Θυμάσαι?
Οι πιο δυνατές συγκινήσεις που δοκίμασες στη ζωή, ήταν απλές, αυτόματες, δωρεάν. Μα πάνω απ’ όλα ζωτικές.
Σαν την αναπνοή..
Χειμωνιάτικα ξημερώματα, καλοκαιρινά βράδια, η πρώτη βροχή, οι ανοιξιάτικες μαργαρίτες, η θάλασσα, η μουσική, η σιωπή, ο Έρωτας.
Πράγματα φτιαγμένα από το υλικό της αιωνιότητας, υφασμένα από γητειά γερή, ικανά να νικήσουν το χρόνο απλώς υπάρχοντας.
Υποκρινόμαστε ότι μπορούμε να υποτάξουμε την αλήθεια στην υπηρεσία μας, να συσκευάσουμε την απλότητα στο αμπαλάζ της ασήμαντης πολυπλοκότητας μας για να μπορέσουμε να την ορίσουμε κι έπειτα έτσι μισερή να τη ζήσουμε.
Μα δεν προσφέρεται η ομορφιά παρά μόνο σα δώρο και θέλει ίσα μερίδια γενναιοδωρίας για να δώσεις όσο και για να πάρεις.
Να δεχτείς το δώρο.
Να ντυθείς τη μαγεία.
Να μείνεις μαγεμένος.
Όπως τότε που ξυπνούσες το πρωί και πίστευες ότι η πάχνη που στραφτάλιζε στα κλαδιά, ήταν τα διαμάντια των νεράιδων που χόρευαν όλη τη νύχτα ενώ εσύ κοιμόσουν.
Τότε που η μουσική, σου έλεγε μυστικά καταδικά σου και τα ξωτικά σου μάθαιναν τη γλώσσα του ανέμου.
Όλα είναι ακόμα εκεί. Πάντα υπέροχα, άφθαρτα, μαγικά.
Οι νότες είναι πάντα μέσα σου, γεννημένες από το ίχνος σου κι ας ξέχασες το τραγούδι.
Ίσως να μην έχεις απομακρυνθεί τόσο.
Βλέπεις η καρδιά έχει τον τρόπο να βρίσκει τον τόπο της.
Παντού βρίσκονται τα σημάδια μα πρέπει να έχεις τα μάτια κλειστά.
Για να μπορέσεις να τα δεις.
Τα θαύματα συμβαίνουν σ’ αυτούς που τα πιστεύουν και τ’ αστέρια πραγματοποιούν τις ευχές σ’ αυτούς που τις κάνουν.
Φτάνει μόνο, για να προλάβεις να δεις τ’ αστέρι να πέφτει, να κοιτάς ψηλά.
Jazzmine in a pot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου