ο κάκτος

Mi-Kyung Choi (Ensee)

Φτάσαμε, έπρεπε τώρα να βρω το κουράγιο να φύγω, χωρίς να πω τίποτα. Δεν είχε νόημα άλλωστε. Ήμουν αποφασισμένη να μην τον ξαναδώ.
Σ’ Αγαπώ…είπε την στιγμή που άνοιξα την πόρτα για να φύγω, δεν τον κοίταξα καν. Ξαφνιάστηκα, κι εγώ…είπα ενώ η πόρτα έκλεινε πίσω μου, μ ένα τεράστιο ερωτηματικό. Γιατί το είπε τώρα αυτό; Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή λυπάμαι. Τι λέξη κι αυτή! Τόσο εντυπωσιακή, σαν σαπουνοφουσκα που σηκώνεται στον αέρα, την κυνηγάς να την πιάσεις, σκάει μέσα στα χέρια σου και δεν υπάρχει πια. Ίσως γιατί σημασία έχει ποιος την λέει. Εκείνος γυρνούσε στην οικογένειά του κι εγώ σ ένα άδειο σπίτι. 
Ψέματα, με περίμενε ο Μπίλι, ο κάκτος μου. Κάθεται στο παράθυρο της κουζίνας υπομονετικά και με περιμένει. Και μ ακούει, ευτυχώς δεν μιλάει ποτέ. Ούτε πότισμα δεν χρειάζεται, λίγο νεράκι ρίχνω κι αυτός το αποθηκεύει. Άρε Μπίλι, πολύ σε ζηλεύω, να είχα κι εγώ αγκάθια να μην με άγγιζε τίποτα.

Μαριλένα Χρόνη

μπορείς να ακολουθήσεις την Μαριλένα στο: marilenachronistuff.tumblr.com