το κορίτσι της διπλανής πόρτας

ο νεαρός συγγραφέας κάθεται στο ακατάστατο γραφείο του και προσπαθεί να γράψει.
ακούει το Flaming September απο την Marianne Faithful και προσπαθει να σκεφτεί κάτι φθινοπωρινό. κάτι με γκρίζα σύνεφα κατι με καλοκαίρι που έφυγε και άφησε πληγές και μοναξιά.
writer's block ως συνήθως.
χαζεύει την κοκκινομάλλα θεά του απέναντι διαμερίσματος που ετοιμάζεται να βγεί. κολλητό μπλου-τζιν, αρβυλάκια (Dr Marten΄s αλλά δεν είναι σίγουρος απο αυτή την απόσταση) μαύρο εφαρμοστό πουλόβερ για να τονίζει το μπούστο της. 
Το όλο στίλ είναι πουτανίστικο, αλλά classy πουτανίστικο.
Ο συγγραφέας εύχεται να είχε μια βιντεοκάμερα. Η κοκκινομάλα εξαφανίζεται απο το οπτικό του πεδίο, μάλλον πήγε στη τουαλέτα να βαφτεί. Η τρικολόρε γάτα ανεβαίνει στο κρεβάτι (της κοκκινομάλλας) τεντώνεται, βρίσκει το πιο βολικό σημείο ξαπλώνει με το αυθάδικο βλέμμα της στραμμένο πάνω του. Ο συγγραφέας την φθονεί. 
Η κοκκινομάλλα επιστρέφει και αρχίζει να ποζάρει στον ολόσωμο καθρέφτη. Πρέπει να είναι μεγάλο ψώνιο αλλά δικαίως, το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό. Αφού αλλάζει το πιάσιμο των μαλλιών της τουλάχιστον τρεις φορές, χαιδεύει τη γάτα, σβήνει τα φώτα και αποχωρεί.
Προς στιγμή σκέφτεται να την πάρει απο πίσω. γυρίζει το βλεμμα του στην άδεια σελίδα.
που να πηγαίνει άραγε; έχει αυτοκίνητο; ή προλαβαίνει να ρίξει κάτι πάνω του και να την προλάβει στην στάση του τράμ;
Η κοκκινομάλλα μετακόμισε απεναντί του πριν ένα μήνα. Έκτοτε του έχει γίνει έμμονη ιδέα.
Είναι φωτομοντέλο;
High-class call-girl?
Δεν μπορεί να την φανταστεί ως πουτάνα, έχει κάτι αριστοκρατικό στο περπατημά της, κάτι sophisticated στο βλέμμα της.
κι απο την άλλη κάτι τόσο αθώο και κοριτσίστικο. τα πρωινά βάζει Shakira στη διαπασών και κάνει μια ρουτίνα μεταξύ χορό της Σαλώμης και streching exersises. O συγγραφέας κρυμμένος πίσω απο τις γρίλιες την παρακολουθεί μασουλώντας το σταφιδοψωμο του σαν πιτσιρίκος που έχει μπει λαθραία σε κάποιο καμπαρέ.
μια φορά είχε βγει στο μπαλκόνι ψάχνοντας τη γάτα (ή είναι γάτος;) τον είδε να κάθεται στο μπαλκόνι και να καπνίζει. Του χαμογέλασε φιλικά, γειτονικά πήγε να σηκωθει να της πει κάτι, του έπεσε το τσιγάρο μέσα στο πουκάμισο έγινε ρεζιλι, χώρια που παρ΄ολίγον να αρπάξει φωτιά.
Μια άλλη φορά την πέτυχε στο σουπερ-μάρκετ. την παρακολουθούσε τους διαδρόμους καθώς αυτή αγόραζε muesli, conditioner και βότκα. Προσπάθησε να βρει το θάρρος να πάει να της μιλήσει. Κοίταξε το καλάθι του. Πρόβειο γιαούρτι και η φτηνότερη κρέμα ξυρίσματος. Μέχρι να βρει μια συσκευασία άγριου σολωμού Σκωτίας και ένα βαζάκι με λιαστές ντομάτες η κοκκινομάλλα είχε εξαφανιστεί.
Δεν μπορεί να την βγάλει απο το μυαλό του. Η γάτα έχει βγει στο μπαλκόνι. σκαρφαλωμένη στα κάγκελα νιαουρίζει επίμονα.
κάπου είχε διαβάσει ότι απο την στιγμή που οι γάτες άρχισαν να ζουν με τους ανθρώπους ανέπτυξαν δώδεκα καινούργια νιαουρίσματα προσπαθώντας να επικοινωνήσουν μαζί μας.
Εμείς είμαστε απλώς πολύ βλάκες για να τις καταλάβουμε.
Τα δάχτυλά του άρχισαν να παίζουν αφηρημένα πάνω στο πληκτρολόγιο.
Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι η αμφιφολία, η ανασφάλεια, η αναποφασιστικότητα, η καχυποψία. Στρατηγός τους ο φόβος. Μόνος σύμμαχος μας η ελεύθερη βούληση. Ο έξυπνος μαχητής δεν διστάζει. Δεν περιμένει το πλεονέκτημα να εμφανιστεί. Το δημιουργεί με τα ίδια του τα χέρια. Η ταχύτητα δράσης είναι η πεμπτουσία της νίκης.
Οι ασυνάρτητες αυτές σκέψεις περνούσαν απ΄το μυαλό του σαν τηλεγραφήματα σταλμένα απο κάποιο μακρινό μέτωπο.
τα μάτια εστίασαν στη οθόνη του PC. Διάβασε τι είχε γράψει χωρίς καν να το καταλάβει. Μια και μοναδική πρόταση πληκτρολογημένη με κεφαλαία γράμματα. Πριν προλάβει να σκεφτεί αν ήταν τηλεπαθητικό μήνυμα απο την γάτα ένα αόρατο χέρι τον σήκωσε και βρέθηκε στο χωλ.
Άρπαξε το τζάκετ του και άρχισε να τρέχει προς τη στάση του τραμ.


Γιώργος Τρίκερι.