Στον μεγάλο άνθρωπο (το ξέρει μόνο εκείνος)

Στην πυρπολημένη βραδιά
στεκόσουν αδιάφορος
με το χαρτί και το μολύβι στο χέρι
κάνοντας τις ίδιες, ολόιδιες γραμμές.
Το πλήθος γινόταν κόκκινο κι εσύ μαύριζες
(ποιος ήξερε εξάλλου τη γεύση σου).
Μετά έβαλες το πτώμα σου στην τσέπη
έφυγες σκεπτικός για το πρώτο βουνό
(το δεύτερο το κουβαλούσες μέσα σου)
αμφιβάλλοντας περισσότερο
για το χαμό του πατέρα.
Ήμουν μάλλον σίγουρη
ότι είσαι μαγικός.

Αυγή Βυθούλκα, 10/2/2015