φίλες

Malika Favre 

Έχω μια φίλη απ´ το Πάλαι ποτέ ντε Σαγιώ που δεν μπορεί να πει το ρο. Νοικοκυρά και χρυσοχέρα από τις λίγες. Φοράει φόρεμα με φερμουάρ, σέρνει καράβια και μαγειρεύει. Αγκίστρι και μαύρα εσώψυχα σουπιάς βυθίζει. Τα σοτάρει όλα μεσα της τιτανικούς. Υποβρύχια αρώματα σπέρνει στη γειτονιά. Ύστερα αδειάζει μικρά ψαρένια φώτα. Ονειρεύεται να γίνει κονσέρβα να κάνει ντριγκι ντραγκ στην λεωφόρο. Κάποτε θα την γράψει η ιστορία με δυο σταγόνες κρασί Πομερόλ.
Τότε θα φορέσει φόρεμα με φερμουάρ που θα ανοίγει παντού. Αλλά κυρίως στα πλάγια.

Έχω μια φίλη που μπορεί να ονειρεύεται για ό,τι δεν θα ρθει. Έχει ένα σημάδι ασπρόμαυρο από κεραυνό στο φρύδι που φτάνει μέχρι το μάτι. Που και που σκίζει το κορμί της από μέσα προς τα εξω και οι ποιότητες του φωτός είναι τόσο καλές που την κάνουν να βλέπει όλα τα χρώματα ακόμη κι αν αυτά δεν υπάρχουν. Κάποτε θα ανοίξει μια μικρή τρύπα στο αριστερό της στήθος –εκεί κοντά στο χάσμα. Με τον καιρό θα φυτρώσει ένα δελφίνι να σκίζει το δέρμα της κι όλοι θα λένε "τι όμορφο που είναι το ασπρόμαυρο αν έχεις τον κατάλληλο φωτιστή που μπορεί να στο στήσει". Τότε θα γίνει η ομορφότερη ροζ τσόντα που έχει παιχτεί ποτέ.

Έχω μια φίλη ψάρι, την Ταπ Ταπ.
Τα βράδια μουτζουρώνεται γοργόνα και δίνει παραστάσεις στην Λούτσα για τους περαστικούς που δεν δίνουν σημασία σε πλάσματα του μύθου. 
Καμιά φορά επιστρέφει με λάφυρα και γράφει ποιήματα εξιστορώντας θησαυρούς.

Στο δεκατοτέταρτο ταπ, γίνονται θαύματα που κανείς δεν προσέχει.

Ειρήνη Καραγιαννίδου