Στο λιμάνι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ «Να ξαναρχίζαμε απ΄ την αρχή. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές αλλά σε άλλη ταινία» Καθόμασταν στο πεζούλι του λιμανιού. «τι θα κάνεις τώρα;» την ρώτησα. «Τι θα κάνω; Θα συνεχίσω το μήνα του μέλιτος με τον αντρούλη μου και μετά θα γυρίσουμε στην Αθήνα και θα ζήσουμε βίον ανθόσπαρτο. Αυτό δεν κάνουν οι νεόνυμφοι;» η ειρωνεία στη φωνή της με έκοβε σαν ξυράφι «Μη μιλάς» της είπα. «με ρώτησες, σου απάντησα.» «θα μπορούσες να τον εγκαταλείψεις. Να έρθεις μαζί μου» «Ναι να κάνουμε έρωτα όλη τη μέρα και να τρώμε τις όμορφες λέξεις σου όταν πεινάμε» «Είσαι είκοσι δυο χρονών. Πότε πρόλαβες να γίνεις τόσο κυνική;» «Ρεαλίστρια μωρό μου. Ξέρεις ότι έχω δίκιο. Είναι η μοίρα της γυναίκας να κάνει έναν άντρα ευτυχισμένο και όλους τους άλλους δυστυχισμένους» «Αυτό είμαι για εσένα; Ένας στο πλήθος;» «Αν θυμάμαι καλά αυτό το σαββατοκύριακο εναπόθεσα όλη την ευτυχία στα αχάριστα σου πόδια και χέρια και …» Σήκωσα το χέρι μου και ακούμπησα το πλάι του όμορφου λαιμού της. Ένιωσα το αίμα να κυλάει γρήγορα στην αρτηρία της. Το τράβηξε απότομα «Σεβάσου τη βέρα που φοράω. Τη κοινωνική μου θέση» Μ΄ έκανε να γελάσω. Πάντα μ΄ έκανε να γελάω. «Είπα κάτι αστείο;» «Ξέρω πως μ΄ αγαπάς» τα χείλη της έτρεμαν. Εγώ έτρεμα ολόκληρος. Έψαξε με το βλέμμα το λιμάνι. Σαν να προσπαθούσε να εξαφανίσει όλο τον κόσμο. «Έχουμε κάνει αρκετές βλακείες. Ήρθε η ώρα να φύγεις» Σηκώθηκε ,ίσιωσε τη φούστα της.. Ήθελα να την αγκαλιάσω αλλά δεν μπορούσα μέσα στον κόσμο. «Καλό σας ταξίδι, κύριε … Σας ευχαριστούμε που μας τιμήσατε με τη παρουσία σας. Να πείτε περαστικά εκ μέρους μου στην Αγγελική. Πόσο στεναχωρήθηκα που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί» είδα με την άκρη του ματιού μου τον άντρα της να μας πλησιάζει. Κάθιδρος μέσα στο λινό του κουστούμι. «Που έχεις εξαφανιστεί; Σε ψάχνει η αδελφή μου. Μου τα έχει πρήξει με τα λουλούδια» «Αποχαιρετώ τους προσκεκλημένους μας, αγάπη μου. Να σας συστήσω»

Σκαρφάλωσα τα σκαλιά του καραβιού και γύρισα να τη κοιτάξω. Απομακρυνόταν από την προβλήτα. Το μακρύ σούρουπο του καλοκαιριού φώτιζε τα μαλλιά και τους ώμους της. Θέλησα να της φωνάξω, να τρέξω ξοπίσω της αλλά δεν το έκανα. Αυτό είναι ο γάμος, κάποιος κερδίζει γίνεται αφεντικό, κάποιος παραδίνεται και κάποιος τρίτος στέκεται στη πρύμνη ενός καραβιού και τους κοιτάει από μακριά.

Yannis L.