Τι ενέργειες ζωντανές σα φλόγες γλύφουν τους τοίχους της πολυκατοικίας, όταν εμείς, αγωνιζόμαστε ν’ αναπνεύσουμε μέσα σ’ αυτούς?
Εγώ πεθαίνω από έρωτα στον 3o , ο γείτονας στον 2ο ζωγραφίζει..
Ξαπλώνω γυμνή στο ταβάνι του, αναρωτώμενη πως γίνεται να μη σε σκοτώνει η αναμονή και εκείνος ξυπνάει μες τη νύχτα και αρπάζει τα πινέλα του σπρωγμένος από μια σκοτεινή καλλιτεχνική παράκρουση, όπως λέει.
Προσπαθώ ν’ αυτοκτονήσω ακούγοντας Cole Porter “So in Love” χίλιες φορές, καπνίζοντας χίλια τσιγάρα και τα κομμάτια μου σπάνε σε χιλιάδες μικρά καθρεφτάκια,
πέφτουν σα βροχή πάνω στην πόλη που κοιμάται ανυποψίαστη,
μπαίνουν ορμητικά στο δεύτερο πάτωμα και τον κόβουν.
Οι μυστικές μου σκέψεις τον καταδιώκουν, πετάγεται ιδρωμένος στο κρεβάτι του, του έκλεψες τον ύπνο, όπως και τον δικό μου.
Με φωνάζει να δω τα έργα του μισοενθουσιασμένος, μισοτρομαγμένος, σέρνομαι σαν ερείπιο τις λιγοστές σκάλες που μας χωρίζουν…
και πέφτω πάνω σου.
Απλώνω τα δάχτυλα πάνω στις νωπές ακόμα παλέτες ενώ εκείνος φτιάχνει καφέ νευρικά, αγγίζω το στόμα σου,
βλέπω το χάος που μας ενώνει, το βλέμμα σου, τη φωτιά που σε καίει.
Ο γείτονας μου αναρωτιέται από πού ξεπήδησαν αυτά τα έργα, σφίγγοντας στα χέρια του ένα λερωμένο πανί που το περνάει πάνω από τις επιφάνειες ξανά και ξανά και τις βάφει τα χρώματα σου όλα μαζί σα μουτζούρα που με υπνωτίζει..
Λέει πως τα όνειρα του τον φοβίζουν, ότι η τέχνη, η τέχνη είναι πολύ πιο νοσηρή από ότι φαντάζει,
με ρωτάει τι νομίζω εγώ για όλα αυτά
και του απαντάω ότι σκέφτομαι πως αυτή η απόχρωση του πορτοκαλί πάει πολύ στη θλιμμένη σου έκφραση
και ίσως θα έπρεπε να σου πάρω ένα μπλουζάκι σ’ αυτό το χρώμα..
Jazzmine "So in love"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου