Γράμμα σε έναν εραστή

«…Kι είσαι ξέχειλος από ανθρώπινα πεπρωμένα.

…ένα καινούργιο ζευγάρι ανεβαίνει κιόλας τη σκάλα

έτοιμο να ριψοκινδυνέψει την ψυχή του στη μεγάλη

αβεβαιότητα του έρωτα….»

Τάσος Λειβαδίτης



Και εγώ

Και εσύ. Και μαζί.

Γυμνοί στο κρεβάτι. Ένα ανοιχτό παράθυρο και εμείς να κοιτάμε έξω. Δίπλα οι ανάσες μας και ο ένας στο μυαλό του άλλου. Και εικόνες που θα με μαθαίνεις από τον κόσμο, αυτόν τον έξω από τον παράθυρο. Και άπραγοι και κουρνιασμένοι και διπλωμένα τα σκέλια μας. Και όνειρα στο τρίγωνο του φωτός του ήλιου που πέφτει στο σεντόνι. Εκεί στην αιχμή της άκρης κάθομαι εγώ… και εσύ απλώνεσαι στο υπόλοιπο απέραντο. Στριμωγμένα και απλωτά. Μου μιλάς και σου μιλάω. Φιλιά και αφή.

Μια μικρή παράγραφος για αυτά τα σώματα τα δανεικά. Άλλων είναι και το ξέρουμε. Αλλά εκείνη τη στιγμή λίγο βρισκόμαστε εκεί.

Με βοηθάς και με τραβάς. Το χέρι μου ρίχνεις στον ώμο σου, όταν είμαστε έξω. Παρότρυνση είναι αυτό μεγάλη. Και εγώ πτυχώνομαι δίπλα σου, αν και η σωματικότητά μου είναι λίγο πιο υλική από τη δική σου. Και γι’αυτό με κατακρίνεις και εγώ σου θυμώνω.

Και μετά σου γελάω. Και γελάς και εσύ. Και ρυτιδώνεις λίγο στη γωνία του ματιού σου. Δεν είσαι παιδί. Κοντεύεις τα σαράντα. Δε φέρεσαι σαν παιδί. Σαν παιδί όταν φέρεσαι, με κουράζεις. Παιδί θέλω να είμαι εγώ και εσύ να με τιθασεύεις.

Πυκνά στα γράφω. Και δε ξέρω πιο απλά να τα χρωματίσω. Με νερό και τέμπερες, τα βρέχω, να τα αποχρωματίζω… να μη τα θυμάμαι.

Δεν πληγώνομαι από εσένα. Μονάχα ευτυχία από δυο ζευγάρια χέρια μπλεγμένα, δυνατά.

Και δυο τσακισμένα φύλλα στη γωνία της σελίδας 47. Τώρα το άρχισες το βιβλίο. Διάλεξες και μια φράση ήδη. Την υπογράμμισες με μολύβι αχνά. Η γραμμή δεν ακολούθησε την τελευταία λέξη της πρότασης… μέχρι ενός σημείου έφτασες με την τροχιά που χάραξες. Με μας να τραβήξεις τη γραμμή ως το τέλος. Στην τελεία θα είμαστε εμείς σκαρφαλωμένοι. Θα έχουμε γδαρμένα γόνατα . Αυτά θα είναι η αγάπη μου για σένα.

Θα σου έχω σαλιώσει το μικρό σου δαχτυλάκι.

Είσαι πυρωμένο ερωτευμένο σώμα, στην κοιλιά μου ζεστό σώμα, στα πόδια μου κατακόκκινη αγάπη και σώμα. Αυτή είναι η μοναδική υπόσχεση που μπορεί να σου δώσει ένα ελεύθερο, ένα θρασύ.

Και τώρα πάω.

Εσύ είσαι.


Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.