Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ. by Eva D.

Η απόλυτη ειρωνεία..κλαίς για αυτά που έχεις κάνει. Όχι επειδή τα έκανες αλλά επειδή όταν τα έκανες το απολάμβανες. Πόσο εύκολα λες ψέματα.. πάνω στο ένα ψέμα κι άλλο ένα ..την ώρα που τα λες, με τόση ευκολία, με τόση άνεση τον κοιτάς κατάματα και υποστηρίζεις πως σιχαίνεσαι το ψέμα. Η απόλυτη ειρωνεία. Πρόδωσε την αγάπη του. Η μοναδική ανείπωτη αλήθεια της ιστορίας. Όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί κατάφερε να ξεγελάσει ακόμα και τον εαυτό της . Προσπάθησε να τον πείσει πως τη προηγούμενη νύχτα δεν είχαν γίνει έτσι τα πράγματα. Κι όμως ακριβώς έτσι είχαν γίνει. Όπως τα είχε σχεδιάσει. Σαν χαρακτήρας είχε μια μικρή ατέλεια. Ένα τόσο δα ελαττωματάκι. Ήταν διπρόσωπη. Ναι, δυο προσωπικότητες. Μια συναισθηματική, ευαίσθητη και η άλλη σκληρή και ειρωνική .Κάτι ήταν λάθος και ξέρω τι..Κάτι στο μυαλό της δεν λειτουργούσε σωστά. Από κάθε άντρα έπαιρνε κάτι διαφορετικό. Όλοι μαζί έφτιαχναν τον τέλειο. Για να νιώθει σχετικά καλυμμένη έπρεπε να τους κοροϊδέψει λίγο. Να πει ψέματα και να μπει στο ρόλο. Ψέμα που δεν αποκαλύπτεται, παύει να είναι ψέμα. Όλοι κάνουμε ακρότητες. Απλώς κανείς δεν μιλάει για αυτές. Μυστικό κρατάς; Το λες σε έναν και στη συνέχεια εκείνος σε κάποιον άλλο ..Πόσοι το ξέρουν; Δυο ;;;. Όχι έντεκα. Σήμερα. Αύριο ποιος ξέρει;..Έτσι τίποτα δε μένει κρυφό.. Μην κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θέλεις να σου κάνουν. Έτσι λένε..Ποιός της λέει ότι όλοι αυτοί οι άντρες που τους έλεγε ψέματα δεν έκαναν και αυτοί το ίδιο; Κατά βάθος το ήξερε..Και αυτοί το ίδιο ακριβώς έκαναν. Έλεγαν ψέματα για να καλύψουν τα δικά τους κενά. Για αυτό φερόταν έτσι..από φόβο. Φοβόταν μήπως δώσει κάτι παραπάνω και δεν υπάρξει ανταπόκριση. Επομένως έδινε όσο το δυνατόν λιγότερα. Τόσο λίγα που ο άλλος δεν τα έβλεπε καν. Έτσι με τη σειρά του εφόσον πίστευε ότι δεν παίρνει τίποτα δεν έδινε τίποτα. Τι πιο φυσιολογικό; Όμως τι σχέση είναι αυτή βασισμένη στο τίποτα; Δεν είναι σχέση. Είναι παιχνίδι. Απλώς πολλές φορές όταν παίζουμε πέφτουμε κάτω, χτυπάμε, ματώνουμε. Και αυτό πονάει .. Δεν δίνουμε σημασία. Ξεχνιόμαστε και βυθισμένοι όπως είμαστε στο παιχνίδι ,το ζούμε κι ας πονάμε. Όταν πια ξυπνάμε, νιώθουμε κουρασμένοι και πληγωμένοι ενώ ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα. Απλώς παίζαμε..