V for birthday

σου εύχομαι να μην μεγαλώσεις ποτέ.

κράτα την αυθάδικη χαρά

κράτα τους φόβους και τις ανασφάλειες

απλώς μην αφήνεις τους άλλους να τα βλέπουν

κράτα το γέλιο με νύχια και με δόντια

κράτα τον πόνο και τη γνώση που σου δίνει

κράτα τα παραμύθια μαζί με τις αλήθειες

κράτα ό'τι είσαι εσύ

πέτα μόνο αυτά που προσπαθούν να σου φορτώσουν

πέτα την ομπρέλα κι ας βραχείς

κι ας σε κάψει ο ήλιος

κράτα τη Βέρα που αγαπάμε

κι αγάπα την κι εσύ!

Γιώργος Τρίκερι

γεια σου μικρέ Τζίμι

δεν συνηθίζω τους επικήδειους αλλά κάποιοι άνθρωποι αξίζουν ένα ύστατο χαίρε. αν αυτό σταθεί αφορμή να τον γνωρίσει κάποιος που δεν το έχει ακούσει, τότε αξίζει τον κόπο.
είναι περίεργη και μεγάλη ιστορία το πως γνώρισα τη μουσική του "Little" Jimmy Scott. θα την μεταφέρω επιγραμματικώς.
αρχές δεκαετίας 70, πήγαινα στη Λεόντειο Νέας Σμύρνης. μόλις είχε ανεγερθεί το καινούργιο θέατρο της σχολής. εκτός από τις άλλες εκδηλώσεις που φιλοξενούσε η αίθουσα (αξέχαστα έχουν μείνει τα αποκριάτικα πάρτι, εκεί χόρεψα το πρώτο μου μπλουζ και φίλησα τη Βιολέτα την αδελφή του Αχιλλέα με αποτέλεσμα να μου μιλήσει ξανά ο Αχιλλέας μετά από 30 χρόνια) κάθε Κυριακή πρωί  γίνονταν κινηματογραφικές προβολές.
μια από αυτές τις προβολές ήταν και το Woodstock του ομώνυμου φεστιβάλ των σίξτις. 
Δεκατριάχρονοι, σκληροπυρηνικοί ροκάδες της εποχής, τρέξαμε να δούμε τους Who να τα σπάνε (τότε δεν ήταν σχήμα λόγου, οι Who κυριολεκτικά κομμάτιαζαν επί σκηνής τις κιθάρες και τα ντραμς) και τον Χέντριξ να παίζει την ηλεκτρική Star Spangled Banner.
παρ' όλα αυτά το τραγούδι που με εντυπωσίασε και κόλλησε στο μυαλό μου από εκείνη τη ταινία ήταν το Motherless Child από τον Richie Havens.
μετά από λίγα χρόνια βρέθηκα στη Νέα Υόρκη. δύο πράγματα μάγεψαν τον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου, τα αμέτρητα είδη σοκολάτας που έβρισκες (κάτι που δεν μπορεί να κατανοήσει ένα παιδί σήμερα, εκείνη την εποχή πήγαινες στο περίπτερο εδώ στην Ελλάδα και υπήρχαν τρία είδη σοκολάτας να διαλέξεις συν η υγείας που σε εκείνη την ηλικία δεν θεωρείται σοκολάτα) και οι βιβλιοθήκες.
τα βιβλία όλου του κόσμου σε ένα κτήριο. επιπροσθέτως οι βιβλιοθήκες των ΗΠΑ (στη προ Ρέιγκαν εποχή όλα αυτά) είχαν ένα μαγικό δωμάτιο με τέσσερα πικ απ στη μέση και στους τοίχους ράφια με χιλιάδες δίσκους βινυλίου.
σε αυτό το μαγικό δωμάτιο είχες τη πολυτέλεια να πάρεις όποιο δίσκο ποθούσε η καρδιά σου (περιττό να αναφέρω πόσες ώρες πέρασα μέσα σε αυτό το δωμάτιο) να φορέσεις τα ακουστικά  και να τον απολαύσεις.

εκεί ανάμεσα  στους μουσικούς θησαυρούς ανακάλυψα τον Jimmy Scott να τραγουδάει το Motherless Child με την "κοριτσίστικη" φωνή του. νόμιζα ότι ήταν η αυθεντική εκτέλεση. αργότερα έμαθα πως ήταν ένα παραδοσιακό των σκλάβων και ηχογραφήθηκε για πρώτη το 1870. επίσης έμαθα πως ο Scott είχε γεννηθεί με ένα σπάνιο σύνδρομο (Kallman's syndrome) που εμποδίζει την ανάπτυξη και γιαυτό είχε μια λεπτή contralto φωνή σαν ανήλικος άγγελος, θεωρείται τραγουδιστής της Τζαζ αλλά αυτής της φωνής δεν μπορείς να της βάλεις ετικέτα. "Ο Scott τραγουδούσε σουλ πριν υπάρξει η σουλ" είχε πει ο Ρέι Τσαρλς και είχε απόλυτο δίκιο.
το 1998 ο Jimmy ηχογράφησε ένα άλμπουμ με διασκευές γνωστών τραγουδιών (ανάμεσα τους το  Slave to Love του Bryan Ferry και το Almost Blue του Elvis Costello) τα οποία ήδη λάτρευα αλλά ακούγοντας τα με την εύθραυστη φωνή του Jimmy ένιωσα ότι τα άκουγα για πρώτη φορά. το cd κάπου το χάρισα και τα τραγούδια ξεχάστηκαν γιατί έρχονται άλλα τραγούδια. έτσι είναι η ζωή. προχτές άκουσα στο ραδιόφωνο την είδηση του θανάτου του τζαζ τραγουδιστή "Little" Jimmy Scott. έψαξα και βρήκα το άλμπουμ να ακούσω τον Jimmy να τραγουδάει άλλη μια φορά. με τις πρώτες νότες ένιωσα ένα ρίγος σαν να έβλεπα τη Βιολέτα ξανά να λικνίζεται κάτω από ένα μπλε φως. δεν γράφω επικήδειους γιατί δεν ξέρω πως.
ήθελα μόνο να πω ότι η μεγάλη φωνή αυτού του ανθρώπου μου έχει δώσει χαρές και θα μου δώσει κι άλλες. πιστεύω πως αξίζει να τον ακούσεις. 
να νιώσεις και συ νοσταλγία για τα μακρινά σου νιάτα όταν τα ακούσεις ξανά μετά από πολλά χρόνια.
το μαγικό δωμάτιο στη βιβλιοθήκη του Hicksille τώρα πια είναι γεμάτο κομπιούτερς. ο Jimmy έφυγε κι εγώ ακούω τα τραγούδια του σε ένα φορητό mp3 player μικρό σαν χάπι.
έχω όσες σοκολάτες θέλω.

Γιώργος Τρίκερι.

το στιλ είναι το παν

έχω φυλαγμένα από την εφηβεία μου ένα μπλου τζιν κι ένα μαύρο μακό μπλουζάκι που μου είχε κάνει δώρο η πρώτη μου αγάπη. αυτά θέλω να φορέσω όταν πεθάνω. ξυπόλητος. δεν το έχω πει ποτέ σε κανένα (μόνο στον αδελφό μου, αυτός θα μου τα φορέσει αφού εγώ θα είμαι νεκρός).
δεν θέλω να με θάψουν. να με βάλουν σε μια φλεγόμενη βάρκα και να την σπρώξουν προς τα ανοιχτά. μια βιόλα ντα γκάμπα να παίζει το ρέκβιεμ. μετά κάντε ό'τι θέλετε.
δεν θα τα έγραφα όλα αυτά αλλά διάβασα μια γυναίκα στο fb σήμερα το πρωί που έγραφε πως θέλει να είναι τα μαλλιά της όταν πεθάνει και τι χρώμα φόρεμα θα φοράει κι από κάτω μια άλλη έγραφε τι γόβες θέλει να βάλει.
αυτή τη δουλειά κάνει το γράψιμο. μαθαίνουμε πως και οι πιο αλλοπρόσαλλες σκέψεις μας περνούν κι από μυαλά άλλων.
είμαστε θεότρελοι αλλά δεν είμαστε οι μόνοι θεότρελοι.
γράφουμε και νιώθουμε λιγότερο απομονωμένοι τώρα που ζούμε και μαθαίνει κι ο κόσμος τι θα φοράμε μετά θάνατον.

Γιώργος Τρίκερι
  

ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη "νερό"?

μετά από μισή ώρα μέσα στη θάλασσα όλα αλλάζουν.
είμαι σίγουρος πως υπάρχει επιστημονική εξήγηση αλλά δεν την χρειάζομαι.
οι παλάμες μου φαίνονται τεράστιες μέσα στο νερό.
η μυρωδιάς της αλμύρας με μεθάει.
τα βάσανα φαίνονται ανύπαρκτα.
εκεί στην αμμουδιά τελειώνει το σύμπαν.
το επόμενο μακροβούτι κρύβει την αλήθεια.
θέλω να ζήσω εδώ μέσα στη θάλασσα
να μην ξαναπερπατήσω 
μόνο να ίπταμαι στο νερό
ένας ενδοθαλάσσιος ακροβάτης
θα τρέφομαι με γαριδούλες
γυαλιστερές κι αφρόψαρα
έτσι θα ξεκίνησε το σούσι.
θα ξεδιψάω όταν βρέχει
τους στίχους θα τους γράφω στην άμμο 
θα βάζω βότσαλα για σημεία στίξης
εντάξει, κατάλαβες τι θα βάζω για αστερίσκους.
έχεις χορέψει μπλουζ στον βυθό της θάλασσας?
έλα

Γιώργος Τρίκερι

top tweets 18 Ιουνίου

Μικρός, όποτε κατάπινα σπόρια από φρούτα φοβόμουν πως θα φύτρωναν μέσα μου, καρπούζια, πεπόνια.  
Τώρα το εύχομαι.
@bearx

Οι άλλοι έπεσαν από το μπαλκόνι κάνοντας σεξ.
Μωρέ τουίτερ και πάλι τουίτερ.
@_kona_

Μη σπουδάζετε φιλοσοφία τζάμπα. Όλα είναι γραμμένα στο twitter.
@gyrolar

Ζεστές αγκαλιές είναι η απάντηση σε κάθε πρόβλημα.
@KalafatiV

To πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν ακούνε ο ένας τον άλλο.
-Όχι, όχι. To πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν ακούνε ο ένας τον άλλο.
@smallestaccount

Ευτυχώς που τα ταξίδια του μυαλού είναι ακόμα δωρεάν ....
@barbiener

ήρθε η κόρη μου το βράδυ και μου είπε μαμά δεν υπάρχουν φαντάσματα, κοιμήσου. Κοιμήθηκα ήσυχη. Ξύπνησα. Δεν έχω κόρη.
@DemetraG_

Εσένα πως σε λένε;
* απαντά comfortably numb και προσφέρει τσιχλόφουσκα*
@mreiver

Ω ρε και να φτιάξουν δονητες που ανοίγουν βαζάκια, την κάτσαμε.
@StefanosNtampos

όταν τελειώσει ο καπνός, τότε θα ψάξεις τη φωτιά.
δεν σημαίνει κάτι.
απλώς ακούγεται ωραία.
@trikeriotis61

υπόγειες αστικές διαδρομές

πήγα χτες βράδυ από νοσταλγία και μόνο. σε είδα να τρως ένα παγωτό πύραυλο καθισμένη στα σκαλοπάτια. θα ήταν κλισέ να σε ρωτήσω τι κάνεις γιαυτό συνέχισα προς την αίθουσα. ήταν άδεια εκτός από ένα ζευγαράκι που καθόταν στο πίσω μέρος. μοιράζονταν ένα φρεντοτσίνο, αυτή φορούσε τρύπιο μπλου τζιν, αυτός είχε χώσει το δάχτυλο στη τρύπα και της γαργαλούσε το γόνατο. ήρθες και στάθηκες δίπλα μου. το παγωτό σου έσταζε στη μοκέτα. η ταινία άρχισε. ο πρωταγωνιστής αξύριστος, ασπρόμαυρος κάτι φώναζε στα γαλλικά. πως ο έρωτας είναι επανάσταση ή πως ο έρωτας ήταν σκαρίφημα ενός ποιητή του Μεσαίωνα που επειδή δεν τον διάβαζε κανείς έγινε εφευρέτης. κατασκεύασε ένα τηλεκοντρόλ και θα γινόταν εκατομμυριούχος, θα μπορούσε επιτέλους να ζητήσει σε γάμο το κορίτσι των ονείρων του. δεν υπήρχαν ακόμα τηλεοράσεις και αυτοκτόνησε. έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος αυτόχειρας που έκοψε τις φλέβες του. ο γείτονας του είχε μόλις εφεύρει τα ξυραφάκια, έγινε αυτός εκατομμυριούχος και παντρεύτηκε το κορίτσι των δικών του ονείρων. το ζευγαράκι άρχισε να φιλιέται. ο φρεντοτσίνο χύθηκε στο πάτωμα. ένα μόκα ποταμάκι ήρθε και συνάντησε τις στάλες του παγωτού σου. θέλησα κι εγώ να σε φιλήσω όπως τότε στη γέφυρα ή όπως ο Ντικάπριο τη Γουίνσλετ αλλά δεν ήσουν πουθενά. 
εφηύρα μια μηχανή που ταξιδεύει σε εικοσιπέντε διαφορετικές διαστάσεις κι εσύ πάντοτε κρύβεσαι στην εικοστή έκτη.

Γιώργος Τρίκερι

Ο Γιάννης Κακλέας δημιουργεί σχολή δωρεάν φοίτησης

«Αρνούμαι να γίνω κομμάτι ενός συστήματος που εκμεταλλεύεται τα νιάτα και θυσιάζει τα όνειρά τους στο βωμό του χρήματος», δηλώνει ο σκηνοθέτης.

Όλα ξεκίνησαν όταν πριν μερικές ημέρες ανήρτησε ένα αγανακτισμένο μήνυμα στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. «Θυμωμένος από την εκμετάλλευση των νέων ηθοποιών από τους επιτήδειους», όπως χαρακτηριστικά έγραφε, μεταξύ άλλων, ζητούσε από συναδέλφους του σκηνοθέτες και ανθρώπους της θεατρικής σκηνής –ηθοποιούς, σκηνογράφους, χορογράφους- να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να προσφέρουν δωρεάν τις γνώσεις τους στο νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου. «Γι’ αυτό το λόγο ψάχνω στούντιο. Όποιος διαθέτει ή έχει φιλότεχνο φίλο που διαθέτει χώρο, ας επικοινωνήσει μαζί μου», κατέληγε το κάλεσμα του Γιάννη Κακλέα, το οποίο, όπως ο ίδιος μας δήλωσε, έλαβε συγκινητικής ανταπόκρισης. «Μέχρι στιγμής, έχουν έρθει σε επαφή μαζί μου 340 καλλιτέχνες, ενώ μου έχουν γίνει ήδη δεκαπέντε προσφορές ιδιωτικών και δημόσιων χώρων στην Αθήνα», ανέφερε ο σκηνοθέτης και εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφασή του για τη δημιουργία σχολής, όπου τα μαθήματα δεν θα χρεώνονται. «Έχω χρόνια να διδάξω κι αυτό διότι έχω θυμώσει με το σύστημα εκπαίδευσης των νέων ηθοποιών. Αρνούμαι να γίνω κομμάτι ενός συστήματος που εκμεταλλεύεται τα νιάτα και θυσιάζει τα όνειρά τους στο βωμό του χρήματος», σημείωσε για να καταλήξει πως: «Στόχος μου είναι η δημιουργία μιας αυτοδιαχειριζόμενης σχολής –με οικονομική επιβάρυνση μόνο τη γραμματεία και τα έξοδα του χώρου, μοιρασμένα με τα άτομα που θα συμμετέχουν-, όπου η διδασκαλία υποκριτικής, σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας, χορογραφίας και φωνητικής θα είναι δωρεάν». Τόνισε, μάλιστα, πως επιθυμία του είναι «το στούντιο να παραμένει ανοιχτό καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους».

Χριστίνα Φαραζή

πηγή: tospirto.net

Cine news 15 Ιουνίου

Μόλις μια φορά υποψήφια για όσκαρ, για έναν ρόλο που διαρκούσε λιγότερο από δέκα λεπτά (American Gangster, του Ρίντλει Σκότ), πέθανε τα ξημερώματα η ηθοποιός Ρούμπι Ντι. 

Κίνδυνο χρεοκοπίας αντιμετωπίζει η περίφημη Όπερα της Νέας Υόρκης. Σχέδια διάσωσης και συνδικάτα έτοιμα για ''πόλεμο''. Τώρα που είπα ''πόλεμο'', ποιος γκαντέμιασε τον Χάρισον Φόρντ; Τραυματίστηκε στα γυρίσματα του Star Wars VII, ενώ σάλο έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του Γκοντάρ, μην αγχώνεστε είναι τα σοφά λόγια ενός συνειδητά ''απόντος'' διανοούμενου! 

Πάμε τώρα να δούμε ποιες ταινίες θα μας απασχολήσουν στους Αθηναϊκούς κινηματογράφους την Πέμπτη 19/06.  Ένα θρίλερ με πρωταγωνιστή τον Βίγκο Μόρτενσεν που γυρίστηκε στην Ελλάδα, ένα νεανικό δράμα που όπως φαίνεται σπάει τα ταμεία στην Αμερική, μια ταινία τρόπου που θα παγώσει το αίμα σας, η επιστροφή του Σβαρτσενέγκερ, μια ρομαντική κομεντί με τον Άνταμ Σάντλερ ενώ έχουμε και τρεις επανεκδόσεις. Αναλυτικά οι τίτλοι των ταινιών, ''Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου'', ''Το Λάθος Αστέρι'', ''Ο Καθρέφτης της Κολάσεως'', ''Σαμποτάζ'', 'Μαζί..με το ζόρι'', ''Το Πέρασμα του Μίλερ'' (Η Καταπληκτική ταινία των αδερφών Κοέν, με σκηνές ανθολογίας μην την ΧΑΣΕΤΕ), ''Η Δική μας νύχτα'' και το ''Θεώρημα'' του μεγάλου Παζολίνι, ένα αλληγορικό δράμα που άφησε εποχή και αυτό μην το ΧΑΣΕΤΕ! 

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του Πατέρα, της Γονιμότητας, κατά της κακομεταχείρισης των ηλικιωμένων, του Ανέμου ενώ γιορτάζουν ο Αυγουστίνος και η Μόνικα. 

Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε έναν ΤΕΡΑΣΤΙΟ συνθέτη που πέθανε σαν σήμερα 15 Ιουνίου του 1994, τον Μάνο Χατζιδάκι. 

Καλέ προβολές & να περνάτε τέλεια!

Με εκτίμηση 


Π. Πόντικας.

Νορβηγικό Δάσος του Χαρούκι Μουρακάμι

Γράφει η Γεωργία Καλδάνη

Πριν από κάποια χρόνια, είχα ακούσει για το βιβλίο αυτό, είχε πρωτοβγεί και είχε διαφημιστεί , ήθελα από τότε να τo διαβάσω, αλλά δεν έτυχε, δεν τo είχα αγοράσει καν μέχρι τον περασμένο Οκτώβρη που το βρήκα στις προσφορές της Πρωτοπορίας και το πήρα να το έχω κάβα.
Τελικά το ξεκίνησα αρχές Αυγούστου και κόλλησα.
Νορβηγικό Δάσος του Χαρούκι Μουρακάμι, Norwegian Wood κατά το πρωτότυπο, σαν το τραγούδι των Μπιτλς, το αγαπημένο τραγούδι της Ναόκο, του πρώτου έρωτα του Βατανάμπε, του ήρωα του βιβλίου, φοιτητή γύρω στα 20 στο Τόκιο. Ο Βατανάμπε ζει στο Τόκιο, σπουδάζει, διαβάζει βιβλία, ακούει μουσικές, είναι ερωτευμένος με τη Ναόκο, ένας έρωτας άπιαστος, σχεδόν ανεκπλήρωτος, ένας έρωτας ευσεβής πόθος, εξιδανικευμένος μέσα στις διαστάσεις που του δίνει η προσμονή και η απόσταση, μια ανισόρροπη παραμορφωμένη αγάπη. Ο Βατανάμπε δεν έχει πολλούς φίλους, δεν αγαπά τη μοναξιά, απλά δεν κάνει εύκολα φίλους.
Κοντά του θα βρεθεί η Μιντόρι, ένα αληθινο, ζωντανό κορίτσι, με αληθινό αίμα να κυλάει στις φλέβες της. Κι αυτό που νιώθει για εκείνη είναι εντελώς διαφορετικό, στέκεται στα πόδια του και περπατάει μόνο του, ζει κι ανασαίνει, η καρδιά του χτυπάει.
Ένα κορίτσι που βλέπει τη ζωή σαν ένα κουτί σοκολατάκια, από αυτά που έχουν μέσα διάφορα είδη - άλλα σ' αρέσουν πολύ κι άλλα δεν σ' αρέσουν καθόλου. Στην αρχή τρως αυτά που σ' αρέσουν και στο τέλος σού μένουν τα άλλα. Πάντα αυτό σκέφτομαι όταν μού τυχαίνει κάτι δυσάρεστο. "Θα το φάω κι αυτό να ξεμπερδεύουμε". Η ζωή μοιάζει μ' ένα κουτί σοκολατάκια.
Μέλλον και παρελθόν. Όνειρο και πραγματικότητα. Και είναι μόνο 20 χρονών.
Αυτός είναι ο Βατανάμπε.
Μού έκανε καλή παρέα. Για λίγο. Για 505 σελίδες.
Τώρα είναι πάλι στο ράφι.

Υποθαλάσσιο πάρκο γλυπτών

Το υποθαλάσσιο πάρκο γλυπτών Molinere είναι μία συλλογή οικολογικής υποθαλάσσιας σύγχρονης τέχνης που βρίσκεται στην Καραϊβική στα ανοικτά της δυτικής ακτής της Γρανάδας, στις Δυτικές Ινδίες και δημιουργήθηκε από τον Βρετανό γλύπτη Jason deCaires Taylor. Τον Μάιο του 2006 το πρώτο υποθαλάσσιο πάρκο γλυπτικής άνοιξε τις πύλες του στο κοινό. Ο βασικός στόχος του Taylor ήταν να κάνει τους ντόπιους να ενδιαφερθούν ενεργά  για το υποθαλάσσιο περιβάλλον που τους περιτριγυρίζει με αφορμή τα έργα του, τα οποία απορρέουν από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τοπικής κοινωνίας. Τοποθέτησε τσιμεντένιες φιγούρες στον πάτο του ωκεανού, οι περισσότερες εκ των οποίων αποτελούνταν από μία γκάμα ανθρώπινων μορφών, από μοναχικές φιγούρες μέχρι και μία κυκλική αλυσίδα παιδιών που κρατιούνται από τα χέρια, στραμμένα στα ωκεάνια ρεύματα. 

Το πάρκο γλυπτικής, η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 2006, βρίσκεται στον αμμώδη βυθό του ωκεανού του άγονου Κόλπου Molinere και πλέον λειτουργεί ως βοήθημα σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της πίεσης  που ασκείται στους κοραλλιογενείς υφάλους, οι οποίοι έχουν γίνει εξαιρετικά δημοφιλείς ανάμεσα στους φανατικούς με τα θαλάσσια σπορ, ιδιαιτέρως στον κοντινό Κόλπο Flamingo, ο οποίος είναι και αυτός που δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών που αρέσκονται στην εξερεύνηση του θαλάσσιου βυθού. Υπάρχουν πάνω από 65 γλυπτά που αναπαριστούν ανθρώπινες φιγούρες,τα οποία καλύπτουν μία έκταση συνολικού χώρου 800 τετραγωνικών μέτρων και ζυγίζουν συνολικά γύρω στους 15 τόννους υγρού τσιμέντου. Έχει προκύψει κάποια σχετική αντιπαράθεση όσων αφορά τον αντικειμενικό σκοπό δημιουργίας του πάρκου και ειδικότερα το αν και κατά πόσο αποτελεί κάποιου είδους φόρο τιμής στους σκλάβους που πετάχτηκαν στη θάλασσα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους από την Δυτική Αφρική στα σκλαβοπάζαρα της Αμερικής. Η απάντηση του καλλιτέχνη σε αυτό είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ στις προθέσεις του να δημιουργήσει κάποιου είδους συσχετισμό με το εν λόγω απάνθρωπο ταξίδι των σκλάβων που φέρει την ονομασία Middle Passage. Σπεύδει, όμως να διευκρινίσει ότι,αν και δεν ήταν αυτή η αρχική του πρόθεση, βρίσκει εξαιρετικά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι έφτασε στο σημείο να έχει διαφορετική απήχηση στις διαφορετικές τοπικές κοινότητες και νιώθει ότι λειτουργεί ως ένα έργο τέχνης το οποίο θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια μας την ταυτότητα και την ιστορία μας και εγείρει συζητήσεις.
Το υποθαλάσσιο πάρκο είναι εύκολα προσβάσιμο ακτοπλοικώς από το βασικό λιμάνι του St Georges(2 μίλια /3 χλμ βόρια της πρωτεύουσας) ή τον κόλπο του Grand Anse στην δυτική ακτογραμμή.Τα γλυπτά είναι τοποθετημένα σε διαφορετικά βάθη, με μέγιστο τα 12 μέτρα και το πάρκο δέχεται καθημερινές επισκέψεις από δύτες με πλήρως επαγγελματικό εξοπλισμό, απλούς δύτες με μάσκες και αναπνευστήρες και βάρκες με γυάλινους πάτους που επιτρέπουν την εξερεύνηση χωρίς να βρέξεις ούτε το δάχτυλό σου.

Πρόσφατα, ένας ντόπιος καλλιτέχνης έχει προσθέσει καινούργια έργα στα ήδη υπάρχοντα. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι γύρω από την περιοχή της Γρανάδας υπέστησαν σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια του τυφώνα Ivan το 2004 και του αντίστοιχου Emily το 2005. Έχει καταγραφεί ότι μόνο το 10-15% του θαλάσσιου βυθού έχει αρκετά συμπαγές υπόστρωμα, απαραίτητο για την ανάπτυξη των φυσικών κοραλλιών και μπορεί να χρειαστούν από 10 έως 80 χρόνια για την ανάπτυξη σκληρών κοραλλιών. Σύμφωνα με τις προβλέψεις, το 60% του συνολικού πληθυσμού των κοραλλιών αναμένεται  να έχει μειωθεί δραματικά μέχρι το 2050. Τα γλυπτά έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγουν την ανάπτυξη των κοραλλιών, χρησιμοποιώντας τεχνικές που συμβάλλουν στη μείωση του pΗ του τσιμέντου και στη δημιουργία μιας πιο τραχείας επιφάνειας.Αυτό με τη σειρά του θα διευκολύνει τους πολύποδες των κοραλλιών στην προσπάθειά τους να προσκολληθούν στην επιφάνεια, γεγονός που θα συμβάλλει στη δημιουργία ενός καταφυγίου για τις μικρότερες μορφές θαλάσσιας ζωής. 

Με την πάροδο του χρόνου,τα κοράλλια θα αλλάξουν εμφάνιση και τα θαλάσσια ρεύματα θα εμπλουτίσουν το υποθαλάσσιο υπόστρωμα, φέρνοντας μαζί τους νέους κατοίκους. Τα γλυπτά του Taylor έχουν ήδη αποδείξει ότι μπορούν εξαιρετικά να αποτελέσουν το σπίτι για μια μεγάλη ποικιλία θαλάσσιας ζωής, όπως πλευρονήκτες, παπαγαλόψαρα, γαρίδες και θαλάσσια σκουλήκια.
Η κατασκευή τεχνικών κοραλλιών, όπως αυτή του Taylor και μιας Αμερικανικής εταιρείας με την επωνυμία  Reef Ball πραγματοποιείται με την χρήση ανθεκτικών και σταθερών υλικών που επιπλέον αντιδρούν σωστά στο περιβάλλον. Τοποθετούνται μέσα στον ωκεανό τη σωστή χρονική στιγμή, έτσι ώστε να συμπέσουν με την περίοδο ωοτοκίας των κοραλλιών, σε μια περιοχή που έχει προηγουμένως  υποστεί σημαντική εξόντωση λόγω της ζημιάς που έχουν επιφέρει οι καταιγίδες. Τα έργα του έχουν ως σκοπό την ανακούφιση από την καταπόνηση που έχουν υποστεί οι φυσικοί κοραλλιογενείς ύφαλοι εξαιτίας της μόλυνσης, της οξείδωσης και της υπεραλιείας, επιχειρώντας να κατευθύνουν τους τουρίστες μακριά από τους φυσικούς υφάλους έτσι ώστε να τους δώσουν την ευκαιρία να ανακάμψουν και να αναγεννηθούν.
Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Symposium, ο Taylor αναφέρει χαρακτηριστικά ''Η υποθαλάσσια γκαλερί γλυπτών είναι ένα έργο που ως αντικειμενικό σκοπό έχει τη δημιουργία ενός μοναδικού χώρου,ο οποίος θα επισημαίνει τις περιβαντολογικές  διαδικασίες και θα εξερευνά την πολυπλοκότητα της σχέσης τέχνης και περιβάλλοντος. Αυτό το μοναδικό έργο θα παρέχει την απαράμιλλη δυνατότητα στον επισκέπτη να εξερευνήσει ένα δυναμικό θαλάσσιο περιβάλλον και παράλληλα να εκτιμήσει την ομορφιά και ποικιλομορφία του νησιού.''

πηγή πληροφοριών Wikipedia
μετάφραση και επιμέλεια κειμένου
Φίλη Λίτσα.

Πώς προέκυψε η έκφραση «Χαιρέτα μου τον πλάτανο!»?

Σήμερα σώζεται η πύλη του Μεντρεσέ στους «Αέρηδες»

Το 1721 κάτω από την Ακρόπολη, στους «Αέρηδες» της Πλάκας, οι Τούρκοι έχτισαν Μεντρεσέ, που στα τουρκικά σημαίνει ιεροσπουδαστήριο. Σε αυτό φοιτούσαν οι νεαροί μουσουλμάνοι για να γίνουν ιμάμηδες.

Στις αρχές του 18ου αιώνα όμως, οι Τούρκοι εγκατέλειψαν την πόλη, που παραδόθηκε στους Έλληνες. Η σχολή με τα δωμάτια για τους σπουδαστές και την εσωτερική αυλή μετατράπηκε σε φυλακή, η οποία λειτούργησε, από τον Όθωνα έως την περίοδο του Γεωργίου Α΄. Ήταν μια σκληρή φυλακή. Μπροστά από την πύλη υπήρχε ένας μεγάλος πλάτανος. Στα κλαδιά του κρεμούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, κυρίως ποινικούς, αλλά και πολιτικούς κρατούμενους. Το δέντρο είχε γίνει σύμβολο θανάτου  αλλά και αδικίας, καθώς προφανώς αυτοί που κρέμονταν από τα κλαδιά του ήταν οι φτωχοί και μη προνομιούχοι. Φυσικά αντιπροσώπευε και την εξουσία των Βαυαρών, που καταπίεζαν το λαό και καταλήστευαν τα δημόσια ταμεία. Έτσι, όταν για κάποιους έφθανε η ώρα της αποφυλάκισης, βγαίνοντας από την πύλη της φυλακής κοίταζαν πίσω προς τα κελιά των πρώην συγκρατούμενών τους και τους φώναζαν:  «χαιρέτα μου τον πλάτανο». Τους εύχονταν να βγουν και εκείνοι από τη φυλακή και να μην ξαναδούν ποτέ τον πλάτανο του θανάτου. Η φράση έμεινε από τότε και τη χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε μια κατάσταση που είναι χαμένη εκ των προτέρων, γιατί συνήθως κάποιος τη χειρίστηκε με λάθος τρόπο.

πηγή άρθρου το πολύ ενδιαφέρον
 http://www.mixanitouxronou.gr/

ουράνια σώματα

Night Sky by Sam Crimmin

αγαπάω τον ουρανό
είναι ένας εμπνευσμένος καλλιτέχνης
ένας απρόβλεπτος εραστής
ανερυθρίαστος
εκτός από κάτι σέξι σούρουπα
που βάφει τα μάγουλα ροζ
σαν παλλακίδα
με μια ξεκούρδιστη κιθάρα
αποπλανεί το κοριτσόπουλο
που ξέμεινε στο σκοτεινό μπαρ
ψιθυρίζει στίχους
στα αθώα της αυτιά
που ποιητές δεν τόλμησαν να γράψουν
της ρίχνει αστέρια στο ποτό
και χώνει σύννεφα
κάτω από το φουστάνι της
ο ήλιος του
ένας ερωτύλος φαλλός
που χαρίζει ηδονές
φως
και ζωγραφίζει νυχιές στη πλάτη
το πρωί γυμνός
σεμνός
προσφέρει μια κούπα καφέ
με χάρτινες βαρκούλες
να επιπλέουν μέσα
μετά από μια νύχτα ανταλλαγής
σωματικών υγρών
και μοιρασμένου πάθους
θα μου χαρίσεις το ονοματάκι σου?
αγαπάω και σένα που είσαι θάλασσα.

Γιώργος Τρίκερι
 Άφησσος, Ιούνιος 2014

Athens Open Air Film Festival

Tο μεγαλύτερο φεστιβάλ θερινού κινηματογράφου επιστρέφει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά.

Από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο επιλεγμένοι χώροι σε όλη την Αθήνα μετατρέπονται σε υπαίθριους χώρους προβολής ταινιών με ελεύθερη είσοδο. Χώροι όμορφοι, ιστορικοί και πρωτότυποι όπως ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το Άλσος Πετραλώνων, το Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος, η πλατεία Αυδή και η πλατεία Μεσολογγίου, το Νομισματικό και το Βυζαντινό Μουσείο, το Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου και το Άλσος Νέας Σμύρνης αλλά και ιστορικοί θερινοί κινηματογράφοι όπως το Σινέ Θησείο, το Σινέ Ψυρρή, το Σινέ Ελληνίς, η Δεξαμενή και το θερινό σινεμά Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Το πρόγραμμα του φετινού φεστιβάλ περιλαμβάνει αποκλειστικές πρεμιέρες, ειδικά αφιερώματα στον ελληνικό και τον αμερικανικό κινηματογράφο, προβολές ταινιών μικρού μήκους από νέους σκηνοθέτες καθώς και επιλεγμένα φιλμ από το σύμπαν του βωβού κινηματογράφου που πλαισιώνονται από ζωντανή μουσική. Το πρόγραμμα συμπληρώνεται από διάφορες εκδηλώσεις για τις οποίες μπορείτε να ενημερώνεστε στο www.cinema.gr. H πρεμιέρα του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στο Σινέ Θησείον τη Δευτέρα 16 Ιουνίου με την ταινία του Hossein Amini Τα δύο πρόσωπα του Γενάρη που είναι γυρισμένη κυρίως σε Αθήνα και Κρήτη. 

Πηγή: www.lifo.gr

Κουλουράκια Βρώμης – το ιδανικό σνακ για ενέργεια και υγεία.

κατάλληλα για πρωινό περιέχουν τις αναγκαίες ποσότητες από υδατάνθρακες και πρωτεΐνες για να μην νιώθετε πείνα κατά τη διάρκεια της ημέρας. ή μετά από μια κοπιαστική προπόνηση για τη γρήγορη αναπλήρωση του μυϊκού γλυκογόνου. προσοχή μόνο είναι πολύ νόστιμα οπότε 
"μέτρον άριστον" όπως συμβούλευαν οι αρχαίες μαγείρισσες. 

Υλικά

2 κούπες αλεύρι ολικής άλεσης
1 κούπα πίτουρο βρώμης
1 κούπα νιφάδες βρώμης
1½  κούπα φρέσκο χυμό πορτοκαλί
½ κούπα ηλιέλαιο
σταφίδες ξανθές
ξηρούς καρπούς (ότι σας αρέσει) ανάλατους, άψητους & χοντρό-αλεσμένους στο multi

Προαιρετικά προσθέτετε
σταγόνες κουβερτούρας 
χαρουπάλευρο (1/3 κούπας)
λιναρόσπορους
gotzi berry
κανέλα
βανίλια
…ή ο'τι άλλο θέλετε


Τα ζυμώνουμε όλα μαζί & αφήνουμε το μείγμα στο ψυγείο για μισή ώρα να δέσει.
Ανάβουμε το φούρνο να ζεσταίνεται.
Πλάθουμε μικρά στρογγυλά κουλουράκια & τα τοποθετούμε σε λαδωμένο ταψί η’ σε λαδόκολλα.
Τα ψήνουμε για 20-30 λεπτά (σε προθερμασμένο φούρνο) στους 200 βαθμούς. 

Τα κουλουράκια δεν φουσκώνουν (γιατί δεν έχουν γάλα ή αυγά), οπότε δεν χρειάζεται να έχουν απόσταση μεταξύ τους στο ταψί.

True Detective. Δεύτερος κύκλος

Ξεχάστε όλες (ή περίπου όλες) τις φήμες που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα για το δεύτερο κύκλο του «True Detective», Ο δημιουργός του, Νικ Πιτζολάτο, ανέλαβε να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς συμβαίνει με το κάστινγκ της δεύτερης σειράς επεισοδίων που γνωρίζουμε ήδη από την έναρξη της σειράς πως θα είναι διαφορετικό από αυτό του πρώτου κύκλου, κόντρα στις επιθυμίες των φανατικών θαυμαστών της σειράς που θα ήθελαν τους αγαπημένους τους Μάθιου ΜακΚόναχεϊ και Γούντι Χάρελσον να επιστρέφουν.

«Κυριολεκτικά, ούτε μια φήμη για το κάστινγκ απ' όσες έχουν κυκλοφορήσει δεν είναι αληθινή», δήλωσε ο Πιτζολάτο. «Διαβάζω δεξιά και αριστέρα πως "σύμφωνα με πηγές...". Δεν υπάρχουν "πηγές". Είμαι μόνο εγώ και άλλοι δύο τύποι και για την ώρα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το ποιος θα πρωταγωνιστεί στο δεύτερο κύκλο του "True Detective". Εχω μιλήσει μόνο σε έναν άνθρωπο και αυτό είναι. Δεν έχουμε κάστινγκ. Εχω, ωστόσο, μια μυστική λίστα.»

Ο Πιτζολάτο περιμένει να κλειδώσει το όνομα του σκηνοθέτη που θα σκηνοθετήσει τα επεισόδια του δεύτερου κύκλου πριν πάρει την οποιαδήποτε απόφαση για τους πρωταγωνιστές του, καθώς γνωρίζουμε ήδη πως ο Κάρι Φουκουνάγκα που σκηνοθέτησε τον πρώτο κύκλο δεν θα επιστρέψει ως σκηνοθέτης αλλά ίσως σαν μέλος της παραγωγής.

Για τις φήμες που θέλουν στο δεύτερο κύκλο να πρωταγωνιστούν μόνο γυναίκες ως κεντρικοί χαρακτήρες ο Πιτζολάτο δήλωσε: «Κι αυτό είναι μια φήμη που δεν έχει καμία βάση. Υπάρχει ένας κεντρικός γυναικείος χαρακτήρας αλλά τίποτα περισσότερο», ενώ ταυτόχρονα επιβεβαίωσε πως οι κεντρικοί πρωταγωνιστές θα είναι τέσσερις, πράγμα που έρχεται να κλειδώσει προηγούμενη δήλωσή του πως «η επόμενη σεζόν του “True Detective” θα έχει να κάνει με σκληρές γυναίκες, κακούς άντρες και τη μυστική ιστορία του αποκρυφισμού του αμερικανικού δικτύου μεταφορών.»

Μέχρι στιγμής, ο Πιτζολάτο έχει γράψει τα δύο πρώτα επεισόδια του δεύτερου κύκλου του «True Detective» και έχει μερικές ιδέες για το τι θα μπορούσε να συμβεί στον τρίτο κύκλο, εκεί όπου βλέπει - για την ώρα - και το οριστικό τέλος της σειράς: «Κάθε σεζόν, δημιουργώ από την αρχή μια καινούρια σειρά. Δεν μπορεί να είναι ίδια με την πρώτη σεζόν. Για να λειτουργήσει σωστά θα πρέπει να σκεφτώ αντισυμβατικά. Και αυτό είναι εξοντωτικό. Η δουλειά είναι εξοντωτική και γράφω το κάθε επεισόδιο ένα προς ένα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως μπορώ να το κάνω αυτό για περισσότερα από τρία χρόνια. Θα ήθελα να έχω μια κανονική τηλεοπτική σειρά, με προκαθορισμένο σκηνικό, συγκεκριμένους ηθοποιούς και απλά να φέρνω ανθρώπους να βοηθούν και να μην χρειάζεται να βρίσκομαι εκεί κάθε δευτερόλεπτο. Αυτό θα ήταν τέλειο.»

πηγή: flix.gr

Έρωτας est

γράφει η Γεωργία Καλδάνη

Ο έρωτας έχει μια πολύ διαφορετική έννοια για μένα. Και ελάχιστα συμπεριλαμβάνει το σεξ. Έρωτας είναι κάτι άλλο. Κάτι απλό και πολύ ανώτερο. Κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα για ώρες, μέρες, νύχτες. Και όχι απλώς για μια στιγμή.
Έρωτας είναι μια σφιχτή αγκαλιά.
Ένα καρφωμένο βλέμμα πάνω του, που μπορεί να διαρκέσει ώρες.
Ένα "αεροπλανάκι" στο κρεββάτι, στον καναπέ, στην παραλία.
Η γεύση του.
Η μυρωδιά του.
Μια βόλτα πιασμένοι χεράκι-χεράκι.
Ένα φιλί στο μάγουλο.
Ένα χάδι στο λαιμό.
Το κεφάλι σου, στον ώμο του.
Το χέρι του να χαϊδεύει στο δικό σου, μέχρι να αποκοιμηθείτε.
Έρωτας είναι ένα αστείο μήνυμα. Μια αναπάντεχη έκπληξη. Η λάμψη στα μάτια σου όταν βλέπεις τα δικά του. Το χαμόγελο ευτυχίας που σχηματίζεται στα χείλη σου. Ο κόσμος σου που γίνεται πιο λαμπερός απλά και μόνο επειδή υπάρχει.
"Ο έρωτας συμβαίνει όταν τα σώματα δεν ακουμπιούνται.
Όταν δεν βρίσκονται καν δίπλα δίπλα. Eκεί."

Κάπως έτσι συνεννοείσαι με τον άλλον όταν ζεις ένα από αυτά Τα Βράδια. Δε μπορείς να βαρεθείς, να κουραστείς, να νυστάξεις. Αυτά δεν έχουν θέση στα βράδια αυτά. Αυτά τα βράδια τα έχουν όλα. Και το πιο σημαντικό από όλα είναι πως είναι σπάνια, διαφορετικά. Και η ομορφιά βρίσκεται συνήθως στη διαφορετικότητα. Κι ύστερα νιώθεις πως απέκτησες κάτι εκείνο το βράδυ. Ίσως κάτι αόριστο, ίσως κάτι απτό. Ίσως έναν άνθρωπο. Ίσως μια ιδέα. Ίσως τον εαυτό σου. Κι ύστερα χαμογελάς..

Νέες μουσικές κυκλοφορίες

EMA - The Future's Void (Matador)

το πλήρες όνομα της είναι Erika M. Anderson. 18 χρονών άρχισε να παίζει κιθάρα στους Amps for Christ. λίγο αργότερα στην psych-folk μπάντα Gowns άρχισε να συνθέτει και να τραγουδάει.
το 2011 κυκλοφόρησε την πρώτη σόλο δουλειά της Past Life Martyred Saints. φέτος ώριμη πλέον τραγουδίστρια, κιθαρίστας και συνθέτης κυκλοφορεί ένα ειρωνικό μουσικό μανιφέστο για τη ζωή στο διαδίκτυο. ο δίσκος έχει υπέροχες ακουστικές στιγμές (100 Years) και μια πληθώρα ηλεκτρονικών και industrial beats που μας ταλαντεύουν από το αληθινό στο εικονικό.
The Future's Void είναι το ιδανικό σάουντρακ ενός μέλλοντος που είναι ήδη εδώ.

Άκουσε το Satellites και το So Blonde

Parquet Courts - Sunbathing Animal

μια φασαριόζικη παρέα από το Τέξας μετακομίζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης φέρνοντας στις αποσκευές τους μια πανκ αισθητική και μια ατέλειωτη όρεξη για χαβαλέ. η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 2011 αποκλειστικά ως κασέτα. το φετινό Sunbathing Animal διατηρεί την υπερκινητική διάθεση του συγκροτήματος αλλά έχει στοιχεία ωρίμασης και απόπειρες προσέγγισης των βρόμικων μπλουζ.
περιμένω με αγωνία την εξέλιξη αυτής της μπάντας.

Άκουσε το Black & White και το Instant Disassembly

μόλις πληροφορήθηκα ότι κυκλοφόρησαν νέες δουλείες ο Jack White και η Chrissie Hynde. πάω να τα ακούσω και θα σας ενημερώσω.

Γιώργος Τρίκερι

δεν είμαι αντι-μουντιάλ

ως στάση ζωής είμαι οπαδός της σύνθεσης και όχι της αντι-θέσης.

έχω ένα φίλο που όταν ήταν δεκαέξι έπαιζε μπάλα στον Γρανικό (ομάδα τοπικής κατηγορίας) και έπαιρνε αναβολικά γιατί πίστευε ότι η απόδοση του πρέπει πάντοτε να είναι 150%, ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι ο κυνηγός ταλέντων του Ολυμπιακού στην εξέδρα. στα 21 είχε το πρώτο καρδιακό επεισόδιο.

ένας άλλος φίλος έχασε όλα του τα λεφτά (και το σπίτι που του είχε γράψει η μάνα του) στο στοίχημα. τώρα είναι άστεγος και ζει στο προαύλιο χώρο της παναγίτσας στο Παλαιό Φάληρο. είναι χαρούμενος που άρχισε το μουντιάλ. τα λιγοστά χρήματα που βγάζει από επαιτεία και μικροδουλειές που κάνει μπορεί να τα στοιχηματίσει σε παιχνίδια της προκοπής, όπως λέει.

τη πρώτη φορά που είδα σημαία με σβάστικα να κυματίζει (εκτός από τις ταινίες του Χόλιγουντ) και άτομα να χαιρετούν ναζιστικά (ή αρχαιοελληνικά) ήταν σε κερκίδα ποδοσφαίρου (ΟΑΚΑ δεκαετία 80)

αυτά τα τυχαία, ασύνδετα περιστατικά με έκαναν να απομακρυνθώ και να απέχω από την παθητική θέαση του οργανωμένου ποδοσφαίρου.

δεν βλέπω μουντιάλ γιατί δεν μου προσφέρει κάτι, δεν με διασκεδάζει καν.

σέβομαι την επιθυμία σου να το παρακολουθήσεις (μπροστά στη τηλεόραση, καθισμένος αναπαυτικά στο καναπέ).

αν κάποια στιγμή έχεις χρόνο, έλα να μας βρεις εμάς τους μη-μουντιαλικούς. είμαστε σε μια πλατεία με ένα τόπι και παίζουμε μονότερμα ως αυθεντικοί εραστές της μπάλας.

Γιώργος Τρίκερι

Αγαπητέ Θεέ ...

φώτο της Diane Arbus

Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σού το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.
Θες να σ’ το αποδείξω; Ξανακοίτα λίγο πιο πάνω και δες πώς αρχίζω το γράμμα μου! «Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο». Ε, δε θα μπορούσα να γράψω: «Με φωνάζουν Γλόμπο, δε δείχνω παραπάνω από επτά, μένω στο νοσοκομείο λόγω του καρκίνου μου, και δεν σού ’χω απευθύνει ποτέ το λόγο γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχεις»;
Βέβαια, αν το γράψω αυτό, την πάτησα, γιατί θα δείξεις λιγότερο ενδιαφέρον για μένα. Κι εγώ το ’χω ανάγκη το ενδιαφέρον σου.

Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ 
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Τίτλος πρωτοτύπου: Oscar et la Dame Niemands Rose

για να διαβάσεις το υπόλοιπο γράμμα πάτησε εδώ. 

ευχαριστώ, Χαριτίνη.

Καλλιτέχνες της εποχής μας: Barkley L. Hendricks

Lawdy Mama 1969

Έμαθα για την ύπαρξη του Barkley L. Hendricks μόλις λίγες μέρες πριν,όταν μία φίλη ανάρτησε τον πίνακα ''Lawdy Mama'',χωρίς διευκρινιστική αναφορά,στη σελίδα της στο Facebook. Μου κίνησε την περιέργεια και αποφάσισα να της γράψω ένα σχόλιο και να την ρωτήσω αν επρόκειτο για την....Angela Davis απεικονισμένη ως Αγία του 12ου αιώνα?Σύντομα ανακάλυψα πόσο λάθος ήμουν!
Μία πρόσφατη έκθεση ζωγραφικής του Barkley Hendricks στο Πανεπιστήμιο του Duke έφερε τον τίτλο ''Birth of the cool'' και αν υπάρχει κάποιος Αμερικανός ζωγράφος που να μπορεί να αντέξει μία τόσο θρασύτατη σύγκριση με τον Miles Davis,αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα ο Hendricks.
Προσωπικά λατρεύω το πόσο ξεχωριστά,άμεσα και ενδιαφέροντα είναι όλα τα θέματά του.Δεν είμαι φυσικά σε θέση να γνωρίζω ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι αλλά σίγουρα δίνουν την εντύπωση ότι ξεπήδησαν κατευθείαν από τους δρόμους της Philadelphia, που είναι και η πόλη καταγωγής του, με την ενδυμασία,την στάση και την περηφάνια τους ανέπαφη. Από καλλιτεχνικής απόψεως, μπορείς να εντοπίσεις ίχνη της Frida Kahlo, στον τρόπο με τον οποίο το φόντο και τα ρούχα συμπληρώνουν τα υποκείμενα των έργων( καθώς επίσης και στον τρόπο που αυτά κοιτάζουν τον θεατή) Υπάρχει ένα ίχνος, μια υπόνοια του Jasper Johns στο κόκκινο-άσπρο-μπλε πλαίσιο του ''Icon for My Man Superman'' και μια ιδέα από Peter Grant στην χρήση του χρώματος. Αλλά ο καθαρότερος συσχετισμός, στο κομμάτι της έμπνευσης,είναι αυτός μεταξύ του Hendricks και του απίστευτου Kehinde Wiley, πασίγνωστη μορφή στο χώρο της Τέχνης.Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η Village Voice σε μία αναφορά-αξιολόγηση του Wiley,''Και φυσικά υπάρχει και ο Barkley Hendricks-στην πραγματικότητα,οι πίνακες του Wiley αποτελούν κατά κάποιο τρόπο μια συναρπαστική αναβίωση αυτών του Hendricks, με παρόμοιες κεντραρισμένες φιγούρες και ιδιαίτερη έμφαση στη μορφή.''
Ελάχιστοι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν τόσο επιμελώς το σλόγκαν των 70ς ''Το μαύρο είναι όμορφο''(Black is Beautiful) όσο ο Hendricks.Φυσικά,δεν είναι όλα τα θέματα των έργων του ΑφρικανοΑμερικανικής προέλευσης, αλλά αυτό ισχύει για τα περισσότερα,και ιδιαιτέρως στην αρχή της καριέρας του. Εάν αναζητήσετε το όνομά του στον παγκόσμιο ιστό, θα βρείτε άφθονα από τα πιο πρόσφατα έργα του που απεικονίζουν ανθρώπους άλλων φυλών.

πηγή: dangerousminds.net

απόδοση του κειμένου στα ελληνικά από την Φίλη Λίτσα.

Ιcon for My Man Superman.1969

Η φιλία του σκύλου. Από τον Κωστή Παπαγιώργη

Όταν εξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο "έπεσαν" τα αυτιά του, έγραφε ο Δαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά για όσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σε ζωντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικο σκυλί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβατα είναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος και ως εκ τούτου ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζει το σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεν το βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στην πόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή με τη φύση και τον πρωτόγονο εαυτό του, στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες, το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου, ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο και απομακρύνθηκε από το παρελθόν του πού υπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και το αδάμαστο.   Ένας φίλος γιατρός, έμπειρος στα τετράποδα, έχει δική του πατέντα: "η γάτα είναι ένα κομμάτι κρέας, άφιλη, εγωπαθής, αντίθετα ο σκύλος είναι άνθρωπος με τρίχωμα και με τέσσερα πόδια! Κοντά στο σκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!" Η σκυλοσυντροφιά ανακαλύπτει διαφορετικά όχι μόνο το σκύλο αλλά και την ίδια τη ζωή. Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε αυτήν τη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναι βίτσιο, χούι, παραξενιά παρά συναισθηματική εκλέπτυνση χωρίς εμφανές όριο. Ο "κάτοχος" του σκύλου πριν απ' όλα κατέχει ένα προνόμιο το τετράποδο, αγορασμένο σε μικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τον αφέντη του και αφοσιώνεται. Μπορεί να παίζει με όλους, αλλά μόνο ο "ένας" ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει, τον διαισθάνεται από απόσταση, ενίοτε τείνει να σπάσει την αλυσίδα του για να τον προϋπαντήσει.   Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο. Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε για τους κατόχους αλόγων, δελφινιών, περιστεριών ή αετών. Ωστόσο το μέγεθος και το φυσικό στοιχείο αποτελούν φραγή. Τα πετούμενα ανήκουν στον αιθέρα, το άλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ ο σκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωση ότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα του. Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια, αποβαίνει μυστικός δεσμός, συνεννόηση χωρίς λόγια, νοηματική γλώσσα της συμπάθειας. Αν το ζώο ήταν άνθρωπος με μουσούδα, τρίχωμα, μεγάλα αυτιά δεν θα άξιζε την αγάπη μας. Αντίθετα, καθίσταται λατρεμένο μέχρι περιπαθούς αφοσιώσεως επειδή μέσα στη σκληρή του συνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμένη φύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαία για να παραδοθεί στη θέρμη της ανθρώπινης φιλίας. 

Δεδομένου ότι ένα σκυλί είναι "ανθρώπινο" μόνο για λίγους, και ακριβέστερα μόνο για έναν, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότι το ζωντανό μεταρσιώνει τη φύση του μόνο για χατίρι του. Ο κάτοχος ψυχανεμίζεται μέσα στα κυνικά σωθικά την υπέρβαση της σκυλίσιας φύσης, οπότε η ανθρώπινη συμπάθεια αναγνωρίζει αβίαστα πάνω της ένα καθρέφτισμα του εγώ της. Η οικειότητα είναι απόλυτη, η αναγνώριση βαθύτατη, ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και "μιλάει" βέβαια, έστω και αν οι περισσότεροι παρόντες διαθέτουν ώτα μη ακουόντων. Συχνά, κάποιος αδιάφορος θεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλίας, υποψιθυρίζει :"Μα τι έχει πάθει με αυτό το ψωριάρικο;"   Αφοσιωμένος στις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώ ηταν κατηγορηματικός: Αργά ή γρήγορα, όλοι οι μεγάλοι εγωιστές γίνονται φιλόζωοι. Ωστόσο, η φιλία με το τετράποδο δεν γίνεται αποδεκτή ποτέ ως φιλόζωη ιδιότητα. Άνθρωποι που ζουν χρόνια με το σκύλο τους, που έχουν προσαρμόσει τις ανάγκες και τις μετακινήσεις τους με το τετράποδο, ποτέ δεν σκέφτονται ότι αγαπούν ένα "ζώο". Ο δεσμός με το σκύλο έχει να κάνει με το αξεδιάλυτο κράμα ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν στη ζωικότητα πού, παρ' ότι τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαβγίζει, φέρει στο βλέμμα του μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη. Από τη μια μεριά το ζώο είναι ανθρώπινο πείραμα που έμεινε στη μέση, ενώ από την άλλη είναι ζωικό πείραμα που έδωσε αποτελέσματα ανώτερα του αναμενομένου.   Έτσι αρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης και συνεννόησης ανάμεσα στο τετράποδο και στο δίποδο. Η προσαρμογή είναι τέλεια και βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζει τα όρια του πάθους. Πιο συγκεκριμένα, δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με το σκυλάκι, η γραία που αγαπά το σκύλο της γιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο να αγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτακτων αναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέπτονται είναι το τετράποδο. Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχεται "απάτη", μετάπτωση, λήθη - όσο το τετράποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια "αξία".   Γι' αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικού θανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πένθος είναι σκληρό, δεν παίρνει παρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: "Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί με τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητες οντότητες, θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψη που ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλή αφοσίωση.   Όποιος πενθεί για το νεκρό σκύλο του, πενθεί για την προ-απώλεια του εαυτού του.  

Πηγή: www.lifo.gr