Do The Right Thing, εδώ είναι Μπρούκλιν δεν είναι παίξε-γέλασε

Ο νεαρός τότε Spike Lee παρουσίασε στο κοινό ένα έργο που κατέληξε να γίνει ένα από τα πιο αδιαφιλονίκητα κλασικά αριστουργήματα της μεγάλης οθόνης που βασίζεται σε τραγικό αληθινό γεγονός. Εκρηκτικό έργο, διηγείται τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μια πολυφυλετική συνοικία του Μπρούκλιν κατρακυλά στη βία κατά την διάρκεια μιας ασφυκτικά καυτής καλοκαιρινής μέρας.

Στόχος του σκηνοθέτη ήταν το έργο του να αποτελέσει έναν στοχασμό πάνω στην ευρύτερη έννοια του ρατσισμού καθώς στην Αμερική της δεκαετίας του '80 σημειώθηκαν απειλητικές φυλετικές ισορροπίες. Κάτι που μας θυμίζει έντονα το σήμερα.
Η σκηνοθεσία άλλοτε απότομη και περίεργη τραβώντας πλάνα από ασυνήθιστες γωνίες (γεγονός που τονίζει επιτυχημένα την διαφορετικότητα των φυλών) άλλοτε χιουμοριστική (αλησμόνητη η παρουσία του radio Dj, Samuel L. Jackson) και καυστική, αλλά πάντα υπό τους ήχους και την καθοδήγηση του «Fight The Power» των Public Enemy που έχει καθοριστικό ρόλο στην πλοκή, χτίζει την πιο επίκαιρη και βαθιά μελέτη πάνω στις διαφυλετικές σχέσεις.
Η ολοκλήρωση της τρίτης πράξης του σεναρίου καλεί τον θεατή να προβληματιστεί για το τι είδε. Αλλά όχι μόνος του. Το θέμα σηκώνει πολύ συζήτηση.

Ο Lee εμπνεύστηκε τον τίτλο της ταινίας του από ένα γνωμικό του έγχρωμου ακτιβιστή Μάλκολμ Χ, μιας από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που πέρασαν ποτέ από τα χρονικά της ανθρωπότητας.
Στο τέλος της ταινίας, πριν τους τίτλους τέλους, εμφανίζονται στην οθόνη δύο ρητορικά χωρία, ένα δια στόματος του ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το επόμενο από τον Μάλκολμ Χ. Και οι δύο υπήρξαν από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της μαύρης φυλής. Και οι δύο δολοφονήθηκαν.
Αξίζει να αναφερθεί κατά λέξη τουλάχιστον ένα από τα δύο:

"Nομίζω ότι υπάρχουν πολύ καλοί άνθρωποι στην Αμερική, αλλά υπάρχουν κι αρκετοί κακοί άνθρωποι στην Αμερική και οι κακοί φαίνεται να έχουν όλη την εξουσία και να βρίσκονται στις θέσεις εκείνες που εμποδίζουν, μπλοκάρουν, όσα εσείς και εγώ έχουμε ανάγκη. Κι επειδή έτσι το έχει η κατάσταση, εσείς και εγώ πρέπει να συντηρούμε το δικαίωμα του να κάνουμε οτιδήποτε είναι εφικτό προκειμένου να βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν την κατάσταση-χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπερασπίζομαι τη βία, αλλά συνάμα δεν είμαι ενάντια στη χρήση βίας σε περίπτωση αυτοάμυνας. Δεν αποκαλώ καν βία την αυτοάμυνα. Την αποκαλώ εξυπνάδα."
Μάλκολμ Χ

Ένα έργο που δέχτηκε πόλεμo από τα τότε μέσα και κριτικούς, λίγο πριν την προβολή του στις αμερικάνικες αίθουσες (αφού καταχειροκροτήθηκε στην παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Καννών που προηγήθηκε). Ο "πόλεμος" ξεκίνησε με αφορμή την αποχώρηση των συντελεστών από τα στούντιο της Paramount η οποία ζήτησε από τον Spike Lee να αλλάξει το τέλος, να του δώσει (τι άλλο?) μια πιο χαρούμενη ατμόσφαιρα. Ως απάντηση ήρθε η άρνηση και η μετέπειτα αναζήτηση για νέα στέγη η οποία βρέθηκε στην Universal. Oι φωνές των Αμερικανών κριτικών έσκουζαν πως με η ολοκλήρωση της ιστορίας που ο δημιουργός είχε διαλέξει, θα προκαλούσε έντονες διαμάχες και εντάσεις και πως οι νεαροί, μαύροι κυρίως, θεατές, θα έπαιρναν το παράδειγμα του νεαρού πρωταγωνιστή. Φυσικά και δεν σημειώθηκαν επεισόδια. Εμείς ευγνωμονούμε ακόμη και σήμερα, 26 χρόνια μετά, την αρνητική απόφαση του Lee στο να προσφέρει ένα παραμυθένιο τέλος.  

Παρασκευή Γιουβανάκη

πηγή: film-c.blogspot.gr

ωδή σε μια ντομάτα

αν δεν βάλεις στο στόμα σου να γευτείς
κάτι που φύτεψες
που μήνες ολόκληρους καλλιέργησες με τα χέρια σου
που του ξομολογήθηκες
όλα σου τα μυστικά
ιδρώτας έσταξε πάνω του σαν χάδι
πως θα μιλήσεις για ζωή;
πως θα καταλάβεις την αίσθηση της ηδονής;
μόνο τα δάχτυλα κρατούν τις υποσχέσεις τους.
θέλω να σε γαμήσω με φύλλα βασιλικού
καθώς τα δόντια μου
βουλιάζουν στη κόκκινη σου σάρκα.

Γιώργος Τρίκερι

Σινεμά με την Βίκυ: Submarino, μια ιστορία επιβίωσης και λύτρωσης

Σκηνοθεσία: Thomas Vinterberg (2010)

Δύο αδέλφια ξανασυναντιούνται ύστερα από χρόνια στην κηδεία της μητέρας τους και οι δύο στοιχειωμένοι από ένα άδικο παρελθόν.
Δανέζικο κοινωνικό δράμα ενός αγαπημένου δημιουργού, βασισμένο σε βιβλίο του Jonas T. Bengtsson.
Αν και πιστεύω πως η κριτική μου θα είναι περιττή, γιατί όταν αποφασίζεις να δεις Vinterberg θα τον δεις όπως και να 'χει, θα κάνω μία μικρή προσπάθεια χωρίς να γίνω κουραστική.
Μία ταινία λιτή αλλά τόσο δυνατή, με πειστικότατες και ρεαλιστικές ερμηνείες, που χωρίς να έχει κινηματογραφικές εκρήξεις και εντυπωσιακό φινάλε, σε παίρνει μαζί της.
Αν αναλύσω παραπάνω, γιατί θέλω να πω πολλά για μία τέτοια ταινία που σε βάζει σε σκέψεις και στη διαδικασία να ψυχαναλύσεις τους ήρωες, θα κάνω spoiler.
Όσοι πιστοί του δανέζικου σινεμά, προσέλθετε.

Βίκυ Ελευθερίου

Γιατί κρατάμε ζωντανά τα ανάπηρα άγρια ζώα στην Αλκυόνη.

Στην Αλκυόνη ανά πάσα στιγμή διατηρούμε εν ζωή περίπου 300 άγρια πουλιά όλων των ειδών. Ανάμεσά τους Αετοί, Γερακίνες, Κίρκοι, μικρόσωμα γεράκια, Πελεκάνοι Ερωδιοί, Κουκουβάγιες, Πελαργοί, Κύκνοι, Πάπιες, Χήνες κ.α.
Πρέπει να είμαστε ισχνή μειοψηφία στην Ευρώπη, τα Νοσηλευτήρια άγριων ζώων που επιμένουμε παρόλο το οικονομικό και χωροταξικό κόστος, να κρατάμε ζωντανά τα άγρια ζώα που περνώντας από τη διαδικασία της περίθαλψης, εφόσον παραμείνουν ανάπηρα, δεν τους κάνουμε ευθανασία.
Αν κάποιος επισπευτεί τις εγκαταστάσεις του νοσηλευτηρίου της RSPCA, (βασιλικής οργάνωσης για την προστασία των άγριων ζώων), θα αντικρίσει πολυτελείς κλωβούς για την περίθαλψη πουλιών που είναι άδειοι. Και πώς να μην είναι άδειοι, αφού και ένα νύχι να έχει κοπεί από μία υπό περίθαλψη Γερακίνα, απευθείας και χωρίς δεύτερη σκέψη της γίνεται ευθανασία.
Είναι μάλιστα τόσο πεισμένοι οι ευρωπαίοι συνάδελφοι για την καθολική αναγκαστική χρήση της ευθανασίας, που όταν κάποτε ζητήσαμε οικονομική βοήθεια, η απάντηση ήταν ότι θα σας βοηθήσουμε αποκλειστικά και μόνο για τον αριθμό των ζώων που είναι απελευθερώσημα.
Γιατί ωστόσο εμείς επιμένουμε να κρατάμε ζωντανά τα ανάπηρα ζώα;
Ο πρώτος και κυριότερος λόγος είναι ηθικός. 
Αυτά τα ζώα που πριν να έρθουν σε μας τραυματισμένα, ζούσαν μόνα τους στη φύση χωρίς την ανάγκη της βοήθειας από τον άνθρωπο, τραυματίστηκαν στο σύνολό τους από ανθρωπογενείς αιτίες, (κυνήγι, πρόσκρουση σε αυτοκίνητο ή τζαμαρία, πρόσκρουση σε ηλεκτροφόρα καλώδια κ.α.)
Ο δικός μας ρόλος, είναι να απαλύνουμε τον πόνο και το άγχος τους και όπου είναι εφικτό να τα βοηθήσουμε να ξανά ζήσουν ελεύθερα. 
Η δική μας ευθύνη είναι να εφαρμόσουμε μία αντίρροπη ανθρώπινη συμπεριφορά από εκείνη που ηθελημένα ή άθελα τα έκανε να υποφέρουν. 
Πως είναι δυνατόν αντί για το χάδι και τη φροντίδα να τους προσφέρουμε μία θανατηφόρα ένεση; ΓΙΑΤΙ;
Τα άγρια ζώα έχουν το δικό τους αξιοπρεπή τρόπο να αντιμετωπίζουν τη μετάβαση από τη ζωή στο κατώφλι του θανάτου. Όταν αποφασίσουν ότι έφτασε ο χρόνος, παραμένουν ήρεμα σε ένα σημείο χωρίς να δέχονται τροφή ή νερό και πεθαίνουν. 
Γιατί εμείς να παρέμβουμε σε αυτή την ηρεμία και να αποφασίσουμε νωρίτερα για αυτό το πέρασμα;
Επίσης ο ρόλος των ανάπηρων ζώων στη βοήθεια για την αποκατάσταση των απελευθερώσημων, είναι πολύ σημαντικός. Όταν έρχεται ένα τραυματισμένο απελευθερώσημο γεράκι, το πρώτο πράγμα από το οποίο κινδυνεύει να πεθάνει είναι το άγχος από την αιχμαλωσία. Η παρουσία σε ένα μεγάλο κλωβό ενός ανάπηρου πουλιού από το ίδιο είδος, θα το βοηθήσει να αισθανθεί πιο ήρεμο και να ξεκινήσει να τρώει μόνο του γρηγορότερα.
Θα αναφέρω εδώ μία απίστευτη ιστορία, από την οποία δυστυχώς δεν έχω φωτογραφική περιγραφή. Πριν από λίγα χρόνια μας ήρθε στην Αλκυόνη ένας θηλυκός Ροδοπελεκάνος από την Κρήτη ετοιμοθάνατος από αφυδάτωση, διότι το πουλί είχε εξημερωθεί σε κάποιο χωριό της νότιας Κρήτης και κάθε βράδυ «για πλάκα» οι ντόπιοι το πότιζαν ρακές. 
Οι προσπάθειές μας για άμεση ενυδάτωση με καθετήρα στο στομάχι δεν ήταν επιτυχημένες, αφού το πουλί έκανε αμέσως εμετό τα υγρά που του δίναμε. 
Το βάλαμε λοιπόν σε μία 20μετρη κλούβα μαζί με ένα νεαρό αρσενικό ανάπηρο Ροδοπελεκάνο, με τη σκέψη ότι η πρόγνωση είναι πολύ αρνητική.
Σε δύο μέρες είδαμε το θηλυκό πουλί να είναι καλύτερα και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως αυτό είναι δυνατόν. 
Κρυφοκοιτάζοντας στην κλούβα ανακαλύψαμε πως το ανάπηρο πουλί έπαιρνε νερό στον πρόλοβό του και έσταζε σταγόνα, σταγόνα, για ώρες ολόκληρες στο λαιμό του άρρωστου. 
Η θηλυκή Πελεκάνα ανέκαμψε πλήρως σε ένα μήνα και απελευθερώθηκε μετά από λίγους μήνες στην Κερκίνη. 
Ο μικρούλης ανάπηρος έμεινε σε μας και πέθανε μετά από τρία χρόνια, από τις επιπλοκές που προκάλεσε στο σώμα του η ηλεκτροπληξία από τα ηλεκτροφόρα καλώδια που τον είχαν ακρωτηριάσει.
Εννοείται πως η καλή πρόθεση και οι ηθικές αρχές, πρέπει πάντα να συνοδεύονται από εκείνους τους κατάλληλους σε ησυχία και μέγεθος χώρους, ώστε τα ανάπηρα ζώα να έχουν όσο το δυνατόν αξιοπρεπή και άνετη ζωή. Δεν μπορούν ποτέ να είναι επισκέψιμα στο κοινό αφού το άγχος της αιχμαλωσίας δεν το ξεπερνούν ποτέ και πρέπει να φροντίζουμε να τους παρέχουμε άριστης ποιότητας τροφή.

www.alkioni.gr

Phone & Fax: +30/22840/22931
Mobile: +30/6944/741616
Email: alkioniparos@yahoo.gr

Adam's Apples (Adams æbler) η ιστορία ενός ναζί, ενός ιερέα και μιας μηλόπιτας

Σκηνοθεσία: Άντερς Τόμας Γιένσεν

Ένας νεοναζί που καταδικάστηκε σε καταναγκαστική κοινωνική εργασία σε μια εκκλησία, συγκρούεται με τον ενοχλητικά αισιόδοξο και τυφλά πιστό ιερέα, ο οποίος θα του αναθέσει ως στόχο να φτιάξει μια μηλόπιτα από την μηλιά της εκκλησίας. Ποιος θα καταφέρει να επηρεάσει τον άλλον;

Ένας από τους πιο παραγωγικούς σεναριογράφους στο χώρο του σινεμά και από τους καλύτερους της χώρας του, ο Δανός Άντερς Τόμας Γιένσεν, αυτή τη φορά αναλαμβάνει και τα καθήκοντα του σκηνοθέτη και μας παρουσιάζει μια ιδιαίτερη ιστορία, παράξενη, σκοτεινή και απρόβλεπτη, στην οποία συμπυκνώνει τον τύπο και τους τρόπους του ξεχωριστού σκανδιναβικού μαύρου χιούμορ, συνδυάζει αριστοτεχνικά τις θρησκευτικές αναφορές, τη διαβρωτική σάτιρα, την αλληγορία και το δράμα και μέσα από την ιδιαίτερη πλοκή της, θέτει ενδιαφέροντα ζητήματα όπως τη θέση της θρησκείας στην σκληρή πραγματικότητα του κόσμου, το πρόβλημα της σχέσης του κακού με τη θεία δικαιοσύνη, το θέμα της αλήθειας και της πλάνης, κάνει λόγο για τις απρόβλεπτες καταστάσεις της ζωής, για τις προκαταλήψεις, τη συγχώρεση και την πίστη, μέσα από μια αισιόδοξη οπτική, πολύ ενδιαφέρουσα, λυτρωτική και άκρως διασκεδαστική.
 Ο Άνταμ (Ούλριχ Τόμσεν), είναι ένας νεοναζί, ο οποίος καταδικάζεται σε καταναγκαστική κοινωνική εργασία και για να επανενταχθεί σταδιακά στη δημόσια ζωή, στέλνεται σε μια τυπική, απόμερη, δανέζικη εκκλησία. Μόνο που στην εκκλησία αυτή, ούτε ο παπάς που τη λειτουργεί, ούτε οι υπόλοιποι που βρίσκονται εκεί, επίσης για αναμόρφωση, είναι συνηθισμένες περιπτώσεις ανθρώπων. Η ετερόκλιτη ομάδα στην οποία προστίθεται ο Άνταμ αποτελείται από τον παπά Ιβάν (Μαντς Μίκελσεν), έναν λαίμαργο κλεπτομανή, τον Γκουνάρ (Νίκολας Μπρο), έναν θρησκευτικό τρομοκράτη Πακιστανό, τον Καλίντ (Άλι Καζίμ) και μια αλκοολική απελπισμένη έγκυο, την Σάρα (Πάπρικα Στιν). Δίπλα σε αυτή την ομάδα υπάρχει και ο γιατρός της ενορίας, ο Κόλπμεργκ (Όλε Θέστρουπ), ο οποίος σχολιάζει τα τεκταινόμενα με έναν ιδιαίτερα απολαυστικό όσο και κυνικό τρόπο. Υπό την καθοδήγηση του Ιβάν, ο Άνταμ θα πρέπει να θέσει έναν στόχο και να τον ολοκληρώσει μέχρι να φύγει και αυτός ορίζεται τελικά να είναι το ψήσιμο μιας μηλόπιτας, φτιαγμένης από τους καρπούς της μηλιάς που βρίσκεται στον κήπο της εκκλησίας. Όπως θα αποδειχθεί, αυτός ο στόχος δεν θα είναι καθόλου εύκολος και η υπόθεση της μηλόπιτας θα γίνει πολύ πιο σοβαρή, όταν όλη η ομάδα θα προσπαθήσει να βοηθήσει τον Άνταμ.
 Η κινηματογραφία του Γιένσεν που πατάει στην βιβλική ιστορία του Ιώβ, προσλαμβάνει στοιχεία του μαγικού, γκροτέσκου ρεαλισμού, αφού στον ιδιαίτερο κόσμο της, αναμιγνύεται το φανταστικό και το μυθικό, με την κατά βάθος διερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και την κοινωνική κριτική. Το βιβλίο του Ιώβ, με την ατελείωτη στο χρόνο μάχη με το κακό, έχει ως γνωστό εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες σε όλες τις τέχνες, με πρόσφατο τον Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ και το Λεβιάθαν του (2014).
 Είναι επίσης γνωστό, ότι ακρογωνιαίος λίθος για το δανέζικο σινεμά είναι το ιδιότυπο σκοτεινό χιούμορ, που αλιεύει το γέλιο στις πιο απίθανες καταστάσεις και σοκάρει στις πιο απίστευτες στιγμές. Εδώ ο Γιένσεν, ως γνήσιο παιδί του δανέζικου σινεμά, όχι μόνο αναδεικνύει το μαύρο χιούμορ το οποίο το εντάσσει αριστοτεχνικά στη δομή της πλοκής, αλλά εξωθεί τα όρια του αστείου και της ειρωνείας, εμπαίζοντας κάθε κοινωνικό ταμπού ή ευαισθησία. Αρκεί να αναφερθεί, πως καθώς εκτυλίσσεται η ταινία, ο νεοναζί τελικά φαίνεται ως ο πιο ισορροπημένος και λογικός άνθρωπος της ομάδας! Στη κόντρα μεταξύ Ιβάν και Άνταμ, που ο πρώτος αντιπροσωπεύει το καλό και ο δεύτερος το κακό, τίθεται το ερώτημα, αν περισσότερο επικίνδυνη είναι η αφελής άρνηση της ύπαρξης του κακού εκ μέρους του Ιβάν ή η κακή συμπεριφορά, αλλά πιο ρεαλιστική του Άνταμ ή μήπως τελικά θα πρέπει να υπάρχει μια αίσθηση του μέτρου στη θεώρηση και πρακτική της ζωής;
 Σε έναν μύθο που προωθείται από τους ακραίους χαρακτήρες του και τις, χωρίς κανένα προβλέψιμο στοιχείο, διαδράσεις μεταξύ τους, ο Γιένσεν θεωρεί το πρόβλημα της σχέσης του κακού με τη θεία δικαιοσύνη, αν δηλαδή η θεία δικαιοσύνη είναι αυτή που επεμβαίνει στα εγκόσμια ή αφήνει τα ηνία στον άρχοντα του κακού να επέμβει, ως ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα το ανθρώπου και όχι αυτά που αφορούν τη μάχη του καλού με το κακό, που όπως επισημαίνει είναι κατασκευάσματα της κοινωνίας και εξαρτώμενα από τη θέση και τη θεώρηση του καθενός μας.

Μια απολαυστική, συμβολική, πρωτότυπη και λυτρωτική ταινία, με μεγάλα ατού το καυστικό χιούμορ και τους απίθανους χαρακτήρες της.

πηγή: myfilms-in.blogspot.gr

αν είσαι λάτρης του κινηματογράφου το My films-in είναι μια σελίδα που αξίζει να επισκεφθεις. 

ψυχικό νήμα

Elmer Bischoff

Σε χρειάζομαι
Σε χρειάζομαι
Αυτιστικά
Δε θα χρειαστώ ποτέ
Κανέναν άλλο
Ούτε χρειάστηκα
Αφότου σε γνώρισα
Μα δεν ξέρω
Αυτή η ανάγκη
Είναι πια τυφλή
Μη Αισθητηριακή
Φιλολογική
Μερικές φορές ούτε καν
Σεξουαλική
Ποθώ ας πούμε ν' ακούσω
Το χτύπο της καρδιάς σου
Ή να σου κρατήσω το χέρι
Και τόσο μα τόσο πολύ
Να σε κοιτάξω στα μάτια
Σε θυμάμαι πιο πολύ
Μέσα απ' ό,τι έγραψα για εσένα
Παρά μέσ' απ' ό,τι
Ένιωσα απ' εσένα
Που ο χρόνος το εξασθένησε
Η μνήμη που θέλησα
Να φυλακίσω γράφοντας
Μου έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι
Θυμάμαι μα δεν αισθάνομαι
Ή μάλλον αισθάνομαι
Mόνο εμένα
'Οχι εσένα
Ωστόσο τόσο συχνά
Σε ακούω τηλεπαθητικά
Να με φωνάζεις
Ίσως να ζητάς κάποια άλλη
Αλλά ακόμα ακούω την ψυχή σου
Να οδύρεται για κάποια και
Θέλω να πετάξω κοντά σου
Να σ' αγκαλιάσω
Nα σου προσφέρω το στήθος μου
Να παρηγορηθείς
Να μην ακούω πλέον αυτό το θρήνο
Όποια κι αν πια αποζητάς
Τελικά κι απ' το μυαλό κι απ' το σώμα
Πιο δυνατή είναι η σύνδεση της ψυχής
Αισθάνομαι ακόμη δεμένη με την ψυχή σου
Κάτι τέτοια θαύματα σαν αυτό μεταξύ μας με ωθούν
Να πιστεύω ακόμα στην ύπαρξή της

Χρύσα Βελησσαρίου

Fargo, ο ωμός ρεαλισμός των αδελφών Κοέν

Fargo - 1996

Θρίλερ - μαύρη κωμωδία, σε σκηνοθεσία Joel Coen, Ethan Coen, με τους Frances McDormand, William H. Macy, Steve Buscemi, Peter Stormare.
Το 1987, σε μια επαρχιακή πόλη της Μινεσότα, ένας διευθυντής πωλήσεων αυτοκινήτων, ο Jerry Lundegaard (William H. Macy), απελπισμένος από τα χρέη που έχει, αποφασίζει να βάλει σε εφαρμογή ένα παράτολμο σχέδιο, πιστεύοντας πως θα δώσει λύση στο αδιέξοδο που βρίσκεται. Οργανώνει, λοιπόν, μισθώνοντας τις υπηρεσίες δύο κακοποιών (Steve Buscemi και Peter Stormare), αμφιβόλου ικανότητας, την απαγωγή της γυναίκας του, για να πάρει λύτρα από τον "αγαπημένο" και πάμπλουτο πεθερό του, σκοπεύοντας να δώσει στους απαγωγείς, ένα μικρό ποσό από τα υπέρογκα λύτρα, που ο ίδιος θα εισπράξει. Όμως η ιστορία παίρνει διαφορετική τροπή και τα πράγματα παρεκκλίνουν κατά πολύ από το αρχικό σχέδιο, όταν οι δύο επαγγελματίες απαγωγείς σκοτώνουν έναν αστυνομικό και δύο περαστικούς και την υπόθεση την αναλαμβάνει η έγκυος Marge Gunderson (Frances McDormand), αρχηγός της τοπικής αστυνομίας.
Η απληστία, που οδηγεί αναπόφευκτα στην καταστροφή, είναι ένα από τα θέματα που συναντάμε στις περισσότερες ταινίες των αδελφών Κοέν και βρίσκεται στο επίκεντρο και της ενδιαφέρουσας αυτής ταινίας. Το Fargo γυρίστηκε στην περιοχή της Μινεάπολης, γενέτειρας των αδελφών Κοέν. Μία περιοχή Σκανδιναβών μεταναστών, όπου το κλίμα (το κρύο, n απομόνωση, το χιονισμένο τοπίο) καθορίζει τις σχέσεις και τη συμπεριφορά των ανθρώπων και όπου η όλη ατμόσφαιρα δεν μοιάζει µε τις υπόλοιπες Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο Fargo οι Κοέν, καταπιάνονται µε µια αληθινή ιστορία και αναπτύσσουν με το δικό τους ρεαλιστικό τρόπο, μια εξαιρετική μελέτη χαρακτήρων της Aμερικάνικης επαρχίας και των ανθρώπων της. Οι διάλογοι είναι βασισμένοι στη διάλεκτο της περιοχής αλλά και στη χρήση ορισμένων, συγκεκριμένων λέξεων. Οι χαρακτήρες, οι καταστάσεις, ακόμη και οι πυροβολισμοί και οι δολοφονίες, όλα, είναι διαποτισμένα µε το γνωστό μαύρο κι ανατρεπτικό χιούμορ των Κοέν, που εδώ µε το Fargo µας δίνουν µια από τις καλύτερες και πιο ώριμες ταινίες τους. Χωρίς να τους εμποδίζει τίποτα, προσδίδουν, με απόλυτα κυνικό πνεύμα, σε όλη την ταινία, ένα ατέλειωτα, διαβρωτικό στυλ, δημιουργώντας έτσι ένα εξαίσιο φιλμ νουάρ, γεμάτο µ' ένα λυτρωτικό χιούμορ, που, όμως, πίσω του παραμονεύει το δράμα κι n θλίψη.
Η ταινία κέρδισε δύο όσκαρ, το πρώτο για τους αδελφούς Κοέν, για το πρωτότυπο σενάριό τους και το δεύτερο για την ηθοποιό Frances McDormand, η οποία κέρδισε το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, ερμηνεύοντας με μοναδικό τρόπο την αστυνομικό, που προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση.

από τον   Φίλο  kst

Είκονες από την πόλη

γυναίκα με γάντια, Pablo Picasso

Λίγο πριν στη γειτονιά μου, με το λεωφορείο το 825, τρεις γυναίκες αραδιασμένες στη λεωφόρο να κάνουν νόημα να σταματήσει ο οδηγός. “Περιμέντεεε! Περιμέντε!”.
Τρεις γυναίκες από αυτές τις μεγαλύτερες με τα βαμμένα έντονα μαλλιά, τα κόκκινα τα ακαζού, τα χρωματιστά, τα ατίθασα χτενισμένα με φράντζες κόκκαλο από τη φθηνή λάκ… Από αυτές τις κοκέτες της γειτονιάς με τα ζυμαρένια πλούσια στήθη, τα ζαρωμένα από το ήλιο, τα φορέματα τα εμπριμέ τα μακό. Φορούν χρυσό σταυρό, έναν η καθεμιά και μαυρισμένες πέρλες που χώνονται στα περισσεύματα της σάρκας. Λένε λέξεις όπως αχαΐρευτος, στης νίτσας και άιντε, μωρ΄συ. Τραβάνε ίσιες θαλασσιές γραμμές στα βλέφαρα και θυμίζουν ξεφτισμένη μπελ εποκ και τη γειτονιά στο Κερατσίνι σε στενοσόκακο με όνομα οδού ηρωίδας από αρχαία τραγωδία.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

Σινεμά με την Βίκυ: Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

Only lovers left alive / Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί - Jim Jarmusch (2013)

Ο Adam, βαμπίρ και underground μουσικός του Detroit, συναντιέται ξανά έπειτα από καιρό με την αιώνια αγαπημένη του Eve. Την ειδυλλιακή απομόνωσή τους όμως, διακόπτει η επίσκεψη της απερίσκεπτης μικρής αδελφής της Eve, Ava.
Η τελευταία ταινία ενός αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη (επιτρέψτε μου να μην τον θεωρώ μόνο σκηνοθέτη), αποτελεί μία ρομαντική κοινωνική σάτιρα του κλασσικού βαμπιρικού μύθου, ο οποίος αφήνει στην άκρη τη γοτθική του μορφή και γίνεται ένας hipster ύμνος για την αιώνια αγάπη των πλασμάτων της νύχτας και του περιθωρίου και η δικαίωση των σκεπτόμενων ατόμων που δυσαρεστήθηκαν κι εξοργίστηκαν με τη μάστιγα των απαστραπτόντων βαμπίρ της νέας δεκαετίας.
Ένα φιλμ ευφυές ως το κόκκαλο, βουτηγμένο στην ειρωνεία, ανορθόδοξο, που αν και υπνωτιστικά χαλαρό, ξυπνά συνειδήσεις καθώς κάθε του κομμάτι σου μιλά δυνατά για τη φθορά και τη διαφθορά του δυτικού πολιτισμού.
Εκπληκτική φωτογραφία, που ούτως ή άλλως βλέπουμε σε όλες τις ταινίες του Jarmusch, ενδιαφέρουσες ερμηνείες από το μεγαλύτερο μέρος του cast, από την σκοτεινά αισιόδοξη Tilda Swinton και τον απόκοσμο και καταθλιπτικό Tom Hiddleston, έως τον αινιγματικό John Hurt και την παιχνιδιάρα Mia Wasikowska, και ένα πραγματικά πολύ δυνατό soundtrack με κλασσικά αλλά και πιο ιδιόρρυθμα μουσικά ακούσματα, που θα προσελκύσει τους φίλους της καλής μουσικής, ειδικά τους μουσικούς της ομάδας μας.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι συνεχείς αναφορές σε ιστορικά, λογοτεχνικά, μουσικά και κινηματογραφικά πρόσωπα, όπως ο Faust, ο Dr. Caligari, ο Dr. Strangelove, ο Αδάμ και η Εύα, Fibonacci, Jack White, οι φωτογραφίες διασήμων στον τοίχο του Adam, Tom Waits, Oscar Wilde, Franz Kafka, Edgar Allan Poe, Jimi Hendrix, Iggy Pop, Patti Smith και άλλων πολλών που δεν πρόλαβα να διακρίνω και φυσικά, η αναφορά του Jean-Michel Basquiat, όχι μόνο μέσω ενός βιβλίου που βάζει στη βαλίτσα της η Eve αλλά και μέσω της παρουσίας του ηθοποιού Jeffrey Wright, που έχει ενσαρκώσει τον ιδιαίτερο καλλιτέχνη στην ομώνυμη ταινία και δεν είναι άλλος από τον Dr. Watson (άλλη μία αναφορά σε λογοτεχνικό πρόσωπο) που προμηθεύει τον Adam με αίμα.
Όλα αυτά είναι στοιχεία που δείχνουν ότι η ταινία έχει μελετηθεί προσεκτικά και ακονίζει το μυαλό σου να βρεις ακόμα περισσότερες αναφορές, μετατρέποντας την λίγο υποτονική ατμόσφαιρά της, σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι που μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί.
Αν λοιπόν αγαπάς τον Jarmusch, σου αρέσει η καλή μουσική ή ακόμα κι αν θες να τον γνωρίσεις μέσα από την τελευταία του δημιουργία, είσαι στο σωστό δρόμο.

Βίκυ Ελευθερίου

Στο μεγάλο τέλος

Στο μεγάλο τέλος, χωρίς να έχουν σταλθεί οι επείγουσες επιστολές λόγω δειλίας.
Χωρίς να έχουν απαγγελθεί στο αφτί μιας κατακεραυνωμένης αγάπης.
Χωρίς τίποτα.
Στο μεγάλο αυτό τέλος, το γραφείο μου θα μείνει μόνο του σαν ένα τίποτα
αιωρούμενο να κουβαλά στην ράχη την χιλιοακουμπισμένη, όλα εκείνα που γράφτηκαν σε ώρες δύσκολες. Δύσκολες, όχι για εμένα μα για κάτι καράβια που βούλιαζαν ενώ ταυτόχρονα ο νους μου ερωτοτροπούσε με τον πιο σπουδαίο άνθρωπο. Εξ άλλου είναι όλα εκεί γραμμένα.
Μεγάλωσα, κι ομολογώ πως αυτό δεν το περίμενα να γίνει.
Τώρα που πέθανα θα σωπάσει το δωμάτιο για κάμποσες μέρες.
Έπειτα θ΄αρχίσουν οι λέξεις να ξεκολλούν από τις σελίδες, να πετούν σαν νεαρές πεταλούδες ολόχρωμες (τις έβαφαν εν αγνοία μου οι αγάπες μου κρυφά όταν κοιμόμουν) χωρίς να βρίσκουν διέξοδο πουθενά, καθώς σαν πεθαμένος πώς να ανοίξω την πόρτα;
Με τον καιρό, με την φθορά. η χαραμάδα θα βρεθεί. Από εκεί θα βγούνε μία προς μία, χιλιάδες πεταλούδες.
Θα ζευγαρώσουν επάνω στα δέντρα και να ΄ρχεται το φθινόπωρο με τα πεσμένα φύλλα, να τα πατούν οι άνθρωποι, να έχουν στα παπούτσια τους λέξεις από αγάπη. Να την πατούν καλά-καλά χωρίς καν να το ξέρουν, κι έτσι να συγχωρούνται. Ειδάλλως ασυγχώρητοι πάντοτε πάντα είναι, που έχουν την αγάπη και εις γνώσιν την πατούν.

Katia  Tornay

The Telephone Book, ψάχνοντας τον τέλειο άντρα

(1971, Nelson Lyon).

Ένα απ'τα πιο παράξενα, απολαυστικά, αστεία, σέξι exploitation ταινιάκια ever. Και, αν μη τι άλλο, όταν μια ταινία έχει σαν motto το "The story of a girl who falls in love with the world’s greatest obscene phone call" σίγουρα εξάπτει τη φαντασία.
Είναι η ιστορία της Alice (καθόλου τυχαίο το όνομα) που μέσα στη σεξουαλική της βαρεμάρα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από κάποιον John Smith που έχει σαν χόμπι να κάνει άσεμνα τηλεφωνήματα. Η Alice τον ερωτεύεται και ψάχνει μέσα απ'τον τηλεφωνικό κατάλογο (τρέχα γύρευε) να τον βρει. Στην προσπάθειά της πέφτει πάνω σε κάθε καρυδιάς καρύδι σε παράξενες και αστείες περιπέτειες. Αφού τελικά τον εντοπίζει τον καλεί στο διαμέρισμά της κι αυτός επειδή δεν θέλει να αποκαλυφτεί φτάνει με μια μάσκα γουρουνιού!
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη αλλά στο τέλος γίνεται έγχρωμη και κλείνει μ'ένα αστείο, σέξι καρτούν όπου γίνεται της τρελής. Ανάμεσα στην ταινία παρεμβάλλονται συνεντεύξεις από weirdos, νοικοκυρές, και διάφορους άλλους που μιλάνε για το τηλεφωνικό σεξ ενώ εμφανίζονται και κάποια μοντέλα του Warhol (Ultra Violet, Ondine, Geri Miller) μιας και ο Andy είχε εμπλακεί στη παραγωγή.

Θανάσης Ζελιαναίος

χιονονιφάδες

Δεν ήξερε πόσους χειμώνες είχε ζήσει. Η εναλλαγή πλέον των εποχών ήταν γι’ αυτόν μια απλή ενδυματολογική διαδικασία, ίσως κουραστική. Ζούσε κλειστός. Ζούσε στα ψέματα όπως ένας ηθοποιός τον θάνατο ή την ευτυχία. Το μικρό χωριό τον γοήτευσε. Του έμοιαζε και προφανώς υποσυνείδητα καθρεφτίστηκε στη γαλήνη των δέντρων και στο αμίλητο του ουρανού. Θα διανυκτέρευε, οι συνθήκες τον ευνοούσαν. Εκείνη είχε βρεθεί εκεί τυχαία και με αστείο, απρόβλεπτο τρόπο. Όλη της η ζωή ήταν μάλλον αστεία, κολλημένη σε μια μόνιμη, άγουρη και ξυπόλυτη άνοιξη που αρνείτο να ωριμάσει και να γίνει καλοκαίρι ή έστω χειμώνας. Μόνο περιέργεια τη γέμισε το ελάχιστο χωριό και στην ησυχία του προς στιγμή ένιωσε θαμμένη και ξεχασμένη από τον κόσμο. Πόσα χαρτιά στα χέρια της; Πόσες σκέψεις στο μυαλό του; Πόση απόσταση που μικραίνει και μετατρέπεται σε ένα τυχαίο άγγιγμα που για κάποιους θεωρείται ενοχλητικό και για κάποιους άλλους επαναφορά. Έτσι, στην γωνία ενός πέτρινου τοίχου εκείνος ξέχασε ενώ εκείνη θυμήθηκε και για κλάσματα του δευτερολέπτου το χιόνι έπεφτε λιπόθυμο ανάμεσά τους…

Αυγή, 27/7/2015

Σινεμά με την Βίκυ: Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου

Le premier jour du reste de ta vie / The first day of the rest of your life / Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου - Rémi Bezançon (2008)

Η οικογένεια Duval και τα τρία της παιδιά, μέσα σε διάστημα δώδεκα ετών, ζουν πέντε μέρες κλειδιά, μια για τον καθένα τους, πολύ σημαντικότερες και πολύ πιο αποφασιστικές από οποιεσδήποτε άλλες μέρες, οι οποίες αλλάζουν τους ίδιους και τις σχέσεις τους.
Από τις πιο ευχάριστες κοινωνικές ταινίες που έχω δει. Εξαιρετική φωτογραφία, άψογη ερμηνευτικά και παρά τα αρκετά στερεότυπα της ιστορίας, καταφέρνει να πρωτοτυπήσει με τον δικό της τρόπο.
Μία ταινία που θα σε συγκινήσει, αλλά παράλληλα θα σου δημιουργήσει όμορφα συναισθήματα, αποφεύγοντας έτσι, να γίνει μελόδραμα.
Ακόμα κι αν δεν σε κερδίσει όσο κέρδισε εμένα, σίγουρα δε θα σε κάνει να μετανιώσεις για τα 114 λεπτά που διέθεσες.

*Μικρό spoiler: Μία σκηνή προς το τέλος, με τη μητέρα της οικογένειας μέσα στο αμάξι, θεωρώ πως είναι από τις πιο ευφυείς σκηνές του σύγχρονου σινεμά.

Βίκυ Ελευθερίου

μικρές όμορφες Βάκχες

Vsevolod Maximovich, Argonauts 1914

να ξυπνάμε το πρωί
τυλιγμένοι
σαν κουβάρι που το τύλιξε η γάτα
μοσχοβολάμε
εσύ εγώ
κι εγώ εσύ
ιερά άνθη
ηδέως κυλιόμαστε
σε αμαρτωλό κήπο
οι ανάσες γίνονται χορός
ο χορός γίνεται θάνατος γλυκός
κι εμείς
φρούτα λιωμένα
και νότες αιώνιες.

Γιώργος Τρίκερι

δεκαπενταύγουστος Αthens style

Στην Αθήνα έχουν μείνει λίγα λειτουργικά μέλη της κοινωνίας με εμφανή τα σημάδια συχνών λιποθυμικών σοκ, μερικοί χιπστερς που παραγγέλνουν ξινό νερό Φλώρινας σε ταράτσες στο Μπάϊος, μερικοί υπάλληλοι σε καταστήματα εποχιακών ειδών που κάνουν αέρα με τα διαφημιστικά από τα Λιντλ, λίγοι εργένηδες που θέλουν να δουν το τρου ντετέκτιβ 1 μαραθώνιο με πίτσα άθλιας γεύσης από τη πίτσα Φαν, εγώ με μαγιό στο σπίτι, βεντάλια και τόμους από τη σύγχρονη Ελληνίδα του Βήμαdonna. Κανείς δε θα ζευγαρώσει με κανέναν, αλλά τουλάχιστον θα φάμε χωρίς ουρά στα σουσάδικα της Νίκης και θα βρούμε θέση προεδρική στο λεωφορείο και θα σας κρατάμε ζεστές τις θέσεις στα θερινά των Πετραλώνων.
Κάντε βουτιές και για εμάς.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.

τα χρυσά μας χρόνια είναι τώρα

Άλλη μια υπέροχη μέρα ξεκίνησε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Θα κάνει όση περίπου ζέστη έχει και στην κόλαση αλλά με περισσότερη υγρασία για να πονάνε όλα τα τραύματα μας, ακόμα κι αυτά που δεν θυμόμαστε από που προήλθαν. Θα έχουμε μείνει Ευρώπη μόνο που δεν θα έχουμε γίνει ποτέ Ευρώπη και η ίδια η Ευρώπη δεν θα ξέρει πια ποια είναι. Θα διαβάζουμε βιβλία αποκλειστικά για την νεοφτωχολογιά και τα μετεμφυλιακά σύνδρομα όπου ο μονόφθαλμος τσοπάνης θα θέλει να διαβάσει, να προσεγγίσει τον πολιτιζμό, αλλά θα τον χτυπάνε οι κακοί συγγενείς του με ένα βιβλίο στο καλό το μάτι επειδή δεν βόσκησε σωστά τα πρόβατα (πώς τα βοσκάς σωστά, δεν ξέρω, ούτε ο συγγραφέας ξέρει), στο ΟΤΕΝΕΤ θα παίζει την Μαρία την Πενταγιώτισσα με την εθνική σταρ και τον Κορίτσια ο Μπάρκουλης με φουστανέλα, για κάποιο λόγο θα συνεχίζεις να το κοιτάς λες και είναι αυτοκινητιστικό δυστύχημα και θα σκέφτεσαι, 1957, τότε δεν γύρισε ο Φελίνι το la strada; οι κατά φαντασίαν δεξιοί θα λένε ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί πριν είχαμε ανάπτυξη (στο περίπου) ενώ οι υποτιθέμενοι αριστεροί θα λένε να πάνε να γαμηθούν όλα κι εσύ θα θες να πεις σε όλους να πάνε να γαμηθούν αυτοί. ο κόσμος δεν θα έχει δουλειά και θα απελπίζεται. ο κόσμος που έχει δουλειά δεν θα πληρώνεται και θα απελπίζεται. ο κόσμος θα ψάχνει ακόμα μια ιδεολογική ομπρέλα για να κάτσει από κάτω ενώ δεν βρέχει αλλά κολυμπάει σε ένα βόθρο. Οι δημοσιογράφοι θα είναι αστοιχείωτοι κι εξωνημένοι, θα διαβάζουμε τους καημένους τους πολιτικούς σχολιαστές του ΦΒ και θα τους ζητάμε τα ρέστα γιατί δεν προέβλεψαν σωστά πράγματα που θα χρειαζόταν dream team από μάντεις, αστρολόγους και ξεματιάστρες για να βγάλεις άκρη. Οι γνωρίζοντες την χρηματο-οικονομική θα σου λένε ότι δεν το πάμε καλά το πράγμα γιατί μπορείς να φτιάξεις ένα παράγωγο για οτιδήποτε (δεν ξέρω αν μπορείς). οι γνωρίζοντες την δικηγορική θα σου λένε ότι κάπου κάποτε υπήρχε ένα ευρωπαϊκός νόμος (δεν ξέρω αν υπάρχει), οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί επιζτήμονες της Παντείου θα καυλώνουν με τον τζερτζελέ και κάποιοι από αυτούς θα βγάζουν και χρήματα, γιατί σε μέρες κρασιού και λουλουδιών ποιος θέλει να γνωρίζει τι κάνουν τα διεστραμμένα μυαλά των πολιτικών; θα είναι καλοκαίρι του 15 και θα έχουμε δει τόσες φωτογραφίες από θάλασσα που θα αυνανιζόμαστε με την εικόνα της αποξηραμένης Κωπαΐδας, θα ανοιγοκλείνουμε το κλιματιστικό και θα το σπάμε και λίγο με ανεμιστήρα, δεν θα πηδάμε από το παράθυρο, αλλά θα ξέρουμε μέσα μας ότι δεν θέλουμε να ζήσουμε ούτε εδώ, ούτε έτσι.

Όλγα Αικατερίνη Φουντέα

Σινεμά με την Βίκυ: Frequencies, μια ρομαντική ιστορία επιστημονικής φαντασίας.

Frequencies / OXV: The manual - Darren Paul Fisher (2013)

Σ' ένα παράλληλο φανταστικό σύμπαν, οι ανθρώπινες επαφές εξαρτώνται από τις συχνότητες των ατόμων. Αν είσαι υψηλής συχνότητας δεν μπορείς να έρθεις σε σωματική επαφή ή να ερωτευτείς άτομο χαμηλής συχνότητας. Ο Zak όμως, όντας ερωτευμένος με μία συμμαθήτριά του με υψηλή συχνότητα, θα καταφέρει να αλλάξει τις συχνότητες μεταξύ τους για να μπορέσουν να αγαπηθούν.
Ένα ευφυές, φιλοσοφικό, δραματικό sci/fi με εξαιρετική κινηματογράφηση και ηχητικά εφέ, που προσπαθεί να σου πει πολλά για το νόημα της ζωής, το πεπρωμένο και τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά δυσκολεύεται λίγο στο να τα διατυπώσει με σαφήνεια.
Είναι μία ταινία με πολύ αργή πλοκή που χρειάζεται μάτια και νου 100% "εκεί" για να μπορέσεις να κατανοήσεις την ιστορία.
Δεν ξέρω ακόμα αν μου άρεσε ή όχι (αν και κλίνω περισσότερο προς το πρώτο), με μπέρδεψε όμως σίγουρα και με έβαλε σε σκέψεις.
Δες το να ακούσω μία δεύτερη γνώμη.

Βίκυ Ελευθερίου

I Origins - Ίρις, το Παράθυρο της Ψυχής

I Origins (,2014, Mike Cahill)

Ο μοριακός βιολόγος Ian, ορθολογιστής, ψυχρός και μετρημένος, μελετάει σε ένα επιστημονικό project την ίριδα του ματιού με έναν βασικό σκοπό. Να αποδείξει την ανυπαρξία του Θεού. Τα μάτια όμως είναι το όχημα που θα φέρουν στη ζωή του την ίδια την έννοια της ψυχής με τη μορφή της Sofi. Γιατί η Sofi είναι η ψυχή ενσαρκωμένη. Όλα, ο τρόπος που την γνώρισε και την ερωτεύτηκε (ένα ζευγάρι μάτια πίσω από μια κουκούλα, άλλωστε τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής), ο τρόπος που την ξαναβρήκε (μια σειρά από συμπτώσεις περίπου μεταφυσικής χροιάς), η ίδια τους η σχέση που του πάει κόντρα στον ορθολογισμό του, η σύντομη διάρκεια της σχέσης τους που δείχνει πόσο δύσκολο είναι στον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο να κατακτήσει και να κρατήσει για πάντα την ψυχή και, σαν αποκορύφωμα, ο τρόπος που θα την χάσει τόσο σύντομα και αδιανόητα, εκεί οδηγούν. Αυτή είναι η μισή ταινία. Η υπόλοιπη μισή, που μας μεταφέρει 7 χρόνια μετά είναι μια ακόμα εισχώρηση της ψυχής στη ζωή του Ian που τόσο αισιόδοξα επιχειρεί να επιστρέψει.
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η ταινία προσπαθεί να καταπιαστεί με κάτι τόσο μεγάλο και συνήθως τέτοια μεγαλεπήβολα κινηματογραφικά πειράματα τρώνε τα μούτρα τους, ειδικά όταν ο δημιουργός τους είναι ένας τριανταπεντάχρονος νεοφερμένος χιπστεροχίππης στη δεύτερη μόλις ταινία του. Κι όμως το χαϊβάνι μας βάζει τα γυαλιά! Με μια επιτυχημένη αφηγηματική οικονομία που δεν έχει τίποτα περιττό, ένα χτίσιμο ατμόσφαιρας που χειρίζεται αρκετά ικανοποιητικά το δράμα και τη μεταφυσική πλησιάζοντας ακόμα και τον Iñárritu στο τέλειο "21 Grams" και βοηθούμενος από πολύ καλές ερμηνείες μας δίνει ένα αποτέλεσμα που εμένα μου άρεσε πολύ και προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Κατά τ'άλλα θα είναι μίζερος κάποιος που μπορεί να κολλήσει σε κάποιες κινηματογραφικές ατέλειες (ΟΚ, θα μπορούσε να ήταν καλύτερο κινηματογραφικά, πιστεύω ότι ένας Aronofsky, ας πούμε, θα το έφερνε στα μέτρα μου) και πλακώστε στις μάπες όποιο τεχνοφρικιό πάει και κολλήσει σε διάφορα επιστημονικά λάθη που πάντα τέτοιες ταινίες έχουν. Κι αυτό γιατί μιλάμε για μια τόσο ιδιαίτερη και όμορφη ταινία που επιβάλλεται να τη δεις με την ψυχή και όχι με το μυαλό!

Θανάσης Ζελιαναίος

άτιτλο

Αχ και ν’ άνοιγε μια τεράστια τρύπα και να με κατάπινε ή ένας πελώριος μαγνήτης να με τραβούσε στον ουρανό και να χανόμουν ή στην χειρότερη των περιπτώσεων να γινόμουν δέντρο, ένα απλό δέντρο ανάμεσα σε χιλιάδες δέντρα στο δάσος του Αλακούμ και κανένας σκίουρος και κανένα πουλί να μην μου έδινε ιδιαίτερη σημασία μόνο να ακουμπούσε ανεπαίσθητα τα κλαδιά μου, να ξαπόσταινε ή να έβρισκε το σωστό βελανίδι και μετά αδιάφορο και ξένο να εξαφανιζόταν … όμως άλλα συμβαίνουν και όλο τούτο αλήθεια μου μοιάζει σαν τα φιλιά που οι άνθρωποι βλέπουν επάνω μου μα δεν υπάρχουν, σαν τα χάδια που οι άνθρωποι αναγνωρίζουν στο σώμα μου μα δεν υπήρξαν, σαν τις ασθμαίνουσες νύχτες ή τους κρυφούς έρωτες που ξεκάθαρα κοιτούν στους ώμους μου μα ούτε αυτοί υπήρξαν. Και τότε λέω εντάξει και σαν γέλιο θεριεύει μέσα μου αυτό που γνωρίζω … ότι ολάκερη τη νύχτα, έλυνα και έδενα λέξεις ξανά και ξανά και τα ρολόγια με τιμώρησαν …

Αυγή Βυθούλκα, 29/5/2015

Ντοκιμαντέρ για τον Keith Richards στο Netflix

“Keith Richards: Under the Influence”, το νέο ντοκιμαντέρ του Morgan Neville που υπόσχεται να δώσει μια νέα οπτική στο ήχο και τις επιρροές του θρυλικού μέλους των Rolling Stones, θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του το Σεπτέμβρη στο Netflix.

Ο Neville έχει ήδη ένα Oscar το 2014 για το ντοκιμαντέρ για τους backup singers, με τίτλο Twenty Feet from Stardom που αναφέρει και το κλασσικό τραγούδι των Rolling Stones, Gimme Shelter.

«Δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να δείξει μια τόσο φρέσκια οπτική στο έργο του Keith Richards και τις επιρροές του καλύτερα από τον Morgan Neville», ανέφερε η Lisa Nishimura, υπεύθυνη του τμήματος original ντοκιμαντέρ του καναλιού. «Οι θεατές σε ολόκληρο τον πλανήτη θα λατρέψουν τις σπάνιες στιγμές που έχει αποτυπώσει στο ντοκιμαντέρ.»

O Neville επίσης έχει κάνει ντοκιμαντέρ για τους Pearl Jam, Johnny Cash και Ray Charles.

«Προς μεγάλη μου ανακούφιση ο Keith Richards φάνηκε να είναι ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος χιούμορ, γνώση και σοφία.», είπε ο Neville. «Αυτός είναι ο πραγματικός Keith που δούλεψε γι’ αυτή την ταινία, είμαι πραγματικά περήφανος να προβληθεί παγκόσμια μέσω του Netflix.»

Το Keith Richards: Under the Influence επισκέπτεται σημαντικά μέρη και ανθρώπους που επηρέασαν το μουσικό. Από το Σικάγο, όπου ο Richards πρωτοσυνάντησε τον Buddy Guy και τον Muddy Waters και τον Howling Wolf μέχρι τη Nashville Chess Records που εξερεύνησε τη μεγάλη του αγάπη για την country μουσική. Αλλά και η Νέα Υόρκη όπου ηχογράφησε το πιο πρόσφατο άλμπουμ του μαζί με τον Steve Jordan και τον Waddy Wachtel. Επίσης εμφανίζονται και φίλοι του όμως ο Tom Waits.


Ο Neville κάνει την παραγωγή της ταινίας μαζί με τους: Justin Wikes((What Happened, Miss Simone?, Under African Skies) και Jane Rose (Crossfire Hurricane, Shine a Light). Η παγκόσμια πρεμιέρα του είναι στις 18 Σεπτέμβρη στο Netflix.

πηγή: thegreviewer.blogspot.gr

εννιά ζωές

επινόησα ένα δρόμο
ένα υδάτινο μονοπάτι
εσύ μπροστά
κι εγώ ασθμαίνων
μια γάτα μας κοιτάει από το ψηλότερο κλαδί
του ψηλότερου δέντρου
κάτι θέλει να πει
αλλά δεν το λέει
αδιαφορία ή αμφιταλάντευση
ήθελα να ήσουν
φρόνιμο άγαλμα
με λυγερή κορμοστασιά
και υγρά σιωπηλά χείλη
ή μια όμορφη λίμνη
απόμερη κι απέραντη
δροσερή και κρυστάλλινη
Αν, όμως, ήσουν άγαλμα
θα με άφηνες να ξαποστάσω δίπλα σου,
ή αγκάθια θα φύτρωνες γύρω σου
Κι αν ήσουν λίμνη
θα με άφηνες να σε άγγιζα
ή βάναυσα θα με έπνιγες στο βυθό σου
Κι αν σκαρφάλωνα
στο ψηλότερο κλαδί
του ψηλότερου δέντρου
θα σε ξαναέβλεπα;

dirty lovers