από τυφλοπόντικα.
Τον είδα μια μέρα, είναι μια χαρά κι έχει δυο παιδιά. Φεύγοντας είπαμε θα τα πούμε, σιγά μην τα λέγαμε..
Δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως γλύτωσε...
Λοιπόν Κατερίνα δεν υπάρχει τίποτε μετά τον θάνατο ε; Ο Επίκουρος είχε δίκιο λοιπόν, μόνο εκείνος ο πατέρας μου κι ο παππούς μου με έχουν μπερδέψει αφού όσα μου είπαν στο όνειρο μου συνέβησαν, έχω και μάρτυρες...
Λοιπόν; Τίποτε δεν υπάρχει εκεί που είσαι τώρα; ή περνάς τόσο καλά που όλα εδώ κάτω σου φαίνονται απίστευτα ανιαρά και ανούσια;
Ίσως και να είναι αυτό.
Άκου, εδώ κάτω ζούμε σε ένα απίστευτο κομφούζιο. Η έπαρση , η υποκρισία, οι σωτήρες, η βλακεία έχουν θριαμβεύσει. Ναι, και όσο πάμε λιγοστεύουμε....
Αλλά άκου, εγώ θα σου βάλω το αγαπημένο μας τραγουδάκι και θα στο χαρίσω δίχως αναφιλητά.
Αν τον βρεις τον Lou εκεί πες του πως πάντα θα τον αγαπάμε, εντάξει;
Μου λείπεις Rocky, κάνε ένα τζόιντ πάνω από τα σύννεφα..
Οι αληθινοί φίλοι σαν φεύγουν πονάει πολύ......
Αυτό δεν συνηθίζεται...

Υ.γ. Αφιερωμένο για την κόρη μου Κατερίνα κι όλες τις Κατερίνες του κόσμου..

25 -11- 2013


 Πόπη Συνοδινού
 
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr

Birthday

Cate Edwards

Γεννήθηκα μέσα στο χειμώνα, Νοεμβρη μήνα, μα στην καρδιά μου έχω το καλοκαίρι. Γεννήθηκα , αλλά κάθε μέρα γεννιέμαι ξανά. Παιδεύομαι μα συνεχίζω, πέφτω και σηκώνομαι ξανά. Δέχομαι τις ήττες και τις αποτυχίες μου, είναι κομμάτι μου πια. Είμαι ένα καραγκιοζάκι και όσα γράφω είναι αληθινά. Πιστεύω σ'αυτά που έχω μέσα μου και δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Κάνω λάθη πολλά, το ξέρω, μα προσπαθώ να παίρνω ό,τι καλύτερο έχω και αυτό να δίνω στους άλλους. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου γι'αυτό δεν προσπαθώ πια. Γνωρίζω όλες μου τις αδυναμίες και παλεύω μ'αυτές. Παλεύω με τους δαίμονές μου, άλλοτε χάνω, άλλοτε κερδίζω. Στο τέλος θα κάνω και το λογαριασμό.

 Νεφέλη Ζ

Excision,ένα διαταραγμένο κορίτσι με χειρουργικά ταλέντα

Σκηνοθεσία: Richard Bates Jr. (2012)

Μία ψυχωτική έφηβη, η οποία έχει όνειρο ζωής να γίνει χειρουργός, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει την αποδοχή της μητέρας της.
Αμερικανικό κοινωνικό θρίλερ/ψυχόδραμα, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία μικρού μήκους του ίδιου σκηνοθέτη, που έκανε 4 χρόνια νωρίτερα.
Σκηνοθετικά αξιοπρεπής, τις αιματηρές ενότητες των ονείρων της πρωταγωνίστριας, οι οποίες είναι εξαιρετικά μακάβριες, θα μπορούσαν να ζηλέψουν οι μεγαλύτεροι δημιουργοί ταινιών τρόμου, οι ερμηνείες είναι παραδόξως πολύ καλές, ιδιαίτερα η νεαρή πρωταγωνίστρια, AnnaLynne McCord, μας εκπλήσσει ευχάριστα στον κόντρα ρόλο της διαταραγμένης και σιχαμερής έφηβης, το soundtrack προσεγμένο, συμπληρώνει τα συναισθήματα των ηρώων χάριν σκηνοθετικής οικονομίας, και τέλος, το φινάλε, αν και απότομο, δικαιώνει όλη την ταινία, που κάνει κοιλιά σε αρκετά σημεία, λόγω αργής πλοκής.
Δυστυχώς, λείπει έντονα το στοιχείο του τρόμου, αλλά κερδίζει πόντους με την δραματική και καταχθόνια ατμόσφαιρα, όπως και με την σκιαγράφηση μίας αρχικά υποβόσκουσας σχιζοφρενούς προσωπικότητας.
Σίγουρα, θα ήθελα να είχε ένα πιο ολοκληρωμένο και πιο δεμένο σενάριο, αλλά και αυτό που είδα, δεν με απογοήτευσε.
Στο ρόλο του ψυχολόγου, ο John Waters.

 Βίκυ Ελευθερίου

μέθεξη

Jack Vettriano

ας είναι κακοτράχαλος ο χειμώνας
πάλλονται εντός μας αυγουστιάτικοι πανσέληνοι
τροπικά μεθυσμένα μεσημέρια
μια Παρασκευή θα περιμένω ως το δειλινό
θα έρθω το κήπο σου να κουρσέψω
με όπλα αρχέγονα
λεπίδια κοφτερά όλες μου οι αισθήσεις
αδηφαγώς θα απολαύσω
τις χρυσες σου μπούκλες
το καυλωμένο μεδούλι
που σαν ρόδο φρέσκο
αναδύεται από γυαλιστερά λαγόνια
κι ύστερα θα αναπαύτω
στο σπίτι που μου χάρισες.

Γιώργος Τρίκερι

The Talented Mr. Ripley, απόδραση από μια ασήμαντη ζωή

Σκηνοθεσία : Anthony Minghella, 1999
Ηθοποιοί : Matt Damon, Gwyneth Paltrow, Jude Law, Cate Blanchett, Philip Seymour Hoffman.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του '50, κατά κύριο λόγο στην Ιταλία, όπου και βρίσκεται το πλουσιόπαιδο Ντίκι Γκρίνλιφ (Τζούντ Λο) μαζί με την φιλενάδα του Μάρτζ Σέργουντ (Γκουϊνεθ Πάλτροου), που όπως και πολλοί άλλοι πλούσιοι Αμερικανοί προτιμούν τη χώρα αυτή για τη διασκέδαση τους και για να περνούν άσκοπα τον καιρό τους. Εκεί φτάνει από τη Νέα Υόρκη κι ο νεαρός Τομ Ρίπλεϊ ( Ματ Ντέϊμον), σταλμένος από τον πατέρα του Ντίκι, τον εκατομμυριούχο Χέρμπερτ Γκρίνλιφ, ο οποίος ζητάει από τον Τομ Ρίπλεϊ να ταξιδέψει στην Ιταλία και να πείσει το γιο του Ντίκι να επιστρέψει στην Αμερική. Γοητευμένος απ' την αίγλη και τη λάμψη της Dolce Vita, που κάνει με τον πλούσιο Ντίκι και την όμορφη Μαρτζ, καθώς κι από την ανέμελη ζωή της υψηλής κοινωνίας, ο Τομ αποφασίζει να σκοτώσει τον Ντίκι, όταν διαισθάνεται ότι κινδυνεύει να χάσει αυτό το γοητευτικό στυλ ζωής, βάζοντας μπροστά ένα σχέδιο για να πάρει ακόμα και την ταυτότητα του νεκρού. Κανείς, τελικά, δεν μπορεί να φανταστεί το πραγματικό πρόσωπο του ταλαντούχου κύριου Ρίπλεϊ. Ο Τομ τα ήθελε όλα : χρήματα, επιτυχία, καλή ζωή. Λόγω του ταλέντου του να πλαστογραφεί και να μιμείται φωνές ο Τομ καταφέρνει όχι μονάχα να ξεφεύγει από την αστυνομία, αλλά και να “κλέψει” τη ζωή του Ντίκι, χρησιμοποιώντας τα λεφτά του και το όνομα του. Ο Τομ, όμως, θα είναι αναγκασμένος να συνεχίσει και με άλλες δολοφονίες, προκειμένου να μη τον συλλάβουν αλλά και για να μπορέσει να ζήσει μια άνετη και πλούσια ζωή, διαφορετική από αυτή, που ζούσε …
Το 1960, ο Γάλλος σκηνοθέτης Ρενέ Κλεμάν κινηματογράφησε για πρώτη φορά το εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα “ Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ “, που έγραψε το 1955 η Πατρίτσια Χάϊσμιθ, με τον τίτλο “Plein soleil” (στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο “Γυμνοί στον ήλιο”) και με πρωταγωνιστή τον Αλαίν Ντελόν, τον αγαπημένο Ρίπλεϋ της Χάϊσμιθ. Σαράντα χρόνια αργότερα, ο ήδη βραβευμένος με Όσκαρ για την ταινία του “ Ο Άγγλος ασθενής”, σκηνοθέτης Άντονι Μινγκέλα, γυρίζει και τη δική του διασκευή. Πρόκειται για μια συνταρακτική, όμορφη αλλά και τραγική ταινία με μία εντυπωσιακή προσαρμογή του σεναρίου της πάνω σε μια υπέροχη ιστορία μυστηρίου, γεμάτη με τεταμένες καταστάσεις και με ασυνήθιστα απρόβλεπτο τέλος. Ο ταλαντούχος Τομ Ρίπλεϊ της ταινίας του Μινγκέλα, είναι ένας φτωχός νεαρός, συμπαθής, που εύκολα γοητεύει τους άλλους. Φαινομενικά ευγενικός και φιλικός, αλλά και τρομερά κυνικός με πολλές φιλοδοξίες, που για ν' αποκτήσει αυτά που θέλει (κυρίως χρήματα αλλά και ερωτικές ή άλλες φιλικές σχέσεις), φτάνει ακόμα και στο έγκλημα. Πολλοί, συγκρίνοντας, λένε ότι είναι μια ταινία αγωνίας, ένα ψυχολογικό θρίλερ, βγαλμένο από τα χέρια του Χίτσκοκ, που όμως ανήκει στη δεκαετία του ΄90.

 από τον   Φίλο  kst

Η παράξενη έλευση

To ποτάμι που μας ενώνει, είναι το ίδιο που μας χωρίζει
Παγωμένη φωτιά ,όταν σε χαιρετώ κι όταν έρχομαι και σε βρίσκω
Η χώρα των ονείρων ,αστράφτει για εμάς
Το πάθος έχει κάθε λόγο να υπάρχει
Θα χρειαστεί να διαπεραστώ από την φλόγα σου για να ακουμπήσω τον θάνατο, όπως γίνεται πάντα στον έρωτα
Μα εσύ ξεχωρίζεις, σαν βρέφος που ζητά το βυζί της μάνας του,
έτσι ζητάς τον κόσμο,
ευγενής, ανυπάκουος κι ωραίος, όπως τα άνθη, που δεν μπορεί το ανθρώπινο χέρι να κόψει
<<Είμαι ευτυχισμένος κάθε ημέρα με αυτά που έχω>>, λες ,όταν σου εύχομαι κομψά, κάθε ευτυχία, για να φύγω
Γιατί συνηθίζω να φεύγω..
Από μια κατάρα ,λες κι έχω μολυνθεί.
Και μέσα στο χάος μου, ξεχωρίζω το μαύρο βλέμμα σου,
έλα, σαν να μου λένε τα μάτια σου,
δεν θα διαλυθείς απλώς μαζί μου, μπορείς να πεθάνεις.
Αυτό ζητώ,
δεν υπήρξα φυγάς στην ζωή και τον θάνατο
Θα σε ακολουθήσω

Πόπη Συνοδινού


επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr

Το ξύπνημα της άνοιξης, η νέα ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με άγριες διαθέσεις.
Με μια ταινία,πολύ πιο σκληρή από αυτές που τον έχουμε συνηθίσει,έρχεται να εξιστορήσει την πορεία πέντε εφήβων που μόνο αθώοι δεν είναι.
Χρησιμοποιώντας καταχρηστικά τον τίτλο του γνωστού θεατρικού έργου του Wedekind παίζει με ό,τι και όποιον βρει.
Προβληματικές ενδοοικογενειακές σχέσεις,νύξεις ομοφυλοφιλικές ανάμεσα στα μέλη αυτής της περίεργης και ιδιόμορφης "γλυκειάς" συμμορίας και πολλοί φόνοι.
Αν παρακολουθήσουμε την μέχρι ως τώρα πορεία του σκηνοθέτη,ο οποίος έχει στο ενεργητικό του πολλές σπουδαίες ταινίες που ξεχώρισαν(Δεκαπενταύγουστος,από την άκρη της Πόλης) θα καταλάβουμε ότι αυτή αποτελεί κορύφωση.
Το μοτίβο των προλετάριων νέων παίζει και σε αυτή τη ταινία.
Το στοιχείο των ξένων είναι ξεκάθαρο και είναι ίσως η πρώτη ατόφια πολιτική ταινία του Γιάνναρη,με σαφή και τον κοινωνικό προβληματισμό.
Η βία είναι ίσως όμορφη αναρωτιέται ο σκηνοθέτης.
Σε αυτή την ταινία το κακό,καθαγιάζεται.
Αίμα,σπέρμα,νέοι.

 Ανδρέας Κιτσικίδης

Βαρκελώνη

Casa Batllo

- Με ακούς;
- Πάντα, πάντα σε ακούω λουλουδάκι μου… πες εσύ, πες …
- Μα δεν με ακούς … κοίτα με … παίρνεις το αεροπλάνο από τη Βαρκελώνη και σε δύο ώρες είσαι εκεί … με ακούς;
- Ναι αγάπη μου, είσαι εκεί, εκεί … λέγε …
- Σε φιλοξενούν αυτές οι οικογένειες και έχεις τη δυνατότητα να μαγειρεύεις στην κεντρική κουζίνα του σπιτιού και …
- Και;
- Και να φεύγεις όποτε θες χωρίς να σε επιβλέπει κανένας.
- Χωρίς … κανένας;
- Ναι …
- Ναι;
- Μ’ αρέσουν …
- Ποια αγάπη μου …
- Τα ταξίδια …
- Κι εμένα … εκείνα που ξεκινάνε πάνω σου και καταλήγουν σε σένα.

Αυγή, 1/11/2015

Like Father Like Son, η μοναχική πορεία ενός πατέρα

Σκην. Hirokazu Kore-eda, 2013


Ο Ριότα και η Μιντόρι είναι ένα ευτυχισμένο και επιτυχημένο σε όλα τα επίπεδα ζευγάρι. Ξαφνικά ένα τηλεφώνημα θα ανατρέψει τη στρωμένη ζωή τους: μαθαίνουν ότι στο μαιευτήριο τους παραδόθηκε λάθος παιδί και ο 6χρονος γιος τους δεν είναι δικός τους! Σύντομα θα έρθουν σ επαφή με τη μικροαστική και διαφορετικής νοοτροπίας οικογένεια που αναθρέφει τον βιολογικό τους γιο και τα μεγάλα διλήμματα αρχίζουν.....
Προφανώς σ ένα πρώτο επίπεδο η ταινία θέτει προβληματισμούς όσον αφορά τη βιολογική σχέση γονιών και παιδιού και τη συναισθηματική,που αναπτύσσεται - ανεξάρτητα από την πρώτη - στη διάρκεια της ανατροφής.
Σε δεύτερο επίπεδο η ταινία, προσθέτοντας μια ταξική παράμετρο, διερωτάται για την αντιστοιχία μεταξύ υψηλού βιοτικού επιπέδου και ευτυχίας.
Σ ένα τρίτο επίπεδο διερευνάται η δύσκολη σχέση πατέρα γιου,τα προσωπικά τραύματα που διαιωνίζονται και κληρονομούνται και ο σχεδόν ακυρωμένος πατρικός ρόλος στη υπερδραστήρια και πολυάσχολη σύγχρονη οικογένεια.
Σε τέταρτο επίπεδο ο σκηνοθέτης σχολιάζει έμμεσα την καταλυτική σημασία των τραγικών γεγονότων στη ζωή,όταν γίνονται αιτία για μια κατάδυση στον βαθύτερο εαυτό.
Ο Koreeda αφορμάται από το προσωπικό βίωμα του αποστασιοποιημένου και στην ουσία απόντα δικού του πατέρα. Η ταινία διαθέτει φυσικά γιαπωνέζικη οπτική, που χαρακτηρίζεται από προσκόλληση στην παράδοση και από νηφάλια έως ψυχρή αντιμετώπιση του δράματος - στοιχεία που ίσως ξενίσουν τον δυτικό θεατή. Παρόλα αυτά όμως και παρά την κάπως προβλέψιμη σε κάποια σημεία πλοκή,είναι μια ταινία πολύ ενδιαφέρουσα,αληθινή και δυνατή.

 Γιούλη Ζαχαρίου

Διαφορά αιώνων

George Seurat

Σε αγαπώ από την πρώτη μέρα που υπήρξε η γη
κι ας μην ήμουν εκεί τότε.
Όπως κάποτε θα με αγαπάς εσύ, σε έναν άλλον
αιώνα που δεν θα υπάρχω εγώ κι ας θα με
υμνείς κάθε μέρα. Θα με ζητάς νύχτα μέρα.

 Katia  Tornay

οι Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου

Με αφορμή την εμβληματική «Λολίτα» του Κιούμπρικ, που καθιέρωσε παγκόσμια τη φιγούρα της αισθησιακής έφηβης, θέλω να προτάξω την απαράμιλλη Ελληνική Τέχνη που πάντοτε προηγείτο της εποχής της και ήταν πρωτοπόρος σε πρότυπα, σε ιδέες και τολμήματα…..

Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες δημιουργοί, έχοντας ίσως στο αίμα τους αισθητικές Διονυσιακές και σταλάγματα αρχαιότητας μας χάρισαν κινηματογραφικά έργα μοναδικής ωραιότητος, όπως το «Δάφνις και Χλόη», του 1931 από τον Ορέστη Λάσκο, αλλά και το εξαιρετικό δημιούργημα του Νίκου Κούνδουρου «Μικρές Αφροδίτες».
Γυρισμένη το 1963, εξ ολοκλήρου σε φυσικό περιβάλλον, η ταινία δίνει μαθήματα κινηματογράφησης και προβάλει έναν μοναδικό ερωτισμό μέσα από τις ακατέργαστες ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών της…
"Οι μικρές Αφροδίτες" είναι ένας παγανιστικός ύμνος που αναδύει τις αισθήσεις και τις φυσικές ορμές σαν το ιερό κέντρο της ύπαρξης.... Η φύση σε πρωταρχικό ρόλο γίνεται "ένα" με τους ήρωες και αποδίδει την πιο όμορφη αρχαιοελληνική τοπιογραφία...Βράχια, θάλασσα, πεύκο, χώμα μιλούν κι αναπνέουν.
Η Ελένη Προκοπίου και η Κλεοπάτρα Ρώτα, γήινες, αισθησιακές και αθώες, είναι οι μικρές θεότητες του Έρωτα και της Φύσης..... Τα γλυπτά κορμιά τους λουσμένα στο φως, μυρίζουν άγριο θυμάρι και μέντα .....
Έτσι άφταστα ερωτικές και ανεπιτήδευτες είναι οι δικές μας "Λολίτες".... ασυγκρίτως ανώτερες από οποιαδήποτε Χολιγουντιανή δεσποινίδα…. 

 Αγγέλικα Στουραΐτου

Στιγμιότυπο

Ανάλαφρα ακούμπησε μια μέλισσα στον ώμο σου.
Θα σε τσιμπήσει, σκέφτηκα. Θα σε γευτεί.
Όμως εκείνη μόνο σε στόλισε σαν μικρή άνοιξη
λίγων δευτερολέπτων.
Μετά πέταξε μακριά ενώ ταυτόχρονα
έχανες το τελευταίο σου πέταλο.
Και ήσουν ξανά εσύ.
Μια πραγματικότητα ανάμεσα σε χιλιάδες.
Τόσο απλά.

Αυγή, 19/10/2015

Last tango in Paris, η ταινία που άλλαξε τη μορφή της 7ης τέχνης

Ελληνικός τίτλος: Το τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι, 1972 του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με τους Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ, Ζαν Πιερ Λεώ: 


Ο Πωλ, ένας μεσόκοπος Αμερικάνος, του οποίου η γυναίκα μόλις έχει αυτοκτονήσει για άγνωστους σε αυτόν λόγους, συναντά σε ένα διαμέρισμα προς ενοικίαση του Παρισιού, τη Ζαν, μια νεαρή κοπέλλα. Σε μια σιωπηλή ερωτική "ζωώδη" ερωτική επαφή, οι δύο ξένοι πειραματίζονται στην αρχέγονη ένωση των σωμάτων χωρίς να γνωρίζουν τίποτα ο ένας για τον άλλον, πράγμα που είναι και το άγραφο συμβόλαιό τους. Αυτός ο πειραματισμός θα τους εμπλέξει σε ένα επικίνδυνο και τραυματικό παιχνίδι με οδυνηρά αποτελέσματα.
Αυτή η εμβληματική έκτη ταινία του σκηνοθέτη, απότέλεσε σκάνδαλο για τα '70τις, παρουσιάζοντας "ωμές" σκηνές σεξουαλικού πάθους και παρεξηγήθηκε όσο ποτέ, από κόσμο που έτρεχε να την δει για την απαγορευμένη σκηνή με το "βούτυρο". Γιατί δεν πρόκειται καθόλου για καθαρή πορνογραφία όπως πολλοί την κατηγόρησαν σε μια πιο συντηρητική για το σινεμά εποχή μα για μια ελεγεία της απελπισίας της μοναξιάς και του υπαρξιακού άγχους, δοσμένης στο ρυθμό ενός μακάβριου χορού. Και γιατί το Τάνγκο; Γιατί είναι ένας χορός παθιασμένος, προκλητικός που γεννήθηκε μέσα στα χαμαιτυπεία της Αργεντινής, απρόβλεπτος, πότε ερωτικός, πότε επιθετικός θυμωμένος και βίαιος που μοιάζει με την ένωση των δύο σωμάτων που ο σκηνοθέτης δεν τα κινηματογραφεί ποτέ δίπλα δίπλα, ποτέ αναπαυμένα το ένα πάνω στο άλλο, μα σε αντιπαράθεση αντιπάλων. Ήδη από τα Ζενερίκ οι πίνακες του Φράνσις Μπέικον με τα κόκκινα και παραμορφωμένα πρόσωπα, προοιωνίζουν τη σφαγή. Η ταινία παραπαίει από τις ερωτικές φαντασιώσεις, καμια φορά και βίαιες όπως αυτές της υποταγής του άλλου ( περίφημη σκηνή σοδομισμού εξ ου και το ακόμα πιο περίφημο βούτυρο) και το φάντασμα μιας αναγέννησης και ενός καινούργιου εαυτού πέρα από λέξεις,κοινωνικές συμβάσεις και ταυτότητες. Οι δύο τυχαίοι εραστές αποδύονται τον αναγνωρίσιμο σε αυτούς και τους άλλους εαυτό τους, βγάζοντας κραυγές ζώων, γυρίζοντας σε μια πρωτόγονη ζωή, ξεχνώντας τον κόσμο που τους περιέβαλλε ως τώρα. Μόνο που για την εύθραυστη Ζαν το παιχνίδι θα πάει μέχρι εκεί που δεν θα το αντέχει και για τον Πωλ που θα προσπαθήσει χωρίς αποτέλεσμα να το αντιστρέψει, μένει εκείνο το τελευταίο Τάνγκο σε μία συνοικιακή Τανγκερία με συνταξιούχους, όπου μαζί με την κοπέλλα επιδίδονται σε γκροτέσκες φιγούρες με τον άντρα να δείχνει τα οπίσθιά του στους σκανδαλισμένους θαμώνες, μια σκηνή σπαρακτικής απελπισίας. Η υποβλητική μουσική του Γκάτο Μπαρμπιέρι ( όχι τυχαίο το ότι είχε κάνει μουσική για θρίλερ), συνοδεύει αυτή τη δύσκολη για το στομάχι ταινία που ομως σε αποζημιώνει με την ποιητικότητά της.

 Λίλη Παπασπυροπούλου

χαϊκού του Τρίκερι

Gustav Klimt The Dancer

ταπεινό έργο η αναζήτηση της γοητείας
ταπεινές οι μέλισσες που κορφολογούν σε ανθισμένο λιβάδι
ταπεινή αίσθηση η γεύση του λωτού σου

Moby Dick, το ταξίδι ενός σαλεμένου καπετάνιου

 Moby Dick - 1956 (Μόμπυ Ντικ)


Κλασική Ναυτική Περιπέτεια σε σκηνοθεσία John Huston, με τον Gregory Peck
Αρχές του 19ου αιώνα, ο νεαρός Ισμαήλ αναζητώντας την περιπέτεια, αποφασίζει να μπαρκάρει στο φαλαινοθηρικό πλοίο Pequod του σκληροτράχηλου καπετάνιου Αχάμπ, που έχασε το ένα του πόδι εξαιτίας μιας λευκής φάλαινας, του Μόμπυ Ντικ και που έχει βάλει μοναδικό σκοπό στη ζωή του να κυνηγήσει και να σκοτώσει το θαλάσσιο αυτό κήτος. Ο Αχάμπ, θα ξεκινήσει μια αγωνιώδη αναζήτηση, ένα επικίνδυνο θαλασσινό ταξίδι και θα έρθει αντιμέτωπος με αμέτρητα εμπόδια, μέχρι τη στιγμή της τελικής αναμέτρησης : μιας επικής μάχης κυριευμένης από το μίσος και τη μανία του καπετάνιου.
Ένα από τα αριστουργήματα της αμερικάνικης και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το βιβλίο του Herman Melville του 1851, μεταφέρεται το 1956, στον κινηματογράφο και γίνεται μια συναρπαστική ναυτική περιπέτεια από το σκηνοθέτη John Huston.
Έχοντας τη βοήθεια του συγγραφέα βιβλίων επιστημονικής φαντασίας Ray Bradbury στη συγγραφή του σεναρίου, την επιβλητική παρουσία του Gregory Peck ως καπετάνιου Αχάμπ, τις συμμετοχές σπουδαίων ηθοποιών, όπως Richard Baseheart, Leo Genn, Orson Welles και χωρίς να υπάρχει καμία ρομαντική προσθήκη, ούτε και happy-end, ο Huston προσφέρει στον κόσμο του κινηματογράφου ένα θέαμα αξεπέραστο σε ψυχαγωγία, γεμάτο φαντασία και άφθονη δράση, με δυο λόγια μια ταινία εντυπωσιακή.
Το φιλμ επικεντρώνεται στη μανία του Αχάμπ για εκδίκηση και στο ανώφελο κυνηγητό του θαλάσσιου τέρατος. Ο Αχάμπ χάνοντας το πόδι του από τη φάλαινα αισθάνεται ότι έχει εξαπατηθεί από την ίδια τη φύση και το Θεό, γιαυτό και επιδιώκει να εκδικηθεί. Η μεγάλη λευκή φάλαινα έχει συνθλίψει όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή του καπετάνιου. Πίκρα και οργή πλημμυρίζουν τον Αχάμπ . Θα βάλει σε κίνδυνο τα πάντα, ακόμα και το καράβι και το πλήρωμά του, αρκεί να ικανοποιήσει το σκοπό του.
Ο Gregory Peck , σκοτεινός, τρομακτικός, φανατικός, μας χαρίζει την ανεπανάληπτη μορφή, του αυτοκαταστροφικού καπετάνιου με τη “διαταραγμένη αξιοπρέπεια”. Του ανθρώπου, που δε φοβάται το Θεό και που τα βάζει, τέλος, μαζί του.

 από τον   Φίλο  kst

Παρίσι-Αθήνα, χωρίς την γνώση της τελικής ήττας

Konstantin Korovin

Ας πούμε πως εσένα σε λένε Ζυλιέν κι εμένα Αντιγόνη.
Ας πούμε πως έχουμε ραντεβού στην αιώνια πόλη,του φωτός, θα πίναμε κρασί κόκκινο και θα ανεβαίναμε στον λόφο της Μονμάρτης, κάπου εκεί θα χαιρετούσαμε συμβολικά το σπίτι που έμενε για λίγο η Εντιθ , το σπουργίτι με την εύθραστη τύχη, την ίδια τύχη που είχε το βελούδο που ονομαζόταν Μπίλι, μια εύθραστη τύχη.
Φυσικά εσύ, θα με είχες αγκαλιά και θα βαδίζαμε μεθυσμένοι έξω από τα μπιστρό με τα όστρακα της θαλάσσης, εκεί ακριβώς θα επέμενες πως η τύχη είναι το αποτέλεσμα του χαρακτήρα μας κι όχι κάτι μοιραίο.
Κι εγώ αγαπημένε μου θα επέμενα πως είναι κι αυτό που λες ,αλλά είναι κι αυτό που υποστηρίζω κι εγώ.
Πως αν δεν έπεφτε το αεροπλάνο με τον αγαπημένο της Εντίθ, εκείνη ίσως να είχε μια άλλη πορεία και πάντως αυτό θα μπορούσε να μην είχε συμβεί, αν ο αγαπημένος της έπαιρνε το επόμενο αεροπλάνο για να της κάνει έκπληξη.
Κι αν η Μπίλι δεν τύχαινε να μένει δίπλα σε εκείνο το κτήνος και δεν ήταν μόνη της στο σπίτι ,δεν θα είχε βιαστεί από αυτόν στα 11, γιατί ίσως, αν ερχόταν η μητέρα της στο σπίτι πιό νωρίς ,αυτός ο βιασμός δεν θα είχε συμβεί και δεν θα βίαζε η Μπίλι τον εαυτό της διαλέγοντας άντρες που για να της προσφέρουν την ηδονή την χτυπούσαν , γιατί έτσι η Μπίλι μαστιγωνόταν για να τιμωρήσει το εγώ της πνιγμένη από τις ενοχές που θα έπρεπε να έχουν άλλοι..
Κι έτσι αγαπημένε μου Ζυλιέν αγκαλιά εδώ, να πίνουμε το κρασί μας, θα σου πω πόσο λατρεύω τα εύθραστα πλάσματα, τους μοιραίους, τους εξαντλημένους των ηδονών, τις πόρνες με τα βελούδινα πέδιλα, τους τραγικούς τελικά ανθρώπους.
Κι εσύ θα βγαίνεις έξω στην πόλη σου αντιδρώντας στα μέτρα προστασίας του πολίτη ακούγοντας το Ιμάτζιν και θα ξεχνάς πως είσαι κι εσύ τραγικό πρόσωπο, άσχετα αν δεν έτυχε να σε χτυπήσουν οι τρομοκράτες.
Κι εγώ θα σε αγαπώ Ζυλιέν, χωρίς να σε ξέρω, γιατί δεν μπορείς να εξηγήσεις τι έχει συμβεί.
ΕΙΜΑΣΤΕ άτυχοι Ζυλιέν, θα ζήσουμε όλην την φρίκη που κατέγραψε ο Ντοστογιέφσκι για την βρόμικη ψυχή του ανθρώπου.
Είναι αυτή ακριβώς η χρονική στιγμή που σπάει η χολή και χύνει δηλητήρια.
Αγάπα με Ζυλιέν,
ας μην χαθούμε έτσι , πρόωρα....
Αλλιώς θα έχουμε ηττηθεί, θα έχουμε στερήσει από τον εαυτό μας την ευκαιρία να σαλπίσουμε μια φωνή ενάντια στο πραγματικό κακό..
Γιατί μην ακούς τους κομψούς γραφιάδες αγάπη μου που λένε πως δεν υπάρχει κακό , αυτό υπάρχει κι είναι βαθιά μέσα μας, είναι η δύναμη να εξουσιάζουμε τους άλλους κι η ηδονή που χύνεται άφθονη, καθώς μπορούμε να σπείρουμε θάνατο.
Όλοι μας, είμαστε εν δυνάμει, κτήνη,
φίλα με Ζυλιέν, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί παρά να γίνει μια έρημος χωρίς την αγάπη...


 Πόπη Συνοδινού

επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr

μικρό εσωτερικό ταξίδι

Ήμουν κρεμασμένη σε ένα χοντρό τοίχο με ένα τόσο δα καρφάκι, ψιλόλιγνο. Πολλές φορές νόμιζα πως θα πέσω να γίνω χίλια κομμάτια, στο πάτωμα να πέσω… να σπάσει η γυάλινή μου ιδιωτικότητα και αυτό που με κρατούσα τόσα χρόνια μακριά σου.
Μετράω τα φρούτα που μου έφερες. Τα χωρίζω σε ώριμα, έωλα, αγουροξυπνημένα, αφτιασίδωτα. Κόβω ένα μικρό κοτσάνι. Στο δίνω να το πιάσεις, να πιαστείς.
Με πήρες άραγε μαζί σου, όταν μετακόμισες ή με άφησες μόνη μου να γίνομαι πιο νέα μέσα στην γόνιμη υγρασία ενός υπογείου, σαν μια αλληγορία του έρωτα;

 Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.

(Πίνακας του Νίκου Λύτρα)

Τριανδρία δια χειρός Γεωργίας Δρακάκη

H Γεωργία είναι ένα όμορφο, ψηλό κορίτσι που μοιάζει ζωγραφισμένη με τις λέξεις του Καζαντζάκη και τα χρώματα του  Λύτρα. Συναντηθήκαμε στο θέατρο Λύχνος όπου γίνονταν οι πρόβες της Τριανδρίας. 
Η Τριανδρία  είναι ένα έργο γυναικείου πάθους και αμαρτίας. Μια γυναίκα ισορροπεί πάνω στο λεπτό σκοινί της τρέλας τεντώνοντας τα όρια της αγάπης και του έρωτα, δοκιμάζοντας  τις ίδιες της τις αντοχές. Μοναδικοί σύμμαχοι οι μνήμες της. Τρεις άντρες που πέρασαν από τη ζωή της και ως μοντέρνοι μάγοι απίθωσαν στα πόδια της έρωτα, γνώση και πόνο.
Η Γεωργία στεκόταν όρθια σε μια γωνία κι έλεγε τα λόγια του έργου ταυτόχρονα με τους ηθοποιούς επί σκηνής. 
Είναι τα δικά της λόγια. Τα έγραψε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2014 σε μια κατάσταση ενθουσιώδους παραληρήματος. Η μούσα υπαγόρευε και η Γεωργία έπλαθε τις λέξεις. Αποστάγματα μιας γυναικείας καρδιάς ποτισμένη με τις αντρικές ανάσες που την έχουν σημαδέψει.
καθίσαμε στα πίσω καθίσματα για μια φιλική κουβέντα.


Διάβασα το έργο και ανυπομονώ να το δω αλλά τι είναι για σένα η Τριανδρία;

Οι πιο μύχιες σκέψεις μου ως γυναίκας, οι κρυφοί μου φόβοι, η προσωπική μου κατάθεση για τον έρωτα. Ένα θεατρικό έργο που χτιζόταν έξι μήνες με τρελό σβήσε γράψε, στο μικρό γραφείο ενός ημιυπόγειου διαμερίσματος που νοίκιαζα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ιδανικό τόπο έμπνευσης.  Η Τριανδρία είναι ένα έργο με θέμα τη Μνήμη και απευθύνεται σε γυναίκες και άντρες που αγαπούν την αλήθεια, όσο κοφτερή κι αν είναι.

Πότε γεννήθηκε η… θεατρική Γεωργία;

Το 1992. Ιούλιο, 24. Ζώδιο: Λέων, τι άλλο; Διότι, έτσι βγήκα από την κοιλιά της μάνας: θεατρική. Με παρακολουθώ 23 χρόνια να χορεύω, να γράφω, να δουλεύω σε θέσεις επικοινωνίας, υποδοχής, με πολύ μπλα μπλα και πολλή δημιουργικότητα. Καιρός ήταν να γράψω κι ένα θεατρικό έργο! Άλλωστε, και το βιβλίο μου, τα 18 ντεσιμπέλ, περιλαμβάνουν μονολόγους και διαλόγους μεταξύ αντικειμένων και εννοιών. Δεν αντέχω τη συνθήκη του μονολόγου. Όλα γύρω μας μιλούν, ερωτοτροπούν, συνδιαλέγονται, παίζουν!

Ποια είναι η προσωπική σου φιλοσοφία;

Αλήθεια, έμπνευση, πολυγαμία, έρωτας, γλέντι, πνευματικότητα, αλληλεγγύη. Μια ζωή που να τιμά τη σάρκα και την ψυχή εξίσου. Με σεβασμό στη φύση, στα πλάσματα του κόσμου μας και σε όσα αυτά δημιουργούν. Τα έργα τέχνης, τα μικρά παιδιά, τα βότσαλα στις παραλίες ζητούν την προσοχή μας και τη φροντίδα μας. Δεν πιστεύω στο καλό και στο κακό, μόνο στο όμορφο και το άσχημο.


Πώς είναι ο Συγγραφέας του 21ου αιώνα;

Εργαζόμενος σε δουλειά άσχετη με τη συγγραφή, συνήθως. Καπνιστής, πότης. Ερωτικός. Ανοιχτός. Εραστής της νύχτας και της καλής μουσικής. Πυρετώδης αναγνώστης. Μοναχικός και κοινωνικός συγχρόνως. Πολλά χαρτιά και βιβλία στο σπίτι του. Μια επιφάνεια εργασίας στον υπολογιστή άνω κάτω. Νοσταλγός των εποχών στις οποίες ο Λόγος, και δη ο γραπτός, μετρούσε περισσότερο.

Περίγραψέ μου τον εαυτό σου.

Είμαι ένα ψηλό, ανόητο κορίτσι που ονειρεύεται πολύ και δουλεύει περισσότερο.  Ερωτευμένο με την Ελλάδα και ιδίως την Αθήνα και ιδίως τα Εξάρχεια. Αγαπώ τη Frida Kahlo, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Κώστα Καρυωτάκη. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μαύρο. Ή το λευκό. Εξαρτάται από την περίσταση. Δεν έχω τηλεόραση σπίτι μου, αλλά δεν αποχωρίζομαι το λάπτοπ μου. Λατρεύω τους ηλίανθους και τα λίλιουμ. Δεν ακολουθώ τη μόδα και θέλω να ταξιδεύω πολύ. Προτιμώ να ξυπνάω αργά το πρωί και να συναντώ φίλους όλη μέρα. Θυμώνω εύκολα, αλλά κρατάει λίγο. Αγαπάω δύσκολα, αλλά κρατά για πάντα. Τρελαίνομαι να γνωρίζω ανθρώπους. Αντιπαθώ τα ψέματα, αλλά συγχωρώ τους όμορφους ψεύτες.

Αυτή είναι η Γεωργία που γνώρισα. Ένα κορίτσι με αρχαιοελληνική γοητεία και φλόγα στο βλέμμα. 
Βγήκαμε στο δρόμο, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την 18 Νοεμβρίου, νύχτα πρεμιέρας της Τριανδρίας. Φύσηξε τη τελευταία τολύπη καπνού, μπήκε σε ένα ταξί της Ιεράς Οδού κι έγινε ένα με τη νύχτα που τόσο λάτρεύει.

Γιώργος Τρίκερι

φωτογραφία: Jovana Hasimi

Revanche, πάντα κάτι απαίσιο συμβαίνει.

Σκηνοθεσία: Götz Spielmann, 2008


Το "Revanche" είναι μία βραδυφλεγής βόμβα. Μία μεγάλη ταινία, από αυτές που σε κάνουν να καις μέσα σου και να θες να τη συζητήσεις. Είναι ένα φιλμ επίκαιρο όσο ποτέ, που αν κάποιος δει κάτω από το περιτύλιγμα ενός ευφάνταστου στόρυ που θα μπορούσε να το είχε γράψει και σκηνοθετήσει ο Γούντυ Άλλεν του "Cassandra's Dream" ή ο Sam Raimi του "A Simple Plan", θα βρει τον Αμερικανό Φίλο του Βέντερς και το σινεμά των Χάνεκε και Τρίερ, μπλεγμένα σε ένα "συναρπαστικό" κουβάρι.
Η ταινία θίγει με εξαιρετικό τρόπο την απουσία της πραγματικής ελευθερίας και βούλησης στον κόσμο. Οι άνθρωποι είναι καλοκουρδισμένες μηχανές που ζουν με διαλείμματα τη ζωή τους, αφού είτε είναι μικροαπατεώνες είτε υπηρέτες του Νόμου, καταλήγουν να διαβιώνουν και να ρισκάρουν για το τίποτα, να υπηρετούν μία ελίτ τραπεζιτών και Νονών του εγκλήματος, να κάνουν κενές σχέσεις, όντας απόβλητα ενός τοξικού περιβάλλοντος που ειρωνικά στην ταινία περιβάλλεται από μία παραδεισένια φύση, στην οποία ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να ζει ένα Σισύφειο μαρτύριο, αδυνατώντας να αποκομίσει την οποιαδήποτε χαρά. Το σεξ είναι μέσο εκδίκησης ή επιβίωσης. Όσα λεφτά κι αν έχεις, θα έχεις πάντα υποχρεώσεις και θα χρωστάς. Όσα σπίτια, ξενοδοχεία, χώρους διαμονής κι αν αλλάζεις θα είσαι πάντα φυλακισμένος. Και όσο καλά κι αν κάνεις τη δουλειά σου, θα είσαι πάντα αρκετά "μαλακός" για αυτό που κάνεις.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, το φαγητό έχει τη γεύση στάχτης όπως μας υπενθυμίζει ο Τρίερ στο Melancholia και στο φιλμικό σύμπαν του Gotz Spielmann η ζωή απεικονίζεται εύστοχα στους τίτλους αρχής. Μία λίμνη σε νηνεμία κι ένα βότσαλο να διαταράζει που και που τα νερά και μετά πάλι επιστροφή στην κανονικότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι μεγάλες ταινίες των καιρών μας, είτε ανήκουν στο σινεμά του φανταστικού, είτε στο κοινωνικό δράμα ή το πολιτικό θρίλερ, εστιάζουν στο περιβάλλον, την εικονική κανονικότητα και την ψευδαίσθηση ντετερμινισμού που υπάρχει στον κόσμο. Είσαι ανίκανος επειδή δεν πήγε καλά το πλάνο σου ή το πλάνο σου είναι τόσο καλό όσο το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες;

Μάνος Κουφάκης

Θερινό Παραμύθι

2 Αυγούστου 2015, Τζιά

Ένας βουβός άνθρωπος με δύο πόδια και δύο χέρια και, ίσως, δύο μάτια κρυμμένα πίσω από ένα ζευγάρι σκοτεινά γυαλιά παίζει ένα τραγούδι και τραγουδά το τραγούδι από μέσα του. Κανείς τους δε γνωρίζει το τραγούδι, κανείς τους δεν έτυχε να το έχει ακούσει από κάπου, κι όμως, πρόκειται για ένα από εκείνα τα τραγούδια που, αν τα ήξεραν περισσότεροι άνθρωποι, ο έρωτας κι η ίδια ακόμα η ερωτική πράξη θα ήταν, μετά βεβαιότητος, καλύτερος και καλύτερη.
Ο άνθρωπος παρατά να παίζει και βγαίνει έξω. Κάτω βρίσκονται ξύλα λευκά και δροσερά, ο άνθρωπος ξαπλώνει το βουβό του κορμί πάνω εκεί και τα μάτια σφαλίζει. Τώρα το τραγούδι παίζει μοναχό του και εκπέμπει μέσα από τα μυστικά ηχεία που βρίσκονται στις φλέβες του ξαπλωμένου ανθρώπου.
Δεν παρατηρούν την απουσία του και εκείνος
δε νοιάζεται γι' αυτό. Το τραγούδι σε λίγο θα τελειώσει, θα δύσει ο ήλιος και η γη θα καταπιεί τη θάλασσα, με μια δίψα που δε γνώρισε ποτέ κανείς.
Το πράσινο, ολοφώτιστο πρόσωπο ενός κοριτσιού που θάβει τα μαλλιά του στην άμμο στρέφεται πάνω στο ξαπλωμένο σώμα και νέο τραγούδι γεννιέται. Το τραγούδι αυτό είναι γνώριμο πολύ και φτάνει σαν παλίρροια στους ανθρώπους. Βήματα βαριά και ποδοπατούν τον ξαπλωμένο. Χορός βάρβαρος στην άμμο και το πράσινο πρόσωπο έλκει τους άλλοτε κωφούς.
Κορμιά γυμνά σα φύκια στα νερά γλιστράνε και άλλα πνίγονται, άλλα κολυμπάνε. Το πρασινοκόριτσο έρποντας βγαίνει στην ξηρά, ο ξαπλωμένος ανοίγει τα μάτια και πιάνει να δαγκώνει τη σμαραγδιά γοργονοουρά. Το κορίτσι γουργουρίζει σα γατί και καταβροχθίζεται από τα δόντια του βουβού, χάνεται μες στο κορμί του. Νυχτώνει.
Η θάλασσα στέγνωσε, η νύχτα έπεσε βαριά στην άμμο πάνω, όπως η Αγάπη. Ο ξαπλωμένος, ολοχόρταστος, ορθώνεται ακμαιότερος από ποτέ και τώρα πια έχει φωνή βροντερή. Τώρα, με τα τραγούδια του γητεύει  το αλάτι και τα ψάρια. Για πρώτη φορά στη ζωή του ανακαλύπτει τα κόκκινα φτερά που κρύβονταν στις μασχάλες του, χρόνια διπλωμένα και μόνα, θαρρετά τώρα τα ξεδιπλώνει και πετά, τραγουδά, πετά, ουρλιάζει.
Τρέχει να βρει το παλιό του, ολόδικό του αστέρι.


Γεωργία Δρακάκη

ήρθε η ώρα οι λέξεις της Γεωργίας να πατήσουν στο θεατρικό σανίδι και να χορέψουν στη τρίτη διάσταση. Στις 18 Νοεμβρίου είναι η βραδιά πρεμιέρας της Τριανδρίας στο θέατρο Λύχνος. 

Για περισσότερες πληροφορίες πάτησε εδώ.

Σινεμά με την Βίκυ: Arven, ελευθερία ή οικογενειακό καθήκον?

aka The inheritance 
Ελληνικός τίτλος: Η κληρονομιά  
σκηνοθεσία: Per Fly (2003)

Όταν ο μεγαλοβιομήχανος πατέρας του Christoffer αυτοκτονεί, εκείνος εγκαταλείπει το εστιατόριό του στη Στοκχόλμη κι αναλαμβάνει την οικογενειακή επιχείρηση στην Κοπεγχάγη, παρά τις αντιρρήσεις της συζύγου του.
Κοινωνικό δράμα και η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Per Fly για τις κοινωνικές τάξεις της Δανίας (1. Bænken, 2. Arven, 3. Drabet)
Μία άκρως διδακτική ταινία για τα κλασσικά διλήμματα μεταξύ οικογένειας και καριέρας και για το πόσο εθιστική μπορεί να είναι η εξουσία. 
Ένας άνθρωπος ζεστός που αγαπά τη γυναίκα του και την οικογένειά του, μεταμορφώνεται άθελά του σε ένα ψυχρό επιχειρηματία γεμάτο από πρέπει και υποχρεώσεις.
Όπως η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι ψυχρή και ρεαλιστική, έτσι είναι και η ερμηνεία του Urlich Thomsen, ο οποίος φέρνει εις πέρας ένα τόσο απλό αλλά παράλληλα τόσο δύσκολο ρόλο, που αν ξεφύγεις έστω και λίγο μπορείς να υπερβάλλεις δραματικά.
Αν και δεν χρησιμοποιεί το Δόγμα, εμένα προσωπικά τα στοιχεία του μου φάνηκαν έντονα μέσα στην ταινία, όπως και η λήψη με δύο μόνο κάμερες, που από τη μία κουράζουν, από την άλλη δίνουν μία αίσθηση ρεαλισμού και ντοκιμαντερίζουν την ταινία. Παρ' όλο όμως το ρεαλιστικό στοιχείο, το θεατρικό στήσιμο και παίξιμο είναι αρκετά έντονο. 
Must see για τους fans του σκανδιναβικού σινεμά.

Βίκυ Ελευθερίου