Δεν κατάλαβα καλά καλά πως έγινε. Το καλοκαίρι φτάνει τώρα στο τέλος του κι εγώ δεν μπορώ είναι η αλήθεια να κάνω ένα μίνι-απολογισμό ή κατι παρόμοιο, κάτι με το οποίο να πω πως πέρασε και φέτος. Η αλήθεια είναι πως πολλά άλλαξαν, άλλα ανανεώθηκαν, δεσμοί και σχέσεις επαναπροσδιορίστηκαν, φιλίες αναθέρμαναν και έρωτες πέταξαν μακριά. Αυτό δεν ήταν στα σχέδια βέβαια, όπως σχεδόν τίποτα και ποτέ δεν είναι αλλά όπως και να χει πιο αναπάντεχα φεύγει ενας έρωτας παρά ένας φίλος. Με τον φίλο θα το κυνηγήσεις τρία εκατομμύρια φορές ξανά και ξανά ενώ με τον έρωτα, δύο και πολλές λέω. Είναι βέβαια και το τι αξίζει ο κάθε άνθρωπος. Και το αν τα όσα έδωσες μέχρι τη στιγμή που διαλύεις τον δεσμό που σε ενώνει, τα θεωρείς ιδανικά αρκετά, υπέραρκετα ή ίσως ότι δεν έδωσες και τίποτα. Τελειώνει. Φεύγει. Χωρίς εξήγηση ο έρωτας. Δεν είχε και δεν θα έχει και ποτέ. Ούτε εξήγηση αλλά ούτε και λογική. Το θέμα που προκύπτει από κάτι τέτοιο είναι ότι δεν ξέρεις αν θα αρχίσει κάτι άλλο, πότε θα αρχίσει, πως θα συνεχίσει, πως θα τελειώσει, αν θα τελειώσει, πότε, γιατί κλπ κλπ κλπ. Από την άλλη αυτή είναι και η ομορφιά του.
Χωρίζεις λοιπόν από αυτόν τον μεγάλο έρωτα που πέρασες (που μόλις χωρίσεις δεν ξέρεις αν τελικά ήταν και τόσο μεγάλος τελικά) και συνειδητοποιείς πόσα λάθη έκανες. Δεν μετανιώνεις καθόλου ούτε για τα όσα έδωσες, χάρισες ή έχασες γιατί αν μετάνιωνες θα σουν και χριστιανός. Δεν ξέρεις πώς να το ονομάσεις όμως αυτό που ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και καταμετράς τις οικονομικές και συναισθηματικές σου απώλειες από αυτή τη σχέση. Και κει που το κάνεις αυτό έχεις και να σκεφτείς τι άλλο έχεις να κάνεις παράλληλα σε υποχρεώσεις, εξετάσεις έτσι και αλλιώς και πράγματα και θαύματα. Και αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει το μυαλό σου να μπει σε μια λειτουργία εγρήγορσης.
Ξεκινάς λοιπόν ,τα τρεχάματα και τα σπριντ και κάπου στο μέσο του μετ’ εμποδίων δρόμου συναντάς ένα πολύ γλυκό εμπόδιο, ψηλό και χαρούμενο. Δεν είσαι σίγουρος για τίποτα αλλά όπως τρέχεις για να προλάβεις μην τερματίσουν οι άλλοι σου εαυτοί γρηγορότερα, αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το εμπόδιο που μόλις συνάντησες ήταν πεσμένο και θέλει κάποιον να το σηκώσει. Και εκεί επέρχεται ο διχασμός. Τώρα τι; Βοηθάς το πεσμένο εμπόδιο να ορθοποδήσει και να μπει για τα καλά στον δρόμο σου; Ή προχωράς γιατί δεν αντέχεις να ανασηκώνεις άλλα εμπόδια που κατ’ ακολουθίαν θα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Το δίλημμα μεγάλο. Καθώς όσο προχωράς όλοι στις κερκίδες που τρέχεις φωνάζουν στα αυτιά σου για το πόσο καλό είναι το εμπόδιο, πόσο δύσκολες ώρες πέρασε πεσμένο στο έδαφος και πως ίσως χρειάζεται κάποιον να το σηκώσει πως, πως πως.. Δεν ξέρεις τι να κάνεις, έχεις απελπιστεί αλλά ταυτόχρονα νιώθεις πως αυτό το εμπόδιο είναι αυτό που σου έλειπε. Αυτό το οποίο αξίζεις αλλά που δεν έκανε ποτέ την εμφάνιση του. Και αναρωτιέσαι αν πρέπει να συνεχίσεις να τρέχεις σαν τρελός για να τερματίσεις ή αν τελικά το ταξίδι είναι που έχει τη σημασία και να επιστρέψεις και να δώσεις τον χρόνο σου στην ανασήκωση του εμποδίου και μαζί να ξεκινήσετε ξανά για τον τερματισμό.
Η Amy πάντως που μπήκε τυχαία σε ένα playlist λέει πως η αγάπη είναι παιχνίδι που πάντα χάνεις.
Ναι, αλλά για να ορίζεται μια ήττα σαν ήττα πρέπει να υπάρχει κι ένα αντίβαρο δηλαδή μια νίκη. Άρα όπως και να χει κάποιος βγαίνει κερδισμένος.
odyICON
γνωρίστε τον odyICON στο : http://oneirozoi.blogspot.com/
Αξίζει !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου