Εκδοτήρια εισιτηρίων N. SERM
Ο Μαρκέλ στέκεται στην ουρά. O Μαρκέλ ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί χωρίς να έχει απολαύσει τη νύχτα. Ο Μαρκέλ δεν θυμάται ποτέ στη ζωή του, να έχει απολαύσει τη νύχτα. Το πρωί ελέγχει καλύτερα τα σχήματα. Στο φως βλέπει καλύτερα τα χρώματα. Δεν χρειάζεται να μαντέψει τίποτα στον ορατό κόσμο, το σκοτάδι, αντίθετα, τον φέρνει αντιμέτωπο με την ανάσα του και με τα όνειρα και ναι … τα όνειρα είναι φριχτά. Απαιτούν την πραγματοποίηση. Τα όνειρα θέλουν κόπο και ο Μαρκέλ δεν μπορεί άλλο να κοπιάζει είναι ήδη κουρασμένος από την ατέλειωτη νύχτα, απ’ την ατέλειωτη νύχτα και τα απαιτητικά όνειρα. Αγοράζει ένα εισιτήριο.
Εκδοτήρια εισιτηρίων S. SERM
Η Ντελίν στέκεται στην ουρά. Η Ντελίν ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί χωρίς να έχει απολαύσει τη νύχτα. Η Ντελίν δεν θυμάται ποτέ στη ζωή της, να έχει απολαύσει τη νύχτα. Στο φως της ημέρας όλα μοιάζουν πιο γλυκά, πιο εξημερωμένα και είναι εύκολο να διακρίνεις που ξεκινάει ο δρόμος και που τελειώνουν τα λουλούδια του κήπου. Δεν χρειάζεται να μαντέψει τίποτα στον ορατό κόσμο, το σκοτάδι, αντίθετα, την φέρνει αντιμέτωπη με την ανάσα της και με τις επιθυμίας και ναι … οι επιθυμίες είναι φριχτές. Απαιτούν την πραγματοποίηση. Οι επιθυμίες θέλουν κουράγιο και η Ντελίν δεν έχει πια κουράγιο και είναι ήδη κουρασμένη από την ατέλειωτη νύχτα, απ’ την ατέλειωτη νύχτα και τις απαιτητικές επιθυμίες. Αγοράζει ένα εισιτήριο.
Πυκνός κόσμος, πυκνές νότες, πυκνός ουρανός … τόσο μα τόσο σκοτάδι. Ο Μαρκέλ νιώθει δυστυχισμένος. Η Ντελίν νιώθει δυστυχισμένη. Εκείνος ψάχνει τη θέση του. Εκείνη τη δική της. Μετά ο Μαρκέλ ψάχνει κάτι στην τσέπη του που δεν το βρίσκει και η Ντελίν ψάχνει κάτι στην τσάντα της που δεν το βρίσκει. Και ο κόσμος τραγουδά δυνατά και ο Μαρκέλ με την Ντελίν κάθονται δίπλα – δίπλα. Ακίνητοι και ατραγούδιστοι. Λίγος ο χώρος, τεράστια η νύχτα και είναι και αυτά τα κορμιά τους που αγγίζουνται απαλά και ανεπαίσθητα και ρέουν και διοχετεύουν νύχτα το ένα μέσα στο άλλο ασταμάτητα και επίμονα. Μα ο Μαρκέλ δεν κουνιέται. Μα η Ντελίν δεν ανακάθεται. Ακίνητοι μέσα στην τεράστια νύχτα, η σιωπή τους επωάζεται σ’ αυτό το παρατεταμένο τυχαίο άγγιγμα που κανένας δεν θέλει να τελειώσει… ο Μαρκέλ δεν θέλει να τελειώσει η νύχτα, η Ντελίν δεν θέλει να τελειώσει η νύχτα … και ανάμεσά τους χιλιάδες φτερωτές στιγμές, εκατομμύρια όνειρα και μυριάδες επιθυμίες … που απλά πετούν μα δεν απαιτούν … δεν μιλούν … δεν προστάζουν … μόνο πετούν. Κάνε με κι άλλο να δειλιάσω να τραβηχτώ απ’ το πλάι σου, σκέφτεται ο Μαρκέλ. Κάνε με ακόμα να δειλιάσω, σκέφτεται η Ντελίν. Και κανένας δεν νιώθει κουρασμένος απ’ την επιθυμία ή το όνειρο… και κανένας δεν φοβάται πια τη νύχτα … αναπνέουν …
Αυγή, 21/1/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου