αποσπάσματα από την συλλογή διηγημάτων του Μίλαν Κούντερα:
ήμουν πεπεισμένος ότι κανείς δεν ήξερε για μας. Ζούσα σαν αυτούς τους ιδιόρρυθμους που νομίζουν ότι ζουν απαρατήρητοι πίσω από ψηλά τείχη, ενώ τους διαφεύγει μια μικρολεπτομέρεια: ότι τα τείχη αυτά είναι από διάφανο γυαλί.
Αυτό το κομμάτι της αφήγησης μου θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως παραβολή για την δύναμη της ομορφιάς. Τη μέρα που ο κ. Ζατούρετσκι είδε σπίτι μου την Κλάρα θαμπώθηκε τόσο πολύ , που εντέλει δεν την είδε. Η ομορφιά έβαλε ένα αδιαπέραστο φίλτρο μπροστά στα μάτια του. Ένα φίλτρο από φως που την έκρυβε σαν πέπλο.
Έρχονται στιγμές στη ζωή που πρέπει να δώσει κανείς τη μάχη του οπισθοχωρώντας που πρέπει να εγκαταλείψει τις ήσσονος σημασίας θέσεις για να περισώσει τις ζωτικής σημασίας. Και η πιο σημαντική μου φάνηκε πως ήταν ο έρωτας μου. Ναι, τις ταραγμένες εκείνες μέρες, άρχισα ξαφνικά να συνειδητοποιώ πως είμαι ερωτευμένος, πραγματικά ερωτευμένος με την μοδιστρούλα μου.
νομίζεις πως όλα τα ψέματα είναι ίδια αλλά δεν έχεις δίκιο. Μπορώ να σκαρφιστώ οτιδήποτε, να κοροϊδεύω τους πάντες, να σκαρώνω φάρσες, να κάνω κάθε λογής αστεία, αλλά δεν έχω την αίσθηση πως είμαι ψεύτης. Αυτά τα ψέματα, αν θες να τα πούμε ψέματα, είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι στη πραγματικότητα. Με τα ψέματα αυτά δεν κρύβω τίποτα, με τα ψέματα αυτά λέω εντέλει την αλήθεια.
Για μερικά όμως πράγματα δεν μπορώ να πω ψέματα. Για μερικά πράγματα που τα γνωρίζω σε βάθος, που έχω συλλάβει το νόημα τους, που τα αγαπώ.
Μ' αυτά τα πράγματα δεν κάνω αστεία. Αν έλεγα ψέματα γι' αυτά θα ξέπεφτα στα ίδια μου τα μάτια κι αυτό δεν γίνεται, μη μου το ζητάς αυτό, δεν θα το κάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου