Είκονες από την πόλη

γυναίκα με γάντια, Pablo Picasso

Λίγο πριν στη γειτονιά μου, με το λεωφορείο το 825, τρεις γυναίκες αραδιασμένες στη λεωφόρο να κάνουν νόημα να σταματήσει ο οδηγός. “Περιμέντεεε! Περιμέντε!”.
Τρεις γυναίκες από αυτές τις μεγαλύτερες με τα βαμμένα έντονα μαλλιά, τα κόκκινα τα ακαζού, τα χρωματιστά, τα ατίθασα χτενισμένα με φράντζες κόκκαλο από τη φθηνή λάκ… Από αυτές τις κοκέτες της γειτονιάς με τα ζυμαρένια πλούσια στήθη, τα ζαρωμένα από το ήλιο, τα φορέματα τα εμπριμέ τα μακό. Φορούν χρυσό σταυρό, έναν η καθεμιά και μαυρισμένες πέρλες που χώνονται στα περισσεύματα της σάρκας. Λένε λέξεις όπως αχαΐρευτος, στης νίτσας και άιντε, μωρ΄συ. Τραβάνε ίσιες θαλασσιές γραμμές στα βλέφαρα και θυμίζουν ξεφτισμένη μπελ εποκ και τη γειτονιά στο Κερατσίνι σε στενοσόκακο με όνομα οδού ηρωίδας από αρχαία τραγωδία.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.