nineteen

Είμαι 19 και νομίζω ότι τα ξέρω όλα. Ξέρω πώς να αντιμετωπίσω σωστά κάθε κατάσταση λειτουργώντας με βάση τη λογική. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που θεωρώ ότι δεν χρειάζομαι άλλους ανθρώπους στη ζωή μου. Νιώθω αρκετά ισορροπημένη. Έχω δίκιο? Θα δείξει. Αμφιβάλλω πάντως.
Έμαθα από μικρή να είμαι μόνη μου. Έμαθα να μου έχουν υποσχεθεί βόλτα και να το ξεχνούν. Έμαθα αντί για χρόνο να μου δίνουν παιχνίδια. Έμαθα να κρατάω τα προβλήματα μου για τον εαυτό μου.
Και μετά μεγάλωσα… λίγο. Και είμαι εδώ. Πλέον μ’ αρέσει να είμαι μόνη μου, μ’ αρέσουν τα αντικείμενα και τα λεφτά, έχω γίνει η ψυχολόγος του εαυτού μου και ίσως ένας απ’ τους καλύτερους μου φίλους. Είναι καλό αυτό? Δεν ξέρω, πάντως μπορώ να σας πω ότι είναι σίγουρα χρήσιμο.
Ένα από τα πράγματα που ξέρω τώρα, είναι να περιμένω τα πάντα απ’ τους ανθρώπους. Δεν με εκπλήσσει τίποτα που θα κάνουν όσο κακό/ παρανοϊκό κι αν είναι. (Έχω ένα πρόβλημα με τις υπερβολικές γλυκορομαντικές χειρονομίες βέβαια, αλλά το ξεπερνάω).
Πρόσφατα όμως θυμήθηκα πως το να περιμένω κάτι δεν συνεπάγεται και να το θέλω. Ήρθα αντιμέτωπη με την άρνηση. Μεγάλη, ίσως απόλυτη άρνηση να αφήσω μια κατάσταση πίσω.
Παλαιότερα, έκανα κάποιες φορές το λάθος να βλέπω τους ανθρώπους σαν επένδυση. Τι κάποιες φορές,(ήθελα άνω τελεία, αλλά δεν μπορώ να τη βρω) πάντα. Δεν θα επένδυα πάνω σε κάτι ασταθές. Σήμερα συνεχίζω να βλέπω τους ανθρώπους σαν επένδυση, μόνο που επενδύω στους πάντες. Απλά όχι το ίδιο σε όλους. Δε μπορείς να ζητάς από όλους το ίδιο. Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είναι απαραίτητοι. Όχι για να σκοτώσεις τη μοναξιά σου, ή για να βρεις ένα στήριγμα. Μόλις καταλάβουν ότι αυτό αποζητάς φεύγουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να μάθεις να κάνεις μόνος σου. Οι σχέσεις δεν πρέπει να βασίζονται στην ανάγκη αλλά στην αμοιβαία επιθυμία για παράλληλη εξέλιξη. Λέω συχνά ότι μισώ τους ανθρώπους, αλλά δεν είναι αλήθεια. Έχω αποδεχτεί την αστάθεια τους, τον εγωισμό τους, την τάση τους για προδοσία. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα σε πληγώσει. Απλώς υπάρχουν και αυτοί που θα προσπαθήσουν να μην το κάνουν.

missA insanE

Αφιερωμένο στην κοπέλα που θα με πάρει τηλέφωνο μες το βράδυ για να με ρωτήσει πόσες θερμίδες έχει αυτό που έφαγε, που ξενερώνει αρκετά συχνά και με αγχώνει, που ώρες ώρες θέλω να σκοτώσω, που πολλές φορές είναι τόσο εγωίστρια. Μια κοπέλα που πάντα βλέπει το καλό στους άλλους, δίνει δεύτερες ευκαιρίες, κάνει τα πάντα προκειμένου να χαροποιήσει αυτούς που νοιάζεται, και παρ’ όλες τις προδοσίες και τις απογοητεύσεις, έχει καταφέρει να διατηρήσει αυτό το υπέροχο χαρακτηριστικό μέχρι και σήμερα. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε αυτό που είμαστε, μπορούμε όμως να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελος μας. Αλλά και στην τελική, τι είμαστε?
Σε ευχαριστώ που παρότι έχουμε τόσες διαφορές, έχεις καταφέρει να έρθεις τόσο κοντά μου, και είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με κάνει να ρίξω για λίγο αυτήν την περηφάνια που με χαρακτηρίζει. Σε λατρεύω.



ΥΓ : Γιατί σου αξίζουν πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ καλύτερα.