περί έρωτος και αγάπης

Έρωτας είναι αυτή η ξεθυμασμένη οπιούχα ουσία που θυμάσαι με οργή
Αγάπη, τα ευκλείδια διανύσματα ανάμεσα σε δυο κοιμώμενα πλάσματα
ομιλούντα
γελαστά
πραγματικά
με διαστάσεις- ονειρώξεις
ανάμεσα σε δυο σκέλια ανοιχτά

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog  της Βέρας πάτησε εδώ.

Steve and Sunny

- Παρ’ το.
- Μα δεν το θέλω ή μάλλον δεν το θέλω τώρα γιατί πρώτα θέλω να σου μιλήσω για τα βατόμουρα. Που βάφουν τα χείλη, που είναι στο δάσος, που μια μέρα θα πάμε και θα τα μαζέψουμε.
- Ναι, θα μου πεις, μα πάρε αυτό το λουλούδι.
- Όχι, άκουσε με πρώτα. Ποτέ δεν με ακούς και το χέρι μη μου το σφίγγεις, με πονάει.
- Θα σε ακούσω αλλά πάρε αυτό το λουλουδάκι, λουλουδάκι μου. Είναι δικό σου και αν δεν το πάρεις θα το πετάξω.
- Μη με εκβιάζεις με αυτό το λουλούδι … θέλω πρώτα να σου πω για τη θάλασσα.
- Ρε γαμώτο έχω ένα λουλούδι για σένα. Το θες;
- Όχι!
- Ώστε όχι ε; Να λοιπόν (*&$%)
…………
- Μα γιατί κλαις;
- Γιατί ποτέ δεν μου έχεις δώσει ένα λουλουδάκι. Ποτέ.
- Μα. …
- Μη μου μιλάς μα. Άσε με.

Αυγή, 14/1/2015

Brexit και λεξοτανίλ

Laura Callaghan

- Όλγα! Όλγα! Έλα εδώ!
- Τι θες πάλι; 
- Έλα να κρατήσεις το χέρι της μανούλας που έχει ταχυκαρδία!
- Για αυτό με φώναξες; Δεν μπορούσες να υιοθετήσεις άλλο παιδί για αυτό;
- Μην ειρωνεύεσαι την μανούλα!
- Και γιατί έχεις ταχυκαρδία, παρακαλώ;
- Λόγω Brexit!
- Α, και πώς σε αφορά εσένα ακριβώς το Brexit;
- Πώς δεν με αφορά! Είμαι Ευρωπαίος πολίτης και δεν αντέχω που όλα αλλάζουν!
- Τι άλλαξε δηλαδή για εσένα; Εκτός από την σύνταξη σου τα τελευταία χρόνια;
- Αυτό δεν αρκεί; Έχω όλο μικρότερη σύνταξη κι όλο χειρότερο παιδί!
- Οι διακυμάνσεις είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Τι θα προτιμούσες δηλαδή;
- Τι θα προτιμούσα; Να είχαμε πρωθυπουργό τον Σημίτη! Μόνο αυτός θα μπορούσε να βάλει τάξη σε αυτό το χάος.
- Δεν αντιλέγω. Τεράστιος πολιτικός. Μπαίνει σε ένα δωμάτιο, οι τιμές τριπλασιάζονται κι ο μέσος όρος ύψους πέφτει δεν ξέρω πόσες ποσοστιαίες μονάδες.
- Μιλάς εσύ! Πού σου άρεσαν μια ζωή τα μπασμένα και τα καχεκτικά!
- Ε, ναι, αλλά ερωτευόμουν όλο ψηλούς.
- Για να κοντύνουν από τις κακουχίες που περνούν μαζί σου!
- Ποιες κακουχίες;
- Το φριχτό σου στόμα και το πως δεν μπορείς να δώσεις ποτέ κουράγιο σε έναν άνθρωπο! Όπως δεν δίνεις στην μανούλα!
- Χρειάζεσαι κι άλλο κουράγιο; Πόσο σκοπεύεις να ζήσεις ακόμα; Θες να κληρονομήσεις κι εμένα; Όλους τους άλλους τους έφαγες!
- Εγώ; Που έχω τόσο εύθραυστη υγεία!
- Ναι, εσύ, η καλύτερη μαθήτρια των τελευταίων εκατό ετών όπως αποκαλείς τον εαυτό σου!
- Όχι μόνο εγώ, όλοι έτσι με αποκαλούσαν. Ήμουν η εξυπνότερα και η ωραιότερα!
- Certainly the most dramatic.
- Σε άλλη γλώσσα; Σαν τον πατέρα σου! Πού έχανε στο bridge και προσέβαλε τον συμπαίκτη του στα γαλλικά! Imperdable contre tout entame! 
- Χριστέ μου, όχι πάλι με τα γαλλικά! Entame και attente και double entendre, πήγαινε να μάθεις αγγλικά αντί να κλαις για το Brexit! 
- Καμία συμπόνια! Όσο μεγαλώνεις παίρνεις τον ψυχρό κι αδιάφορο χαρακτήρα του πατέρα σου! 
- Ποιον ψυχρό; Αφού παίρνω χάπια για να σε αντέξω!
- Α, τώρα που το λες, φέρε στην μανούλα ένα τέταρτο άσπρο λεξοτανίλ να ηρεμήσει!
- Ένα τέταρτο! Εσύ θες 4 χάπια για να σου φύγει η υπομανία από την παρακολούθηση Μπογδάνου.
- Τι θες να δω; Επαναλήψεις του Sex and the City. Αυτής της τσόντας!
- Να δεις, μπας και μάθεις τίποτα!
- Τι να μάθω; Εγώ; Εσύ να μάθεις!
- Εγώ τα ξέρω! Δεν έχω αγγελισμό! Μπας και σε παντρέψω με κανέναν και γλιτώσω!
- Εσύ να παντρευτείς, Όλγα, αν βρεις κάποιον να ανεχτεί τον φριχτό σου χαρακτήρα! Αλλά όλοι ευλογούν τον επόμενο! Όποιος ασχολείται μαζί σου είναι εθνικός ευεργέτης!
- Α, δηλαδή ενοχλώ όλο το έθνος όχι μόνο εσένα, μαμά;
- Δεν ξέρω για τι είσαι ικανή! Εσύ θα μας πετούσες έξω από την ένωση!
- Μα δεν ψήφισα ΟΧΙ!
- Ναι, αλλά δεν ψήφισες ούτε και ΝΑΙ!
- Αφού δεν το πίστευα το δημοψήφισμα!
- Δηλαδή εσύ πρέπει να πιστεύεις κάτι για να το ψηφίσεις; Τι άλλο θα μας πεις τώρα, ότι θες να παντρευτείς κι από έρωτα!
- Δεν θέλω να παντρευτώ!
- Και κανείς δεν θέλει να σε παντρευτεί! Μόνο η μανούλα σε ανέχεται!
- Μα ήθελαν κι εγώ αρνήθηκα!
- Στην αρχή! Τους γοητεύεις εκεί με τα διάφορα λογοτεχνίστικα που πετάς, που έμαθες από εμένα, και με τις προκλητικές εμφανίσεις. Αντί να εστίαζες στην ουσιαστική μόρφωση και να γινόσουν κάτι, μια Αρβελέρ, ας πούμε!
- Α, ωραία ο μπαμπάς ήθελε να γίνω ο Παπαδήμος κι εσύ η Αρβελέρ! The world's sexiest people.
- Υπήρξες όμως μια οικτρή απογοήτευση! Φέρε μου μισό λεξοτανίλ, πρέπει να αντέξω και το Brexit κι εσένα!
- Ορίστε πια, πάρε, με έφαγες!
- Αχ, και λίγο νεράκι στην μανούλα!
- Ορίστε, πάρε και νερό!
- Εσύ δεν θα πάρεις; Δηλητηριάζεις την μανούλα κι εσύ τίποτα!
- Είσαι τρελή! Μου κάνεις ανταγωνισμό ακόμα και με τα χάπια;
- Όχι, πώς να σου κάνω, εσύ είσαι εκτός συναγωνισμού! Ούτε μισό λεξοτανίλ δεν παίρνεις για την μανούλα!
- Λεξοτανίλ όχι, μόνο στρυχνίνη!
- Καλά, μην πάρεις όμως απόψε γιατί έχω ταχυκαρδία!

Όλγα Αικατερίνη Φουντέα

διείσδυση

"..να μπω κάπως μέσα σου

να ζήσω εκεί

και ναχω για παραθύρια μου τα μάτια σου,

μαξιλάρι τη καρδιά σου να κοιμάμαι,

να λούζομαι καθώς νερό θα πίνεις.

Ν' ανοίγεις τα μάτια

να μπαίνει όλο το

φως.

Να ζω μέσα σου,

να γίνω εσύ.

Να μην είμαι εγώ.

Εγώ να μην υπάρχω.."

κ.τ

The Abyss, ένα υποβρύχιο θρίλερ

The Abyss - 1989 ( Η Άβυσσος )

Σκηνοθεσία : James Cameron
Ηθοποιοί : Ed Harris, Mary Elizabeth Mastrantonio, Michael Biehn, J.C.Quinn, Kimberly Scott, Leo Burmester, Todd Graff

Η ταινία είναι γνωστή. Είναι μία πανέμορφη υποβρύχια δραματική περιπέτεια με sci-fi πλοκή, σκηνοθετημένη με νεύρο και μαεστρία από τον James Cameron και γεμάτη αγωνία. Πρόκειται για ένα ακόμα τεχνολογικό επίτευγμα, μια υποβρύχια ανάμειξη, όπως λένε, των “Στενών επαφών τρίτου τύπου” του Σπήλμπεργκ, με το “ Άλιεν” του Ρ. Σκοτ, που απέσπασε το 1989 και τo Όσκαρ Καλύτερωv Οπτικώv Εφέ.
Η ταινία ξεκινάει με τη βύθιση ενός αμερικανικού υποβρυχίου, που μετέφερε πυρηνικές κεφαλές. Επειδή στην περιοχή υπήρχαν και ρωσικές δυνάμεις, το αμερικανικό ναυτικό οργανώνει επιχείρηση σωτηρίας, ζητώντας τη βοήθεια των εργαζομένων μιας κοντινής υποβρύχιας πλατφόρμας γεωτρήσεων πετρελαίου. Για βοήθεια του πληρώματος στέλνεται ακόμα και μια ομάδα από το ναυτικό, καθώς και η σχεδιάστρια της πλατφόρμας. Εν τω μεταξύ, η σχέση Αμερικής - Ρωσίας γίνεται ολοένα και πιο εύθραυστη, η επικοινωνία με την υποβρύχια πλατφόρμα διακόπτεται εξαιτίας ενός τυφώνα κι ο αρχηγός της ομάδας του ναυτικού, που πάσχει από το σύνδρομο των δυτών, οδηγείται στην τρέλα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μια ξένη παρουσία κάνει την εμφάνισή της, από τα βάθη της αβύσσου …
Η ταινία Άβυσσος, είναι άλλη μια χειροπιαστή απόδειξη της τελειομανίας του σκηνοθέτη James Cameron, η οποία πέραν από το μεγαλείο της σκηνοθεσίας και την αρτιότητα της φωτογραφίας, που μας προσφέρει η κινηματογράφηση του βυθού, μας εντυπωσιάζει και με τα πρωτοποριακά για την εποχή εκείνη, ειδικά οπτικά εφέ.
Για τα γυρίσματα της ταινίας χρησιμοποιήθηκε ένα μισοτελειωμένο και εγκαταλελειμμένο πυρηνικό εργοστάσιο, όπου με τις κατάλληλες μετατροπές δημιουργήθηκε και το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα υποβρύχιο σκηνικό : δυο δεξαμενές, η μία γέμισε με 7,5 εκατομμύρια γαλόνια νερό και η άλλη η βοηθητική, με 4 εκατομμύρια γαλόνια. Όλες οι υποβρύχιες σκηνές γυρίστηκαν σ΄ αυτές τις δεξαμενές, ενώ οι ηθοποιοί πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα πέρασαν δυο εβδομάδες από εκπαίδευση καταδύσεων. Η ταινία του Cameron “αιχμαλωτίζει” τους θεατές της σε μία έντονη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, με τα στοιχεία του πανικού, του τρόμου και του φόβου για το άγνωστο, να κυριαρχούν.
Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας δεν εμποδίζει και δεν κουράζει, η πλοκή της είναι γρήγορη και προσεκτική, αφήνοντας τη μεγάλη αποκάλυψη για το τέλος. Οι ρόλοι δε των ηθοποιών πολύ καλοί και οι χαρακτήρες τους δυναμικοί.
Συνολικά πρόκειται για ένα εξαιρετικό εγχείρημα, ένα δείγμα της μαεστρίας του James Cameron, που συστήνεται να το απολαύσετε σε μεγάλη τηλεόραση και με ... σβηστά τα φώτα.

από τον Φίλο kst

Παρασκευή

το πρωί βάζω τα ρεβύθια στο ταπεράκι. τα πασπαλίζω με ρίγανη και πάπρικα. βάζω ελαιόλαδο σε ένα βαζάκι κι όλα μαζί στη τσάντα.
τέτοιος άνθρωπος είμαι.
στο σταθμό του ηλεκτρικού παρατηρώ τις νυσταγμένες κοπέλες με τις μελανιές στα γόνατα και θυμάμαι τα λόγια του παππού μου
-αν ταξιδεύεις κάθε μέρα ποτέ δεν φτάνεις πουθενά.
επίσης όταν προσπαθείς να συνδυάσεις κίτρινο και ροζ το αποτέλεσμα πάντοτε κιτς θα είναι. ο πατέρας μου μου είπε να μην παντρευτώ γιατί ο κόσμος έχει ήδη αρκετούς φιλόσοφους. από μικρή ηλικία έμαθα να βράζω ρεβύθια.
η δουλειά μου είναι δύσκολή, δυσνόητη και ανώφελη.
για μένα.
μετά από πέντε χρόνια θα κάνω άλλη δουλειά. άλλη διαδρομή. έτσι διατηρούμαι ακμαίος.
τα πρωινά που έχει τόση ζέστη να αφήνετε στο πεζοδρόμιο ένα κυπελάκι δροσερό νερό να πίνουν οι γάτες και οι σκύλοι.
τέτοιοι άνθρωποι να είστε.

Γιώργος Τρίκερι

κληρονομιά

ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι
εγώ δηλαδή
ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι
ο παππούς μου
κι ένα άλλο
ο παππούς του
πάντοτε υπήρχαν μικρά αγόρια
που τους άρεσαν τα μήλα
τα ζουμερά ροδάκινα
και τα κορίτσια 
όμορφα σαν καλοκαίρια
με κοχύλια στα μαλλιά

Γιώργος Τρίκερι

η αισθητική του ύπνου

          

     
                                         
                                        Ι
σε ένα παράλληλο έκδοχο της αναπόφευκτης ζωής,
το εικαστικό παράθυρο ενός ονείρου,
υπερέβη τη χρήση:
τα ρούχα γίναν σύνορα
-έτσι θλιβερά που εγκαταλείπονταν 
προς τον κίτρινο ουρανό-
δίχως άγκυρες κορμιών
ή δακρύων,
στις πιο σημαντικές στιγμές τους/
κι όση δίψα,
κι όση πείνα,
από όλα τα αλεξίσφαιρα χρόνια/
όση αγωνία/
να συντηρηθεί η περιούσια ουδετερότητα,
η εκφορά των θαυμάτων κατάντησε/
ένα αχόρταγο κοράκι που τσιμπολογάει το ήπαρ μας, 
ή μια νύχτα με ανεμοβρόχι που
τα χέρια της μάνας σε σκεπάζουν,
φτερά παγονιού περισσότερο/
παρά οχυρώματα
του κρύου.
                   ΙΙ
σε αυτόν τον αγώνα
με ερυθρές στρουθοκαμήλους,
την ερμητική μοναξιά της τροχιάς
των άλμπατρος/
πάνω απ’ τις ταράτσες της Καισαριανής
με τα αγριοπερίστερα,
και την αγωνία του σκότους, να μη διακορευτεί από το φως/
το μέταλλο θώρακος
των κατάμαυρων πόντων,
βρήκε μια κοίλη ανάπαυση
σε έναν σπειροειδή γαλαξία/
-αυτά για τα πετεινά
και τα άστρα-
όλοι οι υπόλοιποι
γονυπετείς,
ένθεοι και άθεοι/
απομείναμε ικέτες 
του ελεήμονος βοριά,
που θα καθαρίσει ανώδυνα,
την επιδράμουσα σκόνη/


Κωνσταντίνος Λουκόπουλος



τις λέξεις που μας χαρίζει ο Κωνσταντίνος θα τις βρείτε εδώ: loukopk.wordpress.com

κοιμάμαι ευτυχισμένος

KwangHo Shin

κάθε μέρα είμαι εδώ
κάθε μέρα παλεύω με δαίμονες
χορεύω με σειρήνες
νιώθω θλίψη
λιγότερη ή περισσότερη
στέκω στο προσκήνιο
ψάχνω χαρά
σχεδιάζω το αύριο με βρώμικα χέρια
κρύβομαι από τον ήλιο
ξεχαρβαλώνω τις πόρτες
από τους μεντεσέδες
και τις απλώνω στο πάτωμα
τα πρωινά ξυπνάω χωρίς αναμνήσεις
δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος
θέλω έναν διαφορετικό
χωρίς καρέκλες
χωρίς ηλεκτρισμό
και κτητικές αντωνυμίες
κάτι με τρώει ζωντανό
με αόρατα κοφτερά δόντια
καλή του όρεξη!

Γιώργος Τρίκερι

Σινεμά με την Βίκυ: Le temps qui reste, Ο χρόνος που απομένει

σκηνοθεσία: François Ozon (2005)

Ένας 30χρονος φωτογράφος μόδας που πληροφορείται ότι έχει καρκίνο σε τελικό στάδιο και οι πιθανότητες θεραπείας είναι μηδαμινές, αρνείται την οποιαδήποτε ιατρική παρέμβαση και αποφασίζει να ζήσει το χρόνο που του απομένει.
Ο σκηνοθέτης των Dans la maison, 8 femmes και 5x2, το 2005 μας παραδίδει ένα αξιοπρεπές κοινωνικό δράμα, δείγμα λιτότητας και ήρεμης δύναμης.
Ο πρωταγωνιστής Melivl Poupaud, γνωστός από το Laurence anyways, στο ρόλο ενός gay φωτογράφου που σκοπός του δεν είναι να περάσει τις τελευταίες του μέρες τραγικοποιώντας καταστάσεις και κάνοντας τους δικούς του ανθρώπους να νιώσουν άβολα και άσχημα, αλλά επιλέγει να μείνει σιωπηλός, έχοντας ως μόνο σύμμαχο τη γιαγιά του, έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει τί περνά, μιας και η ίδια, λόγω ηλικίας, βρίσκεται πιο κοντά στο θάνατο από τον καθένα.
Μία καλή στο σύνολο της ταινία, χωρίς πομπώδεις ερμηνείες και υπερβολές, που προσεγγίζει ένα τόσο οδυνηρό θέμα όπως είναι ο θάνατος, χωρίς καμία μελοδραματική διάθεση.
Απλή, άμεση και ώριμη.

Βίκυ Ελευθερίου

φόβος

Dorothy Lathrop

Πόσο σου μοιάζει ετούτη η μέρα
κρίνο μου, αμίλητο
φως μου, θαμπό.
Σέμνωμα του μικρού κεριού, 
αμάλαγο, εαρινό μου.
Αμητού σελήνη μακρινή 
της μάνας η αρχή σου.
Μη με ξεχάσεις στον πόνο σου.
Μη με ξεχάσεις.
Θα καρτερώ με αγρολούλουδα
την άλλη πλευρά της καρδιάς 
στο μεσουράνημα των πουλιών
με δαψιλές το δάκρυ μου.
Πόσο σου μοιάζει ετούτη η μέρα
πόσο σου μοιάζω κι εγώ.
Μη με ξεχάσεις στο φόβο σου.
Έτσι, φοβούμαι κι εγώ. 

Αυγή, 14/4/2016

Ανηδονία

Christian Schloe

Η εμμονή μου με το τέλος
δεν με αφήνει να χαρώ,
με τρώει και χορταίνει 
κερνά θυμό την ψυχή μου.
Αιώνες κουβαλώ αυτή την δυστυχία,
την σταύρωνα κάθε Μ. Πέμπτη
ύστερα την έθαβα και ξάπλωνα ήσυχη.
Τρεις μέρες μετά
εμφανιζόταν μπροστά μου
ζήταγε να βάλω το δάχτυλό μου
στην τρύπα της αμφιβολίας
κι εγώ το έχωνα τόσο βαθιά
που με ρούφαγε η δίνη της
και έτσι ξεχνούσα εκείνες τις λίγες ώρες χαράς
που μου είχα προσφέρει.
Η εμμονή μου εμφανίζεται λαθραία
μου δίνει φιλιά προδοσίας
με παραδίδει έρμαιο
μου φορά κόκκινη χλαμύδα
και με σπρώχνει σε ατέρμονα Γολγοθά.

Erina Espiritu



περισσότερα ποιήματα της Erina θα βρεις στο: erinaespiritu.blogspot.gr

κύκλος

Όταν σε αγαπήσουν, να χαρείς, μα όχι πολύ.
Μετά θα σε στεναχωρέσουν και θα λυπηθείς.
Μην λυπηθείς πολύ, καθώς μήτε αυτό θα κρατήσει.
Πιο κάτω σε περιμένουν πάλι ν' αγαπηθείς
Και πιο κάτω, ξανά, να στεναχωρεθείς
Και έτσι, τα ζήσαμε όλα από πολλές φορές
Κι όλο πιο ανώδυνη γίνεται η ζωή
κι όλο πιο λίγη.

κ.τ

sheep & politics

όσο υπάρχουν γήπεδα

εκκλησίες

και τηλεοράσεις

θα ρίχνουν τα λιοντάρια 

στους χριστιανούς

και τα αρνιά δεν  θα διαμαρτύρονται.

ερωτική άσκηση

τα λόγια μικρές δονήσεις του βλέμματος
εισχωρώ σε αυτό το βλέμμα
λησμονώ το όνομα σου
και το δικό μου
αγγίζω τις χορδές των συλλαβών σου
ταξιδεύω πρώτη θέση
σε όποια κόλαση θέλεις να με πας
στον ενδιάμεσο χρόνο
βαδίζω με πόδια ευδαιμονίας
ανάμεσα στο σωστό και το λάθος
γδύνομαι από το ουράνιο περίβλημά μου
αφήνομαι στη ροή των απλών ανέμων
με ευλάβεια και άνεση
δεν σκέφτομαι τους νεκρούς
που δεν θα γυρίσουν πίσω
έχω να ζυμώσω τον δικό μου θάνατο
στα ανοιχτά σου στήθη
θεριεύω όταν μου τραβάς τα μαλλιά
εθισμένος στην γλύκα της φθαρτής σάρκας
ίσως να γίνω σοφότερος στο μέλλον
ίσως να βρούμε μαζί φως
ίσως χορτάσουμε έρως
ίσως μάλιστα λυγίζοντας
στο άγγιγμα  της φλογάτης γλώσσας
γευτούμε τη βαθιά πίστη
της βεβαιότητας

Γιώργος Τρίκερι