Jazzmine says... O Φάρος

Ξέρεις, μερικές νύχτες με ξυπνάει, ακόμα, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι εκεί στο Καλλιμάρμαρο..

Δεν ρωτάω αν θυμάσαι. Το ξέρω πως θυμάσαι.

Άφησες ένα κομμάτι του εαυτού σου εκεί.

Βουτηγμένος σ’ένα σκοτάδι πυκνό φτιαγμένο από σένα που μόνο εσύ μπορούσες να δεις.

Μεσημέρι καλοκαιριού και δεν μπορούσε να σε διαπεράσει.

Κρεμασμένος από το πιο ψηλό σημείο κοιτώντας το κενό.

Πλήθος ανάμεικτο, φασαρία, φωνές, πλανόδιοι μουσικοί, τίποτα δεν έφτανε στ αυτιά σου.

Ανήμπορος, απελπισμένος και αφάνταστα μόνος.

Και τότε.. Μια χούφτα παιδιών που σου έδωσε την ανάσα που χρειαζόσουν για να ζήσεις ακόμα μια μέρα.

Που ήσουν, από πού σε τράβηξαν, κανείς έξω από σένα δεν έμαθε.

Μια μικρή αυτοσχέδια ομάδα ποδοσφαίρου από λιλιπούτειους παίκτες που φώναζε τ’όνομα που σου έβγαλα τις μεθυσμένες μας νύχτες στα Χανιά, με όλη τους την παιδική, ασύγκριτη παντοδυναμία που σκέπασε όλους τους θορύβους, έφτασε ως εσένα και σου πρόσφερε ξανά, τη ζωή.

Τελικά δε με πήγες στο Φάρο κι εγώ δεν πήγα ποτέ χωρίς εσένα.

Και ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω σ’ αυτούς που θέλησαν να με πάνε μέχρι εκεί, γιατί δεν μπορούσα να διασχίσω αυτή τη μικρή γέφυρα, γιατί χρειάζομαι περισσότερες ζωες από μία, για να περπατήσω αυτά τα λίγα μέτρα, γιατί ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια φοβάμαι ότι αν φτάσω σ’ αυτό το Φάρο, θα σε προδώσω.
Θα πάρω πίσω το χέρι που σου άπλωσα εκείνο το μεσημέρι.

Θα σπάσω την υπόσχεση.


Κάθε χρόνο περνάω μπροστά από το Καλλιμάρμαρο, σηκώνω το κεφάλι και βλέπω την τελευταία κερκίδα στο ψηλότερο σημείο και στην άκρη της, πάντα τη σκιά σου.

Θυμάμαι.




Για τον Αλέξη,

Άτσι



Ιανουάριος 2000

Φεβρουάριος 2011