σκιές

Michela Picchi

στα διαμαντένια θραύσματα των αναμνήσεων 

περπατάω

ξυπόλητος.

θυμάμαι τότε που ήσουν το κορίτσι της διπλανής αυλής

σου έφερνα μίκυ μάους

και τις γκοφρέτες μου

να τις ανταλλάξω με ένα σου φιλί

με τραβούσες στα σκοτάδια κάτω από τη σκάλα

έσκιζες το περιτύλιγμα και δάγκωνες τη γκοφρέτα

χείλη, γέλιο, μισοτελειωμένα -όχι εκεί-

γίνονταν ένα γλυκό καρναβάλι

σ' εκείνη την αυλίτσα

μετά σε φώναζε η μάνα σου για φαγητό

και τελείωνε ο παράδεισος

άφηνες τη μισοφαγωμένη γκοφρέτα

να γευτώ τον έρωτα που δεν προλάβαμε.

δεν ήθελα να φύγεις

δεν μπορούσες να μείνεις

σ' έκλεψε το πανεπιστήμιο και μετά η ξενιτειά

έρχεσαι τώρα στο χωριό μόνο καλοκαίρια οικογενειακώς

όταν φθάνει η νύχτα με το άδειο το φεγγάρι

ντύνεσαι με πορφυρό μελάνι

κι έρχεσαι κάτω από τη σκάλα μας

βουτάμε στα γνώριμα σκοτάδια

και για μια μοναδική στιγμή

γινόμαστε ξανά δεκατετράχρονα

με γκοφρετί ανάσες

Γιώργος Τρίκερι