η ζωή είναι απέναντι

ένας άντρας ποτέ δεν ξεχνάει
την πρώτη του ρώγα
ήμουν δεκαπέντε χρονών
η Χρυσούλα ήταν είκοσι

αν μου έλεγε κάποιος
πριν δέκα χρόνια
πως το Σάββατο το πρωί
θα ξυπνάω
θα αλλάζω σεντόνια
θα σκουπίζω και θα σφουγγαρίζω
θα βάζω τις φακές να βράσουν

η Χρυσούλα μου ψιθύριζε
πως θα μεγαλώσω και θα γίνω
καλός και τρυφερός εραστής
τρυφερότητα άνευ όρων
έτσι έλεγε
και μου χάιδευε τα μαλλιά

τώρα κοιτάω το είδωλό μου
στο βρεγμένο μάρμαρο
ένα σώμα αιωρείται
βυθίζεται σε μια μεταρσίωση
ζουλάω τη ρώγα της Χρυσούλας 
άλλη μια φορά
μετά βάζω φύλλα δάφνης στις φακές
ζωή, σ' ευχαριστώ που με αλλάζεις

Γιώργος Τρίκερι