στον πηγαιμό για την Ιθάκη
μόνο τη Πηνελόπη
μπορούσα να σκέφτομαι.
μόνο μια φράση γραμμένη
σε όλο το ημερολόγιο
"βροχή σαν γίνεις θάλασσα,
μην με ξεχάσεις"
σε βυθούς σκοτείνούς
βουτούσε η αστρόφεγγη μοναξιά μου
εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες
πριν προσεγγίσω τον κόλπο σου.
τώρα σε απόκρημνους, θαρραλέους
βράχους
αναζητώ τα ίχνη σου
όταν σε βρω
με το καλό
δεν θα ντραπώ
τα φιλιά σου να ζητιανέψω.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν μπορώ να κοιμηθώ με αυτή τη ζέστη, δεν μπορώ να βολευτώ. Το σώμα μου εκπέμπει μία ανυπόφορη θερμότητα, σαν να έχω ξαπλώσει δίπλα σε φωτιά.
Θέλω να βγω στη βεράντα μήπως φυσάει λίγος αέρας, αλλά δεν του αρέσει να ξυπνάει και να μην με βρίσκει δίπλα του.
Μερικές φορές θέλω να του φωνάξω "Άσε με, δεν μπορώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω". Αρχίζω να νευριάζω σαν να έχουμε τσακωθεί ήδη, όλοι οι τσακωμοί ξεκινούν στην φαντασία μου, οι σκέψεις στριφογυρίζουν με μανία στο κεφάλι μου, γίνονται βρισιές, προσβολές, λέξεις που δεν θα έπρεπε να ανταλλάσουν εραστές.
Πόνος ανάμεικτος με ερωτική έξαψη, ήταν μία συναρπαστική αίσθηση.
Όλη η ιστορία έτσι ξεκίνησε, μία ματιά και η ζωή μου άλλαξε πορεία.
Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει, έπαιζε το πιάνο, τα χέρια του στα πλήκτρα σαν να ήταν η μόνη ερωμένη που ήθελε να αγγίζει..
Όλα πάνω του ήταν ζεστά, το χέρι του, τα μάτια του, ήχος της φωνής του κανένα σημάδι του βίαιου ανθρώπου που θα κατέστρεφε την ζωή μου.
Έχω χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, λίγο ακόμα θα μου κόστιζε και τα λογικά μου.
Έχω κενά μνήμης γιατί το μυαλό μου προσπαθεί να με προστατέψει, έχει σβήσει τις πιο φρικτές εικόνες, που με αυτές δεν θα μπορούσε άνθρωπος να παραμείνει λογικός.
Θέλω ξανά να έχω την ευθύνη των πράξεων μου, τον έλεγχο της ζωής μου.
Υπήρχε μία περίοδος που μπορούσα να του αντισταθώ, δεν με είχε αποπλανήσει πλήρως η ζεστασιά της φωνής του, η τρυφερότητα στο βλέμμα του.
Μισώ τον εαυτό μου που κλαίω μπροστά του, Μισώ τον εαυτό μου που τον κοιτάζω και πιστεύω και πως δεν θα το κάνει ξανά.
Είναι ήρεμος, καθησυχαστικός, εκπέμπει μία ευγένεια που δεν έχουν πια οι άντρες. Δεν μπόρεσα να διακρίνω πίσω από την ευγένεια τον αδηφάγο λύκο.
Αφέθηκα στην γοητεία του και τον εμπιστεύθηκα, όπως τόσο συχνά κάνουμε εμείς οι γυναίκες και σχεδόν πάντοτε δίνουμε την εμπιστοσύνη μας στον λάθος άντρα.
Είδα πάλι εκείνο το όνειρο.
Κάθομαι στο πάτωμα του μπάνιου, κρατάω ένα τετράδιο. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το «η ζωή είναι ένα βιβλίο», η δική μου ζωή είναι ένα τετράδιο, εγώ γράφω τις προτάσεις, με τα δικά μου αντικείμενα.
Το μπάνιο είναι σκοτείνο και μου αρέσει, μπάινει μέσα ο πατέρας μου, μου ανάβει το φως.. Δεν είναι ο πατέρας μου όμως, έχει το πρόσωπο του Αλέξη.
Το φως μου πονάει τα μάτια, του ουρλιάζω να το σβήσει.
Βγάινω τρέχοντας από το σπίτι, ώσπου καταλήγω στην παραλία.
Η ζέστη είναι αφόρητη, η θερμοκρασία διαρκώς ανεβαίνει.
Το δωμάτιο μοιάζει να βράζει, σαν να μην μπαίνει αέρας. Δεν αντέχω άλλο εδω μέσα, πρέπει να φύγω.
Δεν ξέρω τι νιώθω..Γαλήνη, τρόμο, σύγχυση και ενοχές, κυρίως ενοχές..Όχι, όχι δεν ισχύει, κυρίως λύτρωση, μόνο λύτρωση. Λύτρωση.
Από το παράθυρο ακούω ήχους της πολής, τα γέλια των παιδιών που ξέμειναν εδώ, την μουσική από κάποιο διπλανό διαμέρισμα, τους συνηθισμένους ήχους της φυσιολογικής ζωής. Αυτό θέλω και εγώ, μία φυσιολογική ζωή.
Γιώργος Τρίκερι
Πολυτεχνείο καφέ
μπαρ Ελευθερία
φτου και βγαίνω.
αποσπάσματα από την συλλογή διηγημάτων του Μίλαν Κούντερα:
ήμουν πεπεισμένος ότι κανείς δεν ήξερε για μας. Ζούσα σαν αυτούς τους ιδιόρρυθμους που νομίζουν ότι ζουν απαρατήρητοι πίσω από ψηλά τείχη, ενώ τους διαφεύγει μια μικρολεπτομέρεια: ότι τα τείχη αυτά είναι από διάφανο γυαλί.
Αυτό το κομμάτι της αφήγησης μου θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως παραβολή για την δύναμη της ομορφιάς. Τη μέρα που ο κ. Ζατούρετσκι είδε σπίτι μου την Κλάρα θαμπώθηκε τόσο πολύ , που εντέλει δεν την είδε. Η ομορφιά έβαλε ένα αδιαπέραστο φίλτρο μπροστά στα μάτια του. Ένα φίλτρο από φως που την έκρυβε σαν πέπλο.
Έρχονται στιγμές στη ζωή που πρέπει να δώσει κανείς τη μάχη του οπισθοχωρώντας που πρέπει να εγκαταλείψει τις ήσσονος σημασίας θέσεις για να περισώσει τις ζωτικής σημασίας. Και η πιο σημαντική μου φάνηκε πως ήταν ο έρωτας μου. Ναι, τις ταραγμένες εκείνες μέρες, άρχισα ξαφνικά να συνειδητοποιώ πως είμαι ερωτευμένος, πραγματικά ερωτευμένος με την μοδιστρούλα μου.
νομίζεις πως όλα τα ψέματα είναι ίδια αλλά δεν έχεις δίκιο. Μπορώ να σκαρφιστώ οτιδήποτε, να κοροϊδεύω τους πάντες, να σκαρώνω φάρσες, να κάνω κάθε λογής αστεία, αλλά δεν έχω την αίσθηση πως είμαι ψεύτης. Αυτά τα ψέματα, αν θες να τα πούμε ψέματα, είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι στη πραγματικότητα. Με τα ψέματα αυτά δεν κρύβω τίποτα, με τα ψέματα αυτά λέω εντέλει την αλήθεια.
Για μερικά όμως πράγματα δεν μπορώ να πω ψέματα. Για μερικά πράγματα που τα γνωρίζω σε βάθος, που έχω συλλάβει το νόημα τους, που τα αγαπώ.
Μ' αυτά τα πράγματα δεν κάνω αστεία. Αν έλεγα ψέματα γι' αυτά θα ξέπεφτα στα ίδια μου τα μάτια κι αυτό δεν γίνεται, μη μου το ζητάς αυτό, δεν θα το κάνω
