άτιτλο

Αχ και ν’ άνοιγε μια τεράστια τρύπα και να με κατάπινε ή ένας πελώριος μαγνήτης να με τραβούσε στον ουρανό και να χανόμουν ή στην χειρότερη των περιπτώσεων να γινόμουν δέντρο, ένα απλό δέντρο ανάμεσα σε χιλιάδες δέντρα στο δάσος του Αλακούμ και κανένας σκίουρος και κανένα πουλί να μην μου έδινε ιδιαίτερη σημασία μόνο να ακουμπούσε ανεπαίσθητα τα κλαδιά μου, να ξαπόσταινε ή να έβρισκε το σωστό βελανίδι και μετά αδιάφορο και ξένο να εξαφανιζόταν … όμως άλλα συμβαίνουν και όλο τούτο αλήθεια μου μοιάζει σαν τα φιλιά που οι άνθρωποι βλέπουν επάνω μου μα δεν υπάρχουν, σαν τα χάδια που οι άνθρωποι αναγνωρίζουν στο σώμα μου μα δεν υπήρξαν, σαν τις ασθμαίνουσες νύχτες ή τους κρυφούς έρωτες που ξεκάθαρα κοιτούν στους ώμους μου μα ούτε αυτοί υπήρξαν. Και τότε λέω εντάξει και σαν γέλιο θεριεύει μέσα μου αυτό που γνωρίζω … ότι ολάκερη τη νύχτα, έλυνα και έδενα λέξεις ξανά και ξανά και τα ρολόγια με τιμώρησαν …

Αυγή Βυθούλκα, 29/5/2015