ο ζωντανός πλανήτης

Πού οφείλεται η αέναη μετατόπιση των τεκτονικών πλακών η οποία μεταβάλλει σε βάθος χρόνου την επιφάνεια του πλανήτη μας; Πώς προκαλούνται οι σεισμοί και οι ηφαιστειακές εκρήξεις; Ποιοι παράγοντες διαμορφώνουν και επηρεάζουν το γήινο κλίμα και πώς σχετίζονται με το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου; Η ψηφιακή παράσταση του Ευγενιδείου Πλανηταρίου με τίτλο «Ο Ζωντανός Πλανήτης», προσφέρει εμπεριστατωμένα και θεαματικά τις απαντήσεις σε αυτά και σε αρκετά άλλα ερωτήματα, που σχετίζονται με τον βομβαρδισμό του πλανήτη μας από αστεροειδείς και κομήτες, όπως επίσης και με τις ηφαιστειακές εκρήξεις σε άλλους κόσμους του Ηλιακού μας συστήματος. Στην διάρκεια της παράστασης οι θεατές θα συνειδητοποιήσουν ορισμένους από τους λόγους για τους οποίους η Γη μας εξελίχθηκε τόσο διαφορετικά σε σχέση με τους γειτονικούς της πλανήτες Αφροδίτη και Άρη. 

(Παραγωγή: Ίδρυμα Ευγενίδου, 2013)
Eλεύθερη είσοδος (απαραίτητα τα δελτία εισόδου που θα διανεμηθούν από το ταμείο του Πλανηταρίου από τις 17.30 της ίδιας ημέρας).
περισσότερες πληροφορίες: http://www.eugenfound.edu.gr

παρεξηγημένες λέξεις και προτάσεις

Ρενέ Μαγκρίτ

1. πάραυτα

λανθασμένη χρήση: μου φέρεται απαίσια πάραυτα τον λατρεύω.

ορισμός της λέξης πάραυτα: αμέσως, χωρίς καθυστέρηση.

συνώνυμα: αυθωρεί, παραχρήμα

σωστή χρήση: του ζήτησα ένα ποτήρι νερό και μου το έφερε πάραυτα.

Βίνσεντ βαν Γκογκ

2. ωρίμανση ή ωρίμαση ;


Επειδή η λέξη είναι παράγωγο ρήματος σε -άζω (ωριμ-άζω) σχηματίζεται κανονικά χωρίς -ν-, δηλ. ωριμάζω – ωρίμαση, όπως εξετάζω - εξέταση, παρουσιάζω – παρουσίαση, επιβιβάζω – επιβίβαση, κουράζομαι – κούραση κ.τ.ό.
Με -ν- σχηματίζονται παράγωγα από ρήματα σε -αίνω : θερμαίνω - θέρμανση, σημαίνω - σήμανση, ρυπαίνω - ρύπανση, υφαίνω - ύφανση.

επίσης η ωρίμαση διαφέρει από την ωριμότητα. η ωρίμαση είναι κατάσταση και δηλώνει το αποτέλεσμα του ρήματος ωριμάζω ενώ η ωριμότητα είναι ιδιότητα του ουσ. ώριμος.  

Η TΡΑΜΠΑΛΑ

Θέλω να κάνω τραμπάλα. 
Αλλά είμαι μόνος μου.
Το παιχνίδι της τραμπάλας χρειάζεται δύο.
Και τότε εκεί που περιμένω κάνοντας τσουλήθρα με τη μοναξιά μου, 
μια φωνή με προσκαλεί να παίξουμε.

Αλήθεια, μπορούμε να παίξουμε με όλους αυτό το παιχνίδι;

Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να αισθάνονται τόσο δυνατοί που σε κρατούν συνέχεια ψηλά. Θέλουν να νιώθουν ότι σου δίνουν φτερά. Θες να πατήσεις γη κάποια στιγμή, αλλά δε σ’ αφήνουν.
Υπάρχουν άλλοι που απαιτούν να είναι εκείνοι συνέχεια ψηλά για να νιώθουν ελεύθεροι. Κι εσύ είσαι συνέχεια καρφωμένος στη γη. Νιώθεις δυνατός, αλλά θέλεις να πάρεις και λίγο αέρα.
Σε κουράζουν αυτοί οι όροι ,αλλά  κάποιες φορές τους ακολουθείς, γιατί είναι ανιαρό να κάνεις μόνο τσουλήθρα.
Το παιχνίδι, όμως, δεν είναι ενδιαφέρον έτσι.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί οι άλλοι, που ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι της τραμπάλας.
Εκεί που είσαι ψηλά, ξαφνικά σε αφήνουν. Σε αφήνουν να νιώσεις κι εσύ λίγο δυνατός. Να πιάσεις γη και να τους ανεβάσεις κι εσύ στα ουράνια.
Σε ξαφνιάζουν και τους ξαφνιάζεις κι εσύ.
Έτσι το παιχνίδι αποκτά ενδιαφέρον.
Και κανείς δε θέλει να σταματήσει.
Η τραμπάλα ταλαντεύεται στο άπειρο του χρόνου.

Α, ξέχασα να σας πω.
Τελικά δεν κατάφερα να κάνω τραμπάλα σήμερα.
Η φωνή που μ’ είχε προσκαλέσει στην αρχή,
φοβήθηκε το ύψος
κι έφυγε. 

Βίκυ Μιχαλοπούλου

reboot

Y.Γ το καλοκαίρι στην Μήλο δεν το ζήσαμε μαζί. μοναχός κολυμπούσα πλάι σου

τα πενήντα ομορφότερα τραγούδια του εικοστού αιώνα

δύο από τα αγαπημένα μου πράγματα είναι οι λίστες και τα τραγούδια. αποφάσισα  να συνδυάσω τις δύο μου αγάπες φτιάχνοντας μια λίστα με τα  πενήντα ομορφότερα τραγούδια του εικοστού αιώνα. όλα αυτά βέβαια τα είχατε μαντέψει απο τον τίτλο της ανάρτησης.
η λίστα είναι καθαρά προσωπική, είναι τραγούδια που αγάπησα ακούγοντας τα σε πάρτι (όταν γίνονταν ακόμα πάρτι), στο ραδιόφωνο οδηγώντας (όταν οδηγούσα ακόμα), ή σε κάποιο τζούκ-μποξ τρεις η ώρα το πρωί (όταν υπήρχαν ακόμα τζουκ-μποξ).
είναι τραγούδια που μέσα απο επανειλημένα ακούσματα έγιναν κομματάκια της ζωής μου, της ίδιας μου της προσωπικότητας. αν έχεις κάποιο τραγούδι που λατρεύεις στείλτο μου, θα το ακούσω κι αν με αγγίξει θα το συμπεριλάβω στη λίστα.
ξεκινάμε λοιπόν την αντίστροφη μέτρηση

48. Purple rain. Prince and the Revolution. 1984


μετά τα ευγενικά, μελωδικά Seventies ήρθαν τα άγρια ,αιμοδιψή Eigthies.
τα κορίτσια φόρεσαν στρας και σιλικόνη. τα αγόρια ανακαλύψαμε τα λινά κουστούμια (Miami Vice στάιλ).
η κοκαίνη ήταν παντού. στους καθρέφτες, στα μυαλά μας, κάτω από τα σεντόνια πασπαλισμένη στα ιδρώμένα μας λαγόνια.
ο Prince με τις ψιλοτάκουνες γόβες του και τις μοβ καμπαρντίνες μας προέτρεπε να  συνεχίσουμε τον ηδονιστικό μας χορό μέχρι το 1999 κι εμείς είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι θα αντέξουμε.
το Purple Rain είναι μια από τις πιο τρυφερές μπαλάντες εκείνης της εποχής. μια όαση λυρισμού και ευαισθησίας εν μέσω μιας μανιακής, βάρβαρης εποχής.
οι στίχοι της έπεφταν σαν πορφυρές σταγόνες στη ματαιόδοξη εγωπάθεια μας, υπένθυμίζοντας μας έστω για λίγες στιγμές τη χαμένη μας αθωότητα.

... I know times are changing
it's time we all reach out for something new

49. Riders on the storm. The Doors. 1971

το άκουσα για πρώτη φορά στα Καμμένα Βούρλα το 1975. το χορεύαμε μπλουζ στην Isabella (πρέπει να θυμηθώ να ρωτήσω τον αδελφό μου αν ονόμασε τη κόρη του προς τιμή της disco).
κάποιος έγραψε σε κασέτα το L.A. Woman.
ανεβαίναμε στο βουνό με κασετόφωνο και μπίρες. πατούσαμε play. χαζεύαμε το φεγγάρι να βάφει ασημί τα νερά του Μαλιακού, τα φώτα από τις νταλίκες της Εθνικής ένα τεράστιο κόκκινο φίδι στα πόδια μας.
έτσι ζούσαμε το δικό μας αμερικάνικο όνειρο. το soundtrack εκείνου του καλοκαιριού είχε τη φωνή του Morrison.
αναρωτιόμασταν πότε θα έβγαζαν καινούργιο δίσκο οι Doors.
αργότερα μάθαμε ότι ο ποιητής με τα πέτσινα είχε ήδη πνιγεί στη μπανιέρα του το '71.

btw λατρεύω τη διασκευή της Annabell Lamb (1983) 

50. It's over. Roy Orbison.1964

o Ρόι Όρμπισον γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Τέξας. ξεκίνησε τη καριέρα του στην ιστορική Sun records (η δισκογραφική εταιρία των Έλβις Πρίσλει, Τζόνι Κας κ.α) αλλά γνώρισε την επιτυχία όταν μετακόμισε στην Monument records τη περίοδο 1960-1964. εκεί ηχογράφησε τις μεγάλες του επιτυχίες "Only the lonely", "Crying" και  "Oh, pretty woman". η μαγευτική φωνή του με έκανε να ανατριχίασω πολλές φορές, κανένα άλλο τραγούδι όμως όσο αυτό το μικρό μελοδραματικό έπος. άκουσε το "Οhhhhhhhhhver" στο τέλος και θα καταλάβεις.

Γιώργος Τρίκερι
charliemj94@gmail.com

Οδηγός αισιοδοξίας

  

Η 70η τελετή των Χρυσών Σφαιρών πέρασε στην ιστορία. Ποιος δεν θα θυμάται την ομολογία της Jodie Foster ότι είναι ομοφυλόφιλη (Τι έγινε Κλαρίς....σώπασαν τα αρνάκια;)
Σίγουρα η προχθεσινή τελετή δεν με ενθουσίασε όσον αφορά στις εμφανίσεις των celebrities. Πολύ μαύρο, ροζ μπορντό! Πιο ενδιαφέρον είχε η παρουσίαση του Κάκου και του Λυμπερόπουλου στα βραβεία ΠΣΑΤ!
Όλοι λίγο πολύ έχετε καταλάβει ποιες ταινίες θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον της Ακαδημίας. Ο Lincoln, εδώ πρέπει να αναφέρω πως αν ο ''τεράστιος'' Ντάνιελ κερδίσει το Όσκαρ θα ισοφαρίσει το ρεκόρ κατακτήσεων που κρατά εδώ και χρόνια ο Σπένσερ Τρέισι, το Argo, έχω αναφερθεί για αυτή την ταινία σε παλαιότερη ανάρτηση μου στο blog, Η Ζωή του Πι, Οι άθλιοι, το Amour του Χάνεκε και φυσικά το Django του παλαβιάρη....
Όμως υπάρχει μια ταινία που για μένα είναι η αποκάλυψη της χρονιάς! Είναι υποψήφια σε οκτώ κατηγορίες αν δεν κάνω λάθος και θα την χαρακτήριζα ΤΡΟΜΕΡΗ! Σπάνια βάζω καλή βαθμολογία σε ταινία(όσοι με γνωρίζουν το ξέρουν καλά αυτό, εξάλλου είμαι αυτός που έχω πει πως ποτέ δεν θα έδινα Όσκαρ Α' Αντρικού ρόλου στον Μάρλον Μπράντο για την ''τεράστια'' ερμηνεία του στον Νονό αν δεν πέθαινε τόσο μοναδικά!!!!!)
Silver Linings Playbook or Excelsior ή Οδηγός αισιοδοξίας. Για αυτήν την ταινία θα σας μιλήσω σήμερα. Αλήθεια το ξέρατε ότι το επίσημο μότο της Νέας Υόρκης είναι το ''Excelsior''; Όσοι σπουδάζουν Αγγλική Φιλολογία θέλω επεξήγηση του ''Silver Lining'', είναι αυτό που λένε στο χωρίο μου ''Every cloud has a silver lining''; 
ο Πατ Σολιτάνο (όποιος βρήκε αυτό το όνομα θέλω αυτόγραφο), τον οποίο υποδύεται ο Bradley Cooper, 8,5 μήνες από την ζωή του τους πέρασε σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Δεν έχει δουλειά, χώρισε με την γυναίκα του, του πήραν το σπίτι και έτσι αναγκάζεται να μείνει στους γονείς του. Ένα ωραίο βράδυ σε δείπνο στο σπίτι του καλού του φίλου Ronnie θα γνωρίσει την Τίφανι (Jennifer Lawrence), ένα μυστηριώδες κορίτσι με πολλά προβλήματα. 
Αποφασισμένος να ανακτήσει την παλιά του ζωή, καθώς και την πρώην γυναίκα του, ο Πατ βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πλευρό της Τίφανι. Φυσικά είναι υποχρεωμένος να στηρίξει και τον πατέρα του (Ένας εξαιρετικός Ρόμπερτ Ντε Νίρο στα χνάρια του ''Fan'' σε πιο light έκδοση) ώστε οι eagles να περάσουν στα play-offs! Τα ''σημάδια'' θα καθορίσουν τις εξελίξεις, η ''τελική αναμέτρηση'' ίσως κρίνει πολλά, (πάντως ο Λάτσιος θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει στην τελευταία και καθοριστικότερη σκηνή εκεί που όλα θα κριθούν. Με έναν χορό. )
Αποφύγετε να διαβάσετε τον ''Άρχοντα των Μυγών'', βάλτε στη διαπασών το ''Ride the lighting'' των Metallica και σίγουρα οι Κυριακές σας θα γίνουν και πάλι όπως ήταν, ξεχωριστές. 
Καλή Προβολή

Π. Πόντικας.

Δέκα Μικροί Νέγροι

Νομίζω ότι το να μπω στην διαδικασία να κάνω συστάσεις ανάμεσα στο αναγνωστικό κοινό και την Agatha Christie θα ήταν κάτι περισσότερο από περιττό.
Οι ''Δέκα Μικροί Νέγροι'' είναι το πιο μοσχοπουλημένο βιβλίο της συγγραφέως και βρίσκεται στη λίστα με τα δέκα πιο ευπώλητα βιβλία όλων των εποχών, ξεπερνώντας στις μέρες μας τα 100 εκατομμύρια αντίτυπα. 
Αρχικά η νουβέλα μεταφράστηκε 10 μικροί νέγροι ( και σε μια εκδοχή ονομάστηκε 10 Little Niggers!), αντί για το σωστό 10 μικροί ινδιάνοι, αποτέλεσε, το υλικό για 3 κινηματογραφικές μεταφορές και φυσικά για το κλασσικό θεατρικό ανέβασμα.
Ουσιαστικά το βιβλίο ''παίζει'' με την ιδέα του ομώνυμου παιδικού τραγουδιού (10 little indians...)στον οποίο και βασίστηκε ο τίτλος του. Δέκα άνθρωποι, οκτώ καλεσμένοι και δύο υπηρέτες, βρίσκονται σε ένα νησί έπειτα από την πρόσκληση κάποιου άγνωστου και μυστηριώδους οικοδεσπότη ο οποίος ωστόσο, απουσιάζει τόσο από το σπίτι, όσο και από το ίδιο το νησί όταν οι προσκεκλημένοι φτάνουν σε αυτό. Πολύ σύντομα θα διαπιστώσουν πως ο λόγος που δέκα τόσο διαφορετικοί άνθρωποι βρίσκονται την ίδια στιγμή στο ίδιο μέρος, δεν είναι διόλου τυχαία αφού ο μυστηριώδης οικοδεσπότης γνωρίζει το ''σκοτεινό'' μυστικό του θανάτου που κρύβει ο καθένας από αυτούς και φαίνεται πως είναι αποφασισμένος να μην αφήσει κανέναν ζωντανό προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Ένα άψογο ''σενάριο'' και μια πέρα από κάθε φαντασία εξέλιξη, που στην εποχή του αλλά ακόμη και σήμερα, σε αφήνει άφωνο για το πως το συνέλαβε η συγγραφέας του και κυρίως, πως κατάφερε να το κάνει πράξη. 
Όταν το πρωτοδιάβασα μεταφέρθηκα στο πιο κοντινό παράθυρο, έκλεισα τα φώτα, άφησα ένα μικρό φωτάκι ανοικτό, τοποθέτησα την κούπα με τον καφέ δίπλα στο τραπεζάκι, έστριψα τσιγάρο και ''ταξίδεψα'' σε αυτό το μικρό νησί της ακτής του Ντέβον....
''Δέκα μικρά αραπάκια, να φάνε βγήκανε παρέα
Λαίμαργο το ' να πνίγηκε κι έμειναν εννέα....''
   
Π. Πόντικας.

Killer Joe

Ο Mr. ''Εξορκιστής επέστρεψε''! Η νέα ταινία του Γουίλιαμ Φρίντκιν σοκάρει! Ρόλος ζωής για τον Μάθιου Μακκοναχι!
Καταχρεωμένος, ένας νεαρός έμπορος ναρκωτικών αναθέτει σε έναν επαγγελματία εκτελεστή να σκοτώσει τη μητέρα του για να εισπράξει ο ίδιος την ασφάλεια. Το σχέδιο του όμως φεύγει εντελώς εκτός ελέρχου.
Βουτηγμένο στη βία και στο μαύρο χιούμορ το ''Killer Joe'' καταφέρνει με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο να κρατάει τις ισορροπίες. Εκεί που το στομάχι σου αρχίζει να σφίγγεται από τη σκληρότητα των εικόνων, ξεσπάς στα γέλια. 
Σας πάω λίγο πίσω στη δεκαετία του 70' όταν ο Φρίντκιν στα 32 του μόλις χρόνια κέρδισε το όσκαρ σκηνοθεσίας – ρεκόρ που κρατάει μέχρι και σήμερα- για την ταινία ''Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία'' όπου έδωσε την ευκαιρία στον ''μεγάλο'' Τζιν Χάκμαν να κάνει μια λαμπρή καριέρα. Αμέσως μετά την βράβευση του δήλωσε'' Προσωπικά πιστεύω ότι ο Στάνλει Κιούμπρικ είναι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης. Τελεία και παύλα''. 
Και συνεχίζω, η νέα ταινία του ταλαντούχου και πολυβραβευμένου σκηνοθέτη αποδομεί πλήρως την οικογένεια και τους δεσμούς της, πετάει στη λάσπη το αμερικάνικο όνειρο και κομματιάζει κάθε αίσθηση ευπρέπειας με μια σκηνή ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ (η εναλλακτική χρήση του κοτόπουλου) που θα συζητηθεί....
Κριτική 8/10

Π. Πόντικας.

Caesar Must Die

Τα γεροντάκια είναι εδώ! Οι αδελφοί Ταβιάνι επέστρεψαν δριμύτεροι και με γεμάτα χέρια από το Βερολίνο!
Το λες και ντοκιμαντέρ το νέο τους εγχείρημα! Οι κρατούμενοι των φυλακών Ρεμπίμπια ανεβάζουν τον ''Ιούλιο Καίσαρα'' υπό τις οδηγίες του θεατρικού σκηνοθέτη Φάμπιο Καβάλι. Κατά τις πρόβες και μέχρι την μεγάλη βραδιά, θα συνδέσουν το κείμενο με τις εμπειρίες τους, θα κοιτάξουν μέσα στην καρδιά τους και θα αναρωτηθούν για το πόσα όμορφα πράγματα έχουν χάσει όλα αυτά τα χρόνια απομονωμένοι ( χαρακτηριστική η τελευταία σκηνή..)...
Μέλη μαφιόζικων οργανώσεων, ισοβίτες ή βαρυποινίτες, οι πρωταγωνιστές ταυτίζονται γρήγορα με τους χαρακτήρες. Οι αδελφοί Ταβιάνι διακριτικά, με σεβασμό και μια ιδιαίτερη προσήλωση στα πρόσωπα των κατά συνθήκη ''ηθοποιών'' τους, μας αφηγούνται το μέρος του έργου πριν την τελευταία πράξη μέσα από τα αποσπάσματα που προβάρουν, αλλά και από τις προσωπικές στιγμές τους, εκείνες που προσπαθούν να μπουν στο πετσί του ρόλου.
Μία ενδιαφέρουσα ματιά στις καθαρτικές και γιατί όχι αναμορφωτικές, ιδιότητες της τέχνης...
Κριτική 7/10

Π. Πόντικας.

Τρίκερι in delirium

το σουφλέ στα ελληνικά λέγεται Ο-γκρατέν.
στο καθρέφτη του ασανσέρ κάποιος (κάποια?) έγραψε με ρουζ ότι "οι προδότες ξεπουλάνε τη πατρίδα μας".
ο νεοέλληνας ακάθεκτος ρίχνει καυσόξυλα στο τζάκι αδιάφορος για το νέφος αιθαλομίχλης που μας πνίγει όλους.
οπότε όταν  οι "προδότες" πουλήσουν την "πατρίδα" μας, οι "αγοραστές" θα βρουν μόνο ένα άδειο "οικόπεδο" (μου τελειώσαν τα εισαγωγικά).
η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κάνει δηλώσεις σε μια άδεια τηλεόραση για την προοπτική βελτίωσης της ελληνικής οικονομίας.
οι καλοί χριστιανοί (οι νέοι φιλήσυχοι υπήκοοι αυτής της οικοπεδοεπιπεδοχώρας) μόλις επιστρέψουν από τον επιτάφιο  θα ρίξουν άλλο ένα κούτσουρο  στο τζάκι και θα πατήσουν like στη μούρη του συμπαθούς πρωθυπουργού.
κανείς δεν θα νοιάζεται πια πως λέγεται η λιακάδα στα ελληνικά.

Django ο Τιμωρός, Πόντικας ο Άτιτλος.

Τι θα δούμε σήμερα που έχει κρύο και βαριόμαστε να βγούμε έξω και τέλος πάντων δεν βρήκα κάποιο τίτλο για το άρθρο μου εντάξει;
Τις προάλλες ο φίλος μου Ευγένιος μου θύμισε μια πολύ ωραία ταινία για έναν τσιγγάνο, έναν ράπτη, έναν στρατιώτη και έναν κατάσκοπο. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που την είδα οπότε συγχωρέστε με εάν δεν αποτυπώσω πλήρως την αλήθεια! 
Βρισκόμαστε λοιπόν στη δεκαετία του 70'. ο Ψυχρός πόλεμος συνεχίζει ακάθεκτος. Οι Μυστικές Υπηρεσίες της Μ. Βρετανίας ή αλλιώς ''Σέρκους'' – όπως αναφέρεται στην ταινία- ή φυσικά ΜΙ6, μοχθούν να κρατήσουν το νησί ασφαλή. Όταν μια αποστολή θα πάρει δυσάρεστη τροπή ο ''Έλεγχος'' (Έτσι αποκαλείται ο επικεφαλής της Υπηρεσίας) αναγκάζεται να αποσυρθεί ή να τον ''συνταξιοδοτήσουν'' αλλιώς, μαζί με το δεξί του χέρι, τον Σμάιλι. Όμως η ύπαρξη ενός ''Τυφλοπόντικα'' που έχει φωλιάσει στα ανώτερα κλιμάκια της βρετανικής αντικατασκοπείας και πουλάει μυστικά στη Σοβιετική Ένωση, θα επαναφέρει πίσω στη δουλειά τον Σμάιλι.
Στην ταινία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Είναι ένα σκοτεινό, κατασκοπευτικό φιλμ, με μια υποβλητική ατμόσφαιρα, μυστηριώδες ύφος, εξαιρετικές ερμηνείες (Θα συναντήσετε ότι καλύτερο κυκλοφορεί από ηθοποιούς παλιάς και νέας γενιάς στη Μ. Βρετανία), γρίφους, πολύ καλή φωτογραφία, αργούς, υποτονικούς και ενίοτε συγκρατημένους ρυθμούς και γενικά εικαστικά μια πάρα πολύ ωραία ταινία. (Αναπαριστάται υποδειγματικά η ατμόσφαιρα της ψυχροπολεμικής εποχής στην Αγγλία). Πίστη; Ηθικές αξίες; Ιδανικά; Ανδρική φιλία; Διαλέξτε αν και σε σας πέσει ο κλήρος όπως στον Σμάιλι!
Περνάμε τώρα σε μια ταινία που θα βγει στους κινηματογράφους σε περίπου μια βδομάδα. Λέγεται Django ο Τιμωρός. Η ταινία μας μεταφέρει στο μακρινό 1859, στον αμερικανικό νότο και δύο χρόνια πριν τον αμερικανικό εμφύλιο. Ο Django ένας σκλάβος, συναντά τον Dr. King, έναν Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων. Μαζί θα αρχίσουν ένα ανελέητο κυνηγητό, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Πρόκειται για μια καθαρά ταραντινική ταινία, έτσι όπως την έχουμε συνηθίσει. Αιματοβαμμένη και όπως πάντα κάνει ο ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης γεμάτη σινεφίλ αναφορές και παλιομοδίτικα τραγούδια. Στην ουσία είναι ένας φόρος τιμής στα δευτεροκλασάτα σπαγγέτι γουέστερν(Το τονίζω αυτό διότι άλλο Φράνκο Νέρο, θα τον δείτε τον μπαγάσα σε μια ωραία σκηνή, και άλλο Κλιντ Ιστγούντ) που έβγαιναν κατά δεκάδες από την Ιταλία το 60' και το 70'. 
Λουτρό αίματος, αμέτρητες σφαίρες, δεκάδες νεκροί(Άγρια Συμμορία σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει η τελευταία σκηνή, και γενικά το ύφος της, και στην τελική τέτοια σκηνή όσο αυτή της ταινίας του Σαμ δεν θα ξαναυπάρξει οπότε άδικα ασχολείστε) , έναν Κριστόφ Βάλτζ ο οποίος μάλλον πήρε φόρα από τους ''μπάσταρδους'' και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, έναν Λεονάρντο Ντι Κάπριο πρώτη φορά όχι σε πρωταγωνιστικό ρόλο και δη ρόλο κακού και τέλος στον Φοξ που τον αντιπαθώ οπότε να πάει να κουρευτεί(εξαιρετικός στο Ray να τα λέμε και τα σωστά)
Κλείνοντας την ενότητα Ταραντίνο για να πάμε και παρακάτω, θέλω να σας προλάβω, διότι, αυτό που θα δείτε στις κινηματογραφικές αίθουσες είναι ένα western or southern που συνηθίζει να λέει και ο Ταραντίνο, και όχι η τραγωδία του δικού μας ευρωπαϊκού Νότου. Σας μπέρδεψα; Δεν πειράζει, διότι ακολουθούν και οι ψυχοπαθείς!
Τέλος αγαπητοί μου σινεφίλ θα σας μιλήσω για επτά ψυχοπαθείς! Για μια εκκεντρική, αιματοβαμμένη (πάλι;), μαύρη κωμωδία, ότι να' ναι....
Ένας Ιρλανδός συγγραφέας που ζει και εργάζεται στο Χόλιγουντ, έχει στερέψει από ιδέες και ζητά την βοήθεια του καλύτερου του φίλου, ενός ιδιόρρυθμου, άνεργου ηθοποιού. Λίγο Ταραντίνο, λίγο Ρίτσι, λίγο Κάουφμαν, λίγο Μπάρτον Φινκ (στο τελείως αποτυχημένο του), βασικά και να μην την δείτε δεν τρέχει τίποτα, οπότε κακώς γεμίζω χώρο και στο αρθράκι μου! Αυτά ατιμούτσικα θα επανέλθω και με άλλες ταινίες κάτι το οποίο λέω να καθιερώσω από τούδε και στο εξής. 


Π. Πόντικας


Υ. Γ. 1 Τελικά ο Ρίκι ήταν ο Tom Hardy, έχεις δίκιο Μήτσο και Ευγένιε. 
Υ.Γ 2 Τελικά δεν έχω μεικτή ασφάλεια, Μήτσο και Ευγένιε.

οδός Απένταντι απο σένα, αριθμός 92

η ταινία ξεκινάει με ένα κοντινό πλάνο
στο απέραντό γαλάζιο των ματιών σου
ακούγεται μια προσευχή
που είναι γραμμενη στη παλάμη σου
εμφανίζεται ένα μικρό ευγενικό πρόσωπο
η κάμερα σε ακολουθεί καθως κατεβαίνεις βιαστική τις σκάλες
οι κοφτές ανάσες σου 
σαν πεταλουδες δίνουν χρώμα στους γκρίζους τοίχους
κάθομαι στην απέναντι βεράντα και διαβάζω τα χείλη σου
"περιμένω το φορτηγό, δεν θα αργήσουμε, σ'αγαπώ"
είμαι ηδονοβλεψίας 
γιατί είσαι ηδονή.
όλα αυτά τα χρόνια σε παρακολουθούσα 
πίσω απο τις νικοτινί κουρτίνες
σήμερα που μετάκομίζεις
παίρνω χαρτί και μολύβι και ξεκινώ να γράφω ένα ποιήμα
που δεν θα διαβάσεις ποτέ.
τα δύο σου μάτια.

Γιώργος Τρίκερι
charliemj94@gmail.com 

κρύο

όταν κάνει κρύο φοράω πουλόβερ.
όταν κάνει κρύο φαντάζομαι ένα κεράκι μέσα στη κοιλιά μου να με ζεσταίνει.
όταν κάνει κρύο πίνω αχνιστό τσάι με κανέλα.
όταν κάνει κρύο θυμάμαι πως με αγκάλιαζες.
δεν κάνει κρύο πια.

Γιώργος Τρίκερι
charliemj94@gmail.com  

σπιτικό παγωτό

χτες βράδι την ώρα που βρισκόμουν μεταξύ ξύπνιου και ύπνου μου ήρθε στο στόμα η γεύση του παγωτού που εφτιαχνέ η μάνα μου όταν ήμουν παιδί.
είχε στη κουζίνα ένα περιέργο μεταλικό αντικείμενο που έμοιαζε με ακέφαλο ρομπότ προφανώς μια παγωτομηχανή εκείνης της εποχής, ένα απο τα αμέτρητα αντικείμενα που είχε κουβαλήσει απο την Αμερική.
οι γονείς είχαν φύγει μετανάστες και μόλις εμφανίστηκα είχαν την φαείνη ιδέα να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη για να με αναθρέψουν ως ελληνόπουλο. ιδέα για την οποία ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλήξει αν τους μισώ ή τους ευγνομονώ.
δεν έχουν κατανοήσει όλοι οι ιμάμηδες τις σούρες του κορανιού έλεγαν  οι γέροντες στο Τρίκερι.
η ουσία μας είναι ότι εγώ εκείνη την εποχή γούσταρα παγωτά περιπτέρου ξυλάκια, πύραυλους με τριμένα αμύγδαλα και κυπελάκια φράουλα με βύσινο στη μέση.
η στάνταρντ απάντηση της μανας μου 
-έχει παγωτό στη κατάψυξη, βάλε και φάε.
έφτιαχνε παγωτό λιώνοντας βούτυρο, σπάζοντας φρέσκα αβγά. έριχνε μέσα βύσινα. τόσα βύσινα που πετύχαινες ένα σε κάθε κουταλιά.
καθώς το σερβίριζε εκθέιαζε τα "αγνά υλικά" του και την υπεροχή του απο τα παγώτα "βιομηχανικής παραγωγής". παρ'ότι ήταν αναλφάβητη πάντοτε χρησιμοποιούσε εκφράσεις όπως "βιομηχανικής παραγωγής" και με έστελνε αδιάβαστο.
εγώ την φώναζα τσιγγούνα και χωριάτα που δεν μου έδινε λεφτα και έτρωγα το παγωτό με το ζόρι . τις περισσότερες φορές έβαζα και δεύτερο μπολάκι.
ήταν όντως τσιγγούνα και χωριάτα και είχε χιλίαδες άλλα ελατώματα. ποτέ δεν τα πήγαμε καλά κυριώς λόγω υπερβολικής αγάπης και αμφοτέρωθεν υπερβολικών απαιτήσεων.
τον περασμένο μήνα πέθανε.
δεν ξέρω ακόμα αν θα μου λείψει αλλά χτες το βράδι την ώρα που βρισκόμουν μεταξύ ξύπνιου και ύπνου μου έλειψε το παγωτό της.
(όχι τίποτε άλλο δεν έχω τρόπο να της το πω)

Γιώργος Τρίκερι
charliemj94@gmail.com 

Argo, fuck yourself.

Ο Ben Affleck, ύστερα από το εξαιρετικό “The town”, επιστρέφει με ένα έντονο, δυνατό, κινηματογραφικό πολιτικό θρίλερ.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αποτελεί το χρονικό μίας επικίνδυνης αποστολής διάσωσης έξι Αμερικανών και διαδραματίζεται στα παρασκήνια της κρίσης του Ιράν. 
Η σκηνοθεσία του Ben Affleck πάρα πολύ καλή, εξαιρετικές ερμηνείες, σενάριο χωρίς κενά, από κάποιον που πριν μια δεκαετία κοροϊδεύαμε για τις κινηματογραφικές του επιλογές.
Ένα κατασκοπευτικό έργο με τα όλα του, σαφές story, αγωνιώδη πλοκή, το “Argo”, είναι μία ταινία που δεν θα περάσει απαρατήρητη από την Ακαδημία. Οι κριτικοί του έδωσαν την 2η θέση στην ψηφοφορία για την καλύτερη ταινία και γενικώς παραμένει ψηλά στις οσκαρικές προτιμήσεις. 
Συνολικά, αξίζει τον κόπο να δείτε την ταινία, που κακά τα ψέμματα εξυπηρετεί και άλλα συμφέροντα....
Καλή προβολή
Κριτική 7/10
Π. Πόντικας.

Spain

The old fish died. I know it did, although you deny it. They replaced the aquarium. They bought a better one. The rest of the fish are missing. The whole restaurant is missing. A part of me is missing too. I don’t care to find it though.
     September came, and you left.
And then you came back again. And then you left again. And then you came back… again. No need to mention the third time that happened.
I left too. I came back again. And then left again. And then came back again. I can’t recall if there was a third time.
      I didn’t believe in fate, until I met you. I still don’t believe in fate, but I’m open to the idea. You wished that one day I’d love you without fearing you. I still love you with great fear. I don’t fear your absence. I fear the potential truth in your words.
All I ask of you is to love me forever.
 "While I was busy waging wars on myself,
you were trying to stop the fight.
You never doubted my warped opinions
on things like suicidal hate,
You made me compliment myself,
when it was way to hard to take"

Dedicated to the man with the icy sense of humor, and the politically incorrect perception of colors.


Michelle Morgan
 http://fragmentsofentropy.blogspot.gr/