παραλήρημα ενός τηλεγύνη

Rodney Smith

Η Γυναίκα υπάρχει για να ξεσκεπάζει τις ατέλειες του άντρα.
Γι΄αυτό την αποφεύγω και εξαφανίζομαι όταν την αισθάνομαι να εισχωρεί στο δωμάτιο μου και να τραβάει τη κουβερτούλα μου. Να προσπαθεί να διακόψει τον μακάριο ύπνο μου και εκθέσει το παραμορφωμένο μου κορμί.
Έφτασα σώος και αβλαβής στα πενήντα με ταχύτητα φωτός.
Τα πάντα μου βρίσκονται στο παρόν.
Κάποτε υπήρξα έφηβος.
Κάποτε είχα καριέρες.
Κάποτε κατέρρευσα.
Δεν πουλάω αναμνήσεις, δεν αγοράζω.
το παρελθόν είναι ένα άγαλμα σε ένα πάρκο που πηγαίνουμε για νοσταλγικούς περιπάτους, αναμνήσεις είναι τα περιστέρια που το περιτριγυρίζουν (you get the full picture).
Οι ιστορίες σαν τη ζωή που τις γέννησε αρχίζουν αλλά δεν τελειώνουν.
θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια κάθε έρωτα, κάθε λάθος, κάθε ταξίδι που έκανα. Θα μπορούσα να τα περιγραψω με κάθε λεπτομέρεια.
Με εντιμότητα.
Αλλά δεν με συμφέρει.
Προτιμώ να βλέπω τον εαυτό μου μέσα απο τα δικά μου μάτια, παρά απο αυτά τα γυναικεία λαμπερά μάτια που σαν προβολεις τονίζουν κάθε ρυτίδα, κάθε λεκέ, κάθε συντακτικό λάθος και τυφλώνουν το καημένο το ελαφάκι που βαδίζει αμέριμνο και το ακινητοποιούν καθώς πλησιάζει η νταλίκα της συνείδησης (you get the full picture).
Οπότε δεν μπορώ να κατηγορηθώ για εγωκεντρισμό (εγωοπτισμό ... ίσως).
Ανησυχώ όταν με πιάνουν αυτές οι κρίσεις εξομολογητικής (σχεδόν)ειλικρίνειας.
Ευτυχώς είναι βραχύβιες.
Και αρχίζω να τις λησμονώ πριν καν ολοκληρωθούν (pls do likewise).
Λατρεύω την παραληρηματική γραφη.
Δεν έχει υποχρεώσεις, συνοχή, σκοπό
(ω και τι ωραια που με κρύβει απο τη γυναίκα που μπορεί να πλησιάζει).
Το καλύτερο ξέρεις ποιό είναι;
Την σταματάω όπου θέλω, όπως ...
Εδώ.



Γιώργος Τρίκερι
αφιερωμένο στην  Άννα Τσαμ Αναστο που με προσέχει, με μπερδεύει, με εμπνέει, μου μαθαίνει μα πάνω απ΄όλα είναι Γυναίκα.