Ο εξόριστος γάιδαρος του Πηλίου

Μόνος στο νησάκι Πυθού. Photo courtesy of Amalia Notara

της Λουίζας Κροντήρη


'Εζησε σαν ναυαγός, ολοµόναχος, δέκα ολόκληρα χρόνια, σε ένα ξερονήσι. Σώθηκε χάρη στις προσπάθειες του Ελληνικού Συλλόγου Προστασίας Ιπποειδών.

«Θυµάµαι ήταν άνοιξη. Ηµουν δεν ήµουν δύο χρόνων. Ο άνθρωπος που µου έφερνε άχυρο µε πήρε από την αυλή και πήγαµε στη θάλασσα. Οταν φτάσαµε, εντυπωσιάστηκα απ’ όλο αυτό το µπλε. Μέχρι τότε το αγνάντευα µόνο από µακριά. Πού να φανταζόµουν ότι στο εξής θα ήταν το µόνο που θα έβλεπα! Με έβαλε µε δυσκολία σε µια βάρκα και βγήκαµε στα ανοιχτά. Κουνούσε πολύ και παραπατούσα, αλλά προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιµία µου. Επειτα από µια σύντοµη διαδροµή, που εµένα µου φάνηκε αιώνας, φτάσαµε στο νησάκι Πυθού, απέναντι από το Παλαιό Τρίκερι. Η βάρκα δεν µπορούσε να προσδέσει, κι έτσι ο άνθρωπος πήδηξε στο νερό και άρχισε να τραβάει κι εµένα. Αντιστάθηκα µε όλη µου τη δύναµη, αλλά δεν τα κατάφερα και έπεσα κι εγώ στη θάλασσα. Πανικόβλητος έφτασα στη στεριά και περίµενα να δω τι θα κάνουµε. Τριγύρω δεν έβλεπα ψυχή. Ούτε άλλους γαϊδάρους, ούτε ζώα, ούτε ανθρώπους. Μόνο χώµα, πέτρες και θάµνους. Γεµάτος απορία, τον αναζήτησα µε το βλέµµα. Τον είδα να µπαίνει στη βάρκα και να αποµακρύνεται. Στεκόµουν στην ακρογιαλιά, πιστεύοντας ότι θα επιστρέψει για να µε πάρει. Εµεινα εκεί όλη νύχτα. Και όσες ακολούθησαν. Ξηµέρωνε και νύχτωνε ξανά και ξανά και δεν εµφανιζόταν κανείς. Πεινούσα, αλλά δεν ήθελα να φύγω από την παραλία. Αν ερχόταν να µε πάρει και δεν µε έβρισκε; Με τον καιρό άρχισα σιγά-σιγά να ξεµακραίνω για να βρω τροφή. Ετρωγα στα κλεφτά ό,τι πράσινο έβρισκα, έχοντας τα αυτιά µου τεντωµένα να τον ακούσω που θα επιστρέψει. Οι µέρες µου περνούσαν µέσα στη σιωπή.
Είχε µπει πια καλοκαίρι όταν άκουσα µια βάρκα να πλησιάζει. Ετρεξα στην ακρογιαλιά. Ηξερα ότι δεν µε είχε ξεχάσει. Αντί γι’ αυτόν, όµως, είδα τουρίστες να αποβιβάζονται. Οταν µε είδαν, ξαφνιάστηκαν. Μετά άρχισαν να µε φωτογραφίζουν. Με πλησίασαν, µε φίλεψαν, αλλά, µόλις έδυσε ο ήλιος, έφυγαν και µε άφησαν πίσω. Σχεδόν κάθε µέρα ερχόταν κόσµος. Με φρόντιζαν, µου µιλούσαν, µου έφτιαξαν ακόµη και µια αυτοσχέδια κατασκευή για να αποθηκεύεται το βρόχινο νερό. Στο τέλος της ηµέρας, όµως, όλοι έφευγαν. Κι εγώ έµενα. Οταν ερχόταν η ώρα της αναχώρησης, έµπαινα στη θάλασσα µέχρι την κοιλιά και τους φώναζα, γκάριζα δηλαδή µε όλη µου τη δύναµη, να µε πάρουν µαζί τους. Μάταια!
Ο χειµώνας που ήρθε ήταν βουτηγµένος στο κρύο, τη βροχή, την πείνα και την ερηµιά. Ηµουν ολοµόναχος στη µέση του πουθενά. Τα χρόνια µου κυλούσαν µε την προσµονή των καλοκαιριών. Ηταν πια Οκτώβρης του 2010. Οταν άκουσα τον ήχο του καϊκιού, έτρεξα στην ακρογιαλιά. Επισκέπτες; Τέτοια εποχή; Φαίνονταν πολύ χαρούµενοι που µε έβλεπαν. Αλλά δεν έµοιαζαν µε τουρίστες. Με χάιδεψαν, µου έδωσαν καρότα και µου πέρασαν ένα πρόχειρο καπίστρι. Αυτό είχε να γίνει από τότε που ήµουν δύο χρόνων! Με έβαλαν στο νερό και µε οδήγησαν στο καΐκι. Η καρδιά µου κόντευε να σπάσει. Ηθελαν να µε πάρουν µαζί τους. Τους άκουσα που προβληµατίζονταν για το πώς θα µε ανέβαζαν στη βάρκα. Προσπάθησα να συνεργαστώ όσο περισσότερο µπορούσα. Από τη συγκίνηση έτρεµα ολόκληρος. Σκαρφάλωσα στο καΐκι και δεν ξανακοίταξα πίσω µου.
Είµαι πια δώδεκα χρόνων. Ζω σε µια φάρµα έξω από τη Λιβαδειά και έχω για παρέα κάθε λογής ζώα. Απ’ όλους έχω ξεχωρίσει τη Λίλλυ. Αυτή η στρουµπουλή γουρουνίτσα µε έχει τρελάνει. Περνάµε πολλές ώρες µαζί. Με τα πρόβατα και τον Χένρι το χήνο, πάλι, όλο διαφωνούµε, αλλά δεν παραπονιέµαι. Το φαγητό εδώ είναι άφθονο και δεν πλήττω ποτέ. Τα µεσηµέρια παρακολουθώ το µαγείρεµα από το παράθυρο της κουζίνας και τσιµπάω και τα καροτάκια µου. Τα απογεύµατα είναι η ώρα της µουσικής. Οι άνθρωποι που µε φροντίζουν µου παίζουν φλογέρα κι εγώ τους συνοδεύω τραγουδώντας. Τώρα τελευταία πήρε τ’ αυτί µου ότι θα φέρουν και µια γαϊδουρίτσα. Ανυποµονώ!»

Ο Περικλής έζησε στο ξερονήσι Πυθού στο Πήλιο δέκα ολόκληρα χρόνια. Σώθηκε χάρη στην επιµονή της δικηγόρου Αµαλίας Νοταρά και του συζύγου της Αρη Γεωργιάδη. Οταν η συνάδελφος της Αµαλίας, Αρτεµη Κουτσορόδη, τους µίλησε για τον εξόριστο γάιδαρο του Πηλίου, έκαναν τα πάντα για να τον πάρουν από εκεί. Η επιχείρηση διάσωσης οργανώθηκε από τον Ελληνικό Σύλλογο Προστασίας Ιπποειδών (ΕΣΠΙ, www.greekhorseprotection.gr) και χρειάστηκε πέντε εβδοµάδες. Μαζί µε την Αµαλία και τον Αρη, την αποστολή έφεραν σε πέρας η εκπαιδεύτρια αλόγων Αθηνά Βαβαγιάννη, ο Βλάσης Αργυρογιάννης και ένας ακόµη εθελοντής. Σήµερα ο Περικλής ζει χορτάτος και υγιής στο αγρόκτηµα της Τζούντι και του Γιάννη Νοταρά έξω από τη Λιβαδειά. ∆εν εργάζεται και έχει το ελεύθερο να κυκλοφορεί όπου και όπως του αρέσει.


Εάν ο δρόµος σας σας βγάλει ποτέ στην Πυθού, κοιτάξτε λίγο πιο προσεκτικά και θα βρείτε µια πινακίδα που ενηµερώνει τους επισκέπτες ότι εκεί έζησε ο Περικλής.

πηγή: www.trihes.gr

"Ανάσταση" τα... Χριστούγεννα για το PirateBay?

Τις πρώτες ημέρες μετά την επιδρομή της αστυνομίας στα γραφεία του PirateBay, το site είχε εξαφανιστεί από τις οθόνες των υπολογιστών και όλες οι εναλλακτικές διευθύνσεις πρόσβασης που χρησιμοποιούσε, είχαν αχρηστευθεί.

Το OldPirateBay, ήταν μία πρώτη προσπάθεια για πρόσβαση στα αρχεία του συστήματος και είχε μεγάλη επιτυχία.

Πριν από λίγες ώρες όμως, όσοι προσπαθούσαν ακόμα να αποκτήσουν πρόσβαση στον –μπλοκαρισμένο- επίσημο ιστότοπο, είχαν μία πολύ ευχάριστη εμπειρία.

Το thepiratebay.se είναι ξανά ζωντανό(!) κατά κάποιο τρόπο. Το μήνυμα ότι το site δεν υπάρχει έχει αντικατασταθεί από μία ολοσέλιδη σημαία (με τη γνωστή νεκροκεφαλή) να κυματίζει.

Αν και ακόμα δεν υπάρχει πρόσβαση, οι γνώστες αναφέρουν ότι η ομάδα πίσω από το piratebay ετοιμάζεται να ανεβάσει ξανά το site, αυτή τη φορά από σέρβερ στη Μολδαβία.

Παράλληλα ο κώδικας πίσω από το διάσημο site έχει γίνει διαθέσιμος σε όποιον θέλει προκειμένου η «ανάσταση» του παγκόσμιου τορρεντάδικου να γίνει τόσο μαζικά ώστε να μην είναι εφικτό το «κατέβασμά» του από μία και μόνο τοποθεσία.

πηγή: thetoc.gr

Πώς θα κρατήσετε το μυαλό σας σε εγρήγορση μετά τα 40

Πολλοί από εμάς επικεντρωνόμαστε στη σωματική μας υγεία, αλλά δεν δίνουμε τη δέουσα προσοχή στην πνευματική μας υγεία και στην καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου μας για όσο περισσότερο χρόνο είναι εφικτό.

Η διαύγεια πνεύματος είναι εξίσου σημαντική με την υγεία του σώματος, καθώς μπορεί να επηρεάσει τα πάντα, από τη μνήμη σας μέχρι την ικανότητά σας να εκτελείτε σωστά τη δουλειά σας.

Ένας τρόπος για να διατηρήσετε την πνευματική σας υγεία ακμαία καθώς γερνάτε είναι με την προσθήκη συγκεκριμένων τροφών που έχουν αντιγηραντική δράση για τον εγκέφαλο:

Σελήνιο
Οι τροφές που είναι πλούσιες σε σελήνιο είναι μια εξαιρετική πηγή αντιοξειδωτικών, που τις κάνει τέλειες για την υγεία του εγκεφάλου. Τα χαμηλά επίπεδα σεληνίου στον οργανισμό έχουν συνδεθεί με την απώλεια μνήμης, την κακή διάθεση, το άγχος και την μειωμένη γνωστική λειτουργία. Τροφές πλούσιες σε σελήνιο είναι το ψωμί ολικής άλεσης, ο τόνος, τα μανιτάρια και οι ξηροί καρποί.

Ντομάτες και μούρα
Τα φρούτα και τα λαχανικά, όπως τα μούρα και οι ντομάτες, αποτελούν καλές εγκεφαλικές τροφές επειδή είναι μια εξαιρετική πηγή αντιοξειδωτικών. Τα βάκινα (blueberries) έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνουν την μνήμη, ενώ το λυκοπένιο στις ντομάτες βοηθά στην προστασία των κυττάρων του εγκεφάλου από τις ελεύθερες ρίζες.

Σοκολάτα
Η μαύρη σοκολάτα είναι μια εξαιρετική τροφή για τον εγκέφαλο. Έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει τη ροή του αίματος στον εγκέφαλο χάρη στα αντιοξειδωτικά και την καφεΐνη που περιέχει. Η κατανάλωση μαύρης σοκολάτας έχει αποδειχθεί επίσης ότι διεγείρει το κέντρο ικανοποίησης/ευχαρίστησης του εγκεφάλου, διαδικασία η οποία μπορεί να ενισχύσει την διάθεσή σας και να βελτιώσει την πνευματική σας απόδοση.

Ωμέγα-3 λιπαρά οξέα
Τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα βοηθούν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και γι' αυτό συνιστώνται στις εγκύους για την σωστή ανάπτυξη του παιδιού τους. Όλες οι τροφές που είναι πλούσιες σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα είναι καλές για την υγεία του εγκεφάλου. Τα ω-3 οξέα βελτιώνουν τη ροή του αίματος και τη λειτουργία των ηλεκτρικών ερεθισμάτων στον εγκέφαλό σας, το οποίο είναι αυτό που στηρίζει την πνευματική σας υγεία. Οι καλύτερες πηγές ωμέγα-3-λιπαρών οξέων συμπεριλαμβάνουν τους σπόρους λιναριού, τα καρύδια, το ιχθυέλαιο, τον σολομό και τις σαρδέλες.

πηγή: onmed.gr

όχι κουτάβια τα Χριστούγεννα

Για πολλούς ανθρώπους ένα κουταβάκι με τον κόκκινο φιόγκο στον λαιμό είναι το τέλειο σύμβολο για το πνεύμα των Χριστουγέννων. Ένα κουτάβι πάντοτε συμβολίζει την αθωότητα και την ελπίδα για το μέλλον. Το Χόλιγουντ και οι διαφημιστές είναι οι πρώτοι που εκμεταλεύτηκαν αυτόν τον συμβολισμό και μας βομβαρδίζουν με αυτές τις εικόνες του χαριτωμένου κουταβιού που το πρωινό των Χριστουγέννων ξεπροβάλλει ανάμεσα στα δώρα που βρίσκονται κάτω από το δέντρο γεμίζοντας με δάκρυα χαράς μικρούς και μεγάλους.
Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία και το κουτάβι είναι ένα ζωντανό ον και όχι λούτρινο παιχνίδι.
Οι γονείς παρασύρονται  για να δώσουν μια εφήμερη χαρά στα παιδιά τους και φέρνουν ως δώρο ένα τετράποδο. το ίδιο κάνουν και κάποιοι άλλοι που θεωρούν πως ένα κουτάβι ως δώρο είναι ο τέλειος τρόπος να επισφραγίσουν μια φιλία ή μια ερωτική σχέση. 
Αυτές οι παρορμητικές κινήσεις συνήθως έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. το άτυχο ζώο να καταλήγει αδέσποτο μετά από μερικούς μήνες.
Η ένταξη ενός σκύλου ως μέλος της οικογένειας πρέπει να γίνεται προσεκτικά και μετά από πολλή σκέψη. Μετά από μελέτη για το ποιο είδος (μέγεθος, ράτσα) είναι το πλέον κατάλληλο πρέπει να υπάρξει σωστή πληροφόρηση για τη φροντίδα του (βόλτα, άσκηση, καθαριότητα). Τέλος το πιο σημαντικό  να παρθεί η συνειδητή απόφαση πως αυτός ο σκύλος θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας για την επόμενη δεκαετία.
Γι' αυτούς τους λόγους τα Χριστούγεννα είναι η χειρότερη εποχή για να βάλετε ένα κουτάβι στο σπίτι και τη ζωή σας.
Η κατάλληλη ηλικία για ένα κουτάβι να αποχωριστεί τη μητέρα του και να γνωριστεί με την νέα του οικογένεια είναι μετά την έβδομη εβδομάδα της ζωής του. Επίσης σε αυτή την ηλικία είναι ευάλωτο και χρειάζεται ένα ήρεμο περιβάλλον για να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή. Οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι μια εορταστική περίοδος η οποία περιλαμβάνει πάρτι, τρεχάματα για ψώνια, επισκέψεις. Όλες αυτές οι δραστηριότητες δεν αφήνουν χρόνο σε κάποιον για να ασχοληθεί και να προσφέρει στο κουτάβι την φροντίδα και τρυφερότητα που τόσο έχει ανάγκη. Επίσης το κουτάβι το ίδιο σε ένα τέτοιο περιβάλλον (δυνατής μουσικής, αγνώστων ατόμων που το αρπάζουν και το χαϊδεύουν) νιώθει τεράστια ανασφάλεια και άγχος κάτι που επηρεάζει μακροχρόνια την συμπεριφορά του.
Αν το παιδί επιθυμεί ένα κουτάβι ο γονιός έχει την ευκαιρία να του δώσει το πρώτο πολύτιμο μάθημα. Πως το κουτάβι δεν είναι ένα αντικείμενο που αγοράζεται αλλά ένα μέλος της οικογένειας που υιοθετείται. Μετά μπορούν μαζί να συζητήσουν τις ευθύνες και υποχρεώσεις που συνοδεύουν μια τέτοια απόφαση. 
Στο τέλος μπορεί από κοινού να παρθεί η απόφαση πως η Άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή για τον καινούργιο φίλο. Ο ανοιξιάτικος καιρός προσφέρεται για μεγάλες βόλτες κάτι απαραίτητο σε όλα τα κουτάβια και τους ανθρώπους επίσης. 
Μην αγοράζετε κουτάβια από pet shops και τους εκτροφείς ζώων που έχουν μεταμορφωθεί σε εργοστάσια κουταβιών και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της ύπαρξης των άπειρων αδέσποτων. 
Σίγουρα κάπου κοντά σας υπάρχει ένα καταφύγιο εγκαταλειμμένων ζώων που θα βρείτε όμορφα κουταβάκια και θα βοηθήσετε στην εξάλειψη του τεράστιου κοινωνικού προβλήματος.
Αν γνωρίζετε κάποιον που σκοπεύει να αγοράσει κουτάβι αυτές τις ημέρες, αποτρέψτε τον.
Καλές γιορτές σε όλους μας και να θυμόσαστε: Τα κουτάβια δεν είναι παιχνίδια.

Γιώργος Τρίκερι

αφιερωμένο στην Ίρμα που την βρήκα να κυκλοφορεί Μάρτιο στους δρόμους του Μεταξουργείο (άρα ήταν κουτάβι Χριστουγέννων) και ήταν η οικογένεια μου για δεκαπέντε χρόνια

Πριν το πρώτο κεφάλαιο

Πριν γυρίζεις στους δρόμους και ετοιμάζεσαι.
Προετοιμάζεσαι.
Μαθαίνεις τρώγοντας, σκουντουφλώντας σε σκοτάδια με δεμένα μάτια.
(Ζεις στη σπηλιά παρακολουθώντας σκιές και μπερδεύεσαι μαζί τους μέχρι να δεις μια πραγματική αλήθεια, αυτής της αγάπης και του έρωτα του ανυπόφορου και του πυρακτωμένου.)
Να δεις μια γλίτσα που νοτίζει τις κόγχες των ματιών του ερωτευμένου
Να ψάξεις το πρόσωπο του ανάμεσα σε άλλα αδιάφορα, συνηθισμένα σε ένα σαλόνι περιποιημένο αναμονής
Να αναζητήσεις την ανάσα του για να γεμίσεις τα ρουθούνια σου από ειρηνική μυρωδιά από ένα λαβωμένο κλαράκι…ταλαιπωρημένο… νερατζιάς
Να ακούς τον Σοπέν να σου παίζει τις νυχτερινές του σονάτες εκεί αόρατος και ζωντανός
Και το δέρμα σου να νοτίζεις από τον ιδρώτα του άλλου μετά από έρωτα βιαστικό και αναιδή
Και τα “Είναι οικογενειακό εστιατόριο, κύριοι!” να τα ακούς και να γελάς! (χα και χα!)
Και γάμους να κάνεις σε κρεβάτι με σεντόνια ροζ κεντητά, τα δανεισμένα από το συρτάρι του συγκατοίκου σου από την φοιτητική εστία
Και να έχεις ένα δεμένο δερμάτινο βραχιόλι στο μπράτσο σου με το όνομα της, σφιχτά δεμένο,
Και να αγάπας…
τόσο να αγαπάς…

Αλλά μέχρι τότε δε ξέρεις τίποτα. Νήστευες.
(Είσαι ένα σώμα που μεγαλώνει γερό και δυνατό για να μάθει αργότερα ότι οι γυναίκες υπαινίσσονται και άνδρες πληγώνουν και πάλι από την αρχή και αντίστροφα)
Και δίπλα να κάθεσαι σε ένα παγκάκι με ένα κουτάκι άδειο στο χέρι σου το δεξί, που έχει σχεδόν παγώσει Δεκέμβρη μήνα,

χωρίς λιακάδα

δώδεκα η ώρα το βράδυ.

Και λες ανεδαφικά πράγματα, που θα τα πάρεις όλα πίσω
(Θα τα κρύψεις μαζί με το εισητήριο από την συναυλία εκείνου το ροκ συγκροτήματος,
που όλοι γουστάραμε στο σχολείο τότε,ακόμη και αυτοί του πρώτου θρανίου με τα μολύβια τα ξυσμένα κάθε πρώτη ώρα Δευτέρας)
και θα αισθάνεσαι

ένας (μαζί με τον άλλον).

και θα διαβάζεις τα πάντα με ένα ξεφύλλισμα και
θα είσαι πιο πολύ από το περισσότερο.
Και θα επενδύσεις. (Και το καλό που σου θέλω να σπαταλήσεις γενναιόδωρα ότι φύλαγες.)
Και το καλό σου το σακάκι θα φορέσεις
Και υπεφυσικός θα φανείς στον εαυτό σου στον καθρέπτη σου
Και το πηρούνι θα πιάσεις με το αριστερό
Και θα κάνεις οικονομίες σε ένα κουμπαρά
Και θα πας στη δουλειά με το πουλόβερ το κίτρινο και τον καπνό σαν σύννεφο να σε χτυπάει στα ρουθούνια
Και προπάντων, θα πάψεις να λες μανία ή κενό ή ανία και θα λες “σε κρατάω”
Και θα είσαι εσύ (για τον άλλον).
Και να λες…

είμαι ερωτευμένος.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.

ωμό γιορτινό cheesecake για χορτοφάγους με βατόμουρα και σοκολάτα.

Είναι δύσκολο όταν ο σύντροφός σου είναι τόσο κοσμοπολίτης πια που με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει πως το μοναδικό αυθεντικό τσιζκέικ σερβίρεται στη Νέα Υόρκη.
Δεν ήθελα να αντιγράψω το νεοϋορκέζικο, ήθελα απλώς να δημιουργήσω κάτι που θα το άφηνε άφωνο για λιγάκι (τουλάχιστον όση ώρα το μασούσε). Μόλις το δοκίμασε αμέσως ζήτησε δεύτερο κομμάτι.
Έχει καιρό να αναφέρει το νεοϋορκέζικο και κάθε τόσο ρωτάει πότε θα ξαναφτιάξω το δικό μου, μάλλον κάτι σωστό έκανα και πάντοτε μέσα στα πλαίσια της υγιεινής διατροφής των ολιγάριθμων θερμίδων και ποτέ εις βάρος της γευστικότητας.
να και συνταγή του:

 raw vegan raspberry and chocolate cheesecake
Ωμό cheesecake για χορτοφάγους με βατόμουρα και σοκολάτα


βάση
1 φλιτζάνι αμύγδαλα
1 φλιτζάνι αποξηραμένη καρύδα
12 αποξηραμένους χουρμάδες
λίγο λάδι καρύδας για λίπανση του ταψιού

γέμιση
250γρ κάσιους
1/2 φλιτζάνι λάδι καρύδας
2 φλιτζάνια βατόμουρα
1/3 φλιτζάνι νέκταρ καρύδας

πάνω
100g βούτυρο κακάο
1 1/2 κουταλιά της σούπας νέκταρ καρύδας
2 κουταλιές της σούπας γεμάτη σκόνη κακάο
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας 

Βάλτε τα αμύγδαλα, την αποξηραμένη καρύδα και τους χουρμάδες σε ένα μπλέντερ  και ανακατέψτε σε χαμηλή ταχύτητα, μέχρι το μείγμα να γίνει ελαφρώς κολλώδες. Θέλετε να είναι μια μάζα όταν πατάτε μια μικρή ποσότητα ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη σας.
Πιέστε το στη βάση ταψιού 20cm που έχει ελαφρώς λαδωθεί με λάδι καρύδας.
Στη συνέχεια, βάζουμε τα κάσιους στο μπλέντερ και ανακατέψτε σε χαμηλή έως μέτρια ταχύτητα μέχρι να γίνει βούτυρο.
Προσθέστε το υπόλοιπο των συστατικών της γέμισης και αναμίξετε σε μέτρια ταχύτητα μέχρι να γίνει λεία και μεταξένια κρέμα.
Βάλτε το μείγμα cheesecake στο ταψί και το βάζετε στο ψυγείο, είτε για όλη τη νύχτα ή μέχρι να σταθεροποιηθεί. Αν βιάζεστε, βάλτε το στην κατάψυξη για μια-δυο ώρες.
Για την κορυφή, τρίψτε το βούτυρο κακάο σας σε ένα μικρό μπολ και λιώστε το με μπεν μαρί. 
Μόλις λιώσει το βούτυρο κακάο σας, χτυπήστε μαζί μέσα ελαφρά το νέκταρ καρύδας, τη σκόνη κακάο και το εκχύλισμα βανίλιας.
Διακοσμήστε την κορυφή του cheesecake σας με σοκολάτα, και το βάζετε στο ψυγείο να πήξει.

Ελένη Παππά

για περισσότερες συνταγές της Ελένης πάτησε εδώ.

το ημερολόγιο ενός σκηνοθέτη 3

17 δεκεμβρίου (τελευταία πρόβα της χρονιάς)

η γλώσσα είναι εργαλείο, οι λέξεις, το μυαλό όλα εργαλεία είναι . κι εμείς εργάτες. αν θα χτίσουμε χωριά με καλύβες αγάπης ή μικρά έρημα νησιά, εξαρτάται από εμάς. 
καλλιτέχνης ήταν αυτός που δημιούργησε το κολιμπρί και τον Αμαζόνιο. όποιος άλλος χρησιμοποιεί τη λέξη αυτοαναφορικά έχει τη μύχια λαχτάρα να ποζάρει κρυμμένος σε γυαλιστερή πανοπλία σε σκηνή με φανταχτερά λαμπιόνια κι εμείς από κάτω να τον θαυμάζουμε, να τον χειροκροτούμε, να λιμπιζόμαστε την ομορφιά του σαν τεράστιο γλειφιτζούρι, σαν ζουμερή μπριζόλα.
το θέατρο όμως δεν είναι κρεοπωλείο.
η σκηνή του θεάτρου είναι τόπος ιερός που όσες αναπηρίες κι αν σου φόρτωσε η ζωή ψάχνεις το κουράγιο να σκαρφαλώσεις. βρίσκεις τη δύναμη να σταθείς ξεγυμνωμένος, να φαίνονται όλες οι μελανιές.μελανιές που άφησε ο φόβος στο κορμί και την ψυχή.
ο ηθοποιός προσπαθεί με τις λέξεις, τις κινήσεις, τις παύσεις, τις ανάσες να κάνει κομματάκια αυτούς τους φόβους. θα πονέσει καθώς τους ξεριζώνει εκεί που έχουν κουρνιάσει. ο ηθοποιός οφείλει να ξεβολευτεί, να τσαλακώσει το βιβλίο με τους κανόνες, να ξεσκίσει με νύχια και με δόντια τη φρονιμάδα και τη τάξη της ζωή του.
μέσα στην αταξία αυτή καλείται να ψάξει τις μαγικές κλωστές, να συλλέξει φόβους, μνήμες και χαρές και να κεντήσει νέα όνειρα.
αυτό είναι το θαύμα του θεάτρου. ο ηθοποιός δαιμονισμένος και εξορκιστής μαζί, μάγος και παιδί μαγεμένο ανοίγει πόρτες και παράθυρα για να πετάξουν τα όνειρα μακρυά.

η δουλειά του σκηνοθέτη είναι απλή. μάστορας ταπεινός κι αυτός κρατάει το φανάρι για να βρίσκουν οι ηθοποιοί τον δρόμο τους και να μην χαθεί κανένας στο σκοτάδι.

Γιώργος Τρίκερι

τι νιώθεις όταν ακούς τη λέξη ''νερό''?

είδα στο όνειρο πως ήμουν ήλιος και ζέσταινα το κορμί σου δίπλα σε μια πισίνα. 
είχες αλειφθεί με λάδι καρύδας. οι αχτίδες μου έκαναν την επιδερμίδα σου να λάμπει σαν ιδρωμένο γυαλί ενός εξωτικού κοκτέιλ. 
στα χείλη σου η γεύση από φρούτα του δάσους, του πάθους, του βάθους.
είχαν πάρει το χρώμα σκασμένου σύκου και το άρωμα μου.
κάποια στιγμή δεν άντεξες άλλο τη ζέστη και βούτηξες.
έγινα νερό και φως.
μια τιρκουάζ δίνη και άρχισα να σε ρουφάω.
σε ρουφούσα βαθιά, οι σπασμοί σου γίνονταν δαχτυλίδια μέσα στο νερό.
η πισίνα έγινε θάλασσα, η θάλασσα έγινε ωκεανός.
εμείς ένα υδάτινο σώμα παραδομένο σε έναν ανήλεο παφλασμό σε σκοτεινούς πυθμένες.
όμορφες ιριδίζουσες φουσκάλες αναδύονταν σαν μικροί επίμονοι οργασμοί, σαν σταγόνες μιας εκστασιασμένης βροχής.
ένα κύμα μας τυλίξε σε ακούραστο χορό.
οι ανάσες μας πλήκτρα, χορδές που μόνο εμείς ακούμε.
μας αρέσει αυτό το παιχνίδι.
πήρα ανθρώπινη μορφή και συνεχίσαμε να παίζουμε.

Γιώργος Τρίκερι

La Strada, ένα θλιβερό ποίημα για την χαμένη αθωότητα

Όσα και να γραφτούν για τις ταινίες του Φελίνι, πάντοτε κάτι θα διαφεύγει, κάτι που μονάχα η ποίηση είναι ικανή να προσεγγίσει. Πώς να ορίσεις το ανθρώπινο στοιχείο όταν ακτινοβολεί τόσο έντονα, χωρίς να το περιορίσεις; Οι περισσότερες κριτικές ταινιών χάνονται σε βάθος χρόνου και η εν λόγω ταινία καταφέρνει στο τέλος να βγει κερδισμένη. Αλώβητη από τις ερμηνείες και τα συμπεράσματα συνεχίζει το έργο της στο χρόνο και τις καρδιές των ανθρώπων.
Γράφοντας για το έργο άλλων δανειζόμαστε λίγο από τη λάμψη τους για να ορίσουμε τη δική μας και στο τέλος καταλήγουμε μαζί σε κάτι νέο, που μπορεί να μην συμφωνεί με τις προθέσεις του δημιουργού. Όμως δεν μπορούμε να διακόψουμε τη διαδικασία διότι μόνο προσπαθώντας να επινοήσουμε την ταινία τελικά την εμπλουτίζουμε και την κατανοούμε. Στο τέλος, έργο και κριτική συνυπάρχουν σε μία ανοιχτή δομή με κοινές αξίες και αναπτύσσουν μία εκλεκτή συγγένεια που τις καθιστά ταυτόχρονα ανεξάρτητες και αλληλοεξαρτώμενες.
Η σχέση της Τζελσομίνα με το Ζαμπανό παραμένει ένα από τα όμορφα ανεξήγητα μυστήρια, που τα νιώθουμε αυτούσια κι ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ερμηνεία. Η Τζελσομίνα βρίσκεται μονίμως σε ένα σύμπαν εκτός ταινίας κι εξήντα χρόνια μετά μένει αφελής και αναλλοίωτη. Όμως χρειάζεται έναν αγριάνθρωπο όπως ο Ζαμπανό για να υπάρξει. Ως άγγελος εξ ουρανού τον φροντίζει και τον αγαπά ανιδιοτελώς μα η συμβολή της κάθε άλλο παρά αναγνωρίζεται στην ώρα της. Η ταινία μας δίνει τη χαρά να δούμε την αξία της αργότερα, όταν απουσιάζει και δεν είναι παρά μία ανάμνηση στο νου του κακόμοιρου αλλά τυχερού Ζαμπανό που ενώ βρήκε το ταίρι του, δυστυχώς το κατάλαβε όταν ήταν πια αργά.

Νίκος Παππάς

επισκεφτείτε το blog του Νίκου:http://nikolaspappas.blogspot.gr/

σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο Νίκος Παππάς εργάζεται πυρετωδώς για την έκδοση του δεύτερου βιβλίου του. μόλις έχουμε πληροφορίες σχετικά με την ημερομηνία έκδοσης θα σας ενημερώσουμε. εμείς που αγαπήσαμε το πρώτο και εκτιμούμε τον Νίκο ως άνθρωπο περιμένουμε με αγωνία το νέο του πόνημα.

Οι Σουηδοί Ψάχνουν μία Λέξη για τον Γυναικείο Αυνανισμό

H Swedish Association for Sexual Education (RFSU) εδώ και 75 χρόνια, παλεύει για την απελευθέρωση του sex στη Σουηδία, τάσσεται υπέρ μιας εποχής, στην οποία “η σεξουαλικότητα είναι έκφραση οικειότητας, ευχαρίστησης και τρυφερότητας”. Έχοντας αυτό κατά νου και τα taboo που υπάρχουν ακόμα και σήμερα σε σχέση με το sex σε όλο τον κόσμο, ανακοίνωσε έναν πρωτότυπο διαγωνισμό, ο οποίος αναζητάει μια νέα λέξη για τον γυναικείο αυνανισμό.

Κι ενώ οι άντρες δεν είχαν ποτέ κάποια “δυσκολία” να εκφραστούν -μάλιστα, υπάρχουν περισσότερες από μία εκφράσεις-, οι γυναίκες μόνο με υπαινιγμούς μπορούν να αναφερθούν στον δικό τους “προσωπικό” χρόνο. Έτσι, οι ψηφοφόροι έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε 34 λέξεις, όπως οι “klitta“, “pulla” και “selfa“, κι η RFSU θα επιλέξει από τις 3 δημοφιλέστερες τη νέα λέξη, την οποία θα ανακοινώσει τον Ιούνιο του 2015.

Εκπρόσωπος του RFSU δήλωσε: “Προσπαθούμε να βάλουμε την σεξουαλικότητα στην ατζέντα -τις θετικές εκφάνσεις, όχι απλά τις αρνητικές, όπως την σεξουαλική κακοποίηση. Σε ό,τι έχει να κάνει με τον αυνανισμό, ο κόσμος πιστεύει περισσότερο ότι μόνο οι άντρες το κάνουν και δεν το θεωρούν τόσο κοινό στις γυναίκες. Αν δεν έχουμε μία λέξη στο λεξιλόγιό μας, πώς γίνεται να μιλάμε για αυτό;”.

πηγή: el.ozonweb.com

το ημερολόγιο ενός σκηνοθέτη 2

9 δεκεμβρίου (η μέρα που ήρθε ο Θανάσης)

ενθουσιασμένος με την πορεία της ομάδας. οι αυτοσχεδιασμοί κυλούν πανέμορφα. νιώθω περήφανος για όλα τα παιδιά. ως παιδιά μου τους βλέπω. και τον Θανάση. ανυπομονώ να δω την εξέλιξη τους.
θέλω να κάνουμε τόσα δημιουργικά πράγματα μαζί. 
σήμερα μιλήσαμε για επαγγελματισμό και αυτοσυγκέντρωση το καλώς εννοούμενο ψώνιο.
άρχισα να διαβάζω ξανά το βιβλίο του Στανισλάφσκι Χτίζοντας έναν Χαρακτήρα (Building a Character).
αν μου έλεγε κάποιος πριν από ένα χρόνο πως θα ανακατευόμουν με θεατρικά και σκηνοθεσίες θα τον αποκαλούσα τρελό.τώρα τα βλέμματα τους μου δίνουν ενέργεια και όρεξη για δουλειά.
ευχαριστώ ομάδα. ανυπομονώ για την επόμενη πρόβα. 

Γιώργος Τρίκερι

Liberta

Είμαι εδώ για να ξεπεράσεις τα όρια.  Μην ταλαντεύεσαι ανάμεσα. Ήρθα για να σου δείξω πως δεν υπάρχουν. Το ταξίδι δεν έχει νόημα όταν βλέπεις τον ορίζοντά του. Ταξιδεύεις για να χαθείς. Γι αυτό δεν έχω σκοπό να φύγω. Ούτε κι εσύ να νομίζεις πως κάτι μου χρωστάς που σ αγαπώ. Πιάσε ξανά το χέρι μου. Ζέστανέ μου με την ανάσα σου τον λαιμό. Είμαι εδώ. Είμαι εδώ γιατί δεν αντέχω να μην είμαι. Δεν σου κάνω χάρη με το να σ ερωτεύομαι. Μάλλον σε εμένα κάνω που με αφήνω να το ζήσω. Άνοιξε τις παλάμες σου. Θα αφήσω μέσα την ελευθερία. Ξετύλιξέ την από ό,τι την περιβάλλει κι άφησέ την να πετάξει. Κοίτα με τώρα στα μάτια. Πες μου αλήθεια, τι έχασες; Μήπως χάνοντας βρήκες; Γι αυτό σου λέω, αγάπη μου, δεν υπάρχουν όρια πια. Όχι μεταξύ μας. Όχι εδώ. Όχι πια. Απλά όχι. Και πιο απλά ακόμα... θυμάσαι τι σου είχα πει;

Δ.Π.Β

σε πείσμα του καιρού ...

Φλερτάρεις με τη Θλίψη, χορεύεις μαζί της ένα βαλς, σε αγκαλιάζει.
Τη χαϊδεύεις ενώ κοιτάτε τις σταγόνες της βροχής να κυλούν στο τζάμι.
Την πας βόλτα κάτω απ' τα σύννεφα, σε γεμίζει και σε ζαλίζει, κάνει τα μάτια σου να κοιτούν μισάνοιχτα τον κόσμο. Είναι μια πονηρή ερωμένη, αλλά δεν της θυμώνεις ό,τι κι αν κάνει. Ξέρεις ότι δεν φταίει εκείνη.
Την αποδέχεσαι για να τη μεταμορφώσεις σε κάτι άλλο, πιο όμορφο και χρήσιμο. Αλλά τα κόλπα σου δεν πιάνουν, οι μηχανισμοί σου δεν λειτουργούν. Αυτή τη φορά δεν μπορείς ούτε να το γράψεις για να το ξορκίσεις, να κάνεις ένα έντιτ το κείμενο και να το μεταμορφώσεις σε γλυκό ποίημα.
Κάπου διάβασα αυτό "Το γράψιμο δεν είναι και τόσο δύσκολο πράγμα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καθίσεις μπροστά σε μια γραφομηχανή και να ανοίξεις μια από τις φλέβες σου."
Όταν πήζει το αίμα δεν μπορείς να βγάλεις τα μέσα σου στο χαρτί, ούτε στο πληκτρολόγιο. Από αλλού πρέπει να βγουν και να λιώσουν πρώτα...
Κάθε μέρα αγαπώ και μισώ τον κόσμο λίγο περισσότερο

Γεωργία Καλδάνη

εννέα δεκεμβρίου

ήξερα μια Αννούλα που την φώναζα ανανούλα και έκανε πως θύμωνε. είχε έναν τέλειο κώλο τον οποίο χούφτωνα κάθε ευκαιρία που έβρισκα, νομίζω τότε θύμωνε πραγματικά αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ. μετά από ένα σινεμά προσπάθησα να την φιλήσω και εκείνη τραβήχτηκε. την πήγα σπίτι χωρίς να μιλάμε και δεν ξαναπροσπάθησα.
μετά η Αννούλα έκανε σχέση με κάποιον Δημοσθένη που επέμενε να τον φωνάζει Θένη, έναν ατάλαντο χίπστερ κιθαρίστα.
ένα βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ που γινόταν κάποιο λάιβ. έπαιζε το συγκρότημα του Θένη. είδα την Αννούλα να στέκεται στη μπάρα και να λικνίζεται, κοκκινο κρασί στο χέρι. είχε κόψει τα μαλλιά της και της πήγαιναν πολύ. σκέφτηκα να της μιλήσω αλλά τι θα της έλεγα? 
γειά σου, θυμάσαι που σε γούσταρα και πήγα να σε φιλήσω δεν σου άρεσε και πήγες και τα έφτιαξες με αυτόν τον απαίσιο και χάρηκα πολύ?
έκανα μεταβολή και βγήκα στο πεζοδρόμιο. έξω από το μαγαζί συνάντησα τη καλύτερη της φίλη, έκανα πως δεν την είδα. εκείνη με είδε μια χαρά. μου είπε γεια και τι τρομερή σύμπτωση που βρεθήκαμε γιατί η Αννούλα είναι μέσα και πως παλιά με γούσταρε κι έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο γιατί δεν ήταν σίγουρη αν το έκανα σοβαρά ή αν έπαιζα μαζί της.
ήθελα να της πω πως μόνο όταν είμαι τρελός και παλαβός με μια κοπέλα χουφτώνω το κώλο της. όταν είμαι τρελαμένος με τον λαιμό της και τη μύτη της και τη μοναδική ομορφιά της και όταν το γέλιο της με κάνει και λιώνω θέλω να την φιλήσω. όταν αυτή τραβιέται πίσω, τραβιέται ο κόσμος από τα πόδια μου και θέλω να πεθάνω. να μεθύσω πρώτα και μετά να πεθάνω. δεν ήθελα να τα πω στη φίλη της. ήθελα να τα πω στην Αννούλα αλλά ήταν στο μαγαζί με τον Θένη τον θεό του ροκ.
δεν είπα κουβέντα και την Αννούλα δεν την έχω ξαναδεί από τότε.
μόνο όταν έρχεται η σημερινή μέρα σκέφτομαι, χρόνια πολλά ανανούλα όπoυ κι αν είσαι.

Γιώργος Τρίκερι

ας μας γλυτώσει κάποιος από τους αυτόχειρες

είχα βάλει στόχο να αυτοκτονήσω, φοβόμουν πως δεν θα προλάβω, πως κάποιος θα με δολοφονούσε.
κάναμε ότο-στοπ και μας πήρε ένας μεθυσμένος ψυχίατρος. το αυτοκίνητο βρομούσε οινόπνευμα. είχε τσακωθεί με τη γυναίκα του και την έβριζε.
-θα αυτοκτονήσω και μετά θα την σκοτώσω. θα τινάξω τα μυαλά μου πάνω στο καλό καναπέ και το αγαπημένο της χαλί. το ήξερα πως θα γίνει σκύλα σαν την μάνα της.
καθώς μιλούσε γκάζωνε.
εκατόν σαράντα
εκατόν πενήντα 
εκατόν εξήντα.
το αυτοκίνητο, μια παλιά άλφα ρομέο είχε αρχίσει να τρέμει.
-μη παντρευτείτε ποτέ
το είπε σαν πατρική συμβουλή. μου φάνηκε έτοιμος να γείρει πάνω στο τιμόνι και να βάλει τα κλάματα. σταμάτησε στο Λεβέντη και γέμισε μια σακούλα με κουτάκια μπίρας. κρυφτήκαμε στους θάμνους μέχρι να βαρεθεί και να φύγει. το επόμενο πρωί ένας νταλικέρης μας πήγε ως την Αθήνα. πέρασα προχθές από τον Λεβέντη. είναι ένα εγκαταλειμμένο κτήριο με σπασμένες τζαμαρίες. δεν ξαναμίλησα για αυτοκτονία μετά από εκείνο το βράδυ.

Γιώργος Τρίκερι

Σ’ ένα μέρος άγνωστο, δίπλα στη θάλασσα… πάντα

Μας φιλοξενεί ένας άντρας πλούσιος, 
το σπίτι του έχει μια πισίνα ενωμένη οπτικά με τον ορίζοντα της θάλασσας, 
μα μ' ένα ψηλό, διάφανο τείχος να χωρίζει τις δυο υδάτινες επιφάνειες
-ή μάζες καλύτερα;-
γιατί τα κύματα είναι στην πρώτη ματιά τρομακτικά, τεράστια, 
σπειροειδή όπως απεικονίζονται γύρω απ’ τις αρχαίες τριήρεις.
Μα στην πορεία νιώθεις ασφάλεια, 
την ασφάλεια που παρέχει ένα καλοστημένο κι ακριβοπληρωμένο σύστημα 
ενάντια στα θεριά της φύσης, τα καιρικά φαινόμενα, τα ζώα και τους ανθρώπους.
----
Ο άντρας με θέλει με πάθος...
με το πάθος που μόνον κάτι τέτοιοι χορτασμένοι αντέχουν να ποθούν, 
που ξέρουν να παίρνουν αυτό που θέλουν με κάθε μέσο,
χωρίς όμως βιαιότητα... χωρίς κανέναν εξαναγκασμό.
Κι εγώ όμως ξέρω ακόμα καλύτερα να αποφεύγω έντεχνα αυτό που δεν θέλω.
Κολακεύομαι απ’ την επιθυμία του, μα παίζω σαν το γατί με το κουβάρι… 
που όλο λες και το φτάνει κι όλο το ξαναπετάει μακριά… 
με τρόπο που μοιάζει ν’ απομακρύνεται το ίδιο το κουβάρι… με τη δική του θέληση.
Κι αυτός υπομένει και προσφέρει γενναιόδωρα τη φιλόξενη φύση του, 
τη θαλπωρή του υπέροχου καταλύματος, τον ελεγχόμενο πόθο του,
-ίσως τον ελεγχόμενο θυμό του-
και την πισίνα δίπλα στη μανιασμένη θάλασσα· δεν είναι σίγουρα Ελλάδα.
----
Στην πισίνα πέσαμε με τη φίλη μου απ’ την αντίθετη πλευρά η καθεμία, 
μα περιέργως κάναμε κι οι δυο μονάχα μακροβούτια, 
βρισκόμασταν με τρεις χεριές απέναντι και πάλι πίσω… 
Ήταν κάπως βρώμικα εκεί μέσα, μα όχι ακριβώς σιχαμένα, απλά βρώμικα, 
σα να ευδοκιμούσε εκεί κάποιο βακτήριο, κάποιος αρχέγονος μύκητας ή κάτι παρόμοιο… 
κάτι που προϋπήρχε ημών και το αποδεχόμασταν. 
Κάτω λοιπόν απ’ το θολό νερό σε κάποια απ’ τις πολλές πέρα-δώθε συναντήσεις μας, 
η φίλη μου άρχισε να μου μιλά 
κι εγώ παρά τους γνωστούς σε όλους νόμους της φυσικής την άκουγα 
και καταλάβαινα τι έλεγε κι αυτό που έλεγε ήταν πως πειράζουν τις κουρτίνες 
(οι πλευρές της πισίνας ήταν σκεπασμένες με κόκκινες κουρτίνες, 
σαν κι αυτές που θυμίζουν αυλαία, 
και όταν ήταν ανοιχτές έμπαινε φως μέσα από το γυάλινα τοιχώματα).
Κι έτσι καθώς κολυμπούσαμε υπογείως, 
τραβήχτηκε στην άκρια η μεσημβρινή κουρτίνα κι έκλεισε η κάθετη, η ισημερινή ας πούμε, 
κι ο φωτισμός άλλαξε, 
τα φώτα της ράμπας έσβησαν προς στιγμήν για τη μία από ‘μάς και έλουσαν την άλλη… 
Τρομάξαμε λίγο, χάσαμε τον προσανατολισμό μας, 
μα συνεχίσαμε να κολυμπάμε και βέβαια παραμείναμε φίλες 
μέσα και έξω από αυτήν την πισίνα των άλλων… ας πούμε των αντρών...
Ή ας πούμε των εναλλασσόμενων δυνατοτήτων…
Ή ας την ονομάσουμε απλούστατα πισίνα των ευκαιριών.
----
Βγήκαμε κάποτε έξω βόλτα κι ήταν σοκάκια σκεπαστά, σκονισμένα, 
γεμάτα πραμάτειες προς πώληση στις πλευρές τους, στοιβαγμένα σε κάτι σκηνές ανατολίτικες 
και μέσα σε κάποια σκηνή έπαιζε μία αυτοσχέδια μπάντα
έναν ρυθμό λιγωτικό σαν τρισιροπιασμένο μπακλαβά… 
μακρόσυρτο, πανέμορφο, 
πιο μινόρε κι από λιτανεία σε κηδεία της Λουιζιάνα… ή από σκίρτημα του Χατζηδάκι… 
αλλά με την ξεκάθαρη εσάνς της πιο βαθιάς, της πιο βάρβαρης και αισθησιακής συνάμα αραπιάς.
Δυσοίωνα τ’ αποκαλεί αυτά η φίλη μου, ίσως και νά ΄χει δίκιο... μα εγώ τα λατρεύω.
Και τότε αντήχησε με πλήρη σαφήνεια στ’ αυτιά μου η φράση «Θα πεθάνουμε όλοι».
Την είδα μπροστά με την μικρή της κόρη να περπατάνε αγκαλιά, 
είδα τον σύντροφό μου δίπλα μου, 
κάθε αγαπημένο και κάθε ξένο ολόγυρα 
και μονολογούσα επαναλαμβανόμενα «Θα πεθάνουμε όλοι».
Χωρίς τρόμο… 
με θλίψη μοναχά απέλπιδα, και συνοδεία όμορφες εικόνες, αναμνήσεις, 
αγάπη, 
απέραντη αγάπη, 
κατακλυσμιαία αγάπη, 
και τον σιροπιαστό σκοπό κάπως να με παρηγορεί.
----
Μπήκαμε στο καράβι… το εξωτικό τούτο ταξίδι είχε τελειώσει. 
Η θάλασσα τρομακτική, όπως και πριν, εκεί πέρα από τα όρια της πισίνας. 
Ένιωσα άξαφνα τις μηχανές να σταματούν, να παύει κάθε κίνηση. 
Ανέβηκα στο κατάστρωμα να δω τι συμβαίνει. Είχαμε πέσει σε βράχια. 
Βράχια παντού, απαγορευτικά, το μόνο άνοιγμα ήταν πια πίσω μας, 
στο βάθος θαμπή η σκονισμένη πόλη κι ομίχλη.
Δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε διέξοδο, να απομακρυνθούμε… 
Κάναμε κύκλους, ποιος ξέρει γιατί, και τώρα ήμασταν έτοιμοι να εξοκείλουμε  
ελάχιστα μίλια έξω από το πολύβουο λιμάνι.
Και σταματήσαμε… μην ξέροντας τι να κάνουμε, ποια νέα πορεία να χαράξουμε…
Εκεί, μέσα στη θάλασσα… μέσα στη θάλασσα θα μέναμε.
Κύμα, στάλα, μόριο θα γινόμαστε μες στον ωκεανό...
θέλω να λέω και να πιστεύω της Αγάπης.
Γιατί τούτο το όνειρο το είδα μία νύχτα απίστευτης τρέλας και κεφιού και διάχυτης αγάπης...

απόσπασμα από μυθιστόρημα που γράφει μια φίλη μου. μου ζήτησε να το δημοσιεύσω ανωνύμως. ένα μυθιστόρημα που ανυπομονώ να πιάσω στα χέρια μου.

γείτονας

είναι στη βεράντα και κάνει στρέτσιν ασκήσεις πριν την ανατολή. τον πετυχαίνω στο ασανσέρ. μυρίζω τη φτηνή του κολόνια, μασουλάει κάτι με γεύση πικραμύγδαλου
-δεν φιλάω τις γυναίκες στο στόμα, είναι όλες πουτάνες.
δεν το λέει με εμπάθεια. η βεβαιότητα του είναι σουρεαλιστική οπότε δεν ζητάω διευκρινήσεις. δεν φιλάει γυναίκες στο στόμα.
τον ρωτάω για το χθεσινό ματς.

πριν ένα μήνα ξεκίνησε κολυμβητήριο. η θερμοκρασία του νερού στους είκοσι εφτά βαθμούς. η κοιλιά έχει αρχίσει να γίνεται επίπεδη. οι πλάτες ανοίγουν. οι καρποί δυναμώνουν. ίσως κάποια στιγμή η αερόβια άσκηση του δώσει το σθένος να φιλήσει γυναίκα στο στόμα.

Γιώργος Τρίκερι

το ημερολόγιο ενός σκηνοθέτη

4 δεκεμβρίου (εισαγωγή)

με την Δήμητρα γνωριζόμαστε σχεδόν τέσσερα χρόνια. τέσσερα χρόνια γεμάτα βόλτες, αλητείες, ξενύχτια, γέλια μα πάνω απ' όλα αγάπη.
πριν δύο χρόνια με κάλεσε στον Αι Γιώργη να περάσω πάσχα με τα αδέλφια της. μια από τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου. κάποια στιγμή έβγαλε ένα ντοσιέ και μου έδειξε ένα θεατρικό που έγραφε. κάτσαμε και το διαβάσαμε. μου άρεσε από τη πρώτη στιγμή. αληθινοί χαρακτήρες με δραματικές ζωές που ξεπηδούσαν από τις σελίδες με το χιούμορ και τη ζωντάνια τους.
της υποσχέθηκα πως όταν το τελείωνε θα ερχόμουν στο Βόλο να το σκηνοθετήσω.
Να'μαι.

Γιώργος Τρίκερι 

Η σοκολάτα μας κάνει … εξαρτημένους

Μια νέα μελέτη στον εγκέφαλο, δείχνει πως μια χημική ουσία (παραπλήσια με το όπιο), μπορεί να οδηγήσει στον πειρασμό να υπερκαταναλώνουμε καραμέλες, σοκολάτες και παρόμοια λιπαρά και γλυκά. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι όταν έδωσαν σε αρουραίους τεχνητή ‘ώθηση’ με ένα φάρμακο που πήγαινε κατ ‘ευθείαν σε μια περιοχή του εγκεφάλου, που ονομάζεται νεοραβδωτό, έκαναν τα ζώα να διπλασιάσουν την ποσότητα των M&Ms που έτρωγαν (καραμέλες επικαλυμμένες με σοκολάτα).
Η ομάδα βρήκε επίσης ότι όταν τα ποντίκια άρχισαν να τρώνε τις επικαλυμμένες με σοκολάτα καραμέλες, υπήρξε μια απότομη αύξηση της εγκεφαλίνης, μιας φυσικής οπιοειδούς ουσίας, που παράγεται στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου. Η Alexandra DiFeliceantonio του Πανεπιστημίου του Michigan, η Ann Arbor στις ΗΠΑ, και οι συνεργάτες τους, γράφουν για τα ευρήματά τους σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε διαδικτυακά την Πέμπτη στο περιοδικό Current Biology.
Ευρήματα
Αποδείξαμε ότι τα κύματα εγκεφαλίνης στο πρόσθιο έσω τεταρτημόριο του νωτιαίου νεοραβδωτού συμβάλλουν στη ανάγκη έντονης κατανάλωσης εύγευστου φαγητού», γράφουν, σημειώνοντας ότι: Τα ενδογενή κύματα εγκεφαλίνης στο πρόσθιο μεσοραχιαίο νεοραβδωτό ενεργοποιήθηκαν σε ποσοστό πάνω από 150% όταν οι αρουραίοι άρχισαν να καταναλώνουν εύγευστες σοκολάτες και συμπληρώνουν, ότι τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι τα οπιοειδή σήματα είναι σε θέση να κωδικοποιήσουν και να προκαλέσουν την κατανάλωση φαγητού ως ανταμοιβή για τις αισθήσεις.
Αυτά είπαν οι ερευνητές. Σε απλά ελληνικά όμως, φαίνεται ότι η σοκολάτα απελευθερώνει μια ουσία ή οποία μοιάζει με εθιστικό ναρκωτικό και προκαλεί τέτοια ευφορία, ώστε να θέλουμε να ξαναφάμε….
Επίγνωση της υπερκατανάλωσης
Σχολιάζοντας τα ευρήματα στον τύπο, η DiFeliceantonio λέει:
Αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος έχει πιο εκτεταμένα συστήματα από ό, τι νομίζαμε μέχρι σήμερα, τα οποία κάνουν τα άτομα να θέλουν να υπερκαταναλώνουν ως αισθητηριακή ανταμοιβή. Μπορεί να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η υπερκατανάλωση είναι ένα πρόβλημα σήμερα, σημειώνει.
Τα ευρήματα αποκαλύπτουν έναν εκπληκτικό ρόλο του νεοραβδωτού, ο οποίος μέχρι τώρα είχε ως επί το πλείστον συνδεθεί με την κίνηση. Αλλά υπάρχουν λόγοι για τους οποίους αυτή η ανακάλυψη στα ποντίκια θα μπορούσε να αποκαλύψει κάτι για την ανθρώπινη τάση για ευκαιριακή και άμετρη κατανάλωση:
Η ίδια περιοχή του εγκεφάλου που δοκιμάστηκε εδώ, είναι ενεργή όταν οι παχύσαρκοι άνθρωποι βλέπουν τρόφιμα και όταν οι τοξικομανείς βλέπουν ναρκωτικά, λέει η DiFeliceantonio. Φαίνεται πιθανό ότι τα ευρήματά μας για την εγκεφαλίνη στους αρουραίους σημαίνουν ότι αυτός ο νευροδιαβιβαστής μπορεί να οδηγήσει σε κάποιες μορφές υπερκατανάλωσης και εθισμού σε ανθρώπους, προσθέτει.
Η βουλιμία δεν είναι το ίδιο με την αρέσκεια
Η ομάδα επισημαίνει ότι η εγκεφαλίνη ή παρόμοια φάρμακα μπορούν να ασκούν επίδρασή, όχι αυξάνοντας την προτίμηση για τη σοκολάτα, αλλά προκαλώντας βουλιμία για αυτή. Παρομοίως δηλαδή με την καταναγκαστική υπερκατανάλωση που χαρακτηρίζει διαταραχές που κυμαίνονται από την ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση έως και την τοξικομανία.

πηγή: nutrilabs.gr

ένα ενδιαφέρον site με θέματα υγείας και διατροφής όπως:

- Κανέλλα και Διαβήτης

- Το εργασιακό στρες αυξάνει τον κίνδυνο για καρδιαγγειακά επεισόδια
- Τα μικροκύματα μειώνουν τη διατροφική αξία.

Ain't no Cure for the Borderline Blues

- Τι σου αρέσει να κάνεις πιο πολύ;
- Να πηγαίνω να βλέπω μια ταινία που κάνει το σαγόνι μου να τρέμει από το κλάμα, μετά να πίνω δυο μπουκάλια κρασί και να με πιάνει κρίση επιδειξιομανίας σε κάποιο σταθμό μετρό.
- Γιατί σε σταθμό μετρό;
- Δεν ξέρω. Μάλλον έχω μπερδέψει το μετρό με το μέτρο. Δεν τα πάω καλά με τους τόνους.
- Γιατί έπαψες να τα κάνεις όλα αυτά;
- Κυρίως για το τρίτο μέρος. Γιατί δεν υπάρχει κανείς πια που να απολαμβάνει καλοπροαίρετα την γελοία πλευρά του εαυτού μου. What's the use of being a joker, if there is noone to appreciate the tragedy in your self-ridicule? He sneered, but "he never sneered in his heart".

Όλγα Αικατερίνη Φουντέα

photo: Kostas Koronidis

K-PAX, η ιστορία ενός παράξενου επισκέπτη

On K-PAX, when I'm gone, nobody misses me. There would be no reason to. And yet I sense that when I leave here... I will be missed. Yes. Strange feeling.
                                                                                    prot

ο prot (χωρίς κεφαλαίο για να τονίσει την ασημαντότητα ενός ατόμου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος) είναι ίσως ο πιο ενδιαφέρων εξωγήινος στην ιστορία του σινεμά. ο λόγος είναι πως δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι όντως εξωγήινος. όπως αυτό το φως που βλέπεις ένα βράδυ στον ουρανό όταν έχεις βγάλει τον σκύλο βόλτα.
είναι καρφωμένο στον ουράνιο θόλο, είναι μπλε ελεκτρίκ άρα δεν είναι αεροπλάνο. μετά εξαφανίζεται και μένεις με την απορία και την επιθυμία.
θέλεις, λαχταράς να είναι κάτι έξω από αυτόν τον κόσμο γιατί έτσι υπάρχει μια κάποια ελπίδα.
η ταινία K PAX είναι περισσότερο ένα θρίλερ μυστηρίου παρά επιστημονική φαντασία, βασίζεται στη σειρά βιβλίων του Gene Βrewer.
στην αρχή της ταινίας o prot εμφανίζεται σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό της Νέας Υόρκης μέσα από μια δέσμη φωτός φορώντας γυαλιά ηλίου.
-είχα ξεχάσει πόσο φωτεινός είναι πλανήτης σας, σχολιάζει με ένα σαρδόνιο ύφος στους αστυνόμους που τον συλλαμβάνουν και τον μεταφέρουν σε ένα ψυχιατρικό ινστιτούτο.
είναι ο prot ένας αναρχικός ουτοπιστής από το υπερπέραν ή απλώς ένας ένας πονεμένος άνθρωπος παγιδευμένος στις αυταπάτες του?
αυτό το μυστήριο καλείται να λύσει ο δόκτορ Μαρκ Πάουελ.
τον ψυχίατρο που αναλαμβάνει να θεραπεύσει τον ιδιόμορφο επισκέπτη υποδύεται ο Τζεφ Μπρίτζες ενώ τον prot ο απολαυστικός Κέβιν Σπέισι. η χημεία μεταξύ τους είναι άριστη και οι συνεδρίες τους πολλές φορές θυμίζουν τις μυθικές λεκτικές μονομαχίες του κάπτεν Κερκ με τον μίστερ Σποκ.
η απολαυστική αυτή ταινία στηρίζεται στις τεράστιες υποκριτικές δυνατότητες των δυο αυτών ηθοποιών , την σκηνοθεσία του Βρετανού Iain Softley και την υπέροχη φωτογραφία του John Mathieson.
είναι μια ταινία που θέτει πολλά υπαρξιακά ερωτήματα και επιλύει κάποια άλλα όπως π.χ. γιατί είναι στρογγυλές οι σαπουνόφουσκες.

Γιώργος Τρίκερι