Φλερτάρεις με τη Θλίψη, χορεύεις μαζί της ένα βαλς, σε αγκαλιάζει.
Τη χαϊδεύεις ενώ κοιτάτε τις σταγόνες της βροχής να κυλούν στο τζάμι.
Την πας βόλτα κάτω απ' τα σύννεφα, σε γεμίζει και σε ζαλίζει, κάνει τα μάτια σου να κοιτούν μισάνοιχτα τον κόσμο. Είναι μια πονηρή ερωμένη, αλλά δεν της θυμώνεις ό,τι κι αν κάνει. Ξέρεις ότι δεν φταίει εκείνη.
Την αποδέχεσαι για να τη μεταμορφώσεις σε κάτι άλλο, πιο όμορφο και χρήσιμο. Αλλά τα κόλπα σου δεν πιάνουν, οι μηχανισμοί σου δεν λειτουργούν. Αυτή τη φορά δεν μπορείς ούτε να το γράψεις για να το ξορκίσεις, να κάνεις ένα έντιτ το κείμενο και να το μεταμορφώσεις σε γλυκό ποίημα.
Κάπου διάβασα αυτό "Το γράψιμο δεν είναι και τόσο δύσκολο πράγμα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καθίσεις μπροστά σε μια γραφομηχανή και να ανοίξεις μια από τις φλέβες σου."
Όταν πήζει το αίμα δεν μπορείς να βγάλεις τα μέσα σου στο χαρτί, ούτε στο πληκτρολόγιο. Από αλλού πρέπει να βγουν και να λιώσουν πρώτα...
Κάθε μέρα αγαπώ και μισώ τον κόσμο λίγο περισσότερο
Γεωργία Καλδάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου