1997....καλοκαίρι.Ήταν ξαπλωμένη δίπλα μου στο πάτωμα και καπνίζαμε.
«Θελω να ζήσουμε στο Παρίσι» μου είπε σκεφτική και με κοίταξε στα μάτια.
«Και τι θα κάνουμε στο Παρίσι...ο Γκέινσμπουργκ πέθανε» απάντησα
«Εσύ θα γράφεις μουσική και εγώ θα ψωνίζω»είπε η πρωταγωνίστρια
Σηκώθηκε πάνω και άρχισε να μιλάει χορεύοντας «Θα γυρνάω στα μαγαζιά θα δοκιμάζω ρούχα....καλλυντικά......μάσκαρες ..σκιές γαλακτώματα...κοσμήματα...οχι χρυσά..αλλά ασημένια και μικρούλια».
Η αλλόκοτη χορογραφία της τελείωσε καθώς έσκυψε πάνω απ το κεφάλι μου.
Συνέχισε να μιλάει κοιτάζοντας βαθιά μες στα μάτια μου. «Και μια μέρα θα μπώ σε ενα bistrot του St Germain ,φορτωμένη με τσάντες απο ψώνια να πιώ ένα καφέ.Εκεί θα συναντήσω τον Τζωνυ Ντεπ θα τον εντυπωσιάσω και θα παρατήσω εσένα και την άθλια μουσική σου για να ζήσω μαζί του»
«Ενδιαφέρον» είπα «Αλλά στο είπα και πριν ο Γκέινσμπουργκ έχει πεθάνει,οπότε δεν υπάρχει λόγος να πάμε στο Παρίσι»
«Ποιός είναι ο Γκέινσμπουργκ» με ρώτησε
«Πάμε μια βόλτα» είπα
«Ναι» είπε και σηκώθηκε απο πάνω μου ξεκινώντας ένα καινούριο αλλόκοτο χορευτικό «ένα λεπτό να ντυθώ και να βαφτώ».
Σηκώθηκα.......καθώς ντυνόμουν είδα στο πάτωμα ενα κραγιόν της.Το πήρα.Πριν φύγω έγραψα στον καθρέφτη του σαλονιού με το κραγιόν της:
«ΤΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ»
Commandante Horhito
και ψώνιζα και εσύ έγραφες.Τελικά δεν θυμάμαι ποιός ήταν ο Γκέινσμπουργκ γιατί σβήστηκε από τους υδρατμούς, το κραγιόν στον καθρέπτη
ΑπάντησηΔιαγραφή