Ναυάγιο

 
Ανοίχτηκα σε μια θάλασσα
μικρότερη από την θλίψη μου
Τεντώθηκα στα κύματα.
Κοιμήθηκα στη πλάτη των καιρών.
Έμοιασε με αγκίστρι η αγάπη.
Χρωμάτισε ο Ουρανός τα χείλη μου στο αίμα.
Δεν θύμωσα του γέλωτα.
Αντεξα την χαρά που σου πρόσφερε
η περιπέτειά μου.
Ξεβράστηκα σε μιαν ακτή απέραντη,
ενώ το μόνο που χρειαζόμουν ήταν πέντε μέτρα
να στήσω την καλύβα μου.
Ως άλλος Ροβινσώνας,
θα εβρισκα τον πιστό μου υπηρέτη,
θα κατάφερνα την ερημιά να μετατρέψω σε βασίλειο.
Τόσο κατάκαρδα την ένιωσα την Αρχή.
Τόσο απόλυτα άγνωστη.
Διχάστηκα.
Ναυάγησα στου Ποσειδώνα την Αυλή.
Ερωμένη του χρόνια ήμουν.
Να ξεφύγω δεν μπόρεσα.
Ερωμένη του πάλι.
Ερωμένη του πάντα.
Μια ερωμένη τρελή που απατά τον Άρχοντά της
με τον τελευταίο του Υπηρέτη.
Να κόβομαι με τα κοράλλια και τις Πίνες
στις σπηλιές του Ωκεανού.
Ναυάγησα σε έναν Θεό που το Νερό του
το πληρώνεις με το δάκρυ που σου παίρνει.
Βρέθηκα δίχως σχεδία ή σωσίβιο να
μονολογώ παράνοιες και ψευδαισθήσεις.
Να ψέλνω τον Υμνο της Αντίφασης
Με θέλω Λεύτερη.
Σε θέλω Δικό Μου.


 Anna Tsekoura