Σκυλίσια ζωή

                      Ιρμα και Τρικερι

  

Ένα πρωί πήγα να δώ τι κάνει. Το μαγαζί που είχε ανοίξει, ήτανε στο Μεταξουργείο, ολόκληρη εκδρομή, απο τα βόρεια προάστεια στο κέντρο.
Έκανε καφέδες όλων των ειδών, πουλούσε τυρόπιτες και τόστ.Τι του'ρθε; Να πείς πως ήταν απο κείνους που αλλάζουν εκατό δουλειές, λαντζέρης, σεκιουριτάς, φορτηγατζής, οικοδόμος γιατί δεν έχουν άστρο; Αυτός είχε και παραείχε. .Έτσι το άνοιξε, να συμπληρώσει τη λίστα της ζωής.
Κάποιος του πήγε ένα αδέσποτο κουτάβι, ξανθό με άσπρο, που έτρεχε στο γκρίζο πεζοδρόμιο της Μ. Αλεξάνδρου.
Στα δυό-τρία χρόνια που έμεινε εκεί , το κουτάβι έγινε γκρίζο κι αυτό από το καυσαέριο. Ίρμα τη φώναζε. Μεγάλωσε μαζί του.
Φάληρο, Παπάγου, Καμένα Βούρλα, Παγκράτι, Χανιά. Παντού μαζί. Αμάξι δεν είχε. Ένα ποδήλατο μόνο. Με το ποδήλατο πήγανε ως το λιμάνι του Πειραιά, ταξιδέψανε κατάστρωμα μέχρι το λιμάνι της Σούδας. Ιχνηλάτης των διαδρομών του. Συντροφιά του, τα βράδια με τον υπολογιστή ανοιχτό να παίζει τις μουσικές του κόσμου, τις ταινίες που κατέβαζε, τον καπνό απο τα τσιγάρα του. Τρίχες της παντού, στα παπούτσια στα φούτερ, στα βιβλία του. Τον κοίταζε στα μάτια σαν αιώνια ερωμένη. Μέχρι να καταλάβει πως έχανε το δρόμο στις καθιερωμένες βόλτες, πώς δεν αναγνώριζε τη φωνή του, πως αρνιότανε τα κομματάκια του γύρου απ τα σουβλάκια του, ξεψύχισε στα χέρια του.
Εγκεφαλίτιδα είπε ο κτηνίατρος.. Πλήρης χρόνων ωστόσο!
Έφτιαξε μια φωλιά απο χαρτόκουτο και την άφησε στα ήρεμα νερά του λιμανιού, να κάνει το στερνό ταξίδι.
Δυό απέραντες γραμμές, η θάλασσα κι ο ουρανός που κάποτε συναντιούνται.
Αστέρια γίνονται όσοι πεθαίνουν, λέω στην κόρη μου.
Άγγελοι γίνονται, λέει εκείνος. Ξέρει!

Στέλλα Γιάννου

Δημοσιεύτηκε στο Eyelands.gr