…σαν αναμνηση που αποσπασματικα σου έρχεται στο μυαλό, εικόνες
που μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους φτιαχνοντας μια ιστορία..
Σαν τρέιλερ ταινίας.
Εσυ.
Να μπαινεις στο δωματιο ξενοδοχείου.
Εκείνο το δωμάτιο που έμοιαζε με σοφίτα κ απ το μοναδικό του παράθυρο έβλεπε ενα έλατο χιονισμένο.
Εγω.
Καθισμένη δίπλα σου στ’αυτοκίνητο να κοιτάζω για πρώτη φορά τις λεπτομέρειες του κορμιού σου, με φόντο μια παραμυθένια λίμνη.
Γέλια στους διαδρόμους.
Φάρσες στα τηλεφωνα.
Βλέμματα κάτω απο χιονοπόλεμο.
Μουσική απ το λάπτοπ, μοναδικό φως στο σκοτάδι.
Επιστροφή..
Βροχερές νύχτες στα πεζοδρόμια αυτής της πόλης.
Ήχος απο πόρτα που κλείνει.
Δυνατά σαν ανάθεμα.
Δάκρυα οργής.
Ενας χορός, τα πόδια μου πάνω στα δικά σου – εσύ οδηγούσες.
Απομάκρυνση – ενα σύμπαν μακριά.
Μεθυσμένα τηλέφωνα – νηφάλιος πόλεμος.
Η ζωή μας σε τίτλους.
Θυμάμαι το φιλί σου.
Την επινόηση του εαυτού σου.
Τα κοφτερά λόγια, εκείνα κυρίως που δεν ειπώθηκαν.
Που τελείωνε η άμυνα?
Ακόμα μιά λίμνη..
Λέγανε πως έιναι απύθμενη..
Της χάρισα δυό ξημερώματα, μου πήρε ότι νόμιζα πως ήξερα.
Η απουσία σου ροκανίζει τις νύχτες σαν ύπουλος αρουραίος που τρέφεται απο τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν ήξερα τότε, δεν ξέρω τώρα.
Οι άνθρωποι διανύουμε ολόκληρες ζωές σε μια στιγμή.
Στ’αλήθεια μοιάζει σαν τίποτα να μην άλλαξε κ έτσι τίποτα δεν μπορώ να σου ζητήσω.
Ειναι μάλλον θλιβερό να χεις εξαντλήσει όλες σου τις ευχές.
Ας πούμε όμως οτι ίσως θα ρθει ένα ξημέρωμα που δεν θα πληγώσει.
Η ίσως μιά ακόμα λίμνη. Χωρίς τα χνάρια σου στην όχθη.
Κ ας πούμε οτι ίσως αυτή τη φορά θα μπορέσω να την περάσω χωρίς να σε πάρω μαζί μου.
Καστοριά – Αγ. Νικόλαος – Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου