 |
| Henn Kim |
Τα βράδια άνοιγε το παράθυρο σιγά – σιγά περνούσε το ένα πόδι στο περβάζι και μετά το άλλο… αν και φυσούσε, ουδείς φόβος… περπατούσε, ισορροπώντας, στο σχοινί της μπουγάδας της κυρίας Μίλερ και έφτανε πάντα την ίδια ώρα με το γάτο του κυρίου Φράνκ στην άκρη της καμινάδας. Σσσσσ …. του έκανε κι εκείνος χαμήλωνε το «νιάου» του και τη χαιρετούσε σιωπηλά …ο κύριος Μαρμέλ κοιμόταν στο γραφείο του, πάνω σε μια στοίβα χαρτιά, περνούσε μπροστά από το τζάμι και τον κοιτούσε γλυκά… ξημέρωνε …. μια σκεπή … ωπ … άλλη μία … γρήγορα … την ώρα που ο ήλιος χαϊδεύει την πόλη στα μαλλιά … ο αέρας έχει γεύση φράουλας και είναι η καλύτερη στιγμή να πάει πιο ψηλά και να κλωτσήσει εκείνο το σύννεφο … «χα, γιατί έτσι θέλω και τίποτα δεν με νοιάζει πέρα από τη σφαίρα σου που κάνε κάτι να με βρει στην καρδιά … ακριβώς στην καρδιά …».
Αυγή, 7/12/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου