Ridiculous Thoughts

είναι κάτι στιγμές
που προσπαθώ να σε ζωγραφίσω στην αγκαλιά μου 
το ένα μου χέρι να γρατζουνάει το στήθος σου
το άλλο να βυθίζεται στην αλήθεια σου
έτσι όπως τα κορμιά μας ακροβατούν
υπερβάτες του ρεαλισμού
παραβάτες της λογικής
έλα να κοιμηθούμε ήσυχοι έναν θάνατο.


sleepless in soulpie

ένα τέλος

κάπως έτσι τελειώνουν όλα 
ή τουλάχιστον έτσι έχουν διαμορφώσει το τέλος οι ανθρώπινες ανάγκες.
είναι η αλήθεια ότι ούτε μια φορά δεν σε κοίταξα με υποκρισία,
καθε λεξη μου που ειπώθηκε για σένα είναι αλήθεια.
δεν υποσχέθηκες τίποτα, δεν μου πες ποτέ οτι θα σαι δίπλα μου
έλεγες πάντα στυγνές αλήθειες, σαν να ΄ήθελες να πεις
- έι Αννούλα
ο κόσμος δεν είναι ο ρόδινος που φαντάζεσαι
ούτε εγώ ο πρίγκηπας πάνω στο άλογο που ήρθε να σε παραλάβει.
δεν περίμενα κάτι απο σένα, οτι σε θυμάμαι είναι το πιο αξιοπερίεργο σ΄αυτή την ιστορία.
πέρασε ένας χρόνος και κάτι
σε λίγο θα κλείσουμε δύο χρόνια
χώρια μα βαδίζοντας σε παράλληλους δρόμους
κάποιες εποχές στην ζωη μου σε ξεχνώ, φεύγεις απ΄τον νου
ή μάλλον καλύπτεσαι να το θέσω καλύτερα απο κάτι προσωρινό 
και ενθουσιώδές.
η πλάκα είναι οτι σαν περνάει ο καιρός ξανάρχεσαι στο νου 
σαν αυτά τα γλυκά εθιστικά ναρκωτικά που οσο και να χεις απεξαρτοποιηθεί
στο μυαλό σου θα γυρνάνε.
ποιός λοιπόν θα το πίστευε  οτι  θα σ΄ ερωτευτώ
οτι θα σε βλέπω κι η πίεση μου θα ανεβοκατεβαίνει σαν ακροβάτρια τσίρκου.
όλα παίζουν στην ζωή πάντα έλεγα
μα πίστευα οτι είχα τον πλήρη έλεγχο στο πότε θα ερωτευτώ,
στο πότε θα κολλήσω και στο πότε θα σταματήσω να ασχολούμαι, γιατί αυτό το παιχνίδι ερωτισμού έχει καταντήσει βαρετό και ψυχοφθόρο.
κάθε φορά κινούσα τα νήματα και είναι αλήθεια πολλές φορές ήθελα
να βάζω τον εαυτό μου στο κόλπο να νιώσει την ανάγκη να χει τον τάδε δίπλα του,
να τον κυνηγάει χωρίς να πολυδίνει δικαιώματα,
γιατί έτσι είχε πιο ενδιαφέρον ,υπήρχε ένας ενθουσιασμός μια ενασχόληση, αστεία θα την χαρακτήριζα.
η ανατροπή που προκάλεσες σ΄αυτή την κατάσταση ήταν τραγική,
άρχισα να νιώθω τα συναισθήματα μου να ξεφεύγουν
απ΄την δικαιοδοσία μου και τον έλεγχο μου.
ένας χειμαρρώδης όλεθρος θαρρώ ήσουν και είσαι στη ζωή μου.
ποτέ δεν σου χω μιλήσει ανοιχτά
είχες το χαρακτηριστικό να παίρνεις τον λόγο και να μην το αφήνεις
η τελευταία κουβέντα πάντα δική σου άρα ο άλλος δεν μπορεί να σου πει και πολλά
μα ήταν καιρός κι εγώ πια μετά απο ενάμιση χρόνο να δηλώσω το πως αισθάνομαι.
είτε το διαβάσεις αυτό το κείμενο είτε όχι 
η συνείδηση μου είναι καθαρή,
κανένα βάρος δεν μ΄ακολουθεί πια 


Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι ημερών)


Υ.Γ.μην με ψάξεις, ψάξε τον εαυτό σου πρώτα

Make this go on Forever

this is perfection.
they way we are now.
the way U kiss and run.
the way U smell.
the phone call that will come in the middle of the night and bring me your laughter.
your tiny hand on my hair.
Everything.
that΄s what U r.


sleepless in soulpie

numbers add up to nothing

One beautiful, starry night, a fisherman was ferrying a scholar in his boat. The scholar was gazing at the constellations and suddenly asked the fisherman:Do you know anything about astronomy?’ ‘No,’ he replied. ‘Then, my poor chap,’ said the scholar, ‘you have lost a quarter of your life. Do you know anything about physics?’ ‘No, nothing.’ ‘Well, you have lost two quarters of your life. But perhaps you know something of chemistry?’ ‘Absolutely nothing, I’ve never heard of it.’ ‘What ignorance! You have lost three quarters of your life.’ Meanwhile, the sky had begun to cloud over. Suddenly a storm broke, the sea grew increasingly turbulent and a gale threatened. 
‘Do you know how to swim, Mr. Scholar?’ asked the fisherman. ‘No, I don’t.’ ‘Well then, you are about to lose four quarters of your life!’


Omraam Mikhaël Aïvanhov

Wave goodbye

Έχουν μαζευτεί τόσες σκέψεις μέσα μου που νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη για αυτό. Δεν είσαι καλά και το αισθάνομαι. Είχαμε δώσει έναν όρκο εμείς. Μα λες και τον ξέχασες και γυρνάς πάλι εκεί. Στο πίσω σου ….
Πόσες φορές θα σου το πω; Ο χρόνος δεν γυρίζει παρά μονάχα με αναμνήσεις που κατοικούν μέσα σου και σου τρώνε τα «σωθικά» λιγοστεύοντας το παρόν και το τυχόν … μέλλον σου.
Έχασες χρόνια που δεν αναπληρώνονται με το πέρασμα του χρόνου. Έχασες ανθρώπους που δεν θα έρθουν χτυπώντας σου ξανά την πόρτα. Έχασες ζωές αφήνοντας σου μονάχα μια ως το τέλος του παιχνιδιού! Έχασες τον εαυτό σου και μένα. 
Με χάνεις … Θα με χάσεις … Όχι ακόμα όμως..
Έχεις ακόμα μια ζωή και μια ανάσα να παλέψεις για αυτήν. Έχεις ακόμη ένα όνειρο, να την ζήσεις. Κοίτα πίσω σου για τελευταία φορά. Ρίξε μια κλεφτή ματιά και πες αντίο. Εγώ δεν είμαι κανένας. Εσύ ποιος είσαι μικρό μου εγώ;


wave

το κορίτσι της διπλανής πόρτας

ο νεαρός συγγραφέας κάθεται στο ακατάστατο γραφείο του και προσπαθεί να γράψει.
ακούει το Flaming September απο την Marianne Faithful και προσπαθει να σκεφτεί κάτι φθινοπωρινό. κάτι με γκρίζα σύνεφα κατι με καλοκαίρι που έφυγε και άφησε πληγές και μοναξιά.
writer's block ως συνήθως.
χαζεύει την κοκκινομάλλα θεά του απέναντι διαμερίσματος που ετοιμάζεται να βγεί. κολλητό μπλου-τζιν, αρβυλάκια (Dr Marten΄s αλλά δεν είναι σίγουρος απο αυτή την απόσταση) μαύρο εφαρμοστό πουλόβερ για να τονίζει το μπούστο της. 
Το όλο στίλ είναι πουτανίστικο, αλλά classy πουτανίστικο.
Ο συγγραφέας εύχεται να είχε μια βιντεοκάμερα. Η κοκκινομάλα εξαφανίζεται απο το οπτικό του πεδίο, μάλλον πήγε στη τουαλέτα να βαφτεί. Η τρικολόρε γάτα ανεβαίνει στο κρεβάτι (της κοκκινομάλλας) τεντώνεται, βρίσκει το πιο βολικό σημείο ξαπλώνει με το αυθάδικο βλέμμα της στραμμένο πάνω του. Ο συγγραφέας την φθονεί. 
Η κοκκινομάλλα επιστρέφει και αρχίζει να ποζάρει στον ολόσωμο καθρέφτη. Πρέπει να είναι μεγάλο ψώνιο αλλά δικαίως, το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό. Αφού αλλάζει το πιάσιμο των μαλλιών της τουλάχιστον τρεις φορές, χαιδεύει τη γάτα, σβήνει τα φώτα και αποχωρεί.
Προς στιγμή σκέφτεται να την πάρει απο πίσω. γυρίζει το βλεμμα του στην άδεια σελίδα.
που να πηγαίνει άραγε; έχει αυτοκίνητο; ή προλαβαίνει να ρίξει κάτι πάνω του και να την προλάβει στην στάση του τράμ;
Η κοκκινομάλλα μετακόμισε απεναντί του πριν ένα μήνα. Έκτοτε του έχει γίνει έμμονη ιδέα.
Είναι φωτομοντέλο;
High-class call-girl?
Δεν μπορεί να την φανταστεί ως πουτάνα, έχει κάτι αριστοκρατικό στο περπατημά της, κάτι sophisticated στο βλέμμα της.
κι απο την άλλη κάτι τόσο αθώο και κοριτσίστικο. τα πρωινά βάζει Shakira στη διαπασών και κάνει μια ρουτίνα μεταξύ χορό της Σαλώμης και streching exersises. O συγγραφέας κρυμμένος πίσω απο τις γρίλιες την παρακολουθεί μασουλώντας το σταφιδοψωμο του σαν πιτσιρίκος που έχει μπει λαθραία σε κάποιο καμπαρέ.
μια φορά είχε βγει στο μπαλκόνι ψάχνοντας τη γάτα (ή είναι γάτος;) τον είδε να κάθεται στο μπαλκόνι και να καπνίζει. Του χαμογέλασε φιλικά, γειτονικά πήγε να σηκωθει να της πει κάτι, του έπεσε το τσιγάρο μέσα στο πουκάμισο έγινε ρεζιλι, χώρια που παρ΄ολίγον να αρπάξει φωτιά.
Μια άλλη φορά την πέτυχε στο σουπερ-μάρκετ. την παρακολουθούσε τους διαδρόμους καθώς αυτή αγόραζε muesli, conditioner και βότκα. Προσπάθησε να βρει το θάρρος να πάει να της μιλήσει. Κοίταξε το καλάθι του. Πρόβειο γιαούρτι και η φτηνότερη κρέμα ξυρίσματος. Μέχρι να βρει μια συσκευασία άγριου σολωμού Σκωτίας και ένα βαζάκι με λιαστές ντομάτες η κοκκινομάλλα είχε εξαφανιστεί.
Δεν μπορεί να την βγάλει απο το μυαλό του. Η γάτα έχει βγει στο μπαλκόνι. σκαρφαλωμένη στα κάγκελα νιαουρίζει επίμονα.
κάπου είχε διαβάσει ότι απο την στιγμή που οι γάτες άρχισαν να ζουν με τους ανθρώπους ανέπτυξαν δώδεκα καινούργια νιαουρίσματα προσπαθώντας να επικοινωνήσουν μαζί μας.
Εμείς είμαστε απλώς πολύ βλάκες για να τις καταλάβουμε.
Τα δάχτυλά του άρχισαν να παίζουν αφηρημένα πάνω στο πληκτρολόγιο.
Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι η αμφιφολία, η ανασφάλεια, η αναποφασιστικότητα, η καχυποψία. Στρατηγός τους ο φόβος. Μόνος σύμμαχος μας η ελεύθερη βούληση. Ο έξυπνος μαχητής δεν διστάζει. Δεν περιμένει το πλεονέκτημα να εμφανιστεί. Το δημιουργεί με τα ίδια του τα χέρια. Η ταχύτητα δράσης είναι η πεμπτουσία της νίκης.
Οι ασυνάρτητες αυτές σκέψεις περνούσαν απ΄το μυαλό του σαν τηλεγραφήματα σταλμένα απο κάποιο μακρινό μέτωπο.
τα μάτια εστίασαν στη οθόνη του PC. Διάβασε τι είχε γράψει χωρίς καν να το καταλάβει. Μια και μοναδική πρόταση πληκτρολογημένη με κεφαλαία γράμματα. Πριν προλάβει να σκεφτεί αν ήταν τηλεπαθητικό μήνυμα απο την γάτα ένα αόρατο χέρι τον σήκωσε και βρέθηκε στο χωλ.
Άρπαξε το τζάκετ του και άρχισε να τρέχει προς τη στάση του τραμ.


Γιώργος Τρίκερι.

έκθεση ιδεών

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ.
Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω.
...Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με άκουνε οι άλλοι χωρίς διακοπές η ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί... Όταν είμαι τηλεόραση, θαχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί?
Θέλω τ’ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.
Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Α και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά.
Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!» H δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τη συμβαίνει;»
Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».
Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!»
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!..»

Nαντίνα Κούλη ©2011

«Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί»

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να...λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία. »


Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς».

Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». 


Απαντά η γυναίκα. «Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου». 


 Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι 
«Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». 
Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.

palmografos

Αναδημοσίευση από το Veria City News

http://veria-city-news.blogspot.com/2011/09/erhart-kastner-palmografoscom-erhart.html?spref=fb

Ναυάγιο

 
Ανοίχτηκα σε μια θάλασσα
μικρότερη από την θλίψη μου
Τεντώθηκα στα κύματα.
Κοιμήθηκα στη πλάτη των καιρών.
Έμοιασε με αγκίστρι η αγάπη.
Χρωμάτισε ο Ουρανός τα χείλη μου στο αίμα.
Δεν θύμωσα του γέλωτα.
Αντεξα την χαρά που σου πρόσφερε
η περιπέτειά μου.
Ξεβράστηκα σε μιαν ακτή απέραντη,
ενώ το μόνο που χρειαζόμουν ήταν πέντε μέτρα
να στήσω την καλύβα μου.
Ως άλλος Ροβινσώνας,
θα εβρισκα τον πιστό μου υπηρέτη,
θα κατάφερνα την ερημιά να μετατρέψω σε βασίλειο.
Τόσο κατάκαρδα την ένιωσα την Αρχή.
Τόσο απόλυτα άγνωστη.
Διχάστηκα.
Ναυάγησα στου Ποσειδώνα την Αυλή.
Ερωμένη του χρόνια ήμουν.
Να ξεφύγω δεν μπόρεσα.
Ερωμένη του πάλι.
Ερωμένη του πάντα.
Μια ερωμένη τρελή που απατά τον Άρχοντά της
με τον τελευταίο του Υπηρέτη.
Να κόβομαι με τα κοράλλια και τις Πίνες
στις σπηλιές του Ωκεανού.
Ναυάγησα σε έναν Θεό που το Νερό του
το πληρώνεις με το δάκρυ που σου παίρνει.
Βρέθηκα δίχως σχεδία ή σωσίβιο να
μονολογώ παράνοιες και ψευδαισθήσεις.
Να ψέλνω τον Υμνο της Αντίφασης
Με θέλω Λεύτερη.
Σε θέλω Δικό Μου.


 Anna Tsekoura

Jazzmine says...........Φλοίσβος 19:44

Θαμπή παλέτα, ψύχρα, αγκυροβολιμένα πανιά,
όλοι περιμένουμε το σούρουπο, ακίνητοι, ξέπνοοι.

Η Καστέλα, φιλόξενος φάρος ανάβει τα φώτα της αργά..
Την κοιτάζω με ευγνωμοσύνη, δεν θα γκρεμιστώ επάνω σου απόψε..

Χαρίζω το χαμογελό μου στους περαστικούς, στις πεταλούδες, στον ήλιο που έσβησε..

Σκόρπιες κουβέντες φτάνουν ως εδώ:
"Βαρέλι δίχως πάτο, να τι είναι" και "Αυτά τα λεφτά είναι δικά μας"..

Οι άνθρωποι περπατάμε στην ακτογραμμή της ζωής και προσπερνάμε το θαύμα.

Μου ρίχνουν βιαστικές ματιές.

Θα πρέπει να μοιάζω θλιμένη, έτσι τυλιγμένη στη μακριά μου ζακέτα,
μόνη σ' ένα παγκάκι απέναντι στη θάλασσα.

Δεν είμαι όμως.

Δαγκώνω τα χείλη μου από χαρά μπροστά στην ομορφιά,
απλώνω νοητά κάθε ίνα του εαυτού μου στη μαγική ώρα..και το σούρουπο έρχεται.

Κρατάει μονάχα μερικά λεπτά πριν κρύψει η νύχτα τα καράβια κι όμως ούτε απόψε θα σκεπάσει το σκοτάδι τούτη την πόλη.

Κρυώνω. Αύριο.

Υ.Γ 1

Θα στα δειχνα όλα, μα..

Υ.Γ 2

Γύρισα στο σπίτι και γέμισα τα δωμάτια με τη μυρωδιά της θάλασσας που είχε ποτίσει τα μαλλιά μου, τα ρούχα μου, μοιάζει σα να κοψα μπουκέτα απο αλμύρα και να στόλισα τα βάζα..

Jazzmine in a pot

περί ανιδιοτέλειας (ή μια χριστουγεννιάτικη κάρτα που κάπου είχε παραπέσει και μόλις την βρήκα)

Ανιδιοτέλεια σημαίνει ότι δεν βάζω τον εαυτό μου πριν και πάνω απο σένα, δεν απαιτώ απο σένα τίποτα.

ATTENTION-ATTENTION
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλω τίποτα από σένα.
Και βέβαια θέλω.

Τα

Το όλο σου είναι.
αλλά θέλω να μου τα δώσεις σαν δώρα.
Να βάλεις την ψυχή σου, το κορμί σου, όλα σου τα υπάρχοντα κάτω απο το χριστουγγενιάτικο μου δέντρο κι ας είναι Σεπτέμβρης.
θέλω να το κάνεις γιατί το νιώθεις τόσο έντονα που αν δεν το κάνεις θα εκραγείς.
θέλω να το κάνεις με ανιδιοτέλεια.
γιατι δεν βάζεις τον εαυτό σου πριν και πάνω από μένα αλλά στεκόμαστε πλάι-πλάι σαν δύο αγγελάκια δίπλα στον νεογέννητο Τζίζους.
Το λαμπρό Άστρο των χριστουγέννων πάνω στον ουρανό τυφλώνει, καίει όλα τα ένοχα αδιέξοδα, τις άχρηστές τύψεις, τις αδικαιολόγητες ανασφάλειες και μένει μόνο Φως.

sleepless in soulpie.
 
Υ.Γ. αυτός είναι ο ακριβής ορισμός της ανιδιοτέλειας κι όποιος σου πει κάτι άλλο είναι ψεύτης ή τόσο εγωιστής που δεν τολμά να το παραδεχτεί. Merry Christmas.

Jazzmine says.............Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας - Τρέιλερ

Αν και ακόμα δεν έχουν υποβάλλει τις ταινίες που θα τους εκπροσωπήσουν στην φετινή απονομή των Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, πάνω από τις μισές χώρες (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα) μια ιδέα για το τι θα απολαύσουμε φέτος μπορούμε να πάρουμε και από τις πρώτες υποψηφιότητες:

Αυστρία με το «Atmen» του Καρλ Μάρκοβικς.

Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Μάρκοβιτς τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας στο φετινό Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών. Ψιλομακάβρια υπόθεση, ένας τύπος που βγαίνει από τη φυλακή και πιάνει δουλειά σε νεκροτομείο. Χαρούμενη δεν τη λες. Το τρέιλερ ΔΕ μου άρεσε (και φαντάσου ότι κάποτε έστελναν στην Αυστρία ταινίες απ' όλη την Ευρώπη μόνο για να τους φτιάξουν τρέιλερ ) και προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα μπει στην πολυπόθητη 5άδα.

Βέλγιο με το «Rundskop» του Μίκαελ Ρόσκαμ.

Πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης κι αυτός, η ταινία έχει επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου, υπόθεση, ένας τύπος που από κτηνοτρόφος μπλέκεται σε μαφιόζικη συμμορία που εμπορεύεται ορμόνες για ζώα. Το θέμα έχει ένα ενδιαφέρον, δε μένει παρά να τη δούμε, εσείς δηλαδή, γιατί εγώ από το τρέιλερ δεν ψήθηκα. Στην πεντάδα δεν τη βάζω.

Φιλιππίνες με το «The Woman in the Septic Tank» του Μάρλον Ριβέρα.

Με την καμία!! Out! Out! Ακούει κανείς?? Και καλά 3 σκηνοθέτες προσπαθούν να κάνουν μια ταινία αντάξια για Όσκαρ. Κωμωδία δήθεν και από το τρέιλερ θες να πεθάνεις. Κι ήταν και μεγάλο πανάθεμα το: 2.21

Πορτογαλία με το «Jose and Pilar» του Μιγκέλ Γκονκάλβες Μέντες.

Ντοκιμαντέρ με θέμα τον συγγραφέα Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου (νομπελίστας, τον οποίον και αμφισβήτησαν οι ίδιοι οι Πορτογάλοι με την έκδοση του μυθιστορήματος "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον" στο οποίο παρουσίαζε τον Ιησού ως μη αλάνθαστο ανθρώπινο ον και ως εκ τούτου μέλη της Καθολικής εκκλησίας, απέρριψαν την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας) Τώρα όμως δεν θα τους χάλαγε να τσίμπαγαν το Όσκαρ με τόσο πιασάρικο θέμα και είναι και πιθανή η θέση στην πεντάδα δεδομένου ότι ο Σαραμάγκου πέθανε αυτοεξόριστος στα μέσα του προηγούμενου χρόνου.

Ιράν με το «A Separation» του Ασγκάρ Φαραντί.

Άλλη μια πιθανή υποψηφιότητα και μάλιστα η περισσότερο γνωστή στο διεθνές κύκλωμα ταινιών. Όχι μόνο στην 5άδα αλλά ίσως και νικήτρια, η ταινία απ' το Ιράν έχει ήδη "κόψει" 600.000 εισιτήρια από τον πρώτο μήνα προβολής της και προβλέπεται να φτάσει το ένα εκατομμύριο σε Γαλλία, Βέλγιο και Γερμανία. Θέμα της η οικογένεια, η θρησκεία, ο γάμος καθώς και οι συγκρούσεις τους στην καθημερινότητα, αναρωτιέμαι πως θα πάει στις ελληνικές αίθουσες απ' το φθινόπωρο.

Νότια Κορέα με το «The Front Line» του Τζανγκ Τζουν.

Πόλεμος της Κορέας το 1951- πολεμικό τρέιλερ δε με βοηθάνε και τα κορεάτικα μου καθόλου, αλλά όχι άλλο πόλεμο βρε παιδιά νισάφι. Καθώς επίσης και η υποψηφιότητα της Ταϊβάν με το «Seediq Bale» του Γουέι Τσ-Σενγκ επική ταινία σχετικά με την κατοχή της Ταϊβάν από τους Ιάπωνες. Πολύ εφέ - περιπέτεια κτλ να σημειωθεί εδώ ότι στο Φεστιβάλ Βενετίας πάτωσε επιεικώς.

Γερμανία με το «Pina» του Βιμ Βέντερς.

Η αγαπημένη μου. Όχι μόνο θα την τοποθετήσω αυτοβούλως στην 5αδα αλλά θα της δώσω και το Όσκαρ και όλα αυτά πριν τη δω (έρχεται τον Οκτώβρη). Θα γράψω τα λιγότερα που μπορώ: Βιμ και Πίνα ονειρεύονται 20 ολόκληρα χρόνια ένα ντοκιμαντέρ για το χορό όπως εκείνη τον αποδόμησε και την εποχή που φτάνουν στην προπαραγωγή το 2009 η Πίνα πεθαίνει μέσα σε μερικές μέρες από καρκίνο. Όμως ο Βέντερς συνεχίζει. Και επαναπροσδιορίζει την ταινία. Και κινηματογραφεί το ασύλληπτο. Έναν προς έναν τους μαθητές της από το μυθικό χοροθέατρο Βούπερταλ, σε 3D, να αποχαιρετούν με το δικό τους σπαραχτικό τρόπο τη μεγάλη δασκάλα σε χορογραφίες που είχε διδάξει η ίδια. Αθανασία.

Βενεζουέλα με το «El Rumor de las Piedras» του Αλεχάντρο Μπελαμέ Παλάθιος.

Η λιγότερο γνωστή ταινία από τις υποψήφιες με κεντρική ηρωίδα μια μητέρα που προσπαθεί να επιβιώσει μετά την καταστροφική πλημμύρα που ισοπέδωσε το σπίτι της. Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία και η ατμόσφαιρα στο τρέιλερ αλλά δε νομίζω ότι θα περάσει στην 5αδα δεδομένου του ανταγωνισμού.

Γαλλία με το «La Guerre est Declaree» της Βαλερί Ντονζελί.

Η ταινία ήταν η επίσημη έναρξη του τμήματος «Εβδομάδα Κριτικής» του φετινού Φεστιβάλ Καννών. Με υπόθεση ενός νεαρού ζευγαριού που μαθαίνουν ότι ο μικρός τους γιός πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για μια προφανή ταινία. Οι ξένες κριτικές όμως αναφέρονται περισσότερο στο χιούμορ και την αισιοδοξία της ταινίας, κάτι που τουλάχιστον σε παρηγορεί κυρίως επειδή η σκηνοθέτης πραγματεύεται την αληθινή ιστορία του γιού της. Ακόμα κι έτσι όμως διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσον θα μπορούσε ένα ακόμα τέτοιο θέμα να στείλει την ταινία στις πρώτες πέντε.

Λίβανος με το «Where Do We Go Now?» της Ναντίν Λαμπακί.

Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών, μια κωμωδία με θέμα το μεσανατολικό. Απίθανο, το λάτρεψα, δε βλέπω την ώρα να έρθει στις αίθουσες. Τον κύριο λόγο κρατούν οι γυναίκες σ' αυτή την απρόσμενη ταινία που ξέρουν τους άντρες και ιδίως τους δικούς τους ακόμα καλύτερα. Γέλασα με το τρέιλερ, οι δύο παπάδες αντίθετων θρησκειών κορυφαίο εύρημα, ελπίζω να μπει στην 5αδα αν και οι κωμωδίες στατιστικά δεν έχουν τύχη στα Όσκαρ.

Μαρόκο με το «Omar Killed Me» του Ροσντί Ζεμ.

Ιστορικό, δικαστικό, με θέμα την αληθινή ιστορία ενός Μαροκινού μετανάστη που κατηγορήθηκε για δολοφονία. Ούτε κρύο - ούτε ζέστη.

Ουγγαρία με το «Το Άλογο του Τορίνο» του Μπέλα Ταρ.

Το τρέιλερ είναι μια λάμπα που σβήνει επί ένα λεπτό περίπου οπότε λίγα έχω να πω. 'Όμως είναι η τελευταία ταινία του Μπέλα Ταρ, αυτό από μόνο του κάτι λέει, καθώς βγαίνει από το φεστιβάλ Βερολίνου με την Αργυρή Άρκτο (2011) και το βραβείο της FIPRESCI, για μια ταινία που αφηγείται το τέλος του Ανθρώπου. Ακόμα πάντως και από το λιτό αυτό τρέιλερ αντιλαμβάνεσαι ότι περισσότερο θα νιώσεις σ' αυτή την ταινία παρά θα καταλάβεις, ότι περισσότερο θα διαισθανθείς, παρά θα εξηγήσεις. Κι έπειτα αν θες να θέσεις τις "σωστές" ερωτήσεις - αν υπάρχουν - δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το κάνεις παρά μέσω του αρχιμάστορα της ανθρώπινης μοίρας και μοναξιάς Μπέλα Ταρ, που μ' αυτή την ταινία αποχαιρετά την 7η τέχνη. Έχω προαίσθημα γι αυτή την ταινία. Στην 5αδα.

Νορβηγία με το «Happy, Happy» της Αν Σεγουίτσκι.

Βρήκα πολύ συμπαθητική την ιστορία μιας δασκάλας που μετακομίζει δίπλα της το τέλειο ζευγάρι και καταρρίπτει κατά κάποιο τρόπο την εικόνα που έχει για τη ζωή της. Βεβαίως ακολούθως θα καταρριφθεί και ο μύθος του τέλειου ζευγαριού αλλά φαντάζομαι ότι έτσι θα φτάσουν όλοι στην ωριμότητα. Φυσικά και θα το δω, υπολογίζω όμως έξω απ΄την πεντάδα αν και εισπρακτική επιτυχία.

Ολλανδία με το «Sonny Boy» της Μαρία Πέτερς.

Best seller (και δεν το χω διαβάσει!!!) η ιστορία μιας μητέρας 4 παιδιών (λευκής) που ερωτεύεται έναν άντρα κατά πολύ μικρότερο της (μαύρο) και φέρνει στον κόσμο το παιδί του (μιγαδάκι) και όλα αυτά τη δεκαετία του 20! Και μη μου πείτε ότι δεν ήταν προχωρημένη η εν λόγω κυρία που θα πέρασε τα πάνδεινα διότι η ιστορία είναι πραγματική. Ανυπομονώ διαβάσω, μετά δω, μετά σας πω. Πέντε είναι όλες κι όλες οι θέσεις, δεν τη βλέπω μέσα.

Πολωνία με το «In Darkness» της Ανιέσκα Χόλαντ.

Πολυβραβευμένη σκηνοθέτης μεν αλλά πραγματικά - πραγματικά έχω βαρεθεί τις αληθινές ιστορίες αυτών που βοήθησαν Εβραίους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Ναι, ναι, οσκαρικό θέμα αλλά ήμαρτον λίγη πρωτοτυπία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Τέλος πάντων αυτή τη φορά ο ήρωας είναι Πολωνός εγκληματίας και σ' αυτό το σημείο να αναφέρω ότι και αριστούργημα να είναι ΔΕ θα το δω. Παρ' όλες τις ενστάσεις μου, κατά πάσα πιθανότητα έχει εξασφαλισμένη θέση στην 5αδα.

Ρουμανία με το «Morgen» του Μαριάν Κρισάν.

Πιο αδιάφορο τρέιλερ δεν έχω δει ποτέ μου κι έχω δει σας διαβεβαιώ, αμέτρητα. Η ιστορία: ένας σεκιουριτάς πιάνει φιλία μ' έναν παράνομο μετανάστη. (copy paste το έκανα αυτό γιατί απ' το τρέιλερ αδυνατούσα να καταλάβω τι πραγματεύεται. Και τώρα που το έγραψα συνεχίζω να αγνοώ.)

Σερβία με το «Montevideo, God Bless You!» του Ντράγκαν Μπιέλογκρλικ.

Σούπερ εποχή, καταπληκτικό συγκινητικό σκηνικό, απίθανη μουσική, υπέροχη φωτογραφία, πραγματεύεται τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων με κύριο άξονα τη συμμετοχή της εθνικής ποδοσφαίρου του Μοντεβιδέο στο πρωτάθλημα του 1930. Μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στη χώρα της.

Σουηδία με το «Beyond» της Περνίλα Ογκουστ.

Είδα οτι παίζει η Νούμι Ραπέις, (η πρωταγωνίστρια της τριλογίας του Mikael Blomkvist) οπού και είναι απόκτημα για μια ταινία που η ηρωίδα αναγκάζεται με αφορμή τον επικείμενο θάνατο της μητέρας της να ζωντανέψει και να αντιμετωπίσει τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας που αφορούσαν ενδοοικογενειακή βία και αλκοολισμό. Θα τη δούμε όμως στην 5αδα?

Φινλανδία με το «Le Havre» του Φινλανδία / «Le Havre» του Ακι Καουρισμάκι.

Την αναφέρουν ως η «μικρή ταινία για τα μεγάλα αισθήματα». Γυρισμένη στη Χάβρη της Νορμανδίας η υπόθεση αφορά έναν συγγραφέα που επιχειρεί να φυγαδεύσει έναν ανήλικο λαθρομετανάστη. Το κοινωνικό θέμα της μετανάστευσης ξανά, αλλά αυτή τη φορά από τον αγαπημένο σκηνοθέτη που σε πείσμα όλων των συνθηκών , εποχών, μόδας, κτλ, φτιάχνει ταινίες απλές, ζωντανές, συγκινητικές με γνώμονα την ανθρωπιά σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κόσμου. Αγαπάμε Ακι Καουρισμάκι και θέλουμε να μπει στην 5αδα. Να πούμε ακόμη πως – όχι τυχαία – η ταινία καταχειροκροτήθηκε από το σύνολο των δημοσιογράφων στην πρώτη της προβολή.

Ιαπωνία / «Postcard» του Κανέτο Σίντο.

Οι ειδήμονες τη θεωρούν ιδιαίτερη περίπτωση. Ως υπόθεση, αποτελεί την καταγραφή του Β’ Παγκόσμιου από την ιαπωνική πλευρά και από τη ματιά της συζύγου ενός θύματος. Τρέιλερ δεν έχει βγει ακόμα, θεωρείται όμως ήδη από τα φαβορί συν ότι ο Κανέτο Σίντο, την εποχή της τελετής θα κλείσει τα 100 του χρόνια (!). Παίζει να του δώσουν το όσκαρ ως αποχαιρετιστήριο δώρο.

Ελλάδα. Όσον αφορά τα δικά μας περιμένουμε την ανακοίνωση της επίσημης απόφασης του Υπουργείου Πολιτισμού για το ποια θα είναι η ταινία που θα μας εκπροσωπήσει φέτος. Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου έχει προτείνει το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, μένει να φανεί εάν το Υπουργείο θα επικυρώσει αυτήν την απόφαση.

Η ταινία της Τσαγγάρη έχει ήδη αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές σε Ευρώπη και Αμερική κι όλοι μιλούν γι αυτή σαν μια ταινία διεθνή (κάτι που σπανιότατα καταφέρνουμε ως Έλληνες – να βγούμε δηλ. απ’ τα στενά όρια του προσωπικού μας δράματος και στον κινηματογράφο και στη ζωή) Υπόθεση η οικογένεια, η ενηλικίωση, η φιλία και όλα αυτά κάτω από τον επικείμενο θάνατο ενός γονιού. Θαύμασα το τρέιλερ, καμάρωσα για τις κριτικές, αν είναι αυτή η ταινία μας (που συνήθως η πρόταση της Ακαδημίας περιμένει τυπικά την επικύρωσή της από το Υπουργείο) έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει μια υποψηφιότητα.

Αυτά προς ώρας, περιμένουμε να δούμε τις υπόλοιπες προτάσεις – που δεν είναι και λίγες – κυρίως την Ιταλία (έχει πάρει τις περισσότερες νίκες μαζί με τη Γαλλία) και τη Δανία (περσινή νικήτρια με το "Ίσως, Αύριο")

Σινεφίλ, εις το επανιδείν!


Jazzmine

left behind

I eat the food U left behind
not because I am hungry but because I want to taste the crumbs your lips touched.

I fall on the bed U awoke from and left behind.
I roll around your long red hairs
your magic perfume
your itolerable absence.

I gaze into your photograph that is left behind.
where motionless your smile dances.
a smile U never endowed me with.

I read the note U left behind.
fake promises
paper hearts
cold goodbye.

Before hate becomes desire
before desire becomes despair
before despair devours all
I wallk out in the rain and drown in the drops U
left behind.

sleepless in soulpie

οργισμένος πολεμιστής

Εμένα η ψυχή μου είναι τρελή
δεν λογαριάζει τιμωρία.
Άλλωστε από ποιο Θεό;
Από αυτόν που μου χρωστάει
τόσα νοίκια;
Χέρσο κατάντησε το σώμα μου
οι πέτρες μου ξεχάσαν
να προσεύχονται.
Στο αίμα μου εγώ γράφω
Φονιάς
Όχι Αρχαίος , Σύγχρονος.
Ακρυλικό είναι η κραυγή μου
επάνω στης απόγνωσης μου
τα Αγάλματα
και πολεμάω να σας ξεφεύγω
στα σοκάκια της Αγάπης
που μου τάξατε
αμάζευτα σκουπίδια.
Μη μου μιλάς με επιχειρήματα.
Δεν έχω αυτιά να ακούσω.
Έχουμε Πόλεμο.

Νίκος Βουτσινάς

Το κύκλωμα των σχολικών βιβλίων του Απόστολου Λακασά

 Ο έρωτας για την... Κατερίνα και τον Αστέρα Ηλιούπολης καταγεγραμμένος δίπλα στα κατορθώματα του Κολοκοτρώνη ή τις ασκήσεις της Αλγεβρας; Ολοι ξέρουμε πως συμβαίνει. Αλλωστε, γιατί να μη μουτζουρώσει τα βιβλία του ο Ελληνας μαθητής όταν κανείς δεν του έχει διδάξει σεβασμό προς το «τζάμπα» βιβλίο και ευρύτερα προς το δημόσιο αγαθό; Ας είναι καλά ο κρατικός κορβανάς, που φροντίζει κάθε χρόνο να αναπαράγει τα σχολικά εγχειρίδια, διαιωνίζοντας μια στρεβλή κουλτούρα, αλλά και υπηρετώντας τα σκοτεινά σημεία του ελληνικού συστήματος έκδοσης διδακτικών βιβλίων. Το πρόβλημα με την εκτύπωση των σχολικών βιβλίων που παρουσιάστηκε φέτος αναδεικνύει μία ακόμη περίπτωση κρατικής σπατάλης και αβελτηρίας. Και όχι μόνο...

Στην Ελλάδα κάθε χρόνο μοιράζονται στους μαθητές από το δημοτικό έως και το λύκειο περίπου 40 εκαττ. καινούργια τεύχη βιβλίων. Ετήσιο κόστος έκδοσης και μεταφοράς τους: 35 εκατ. ευρώ. Στη Δύση, αντίθετα, οι χώρες αξιοποιούν τα βιβλία στον μέγιστο χρόνο ζωής που αυτά έχουν μετά την ετήσια καθημερινή τους χρήση από τους μαθητές. Τρία έως πέντε χρόνια και στην καλύτερη των περιπτώσεων επτά. Τόσα υπολογίζεται ότι μπορεί να «ζήσει» ένα επαναχρησιμοποιούμενο βιβλίο. Βέβαια, τα χρόνια ζωής συνδέονται και με την κουλτούρα των μαθητών, που προσέχουν τα βιβλία καθώς γνωρίζουν ότι στο τέλος της σχολικής χρονιάς θα πρέπει να επιστρέψουν τα βιβλία τους για να χρησιμοποιηθούν από τους επόμενους. Η διανομή των βιβλίων είναι, συνήθως, δωρεάν. Αυτό, για παράδειγμα, συμβαίνει στη Βρετανία και τη Γαλλία. Εάν οι μαθητές δεν τα επιστρέψουν σε καλή κατάσταση ή στην περίπτωση που επιθυμούν να τα κρατήσουν, οι γονείς τους είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν το αντίτιμο. Το ίδιο συμβαίνει στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, όπου η διαχείριση των σχολικών βιβλίων ανήκει στους δήμους. Με τον τρόπο αυτόν, οι μαθητές αναπτύσσουν μία στάση σεβασμού για το δημόσιο αγαθό που καλούνται να χρησιμοποιήσουν. Την ίδια στιγμή, καλλιεργείται η περιβαλλοντική τους συνείδηση, αλλά και το αίσθημα της προσφοράς στο δημόσιο καλό. Πόσω μάλλον που σε αρκετές περιπτώσεις τα βιβλία δίνονται τους μικρότερους μαθητές του ίδιου σχολείου, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα αδέλφια με διαφορά ενός έτους. Στην Ελλάδα, βέβαια, τα βιβλία «σπαταλιούνται» στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Στην καλύτερη περίπτωση σκονίζονται σε κάποιο πατάρι, στη χειρότερη γίνονται αποκαΐδια, καθώς καίγονται από τους μαθητές σε μία κανιβαλική γιορτή για το τέλος του έτους.

Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποδοθούν σε μία απλοχεριά του ελληνικού προϋπολογισμού προς τη μαθητιώσα νεολαία. Θα ήταν μόνο έτσι, εάν πίσω από την ετήσια ανανέωση των σχολικών βιβλίων δεν κρύβονταν διαφόρων ειδών συμφέροντα. Οπως αυτά που υπηρετούνται από την ανά τακτά διαστήματα εγγραφή νέων βιβλίων με τα σχολικά βοηθήματα που τα συνοδεύουν, όπως αυτά που υποκρύπτουν οι ετήσιοι διαγωνισμοί για την απόκτηση χαρτιού. Πρόκειται για μία φάμπρικα, που διόλου δεν την ενδιαφέρει το δημόσιο συμφέρον. Μία φάμπρικα που όλοι γνωρίζουν και το υπουργείο Παιδείας είναι καιρός να κλείσει.



αναδημοσίευση απο kathimerini.gr

ξημέρωμα 11ης Σεπτεμβρίου

Ανηφόρησα το λιθόστρωτο μονοπάτι για να σε συναντήσω, μόνο να σου μιλήσω.
Άσε με να σου μιλήσω.
Ήμουν στο ποτάμι χτές μέσα στη νύχτα και σε σκεφτόμουν.
Σκεψεις παράξενες, τρελές.
Πετάχτηκαν απο τις κόγχες των ματιών μου κι άρχισαν να χορεύουν σαν δαίμονες.
Με πότισαν δηλητήριο που έσταζε μαύρο αίμα απο τα γυμνά τους στήθη.
Ήρθε ένα ελάφι στάθηκε δίπλα μου κι άρχισε να πίνει νερό.
Οι δαίμονες θύμωσαν με τη γαλήνη του που καθρεφτιζόταν στο ποτάμι.
Βούτηξαν με μανία να κάψουν την ψυχή του, μα το ποτάμι τους πήρε μακριά.
Μείναμε το ελάφι κι εγώ εκεί στην όχθη μέχρι να ξημερώσει.
Του μίλησα για το εγωισμό μου που όπλισε το χέρι του θυμού και μαζί θέλησαν να πνίξουν τα λουλούδια σου πριν ανθίσουν.
Το ελάφι μου καθάρισε τα μάτια, μου έδωσε τούτο το φανάρι που κρατώ και μου είπε να έρθω να σε βρώ.
Αν σου μιλήσω για το βάθος και την έκταση της αγάπης μου θα φύγεις τρέχοντας;
θα με αφήσεις εδώ να πεθάνω έναν θάνατο έντιμο αλλά μοναχικό;
Ή θα με κρατήσεις ζωντανό με την ευγενική σου ανάσα;

sleepless in soulpie

nineteen

Είμαι 19 και νομίζω ότι τα ξέρω όλα. Ξέρω πώς να αντιμετωπίσω σωστά κάθε κατάσταση λειτουργώντας με βάση τη λογική. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που θεωρώ ότι δεν χρειάζομαι άλλους ανθρώπους στη ζωή μου. Νιώθω αρκετά ισορροπημένη. Έχω δίκιο? Θα δείξει. Αμφιβάλλω πάντως.
Έμαθα από μικρή να είμαι μόνη μου. Έμαθα να μου έχουν υποσχεθεί βόλτα και να το ξεχνούν. Έμαθα αντί για χρόνο να μου δίνουν παιχνίδια. Έμαθα να κρατάω τα προβλήματα μου για τον εαυτό μου.
Και μετά μεγάλωσα… λίγο. Και είμαι εδώ. Πλέον μ’ αρέσει να είμαι μόνη μου, μ’ αρέσουν τα αντικείμενα και τα λεφτά, έχω γίνει η ψυχολόγος του εαυτού μου και ίσως ένας απ’ τους καλύτερους μου φίλους. Είναι καλό αυτό? Δεν ξέρω, πάντως μπορώ να σας πω ότι είναι σίγουρα χρήσιμο.
Ένα από τα πράγματα που ξέρω τώρα, είναι να περιμένω τα πάντα απ’ τους ανθρώπους. Δεν με εκπλήσσει τίποτα που θα κάνουν όσο κακό/ παρανοϊκό κι αν είναι. (Έχω ένα πρόβλημα με τις υπερβολικές γλυκορομαντικές χειρονομίες βέβαια, αλλά το ξεπερνάω).
Πρόσφατα όμως θυμήθηκα πως το να περιμένω κάτι δεν συνεπάγεται και να το θέλω. Ήρθα αντιμέτωπη με την άρνηση. Μεγάλη, ίσως απόλυτη άρνηση να αφήσω μια κατάσταση πίσω.
Παλαιότερα, έκανα κάποιες φορές το λάθος να βλέπω τους ανθρώπους σαν επένδυση. Τι κάποιες φορές,(ήθελα άνω τελεία, αλλά δεν μπορώ να τη βρω) πάντα. Δεν θα επένδυα πάνω σε κάτι ασταθές. Σήμερα συνεχίζω να βλέπω τους ανθρώπους σαν επένδυση, μόνο που επενδύω στους πάντες. Απλά όχι το ίδιο σε όλους. Δε μπορείς να ζητάς από όλους το ίδιο. Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είναι απαραίτητοι. Όχι για να σκοτώσεις τη μοναξιά σου, ή για να βρεις ένα στήριγμα. Μόλις καταλάβουν ότι αυτό αποζητάς φεύγουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να μάθεις να κάνεις μόνος σου. Οι σχέσεις δεν πρέπει να βασίζονται στην ανάγκη αλλά στην αμοιβαία επιθυμία για παράλληλη εξέλιξη. Λέω συχνά ότι μισώ τους ανθρώπους, αλλά δεν είναι αλήθεια. Έχω αποδεχτεί την αστάθεια τους, τον εγωισμό τους, την τάση τους για προδοσία. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα σε πληγώσει. Απλώς υπάρχουν και αυτοί που θα προσπαθήσουν να μην το κάνουν.

missA insanE

Αφιερωμένο στην κοπέλα που θα με πάρει τηλέφωνο μες το βράδυ για να με ρωτήσει πόσες θερμίδες έχει αυτό που έφαγε, που ξενερώνει αρκετά συχνά και με αγχώνει, που ώρες ώρες θέλω να σκοτώσω, που πολλές φορές είναι τόσο εγωίστρια. Μια κοπέλα που πάντα βλέπει το καλό στους άλλους, δίνει δεύτερες ευκαιρίες, κάνει τα πάντα προκειμένου να χαροποιήσει αυτούς που νοιάζεται, και παρ’ όλες τις προδοσίες και τις απογοητεύσεις, έχει καταφέρει να διατηρήσει αυτό το υπέροχο χαρακτηριστικό μέχρι και σήμερα. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε αυτό που είμαστε, μπορούμε όμως να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελος μας. Αλλά και στην τελική, τι είμαστε?
Σε ευχαριστώ που παρότι έχουμε τόσες διαφορές, έχεις καταφέρει να έρθεις τόσο κοντά μου, και είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με κάνει να ρίξω για λίγο αυτήν την περηφάνια που με χαρακτηρίζει. Σε λατρεύω.



ΥΓ : Γιατί σου αξίζουν πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ καλύτερα.

Jazzmine says...........Φόρεμα

- "Τι είναι αυτό που θέλεις πιο πολύ, που λαχταράει η ψυχή σου?"

- "Ένα φόρεμα στο χρώμα της άμμου."

- " Τι να το κάνεις αγάπη μου?"

- "Να το φοράω και να ξαπλώνεις πάνω μου, να κλείνεις τα μάτια και ν'ανασαίνεις τη θάλασσα,
ν' απλώνεις τα χέρια και να κυλούν απ' τα δάχτυλα σου χούφτες χούφτες τα μαλλιά μου,
να με φιλάς...και να ξαναζωντανεύεις το καλοκαίρι.."

Silver insomnia @ Soulpie by Jazzmine

τίτλοι τέλους

Το απαίσιο είναι όταν έχεις ακόμη τόσα πολλά να δώσεις και να πεις και ο άλλος δεν στο επιτρέπει.

Ξαφνικά μένεις μόνος. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν με ραγδαίο ρυθμό. Τι μπορείς να κάνεις? Να σκίσεις την οθόνη ? Οι τίτλοι θα συνεχίζουν να πέφτουν, απλώς δεν θα τους βλέπεις.
Μπορείς πάντα να ανέβεις πάνω σε εκείνο το δωμάτιο που βρίσκεται η μηχανή προβολής και να πατήσεις παύση. Ή να τα διαλύσεις όλα εκεί μέσα. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, η ταινία θα έχει σταματήσει, και θα έχεις βγάλει και το άχτι σου. Βέβαια αυτή η εναλλακτική απαιτεί σβελτάδα και σωστή τακτική. Και φυσικά δεν αφήνει περιθώρια για λάθη.
Συνηθίζω να κρατάω τα πράγματα για αργότερα. Να μην τα αποκαλύπτω όλα με τη μία. Να έχει λίγο ενδιαφέρον βρε αδερφέ.
Μάθε ότι στη ζωή δεν είναι όλα περαστικά. Ή τουλάχιστον εγώ αυτή τη φορά επιλέγω να μην είμαι περαστική.


missA insanE

παραλήρημα ενός τηλεγύνη

Rodney Smith

Η Γυναίκα υπάρχει για να ξεσκεπάζει τις ατέλειες του άντρα.
Γι΄αυτό την αποφεύγω και εξαφανίζομαι όταν την αισθάνομαι να εισχωρεί στο δωμάτιο μου και να τραβάει τη κουβερτούλα μου. Να προσπαθεί να διακόψει τον μακάριο ύπνο μου και εκθέσει το παραμορφωμένο μου κορμί.
Έφτασα σώος και αβλαβής στα πενήντα με ταχύτητα φωτός.
Τα πάντα μου βρίσκονται στο παρόν.
Κάποτε υπήρξα έφηβος.
Κάποτε είχα καριέρες.
Κάποτε κατέρρευσα.
Δεν πουλάω αναμνήσεις, δεν αγοράζω.
το παρελθόν είναι ένα άγαλμα σε ένα πάρκο που πηγαίνουμε για νοσταλγικούς περιπάτους, αναμνήσεις είναι τα περιστέρια που το περιτριγυρίζουν (you get the full picture).
Οι ιστορίες σαν τη ζωή που τις γέννησε αρχίζουν αλλά δεν τελειώνουν.
θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια κάθε έρωτα, κάθε λάθος, κάθε ταξίδι που έκανα. Θα μπορούσα να τα περιγραψω με κάθε λεπτομέρεια.
Με εντιμότητα.
Αλλά δεν με συμφέρει.
Προτιμώ να βλέπω τον εαυτό μου μέσα απο τα δικά μου μάτια, παρά απο αυτά τα γυναικεία λαμπερά μάτια που σαν προβολεις τονίζουν κάθε ρυτίδα, κάθε λεκέ, κάθε συντακτικό λάθος και τυφλώνουν το καημένο το ελαφάκι που βαδίζει αμέριμνο και το ακινητοποιούν καθώς πλησιάζει η νταλίκα της συνείδησης (you get the full picture).
Οπότε δεν μπορώ να κατηγορηθώ για εγωκεντρισμό (εγωοπτισμό ... ίσως).
Ανησυχώ όταν με πιάνουν αυτές οι κρίσεις εξομολογητικής (σχεδόν)ειλικρίνειας.
Ευτυχώς είναι βραχύβιες.
Και αρχίζω να τις λησμονώ πριν καν ολοκληρωθούν (pls do likewise).
Λατρεύω την παραληρηματική γραφη.
Δεν έχει υποχρεώσεις, συνοχή, σκοπό
(ω και τι ωραια που με κρύβει απο τη γυναίκα που μπορεί να πλησιάζει).
Το καλύτερο ξέρεις ποιό είναι;
Την σταματάω όπου θέλω, όπως ...
Εδώ.



Γιώργος Τρίκερι
αφιερωμένο στην  Άννα Τσαμ Αναστο που με προσέχει, με μπερδεύει, με εμπνέει, μου μαθαίνει μα πάνω απ΄όλα είναι Γυναίκα.

moonstruck

Album cover designed by Hipgnosis and George Hardie.

All that you touch
And all that you see
All that you taste
All you feel
And all that you love
And all that you hate
All you distrust
All you save
And all that you give
And all that you deal
And all that you buy
Beg, borrow or steal
And all you create
And all you destroy
And all that you do
And all that you say
And all that you eat
And everyone you meet
And all that you slight
And everyone you fight
And all that is now
And all that is gone
And all that's to come
And everything under the sun is in tune
But the sun is eclipsed by the moon

"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."

from the album The Dark Side of the Moon releashed in 1973. Music and lyrics by Roger Waters. Water's  idea for the album and the specific song was to explore and come in terms with things that "make people mad". Not angry-mad, insane-mad.

Love is a losing game.

Δεν κατάλαβα καλά καλά πως έγινε. Το καλοκαίρι φτάνει τώρα στο τέλος του κι εγώ δεν μπορώ είναι η αλήθεια να κάνω ένα μίνι-απολογισμό ή κατι παρόμοιο, κάτι με το οποίο να πω πως πέρασε και φέτος. Η αλήθεια είναι πως πολλά άλλαξαν, άλλα ανανεώθηκαν, δεσμοί και σχέσεις επαναπροσδιορίστηκαν, φιλίες αναθέρμαναν και έρωτες πέταξαν μακριά. Αυτό δεν ήταν στα σχέδια βέβαια, όπως σχεδόν τίποτα και ποτέ δεν είναι αλλά όπως και να χει πιο αναπάντεχα φεύγει ενας έρωτας παρά ένας φίλος. Με τον φίλο θα το κυνηγήσεις τρία εκατομμύρια φορές ξανά και ξανά ενώ με τον έρωτα, δύο και πολλές λέω. Είναι βέβαια και το τι αξίζει ο κάθε άνθρωπος. Και το αν τα όσα έδωσες μέχρι τη στιγμή που διαλύεις τον δεσμό που σε ενώνει, τα θεωρείς ιδανικά αρκετά, υπέραρκετα ή ίσως ότι δεν έδωσες και τίποτα. Τελειώνει. Φεύγει. Χωρίς εξήγηση ο έρωτας. Δεν είχε και δεν θα έχει και ποτέ. Ούτε εξήγηση αλλά ούτε και λογική. Το θέμα που προκύπτει από κάτι τέτοιο είναι ότι δεν ξέρεις αν θα αρχίσει κάτι άλλο, πότε θα αρχίσει, πως θα συνεχίσει, πως θα τελειώσει, αν θα τελειώσει, πότε, γιατί κλπ κλπ κλπ. Από την άλλη αυτή είναι και η ομορφιά του.


Χωρίζεις λοιπόν από αυτόν τον μεγάλο έρωτα που πέρασες (που μόλις χωρίσεις δεν ξέρεις αν τελικά ήταν και τόσο μεγάλος τελικά) και συνειδητοποιείς πόσα λάθη έκανες. Δεν μετανιώνεις καθόλου ούτε για τα όσα έδωσες, χάρισες ή έχασες γιατί αν μετάνιωνες θα σουν και χριστιανός. Δεν ξέρεις πώς να το ονομάσεις όμως αυτό που ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και καταμετράς τις οικονομικές και συναισθηματικές σου απώλειες από αυτή τη σχέση. Και κει που το κάνεις αυτό έχεις και να σκεφτείς τι άλλο έχεις να κάνεις παράλληλα σε υποχρεώσεις, εξετάσεις έτσι και αλλιώς και πράγματα και θαύματα. Και αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει το μυαλό σου να μπει σε μια λειτουργία εγρήγορσης.

Ξεκινάς λοιπόν ,τα τρεχάματα και τα σπριντ και κάπου στο μέσο του μετ’ εμποδίων δρόμου συναντάς ένα πολύ γλυκό εμπόδιο, ψηλό και χαρούμενο. Δεν είσαι σίγουρος για τίποτα αλλά όπως τρέχεις για να προλάβεις μην τερματίσουν οι άλλοι σου εαυτοί γρηγορότερα, αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το εμπόδιο που μόλις συνάντησες ήταν πεσμένο και θέλει κάποιον να το σηκώσει. Και εκεί επέρχεται ο διχασμός. Τώρα τι; Βοηθάς το πεσμένο εμπόδιο να ορθοποδήσει και να μπει για τα καλά στον δρόμο σου; Ή προχωράς γιατί δεν αντέχεις να ανασηκώνεις άλλα εμπόδια που κατ’ ακολουθίαν θα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Το δίλημμα μεγάλο. Καθώς όσο προχωράς όλοι στις κερκίδες που τρέχεις φωνάζουν στα αυτιά σου για το πόσο καλό είναι το εμπόδιο, πόσο δύσκολες ώρες πέρασε πεσμένο στο έδαφος και πως ίσως χρειάζεται κάποιον να το σηκώσει πως, πως πως.. Δεν ξέρεις τι να κάνεις, έχεις απελπιστεί αλλά ταυτόχρονα νιώθεις πως αυτό το εμπόδιο είναι αυτό που σου έλειπε. Αυτό το οποίο αξίζεις αλλά που δεν έκανε ποτέ την εμφάνιση του. Και αναρωτιέσαι αν πρέπει να συνεχίσεις να τρέχεις σαν τρελός για να τερματίσεις ή αν τελικά το ταξίδι είναι που έχει τη σημασία και να επιστρέψεις και να δώσεις τον χρόνο σου στην ανασήκωση του εμποδίου και μαζί να ξεκινήσετε ξανά για τον τερματισμό.

Η Amy πάντως που μπήκε τυχαία σε ένα playlist λέει πως η αγάπη είναι παιχνίδι που πάντα χάνεις.
Ναι, αλλά για να ορίζεται μια ήττα σαν ήττα πρέπει να υπάρχει κι ένα αντίβαρο δηλαδή μια νίκη. Άρα όπως και να χει κάποιος βγαίνει κερδισμένος.


odyICON


 γνωρίστε τον odyICON στο : http://oneirozoi.blogspot.com/
Αξίζει !!!