Jazzmine says.............Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας - Τρέιλερ

Αν και ακόμα δεν έχουν υποβάλλει τις ταινίες που θα τους εκπροσωπήσουν στην φετινή απονομή των Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, πάνω από τις μισές χώρες (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα) μια ιδέα για το τι θα απολαύσουμε φέτος μπορούμε να πάρουμε και από τις πρώτες υποψηφιότητες:

Αυστρία με το «Atmen» του Καρλ Μάρκοβικς.

Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Μάρκοβιτς τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας στο φετινό Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών. Ψιλομακάβρια υπόθεση, ένας τύπος που βγαίνει από τη φυλακή και πιάνει δουλειά σε νεκροτομείο. Χαρούμενη δεν τη λες. Το τρέιλερ ΔΕ μου άρεσε (και φαντάσου ότι κάποτε έστελναν στην Αυστρία ταινίες απ' όλη την Ευρώπη μόνο για να τους φτιάξουν τρέιλερ ) και προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα μπει στην πολυπόθητη 5άδα.

Βέλγιο με το «Rundskop» του Μίκαελ Ρόσκαμ.

Πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης κι αυτός, η ταινία έχει επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου, υπόθεση, ένας τύπος που από κτηνοτρόφος μπλέκεται σε μαφιόζικη συμμορία που εμπορεύεται ορμόνες για ζώα. Το θέμα έχει ένα ενδιαφέρον, δε μένει παρά να τη δούμε, εσείς δηλαδή, γιατί εγώ από το τρέιλερ δεν ψήθηκα. Στην πεντάδα δεν τη βάζω.

Φιλιππίνες με το «The Woman in the Septic Tank» του Μάρλον Ριβέρα.

Με την καμία!! Out! Out! Ακούει κανείς?? Και καλά 3 σκηνοθέτες προσπαθούν να κάνουν μια ταινία αντάξια για Όσκαρ. Κωμωδία δήθεν και από το τρέιλερ θες να πεθάνεις. Κι ήταν και μεγάλο πανάθεμα το: 2.21

Πορτογαλία με το «Jose and Pilar» του Μιγκέλ Γκονκάλβες Μέντες.

Ντοκιμαντέρ με θέμα τον συγγραφέα Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου (νομπελίστας, τον οποίον και αμφισβήτησαν οι ίδιοι οι Πορτογάλοι με την έκδοση του μυθιστορήματος "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον" στο οποίο παρουσίαζε τον Ιησού ως μη αλάνθαστο ανθρώπινο ον και ως εκ τούτου μέλη της Καθολικής εκκλησίας, απέρριψαν την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας) Τώρα όμως δεν θα τους χάλαγε να τσίμπαγαν το Όσκαρ με τόσο πιασάρικο θέμα και είναι και πιθανή η θέση στην πεντάδα δεδομένου ότι ο Σαραμάγκου πέθανε αυτοεξόριστος στα μέσα του προηγούμενου χρόνου.

Ιράν με το «A Separation» του Ασγκάρ Φαραντί.

Άλλη μια πιθανή υποψηφιότητα και μάλιστα η περισσότερο γνωστή στο διεθνές κύκλωμα ταινιών. Όχι μόνο στην 5άδα αλλά ίσως και νικήτρια, η ταινία απ' το Ιράν έχει ήδη "κόψει" 600.000 εισιτήρια από τον πρώτο μήνα προβολής της και προβλέπεται να φτάσει το ένα εκατομμύριο σε Γαλλία, Βέλγιο και Γερμανία. Θέμα της η οικογένεια, η θρησκεία, ο γάμος καθώς και οι συγκρούσεις τους στην καθημερινότητα, αναρωτιέμαι πως θα πάει στις ελληνικές αίθουσες απ' το φθινόπωρο.

Νότια Κορέα με το «The Front Line» του Τζανγκ Τζουν.

Πόλεμος της Κορέας το 1951- πολεμικό τρέιλερ δε με βοηθάνε και τα κορεάτικα μου καθόλου, αλλά όχι άλλο πόλεμο βρε παιδιά νισάφι. Καθώς επίσης και η υποψηφιότητα της Ταϊβάν με το «Seediq Bale» του Γουέι Τσ-Σενγκ επική ταινία σχετικά με την κατοχή της Ταϊβάν από τους Ιάπωνες. Πολύ εφέ - περιπέτεια κτλ να σημειωθεί εδώ ότι στο Φεστιβάλ Βενετίας πάτωσε επιεικώς.

Γερμανία με το «Pina» του Βιμ Βέντερς.

Η αγαπημένη μου. Όχι μόνο θα την τοποθετήσω αυτοβούλως στην 5αδα αλλά θα της δώσω και το Όσκαρ και όλα αυτά πριν τη δω (έρχεται τον Οκτώβρη). Θα γράψω τα λιγότερα που μπορώ: Βιμ και Πίνα ονειρεύονται 20 ολόκληρα χρόνια ένα ντοκιμαντέρ για το χορό όπως εκείνη τον αποδόμησε και την εποχή που φτάνουν στην προπαραγωγή το 2009 η Πίνα πεθαίνει μέσα σε μερικές μέρες από καρκίνο. Όμως ο Βέντερς συνεχίζει. Και επαναπροσδιορίζει την ταινία. Και κινηματογραφεί το ασύλληπτο. Έναν προς έναν τους μαθητές της από το μυθικό χοροθέατρο Βούπερταλ, σε 3D, να αποχαιρετούν με το δικό τους σπαραχτικό τρόπο τη μεγάλη δασκάλα σε χορογραφίες που είχε διδάξει η ίδια. Αθανασία.

Βενεζουέλα με το «El Rumor de las Piedras» του Αλεχάντρο Μπελαμέ Παλάθιος.

Η λιγότερο γνωστή ταινία από τις υποψήφιες με κεντρική ηρωίδα μια μητέρα που προσπαθεί να επιβιώσει μετά την καταστροφική πλημμύρα που ισοπέδωσε το σπίτι της. Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία και η ατμόσφαιρα στο τρέιλερ αλλά δε νομίζω ότι θα περάσει στην 5αδα δεδομένου του ανταγωνισμού.

Γαλλία με το «La Guerre est Declaree» της Βαλερί Ντονζελί.

Η ταινία ήταν η επίσημη έναρξη του τμήματος «Εβδομάδα Κριτικής» του φετινού Φεστιβάλ Καννών. Με υπόθεση ενός νεαρού ζευγαριού που μαθαίνουν ότι ο μικρός τους γιός πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για μια προφανή ταινία. Οι ξένες κριτικές όμως αναφέρονται περισσότερο στο χιούμορ και την αισιοδοξία της ταινίας, κάτι που τουλάχιστον σε παρηγορεί κυρίως επειδή η σκηνοθέτης πραγματεύεται την αληθινή ιστορία του γιού της. Ακόμα κι έτσι όμως διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσον θα μπορούσε ένα ακόμα τέτοιο θέμα να στείλει την ταινία στις πρώτες πέντε.

Λίβανος με το «Where Do We Go Now?» της Ναντίν Λαμπακί.

Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών, μια κωμωδία με θέμα το μεσανατολικό. Απίθανο, το λάτρεψα, δε βλέπω την ώρα να έρθει στις αίθουσες. Τον κύριο λόγο κρατούν οι γυναίκες σ' αυτή την απρόσμενη ταινία που ξέρουν τους άντρες και ιδίως τους δικούς τους ακόμα καλύτερα. Γέλασα με το τρέιλερ, οι δύο παπάδες αντίθετων θρησκειών κορυφαίο εύρημα, ελπίζω να μπει στην 5αδα αν και οι κωμωδίες στατιστικά δεν έχουν τύχη στα Όσκαρ.

Μαρόκο με το «Omar Killed Me» του Ροσντί Ζεμ.

Ιστορικό, δικαστικό, με θέμα την αληθινή ιστορία ενός Μαροκινού μετανάστη που κατηγορήθηκε για δολοφονία. Ούτε κρύο - ούτε ζέστη.

Ουγγαρία με το «Το Άλογο του Τορίνο» του Μπέλα Ταρ.

Το τρέιλερ είναι μια λάμπα που σβήνει επί ένα λεπτό περίπου οπότε λίγα έχω να πω. 'Όμως είναι η τελευταία ταινία του Μπέλα Ταρ, αυτό από μόνο του κάτι λέει, καθώς βγαίνει από το φεστιβάλ Βερολίνου με την Αργυρή Άρκτο (2011) και το βραβείο της FIPRESCI, για μια ταινία που αφηγείται το τέλος του Ανθρώπου. Ακόμα πάντως και από το λιτό αυτό τρέιλερ αντιλαμβάνεσαι ότι περισσότερο θα νιώσεις σ' αυτή την ταινία παρά θα καταλάβεις, ότι περισσότερο θα διαισθανθείς, παρά θα εξηγήσεις. Κι έπειτα αν θες να θέσεις τις "σωστές" ερωτήσεις - αν υπάρχουν - δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το κάνεις παρά μέσω του αρχιμάστορα της ανθρώπινης μοίρας και μοναξιάς Μπέλα Ταρ, που μ' αυτή την ταινία αποχαιρετά την 7η τέχνη. Έχω προαίσθημα γι αυτή την ταινία. Στην 5αδα.

Νορβηγία με το «Happy, Happy» της Αν Σεγουίτσκι.

Βρήκα πολύ συμπαθητική την ιστορία μιας δασκάλας που μετακομίζει δίπλα της το τέλειο ζευγάρι και καταρρίπτει κατά κάποιο τρόπο την εικόνα που έχει για τη ζωή της. Βεβαίως ακολούθως θα καταρριφθεί και ο μύθος του τέλειου ζευγαριού αλλά φαντάζομαι ότι έτσι θα φτάσουν όλοι στην ωριμότητα. Φυσικά και θα το δω, υπολογίζω όμως έξω απ΄την πεντάδα αν και εισπρακτική επιτυχία.

Ολλανδία με το «Sonny Boy» της Μαρία Πέτερς.

Best seller (και δεν το χω διαβάσει!!!) η ιστορία μιας μητέρας 4 παιδιών (λευκής) που ερωτεύεται έναν άντρα κατά πολύ μικρότερο της (μαύρο) και φέρνει στον κόσμο το παιδί του (μιγαδάκι) και όλα αυτά τη δεκαετία του 20! Και μη μου πείτε ότι δεν ήταν προχωρημένη η εν λόγω κυρία που θα πέρασε τα πάνδεινα διότι η ιστορία είναι πραγματική. Ανυπομονώ διαβάσω, μετά δω, μετά σας πω. Πέντε είναι όλες κι όλες οι θέσεις, δεν τη βλέπω μέσα.

Πολωνία με το «In Darkness» της Ανιέσκα Χόλαντ.

Πολυβραβευμένη σκηνοθέτης μεν αλλά πραγματικά - πραγματικά έχω βαρεθεί τις αληθινές ιστορίες αυτών που βοήθησαν Εβραίους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Ναι, ναι, οσκαρικό θέμα αλλά ήμαρτον λίγη πρωτοτυπία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Τέλος πάντων αυτή τη φορά ο ήρωας είναι Πολωνός εγκληματίας και σ' αυτό το σημείο να αναφέρω ότι και αριστούργημα να είναι ΔΕ θα το δω. Παρ' όλες τις ενστάσεις μου, κατά πάσα πιθανότητα έχει εξασφαλισμένη θέση στην 5αδα.

Ρουμανία με το «Morgen» του Μαριάν Κρισάν.

Πιο αδιάφορο τρέιλερ δεν έχω δει ποτέ μου κι έχω δει σας διαβεβαιώ, αμέτρητα. Η ιστορία: ένας σεκιουριτάς πιάνει φιλία μ' έναν παράνομο μετανάστη. (copy paste το έκανα αυτό γιατί απ' το τρέιλερ αδυνατούσα να καταλάβω τι πραγματεύεται. Και τώρα που το έγραψα συνεχίζω να αγνοώ.)

Σερβία με το «Montevideo, God Bless You!» του Ντράγκαν Μπιέλογκρλικ.

Σούπερ εποχή, καταπληκτικό συγκινητικό σκηνικό, απίθανη μουσική, υπέροχη φωτογραφία, πραγματεύεται τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων με κύριο άξονα τη συμμετοχή της εθνικής ποδοσφαίρου του Μοντεβιδέο στο πρωτάθλημα του 1930. Μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στη χώρα της.

Σουηδία με το «Beyond» της Περνίλα Ογκουστ.

Είδα οτι παίζει η Νούμι Ραπέις, (η πρωταγωνίστρια της τριλογίας του Mikael Blomkvist) οπού και είναι απόκτημα για μια ταινία που η ηρωίδα αναγκάζεται με αφορμή τον επικείμενο θάνατο της μητέρας της να ζωντανέψει και να αντιμετωπίσει τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας που αφορούσαν ενδοοικογενειακή βία και αλκοολισμό. Θα τη δούμε όμως στην 5αδα?

Φινλανδία με το «Le Havre» του Φινλανδία / «Le Havre» του Ακι Καουρισμάκι.

Την αναφέρουν ως η «μικρή ταινία για τα μεγάλα αισθήματα». Γυρισμένη στη Χάβρη της Νορμανδίας η υπόθεση αφορά έναν συγγραφέα που επιχειρεί να φυγαδεύσει έναν ανήλικο λαθρομετανάστη. Το κοινωνικό θέμα της μετανάστευσης ξανά, αλλά αυτή τη φορά από τον αγαπημένο σκηνοθέτη που σε πείσμα όλων των συνθηκών , εποχών, μόδας, κτλ, φτιάχνει ταινίες απλές, ζωντανές, συγκινητικές με γνώμονα την ανθρωπιά σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κόσμου. Αγαπάμε Ακι Καουρισμάκι και θέλουμε να μπει στην 5αδα. Να πούμε ακόμη πως – όχι τυχαία – η ταινία καταχειροκροτήθηκε από το σύνολο των δημοσιογράφων στην πρώτη της προβολή.

Ιαπωνία / «Postcard» του Κανέτο Σίντο.

Οι ειδήμονες τη θεωρούν ιδιαίτερη περίπτωση. Ως υπόθεση, αποτελεί την καταγραφή του Β’ Παγκόσμιου από την ιαπωνική πλευρά και από τη ματιά της συζύγου ενός θύματος. Τρέιλερ δεν έχει βγει ακόμα, θεωρείται όμως ήδη από τα φαβορί συν ότι ο Κανέτο Σίντο, την εποχή της τελετής θα κλείσει τα 100 του χρόνια (!). Παίζει να του δώσουν το όσκαρ ως αποχαιρετιστήριο δώρο.

Ελλάδα. Όσον αφορά τα δικά μας περιμένουμε την ανακοίνωση της επίσημης απόφασης του Υπουργείου Πολιτισμού για το ποια θα είναι η ταινία που θα μας εκπροσωπήσει φέτος. Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου έχει προτείνει το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, μένει να φανεί εάν το Υπουργείο θα επικυρώσει αυτήν την απόφαση.

Η ταινία της Τσαγγάρη έχει ήδη αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές σε Ευρώπη και Αμερική κι όλοι μιλούν γι αυτή σαν μια ταινία διεθνή (κάτι που σπανιότατα καταφέρνουμε ως Έλληνες – να βγούμε δηλ. απ’ τα στενά όρια του προσωπικού μας δράματος και στον κινηματογράφο και στη ζωή) Υπόθεση η οικογένεια, η ενηλικίωση, η φιλία και όλα αυτά κάτω από τον επικείμενο θάνατο ενός γονιού. Θαύμασα το τρέιλερ, καμάρωσα για τις κριτικές, αν είναι αυτή η ταινία μας (που συνήθως η πρόταση της Ακαδημίας περιμένει τυπικά την επικύρωσή της από το Υπουργείο) έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει μια υποψηφιότητα.

Αυτά προς ώρας, περιμένουμε να δούμε τις υπόλοιπες προτάσεις – που δεν είναι και λίγες – κυρίως την Ιταλία (έχει πάρει τις περισσότερες νίκες μαζί με τη Γαλλία) και τη Δανία (περσινή νικήτρια με το "Ίσως, Αύριο")

Σινεφίλ, εις το επανιδείν!


Jazzmine