Τα αγρίμια

Diego Rivera

Ο Τζόνι πειθαρχούσε στην μελαγχολία του, έπειτα την άφηνε έκθετη ώστε να συγκινηθούν παρθένες στον λίβα της ζωής, έφτιαχνε ένα γράφημα όπου έβλεπα καθαρά την υπολογισμένη επίδειξη του πόνου.
Ο πόνος, τραβάει τους παρθένους οργανισμούς στην έκθεση της βίας και της κόλασης, εγώ απλώς έμαθα μαζί του να κρατώ σημειώσεις για τις περιγραφές των κοριτσιών.
Αυτή τους η αθωότητα με σαγήνευε, όχι τόσο για την ύπαρξη της όσο για την δυνατότητα της διακόρευσης.
Γιατί εμείς που ζήσαμε στα καταγώγια και δρασκελίσαμε υπονόμους δίπλα στους αρουραίους δεν βρίσκαμε εύκολα τι να διακορεύσουμε εκτός από την ακλόνητη πίστη μας στην μουσική στα βιβλία και στον έρωτα..
Υπήρξε η εποχή που ψάχναμε την ολοκλήρωση, τώρα πια αυτό γίνεται όλο και πιο σπάνια.
Γυρνούμε μέσα στα χαλασμένα σπίτια και θυμόμαστε πότε ακριβώς βαπτίσαμε τον έναν δάσκαλο αρουραίο κι ύστερα τα κομματόσκυλα τα είπαμε αρουραίους των μοκετών.
Εκεί που σκουπίζαμε τα πόδια μας αργότερα οι στυλοβάτες των κομμάτων απίθωναν δάκρυα και συγχαρητήρια στα πρόσωπα προς έρευνα.
Περπατώντας τους δρόμους της χώρας με τον Τζόνι σημαδεύαμε αόρατα το δεξί μάγουλο αυτού που ήταν προδότης της φιλίας και της αλήθειας για ένα γραφείο.
Εκεί μάθαινα , επάνω στα γραφεία ατέλειωτα δεσποινάρια γίνονταν τα σπερματοδοχεία τους, με ανοιχτά τα πόδια υποδέχονταν το άρρωστο σπέρμα στο πλάι των μηρών..
Ω,
τι πλήξη για εμάς που περιμέναμε την Άνοιξη και το Καλοκαίρι ,σαν τις νέες μας πληγές που θα επουλώνονταν από την επανάληψη της κραιπάλης, την αρχαία σύλληψη στην συνουσία και την ανάγνωση των κολασμένων πράξεων.
Με θορυβούσε πολύ η φασαρία των δαχτύλων επάνω στα γραφεία για το πόνημα των μεταπτυχιακών..
Τα περισσότερα με θορυβούσαν, τι έκπληξη για μένα ήταν να ανακαλύπτω όλα αυτά που εγώ ονόμαζα απαγορευμένα και βρόμικα, για τους άλλους να είναι η ρουτίνα της επιβίωσης..
Αυτό δεν το ανέχτηκε το έλκος μου και τώρα η χολή μου.
Είμαι ανένταχτη εν δυνάμει κι αποφεύγω τα πρόβατα για να μην βλέπω αιματοχυσίες.
Να μην βλέπω φτηνά παιδάρια να παριστάνουν τους λύκους...
Κι έμεινα αυτό που είμαι όταν πέθανε ο Τζόνι,
ένα αγρίμι που ξεθαρρεύει εύκολα μα πιο εύκολα βγάζει τα νύχια του στο χώμα και δραπετεύει..
Και χρειάζεται κάτι μέσα μου να καθαγιαστεί εκ νέου...


Πόπη Συνοδινού

επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr