Ζωή σε βάρδιες, εναλλάσσονται την ημέρα και την νύχτα. Κινούμαι ανάμεσα σε καλά οργανωμένα σφαγεία της ανθρώπινης διάθεσης. Ψωμί κι αλάτι ,όσα είπαμε. Ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα ,κάποιες σπάνιες φορές, το παίρνω σαν γεύμα. Αρκετό αυτό, για να αντέχω την συντριβή μου. Οι έννοιες της σχετικότητας και της αμοιβαιότητας κοιμούνται στον κήπο των αιδοίων, γυναίκες με μακριά μαλλιά ως την μέση θυμούνται την Ιουλιέτα. Την Ιουλιέτα, που οι ίδιες σκότωσαν παριστάνοντας την θηριωδία της βίας στο αίμα τους. Μεγάλωσα με γάλα στο ψωμί και ζάχαρη, γι αυτό ποτέ δεν φανταζόμουν τέτοιες στιγμές της ανθρωπότητας. Άρρωστη βαριά η ανθρωπότητα σέρνεται στα γόνατα. Η έλλειψη ευχαρίστησης των ανθρώπων ίσως να είναι εγγενής. Ας είναι! Εγώ θα υπάρχω όπως ήρθα, αθέατη και ορατή, με ότι πιστεύω. Δεν έχω ένα όνομα δια βίου, αυτοκαταργήθηκε, μόλις μύρισα τις νεραντζιές στην πόλη, την εποχή της Άνοιξης. Και οι αυτοκρατορίες των στύσεων κατέρρευσαν καθώς αιματοβαμμένα κορίτσια τις δάγκωσαν και τις έφαγαν. Εκεί ήμουν, όταν όλα άλλαξαν, και πρώτα από όλα ο έρωτας και η αγάπη. Αποδημώ στον θάνατο πιο ελαφρά από ότι νομίζεις. Ψωμί κι αλάτι, όσα είπαμε. Που είσαι; Ακόμη αντέχω, αλλά καμιά αντιπαροχή δεν αποδέχομαι στο όνειρο..
Πόπη Συνοδινού
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου