πρώτη φορά εξωγήινοι

Ines Longevia

Το φθινόπωρο του 1998 ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με εξωγήινο πολιτισμό. Ήρθαν μόνοι τους οι εξωγήινοι. Απρόσκλητοι. Ήρθαν και με επισκέφτηκαν στο φοιτητικό μου σπίτι. Πως ήμουν κάποτε φοιτητής πάει πια, το ξέχασα. Το σπίτι στα Εξάρχεια, όμως, το θυμάμαι μια χαρά. Το σπίτι αυτό το μοιραζόμουν με την αδερφή μου, που τότε επίσης σπούδαζε. Η αδερφή μου έλειπε, όταν εκείνοι ήρθαν. Ευτυχώς δηλαδή. Εγώ όμως ήμουν εκεί. Τους καλωσόρισα. Το ότι ήταν εξωγήινοι δεν στάθηκε αρκετό για να ξεχάσω την καλή μου ανατροφή. Τους έφτιαξα καφέ και καθίσαμε να τα πούμε. Μου ζήτησαν να σβήσω τα φώτα για να ακουγόμαστε καλύτερα. "Α! Κι εμείς εδώ, στη Γη, στο σκοτάδι ακούμε καλύτερα", πετάχτηκα και είπα. Μου φάνηκε πως χαμογέλασαν. Δεν χρειάστηκε να μου φανερώσουν πως με μελετούσαν καιρό πριν με επισκεφτούν. Το κατάλαβα. Τίποτα πια δεν είχαν να μάθουν από εμένα. Τα ήξεραν όλα ήδη. Ήταν πλάσματα αδιευκρίνιστου φύλου, ηλικίας, καταγωγής και πεποιθήσεων. Έμοιαζαν περισσότερο με οικιακά σκεύη, παρά με έμβια όντα. Για να πω την αλήθεια, δεν μου φάνηκαν και ιδιαίτερα έξυπνοι. Είκοσι επτά φορές τους ρώτησα σχετικά με τον σκοπό της επίσκεψής τους και κάθε φορά μου έδιναν και μια διαφορετική απάντηση. Πριν αναχωρήσουν, έβγαλαν και ακούμπησαν πλάι στα φλιτζάνια του καφέ ένα ασημένιο κουτάκι και μου ζήτησαν να τους το φυλάξω μέχρι να ξαναπεράσουν. Και μετά σηκώθηκαν να φύγουν. Έτσι απλά. "Ωραίος καφές", μου είπε ο ένας βγαίνοντας από το σπίτι και τον χωροχρόνο μου. Ύστερα από λίγο επέστρεψε και η αδερφή μου. "Πού ήσουνα;" τη ρώτησα. Είχε πάει σινεμά.

Γιάννης Αντάμης

 από το "κατά τον δαίμονα εαυτού", εκδόσεις τόπος 2008

κυκλοφορεί το δεύτερο ηλεκτρονικό βιβλίο του Γιάννη Αντάμη με τίτλο "20,ooo λεύγες  απ' ό,τι χάλασα". για να το διαβάσεις πάτησε εδώ. 

το τελευταίο παραμύθι για τον Α.

Μια ριγέ σαύρα κατοικεί μέρες τώρα στο δωμάτιό μου.
Πως βρέθηκε εδώ; Μπου, δεν ξέρω.
Τικ τικ τικ τικ … η ριγέ σαύρα προσπαθεί να σκαρφαλώσει στην καρέκλα.
Τικ τικ προσπαθεί και κάτω πάλι .. πέφτει ανάσκελα στο πάτωμα και κουνάει τα πόδια της.
Όταν ήμουν μικρή μισούσα το πορτοκαλί …ύστερα με τον καιρό το αγάπησα και τώρα η ριγέ σαύρα ήρθε στη ζωή μου να εκδικηθεί για τα χρώματα και πάνω από όλα για το πορτοκαλί που κάποτε μισούσα και μετά αγάπησα αλλά η προσαρμογή μου αυτή δεν φάνηκε να ικανοποίησε αρκετά το σύμπαν.
Η ριγέ σαύρα ζωγράφισε μια ακόμα ρίγα στην πλάτη της.
Έγινε πιο ριγέ … έγινε ριγοτάτη.
Ντιν νταν … το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα. Η ντουλάπα ανοίγει και ένας ένας οι πιγκουίνοι μου πετάγονται έξω. Τέτοια ώρα ακούνε πάντα ένα κομμάτι του Τσαϊκόφσκι, την πασίγνωστη λίμνη των κύκνων, χαλαρώνουν και έπειτα αρχίζουν να πίνουν μπύρες και να χλευάζουν τους κύκνους. Ρε αυτοί οι κύκνοι μια ζωή κουπί, δίαιτα, μεταμόρφωση, ανασφάλεια. Ρε οι κύκνοι λένε γελώντας οι πιγκουίνοι.
Η Κλάρα η αράχνη βαρέθηκε να πλέκει ιστούς … έχει εμμηνόπαυση, κοριτσίστικα θέματα. Τώρα τελευταία ανακάλυψε το διαδίκτυο και επιδόθηκε στις online παραγγελίες. Η Κλάρα αγοράζει έτοιμους ιστούς από τον Spiderman. Έτσι είναι τα γεράματα φέρνουν σοφία και απλότητα…
Κι εγώ που έχω μια γκρίνια πλεγμένη στα μαλλιά μου και σε χώρισα εχθές και περιμένω να έρθεις να σε χωρίσω και σήμερα και να σου πω για να ξέρεις ότι και μεθαύριο πάλι θα σε χωρίσω. Και θα σε χωρίζω πάντα …
Αχ, και μόνο χαμογελάς και δεν την αντέχω την αμίλητη γλύκα σου. Και με λες μικρούλα ενώ είμαι σπουδαία και τεράστια.
Μετά θα μου κλείσεις το στόμα και θα δύσουμε ο ένας μέσα στον άλλον και ο κόσμος δεν θα πάρει χαμπάρι την απουσία μας… μόνο εκείνο το τέρας κόβει κομμάτια από τον ύπνο μας και τα μασουλάει απολαυστικά…
Και σε έχω αγκαλιά και με έχεις όλη …
Και στο δωμάτιο έχουμε μαζευτεί κάμποσοι …

Aυγή, 2/2/2016

Dressed to Kill, στα χνάρια του Χίτσκοκ

"Προετοιμασία για ένα έγκλημα", ( Dressed to Kill), 1980, του Μπράιαν ντε Πάλμα με την Άντζι Ντίκινσον και τον Μάικλ Κέιν.

Θρίλερ αγωνίας με πολλά στοιχεία δανεισμένα από τον μετρ του τρόμου Άλφρεντ Χίτσκοκ του οποίου θαυμαστής είναι ο Ντε Πάλμα, δίνει όμως στο φιλμ τον προσωπικό του τόνο με μία σκηνοθεσία που σου κόβει την ανάσα: Μία ώριμη γυναίκα σε κρίση ηλικίας (γοητευτικότατη η Άντζι Ντίκινσον), επισκέπτεται τον ψυχίατρο που υποδύεται ο Κέιν στον οποίο εκμυστηρεύεται τις φαντασιώσεις της. Βγαίνοντας από το ιατρείο του, επισκέπτεται ένα μουσείο, όπου παρασύρεται από τη γοητεία ενός αγνώστου, με αποτέλεσμα να καταλήξουν σε ένα κρεββάτι ξενοδοχείου. Παίρνοντας όμως το ασανσέρ για να φύγει γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας ενός κολ γκερλ. Φοβούμενη ότι θα είναι το επόμενο θύμα, πηγαίνει στην αστυνομία που αποδεικνύεται μάλλον ανεπαρκής και γι'αυτό αρχίζει τις έρευνες μαζί με το γιο της δολοφονημένης. Επισκέπτονται και τον ψυχίατρο που τους αποκαλύπτει ότι ένας άντρας που θέλει να γίνει γυναίκα, ο Μπόμπι, είχε γοητευτεί από το θύμα και πιθανό να είναι αυτός ο δολοφόνος. Πρωτότυπες γωνίες λήψεις, εμπλοκή του θεατή σε ένα παιχνίδι, που από την απλή θέαση των γεγονότων και την ηδονοβλεψία, περνάει στη συμμετοχή του στην αγωνιώδη αναζήτηση του δολοφόνου. Υπέροχες ερμηνείες από τους δύο διάσημους ηθοποιούς, ανατροπή της κλασσικής λύτρωσης του φινάλε των θρίλερ, με τον εφιάλτη να ξαναγυρίζει απειλητικός, ωραιότατη υποβλητική μουσική από τον Pino Donaggio, σκηνές όπως αυτή του μουσείου, κάνουν το Dressed to kill μία από τις ταινίες τρόμου που μένουν αξέχαστες στο θεατή.

Λίλη Παπασπυροπούλου

Χρόνος

Rene Magritte

Ζούμε εντός του χρόνου -αυτός μας κρατάει και μας πλάθει- εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ να τον κατανοώ πλήρως. Και δεν αναφέρομαι στις θεωρίες για το πως κάμπτεται και αναδιπλώνεται ή πως μπορεί να υπάρχουν κι αλλού παράλληλες εκδοχές του. Όχι, εννοώ τον συνηθισμένο καθημερινό χρόνο, για τον οποίο τα ρολόγια του τοίχου και του χεριού μας διαβεβαιώνουν ότι κυλά με σταθερό ρυθμό: τικ-τακ, κλικ-κλοκ. Υπάρχει άραγε τίποτε πιο αξιόπιστο από τον λεπτοδείκτη; Κι όμως, αρκεί η παραμικρή χαρά ή πόνος για να μας διδάξουν πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος. Κάποιες συγκινήσεις τον επιταχύνουν, άλλες τον επιβραδύνουν και καμιά φορά μοιάζει σαν να έχει χαθεί εντελώς - μέχρι να έρθει η ώρα που όντως χάνεται οριστικά και δεν επιστρέφει ποτέ.

Τζούλιαν Μπαρνς (από το βιβλίο "Ένα κάποιο τέλος")

thanx Thalia

ζωγραφική

Alexandra Levasseur

ζωγράφισα ένα παράδεισο
με κλεμμένα μολύβια
έφτιαξα μια θάλασσα
με θλιμμένα κοχύλια
τα χείλη σου είναι
η ανάγκη
παράξενη ανάγκη
τολμώ να ικετεύσω  τον θεό
χίλια χέρια να μου δώσει
ένα θαύμα
να με συνοδεύει
τις στιγμές που σε ποθώ

Γιώργος Τρίκερι

Γιορτάζει η Λενιώ

Colette Saint Yves

Η γιαγιά μου είναι 99 χρονών. Δεν ξέρει πόσο ημερών ούτε λεπτών. Τότε δεν σημείωναν πότε γεννήθηκαν. Δεν γιόρταζαν την επέτειο της γέννησής τους. Είχαν ίσως πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθούν όπως της επιβίωσης. Ή πιο σημαντικά θέματα να γιορτάσουν όπως της αγάπης.

Παρόλο που μου επαναλαμβάνει τις ίδιες ιστορίες, ποτέ δεν κινδυνεύει να γίνει ανιαρή. Καταρχήν, είναι πάρα πολλές οι ιστορίες 99 χρόνων. Δεύτερον, τα σχετικά προβλήματα μνήμης της ηλικίας της δημιουργούν διαφορετικές προβολές του κάθε περιστατικού.

Μπερδεύονται τα ιστορικά γεγονότα, τα πραγματολογικά, οι ρόλοι… είναι σαν διηγήματα όλα με μια κατάληξη… μια βαθιά λατρεία του παρελθόντος, αφού το παρόν είναι μια κένωση ωρών, μια καπήλευση οξυγόνου από τους νέους οργανισμούς, μια αυστηρή δίαιτα της επανάληψης.

Όλο και συχνότερα μου μιλάει για τον Σταύρο. Ο Σταύρος ήταν ο έρωτάς της. Δεν της τον έδωσε η μάνα της, γιατί δεν είχε σταθερό επάγγελμα. Της έδωσε τον δημόσιο υπάλληλο με την σκληροτράχηλη καρδιτσιώτικη καρδιά.

Η γιαγιά τον παππού τον Απόστολο τον περιγράφει αγέλαστο και τσιγκούνη. (Πως ταιριάζουν ταμάμ αυτά τα δυό μαζί.) Τον Σταύρο τον περιγράφει χορευταρά και ανοιχτόκαρδο. Ο παππούς της στέρησε, λέει εκείνη, όλες τις χαρές της ζωής. Επιμένει πως δεν χόρευε και δεν γελούσε. Επιμένει πως θα είχε ζήσει καλύτερα με τον γλεντζέ που έπινε κρασί και γελούσαν τα μάτια και το κορμί του, όταν το οινόπνευμα έπινε κάθε κύτταρου τη λογική.

Της έλεγαν στη γειτονιά: «Κυρά Τρυγώνα, δώσε στη Λενιώ τον άνθρωπο. Αφού τον αγαπάει…». Όχι η Τρυγώνα. Κακό, πεισματωμένο μουλάρωμα. Οι γυναίκες οι παλιές όταν έλεγαν όχι, δεν άλλαζαν γνώμη. Σε ένα απόλυτα πατριαρχικό καθεστώς,  το όχι σε θέματα οικογένειας και σπιτιού ήταν ένα ακλόνητο προνόμιο και φρόντιζαν αντρίκια να το διατηρούν με την βαθιά επένδυση στην πρώτη σκέψη- απόφαση. Όχι να αλλαξοπιστήσεις σαν κοριτσάκι ανύμφευτο.

Την έδιωξε και από το σπίτι μια μέρα. Μαζεύτηκε η γειτονιά έξω από το σπίτι, στο χώμα πάνω του οποίου μένω ακόμη -αρχιτεκτονικά εκεί που ήταν το κοτέτσι. Γύρισε η Λενιώ σπίτι μετά από δυο μερόνυχτα. Πήρε τον Απόστολο, έπειτα από τρεις μήνες. Βλάχικη ρίζα, κακό σπέρμα. Έτσι τον λέει τον παππού. Ευλογάει τη σύνταξη πάντα.

Η γιαγιά θυμάται τον πρώτο έρωτά της. Η γιαγιά δεν παραιτήθηκε ποτέ από αυτόν τον έρωτα. Ακόμη και μετά από τρεις γέννες, και θανατικά και ξεριζωμούς και καβγάδες και σπασμένα νεροπότηρα και εκατό πολέμους και τρισάγια. Η γιαγιά θυμάται τον πρωτέρωτα της, την παρθενιά της αγάπης.

Η γιαγιά μου μαθαίνει πως τα ημίμετρα και οι εναλλακτικές δεν καταρρέουν τον έρωτα. Eκ των πραγμάτων, δεν κάνουν για βιρτουόζους της ζωής -έτσι λέμε με κάποια έπαρση για να κάνουμε χάζι την ιδιαιτερότητά μας. Παίρνω φόρα. Φτάνω πίσω- πίσω, στην άκρη της γης σχεδόν, στην πρύμνη του Ισημερινού. Νιώθω την ενατένιση της Πηνελόπης από μια κορυφή κάστρου ή λόφου να περιμένει. Η κορωνίδα του προσώπου που ερωτεύτηκες δεν εκπέφτει σε αμαρτία. Το αποκαλύπτεις, το αναζωπυρώνεις. Η Πηνελόπη βλέπει τον άντρα της σε κάθε πρόσωπο μνηστήρα που πλαγιάζει. Περιμένει το σπέρμα του σαν αίμα να το μεταγγίσει σε φλέβες, να το φυσήξει στα ούλα της, να του διευθύνει την πορείας στις αρτηρίες, να νιώσει λίγο οντότητα ευκολονόητη. Γίνεται ισοβίτης ερωτευμένος. Χαράζει το χρόνο και περιμένει με φευγιώ και βιασύνη να απλωθεί σεντόνι πολυδιαβασμένο στα γόνατα της τα ματωμένα. Μια οπισθοχώρηση δεν αμαυρώνει την πρώτη νίκη κατά του εαυτού της. Τα κρυολογήματα, τα υπόλοιπα, τα σκιρτήματα και οι ραγάδες από ευκαιριακά κλάματα και αναμπουμπούλες δεν αμφιβάλλουν ποτέ για την απουσία, την ουσία της και την εγκαρτέρηση. Τον περιμένεις.

Άραγε πέθανε;, με ρώτησε χθες.

Τον περιμένει.



Βέρα J. Φραντζή
 
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.

ο κάκτος

Mi-Kyung Choi (Ensee)

Φτάσαμε, έπρεπε τώρα να βρω το κουράγιο να φύγω, χωρίς να πω τίποτα. Δεν είχε νόημα άλλωστε. Ήμουν αποφασισμένη να μην τον ξαναδώ.
Σ’ Αγαπώ…είπε την στιγμή που άνοιξα την πόρτα για να φύγω, δεν τον κοίταξα καν. Ξαφνιάστηκα, κι εγώ…είπα ενώ η πόρτα έκλεινε πίσω μου, μ ένα τεράστιο ερωτηματικό. Γιατί το είπε τώρα αυτό; Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή λυπάμαι. Τι λέξη κι αυτή! Τόσο εντυπωσιακή, σαν σαπουνοφουσκα που σηκώνεται στον αέρα, την κυνηγάς να την πιάσεις, σκάει μέσα στα χέρια σου και δεν υπάρχει πια. Ίσως γιατί σημασία έχει ποιος την λέει. Εκείνος γυρνούσε στην οικογένειά του κι εγώ σ ένα άδειο σπίτι. 
Ψέματα, με περίμενε ο Μπίλι, ο κάκτος μου. Κάθεται στο παράθυρο της κουζίνας υπομονετικά και με περιμένει. Και μ ακούει, ευτυχώς δεν μιλάει ποτέ. Ούτε πότισμα δεν χρειάζεται, λίγο νεράκι ρίχνω κι αυτός το αποθηκεύει. Άρε Μπίλι, πολύ σε ζηλεύω, να είχα κι εγώ αγκάθια να μην με άγγιζε τίποτα.

Μαριλένα Χρόνη

μπορείς να ακολουθήσεις την Μαριλένα στο: marilenachronistuff.tumblr.com

  

one ticket night

Εκδοτήρια εισιτηρίων N. SERM
Ο Μαρκέλ στέκεται στην ουρά. O Μαρκέλ ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί χωρίς να έχει απολαύσει τη νύχτα. Ο Μαρκέλ δεν θυμάται ποτέ στη ζωή του, να έχει απολαύσει τη νύχτα. Το πρωί ελέγχει καλύτερα τα σχήματα. Στο φως βλέπει καλύτερα τα χρώματα. Δεν χρειάζεται να μαντέψει τίποτα στον ορατό κόσμο, το σκοτάδι, αντίθετα, τον φέρνει αντιμέτωπο με την ανάσα του και με τα όνειρα και ναι … τα όνειρα είναι φριχτά. Απαιτούν την πραγματοποίηση. Τα όνειρα θέλουν κόπο και ο Μαρκέλ δεν μπορεί άλλο να κοπιάζει είναι ήδη κουρασμένος από την ατέλειωτη νύχτα, απ’ την ατέλειωτη νύχτα και τα απαιτητικά όνειρα. Αγοράζει ένα εισιτήριο.
Εκδοτήρια εισιτηρίων S. SERM
Η Ντελίν στέκεται στην ουρά. Η Ντελίν ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί χωρίς να έχει απολαύσει τη νύχτα. Η Ντελίν δεν θυμάται ποτέ στη ζωή της, να έχει απολαύσει τη νύχτα. Στο φως της ημέρας όλα μοιάζουν πιο γλυκά, πιο εξημερωμένα και είναι εύκολο να διακρίνεις που ξεκινάει ο δρόμος και που τελειώνουν τα λουλούδια του κήπου. Δεν χρειάζεται να μαντέψει τίποτα στον ορατό κόσμο, το σκοτάδι, αντίθετα, την φέρνει αντιμέτωπη με την ανάσα της και με τις επιθυμίας και ναι … οι επιθυμίες είναι φριχτές. Απαιτούν την πραγματοποίηση. Οι επιθυμίες θέλουν κουράγιο και η Ντελίν δεν έχει πια κουράγιο και είναι ήδη κουρασμένη από την ατέλειωτη νύχτα, απ’ την ατέλειωτη νύχτα και τις απαιτητικές επιθυμίες. Αγοράζει ένα εισιτήριο.
Πυκνός κόσμος, πυκνές νότες, πυκνός ουρανός … τόσο μα τόσο σκοτάδι. Ο Μαρκέλ νιώθει δυστυχισμένος. Η Ντελίν νιώθει δυστυχισμένη. Εκείνος ψάχνει τη θέση του. Εκείνη τη δική της. Μετά ο Μαρκέλ ψάχνει κάτι στην τσέπη του που δεν το βρίσκει και η Ντελίν ψάχνει κάτι στην τσάντα της που δεν το βρίσκει. Και ο κόσμος τραγουδά δυνατά και ο Μαρκέλ με την Ντελίν κάθονται δίπλα – δίπλα. Ακίνητοι και ατραγούδιστοι. Λίγος ο χώρος, τεράστια η νύχτα και είναι και αυτά τα κορμιά τους που αγγίζουνται απαλά και ανεπαίσθητα και ρέουν και διοχετεύουν νύχτα το ένα μέσα στο άλλο ασταμάτητα και επίμονα. Μα ο Μαρκέλ δεν κουνιέται. Μα η Ντελίν δεν ανακάθεται. Ακίνητοι μέσα στην τεράστια νύχτα, η σιωπή τους επωάζεται σ’ αυτό το παρατεταμένο τυχαίο άγγιγμα που κανένας δεν θέλει να τελειώσει… ο Μαρκέλ δεν θέλει να τελειώσει η νύχτα, η Ντελίν δεν θέλει να τελειώσει η νύχτα … και ανάμεσά τους χιλιάδες φτερωτές στιγμές, εκατομμύρια όνειρα και μυριάδες επιθυμίες … που απλά πετούν μα δεν απαιτούν … δεν μιλούν … δεν προστάζουν … μόνο πετούν. Κάνε με κι άλλο να δειλιάσω να τραβηχτώ απ’ το πλάι σου, σκέφτεται ο Μαρκέλ. Κάνε με ακόμα να δειλιάσω, σκέφτεται η Ντελίν. Και κανένας δεν νιώθει κουρασμένος απ’ την επιθυμία ή το όνειρο… και κανένας δεν φοβάται πια τη νύχτα … αναπνέουν …

Αυγή, 21/1/2016

χαϊκού του Τρίκερι (στη μούσα του)

Rafal Olbinski

μην μιλάς
αγάπα με
Αγάπα μας

υγρή ταυτότητα

Christian Schloe

δεν είμαι η μάνα που κλαίει
επειδή γέννησε
μισό παιδί μισό ποτάμι
δεν είμαι ο δάσκαλος που προσπαθεί
να με διδάξει
φυσική αγωγή
και κοινωνική ασυνειδησία
δεν είμαι ο μέθυσος πατέρας
που άφησε το χωριό του
και ζει σε ένα κλειστοφοβικό διαμέρισμα
που χωρούν μονάχα
τηλεοπτικές ειδήσεις
και αποτσίγαρα
Είμαι το παιδί
και το ποτάμι
που ψάχνει να βρει το
Δέλτα
να εκβάλλει στη ζεστή του
Θάλασσα

Γιώργος Τρίκερι

Παλιό καλό Χόλιγουντ: The Thing from another World

The Thing from another World - 1951


Θρίλερ Επιστημονικής φαντασίας
Παραγωγή : Howard Hawks
Σκηνοθεσία : Christian Nyby, Howard Hawks
Ηθοποιοί : Kenneth Tobey, Margaret Sheridan, James Arness

Ίσως, για εκείνη την εποχή, να ήταν και το καλύτερο B-movie του είδους της επιστημονικής φαντασίας. Σκοτεινό, αγωνιώδες, κλειστοφοβικό (η καλή ασπρόμαυρη φωτογραφία βοηθάει πάρα πολύ), χωρίς σκηνές σπλάτερ και χωρίς να δείχνει τι είναι αυτό που προκαλεί το φόβο, ενισχύει την ένταση κι αφήνει το μυαλό σου να πλάθει μόνο του τον εφιάλτη.
Ο παραγωγός Χάουαρντ Χοκς, εμφανώς και έχει βάλει το χέρι του στη σκηνοθεσία, δίνοντας σ’ αυτό το κλασικό θρίλερ μια αλληγορική πολιτική διάσταση για το φόβο του κομμουνισμού και μάλιστα σε μια εποχή ψυχροπολεμικής έξαρσης – εξάλλου, μια αναφορά στην αρχή της ταινίας, για την αυξανόμενη παρουσία των Σοβιετικών στην Αρκτική, δίνει από νωρίς τον τόνο.
Η ιστορία ακολουθεί μια αμερικανική ομάδα εξερευνητών στην Αρκτική που ανακαλύπτει ένα διαστημόπλοιο θαμμένο στον πάγο. Μέσα βρίσκεται κι ο πιλότος που μεταφέρεται στη βάση. Όταν, οι πάγοι γύρω του θα λιώσουν, θα αποκαλυφθεί ένα πλάσμα που μάλλον ανήκει στον φυτικό κόσμο (!) αλλά τρέφεται με ανθρώπινο αίμα, σκορπώντας έτσι τον πανικό.
Η αλήθεια είναι ότι την ταινία την βαραίνουν κοντά 65 χρόνια και παρόλο ότι της λείπει η σύγχρονη κομψότητα, πράγμα που συναντάμε στο υπέροχο remake του Τζον Κάρπεντερ, η ταινία κρατάει τη σωστή ισορροπία φόβου και τρόμου, με την ένταση να συσσωρεύεται από την αρχή. Με ένα σενάριο σφιχτό και καλογραμμένο, την καλή υποκριτική, το γρήγορο ρυθμό και την καλή μουσική επένδυση, η ταινία αποτελεί και παραμένει, όπως είπαμε, μέχρι σήμερα ένα από τα καλύτερα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας.

από τον Φίλο kst

μητρικό φίλτρο

Emil Nolde

Βάφομαι αρκετά, φοράω δυνατό άρωμα, μου αρέσουν τα εμπριμέ ρούχα, τα φουλάρια, οι γόβες, οι κότσοι.
Μερικές φορές, θέλω απλώς να κάνω ένα παιδί και να φοράω μονόχρωμα ρούχα σε τριχρωμία, ροζ με μαύρο και λευκό ή γκρι μελανζέ με λευκό και κόκκινο, να φοράω λίγο Μυρτώ κολώνια πίσω από τα αυτιά, φυσσάν στις μασχάλες και καθόλου μεικ απ. Για το μωρό δηλαδή.. να μην έρχεται με όλες τις χημικές σκόνες σε επαφή το βρεφικό δέρμα. Να μυρίζω μόνο σαπούνι και μωρουδίλα και να είμαι ευχαριστημένη.
Νομίζω, όλες το θέλουμε αυτό για κάποια περίοδο. Ίσως και όχι.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog  της Βέρας πάτησε εδώ.

Νότες μοναξιάς

Βουητό μοναξιάς
νότες γεμίζει το δωμάτιο.
Μελωδία τολμηρά θλιβερή
μαγεμένες παρουσίες εμφανίζει.
Συντροφιά τις ώρες
που σιγούν τα πάθη.
Θεατής
αποστομωμένος στο κάλλος
του ρυθμού,
καθηλωμένος εραστής της αύρας της.
Καμία άλλη όψη
δεν αποκάλυψε ψυχή εμπρός του.
Μα ούτε δήλωσε
την αιώνια πίστη της σε κείνον.
Πώς να την απο-χωριστεί;
Μοναδική σύζυγος των άλαλων στιγμών,
της παύσης του χρόνου.
Στα βαθειά νερά της
κολύμπι αγκαλιασμένοι
μέχρι το λιμάνι να φανεί.

Ουρανία Βασιλάτου

σχεδόν αυθεντικός διάλογος: σοβαροφάνεια ≠ σοβαρότης

Francesco Chiacchio

-να σου πω.
-να μου πεις.
-εσύ είσαι αυτός που γράφει τους αυθεντικούς διαλόγους στο φουμπού;
-σχεδόν αυθεντικούς.
-αυτούς, ναι. εσύ είσαι;
-ναι. γιατί;
-να σου πω έναν καλό να τον γράψεις;
-πες μου, αλλά γιατί δεν τον γράφεις εσύ;
-ε.. εγώ δεν γράφω τέτοια..
-τι τέτοια;
-ε, το δικό μου το προφίλ είναι πιο σοβαρό. γράφω πολιτικά, κοινωνικά.. τέτοια θέματα που με απασχολούν..
-οπότε είπες να το δώσεις σε μένα που είμαι καραγκιόζης, ε;
-όχι, με συγχωρείς.. δεν ήθελα να σε προσβάλλω. απλώς εμένα δεν μου αρέσει να ανεβάζω αστειάκια και άλλα τέτοια ανάλαφρα..
-φαντάσου να ήθελες να με προσβάλλεις, δηλαδή.
-καλά. άστο.. αν δεν θέλεις, δεν σου τον δίνω τον διάλογο μου.
-δεν πειράζει.. τον πήρα μόνος μου.

Γιάννης Αντάμης


κυκλοφορεί το δεύτερο ηλεκτρονικό βιβλίο του Γιάννη Αντάμη με τίτλο "20,ooo λεύγες  απ' ό,τι χάλασα". για να το διαβάσεις πάτησε εδώ. 

Αν-ώριμος συλλογισμός

ValerieHadida

"Η σκέψη μου
η ηλικιωμένη
με θυμώνει.
Έχω κάποια νιάτα ακόμα
μέσα στη φλέβα
του ποδιού μου.
Παντοτινοί αντίπαλοι,
στο σώμα μου,
μαζί μου
μεγαλώνουν."

κ.τ

Ο παφλασμός του λιναριού

συγκίνηση, γλύκα, έρωτας
“έχεις λυρισμό, είσαι μελοδραματική ποιήτρια του 19ου” σαν βρισιά ακούστηκε
έσκυψα πάνω από την σκάφη και έτριψα τόσο δυνατά το σεντόνι που νόμιζα θα λιώσει
έπρεπε να σβήσω κάθε ίχνος από το άρωμά του
κάθε ίχνος από τα όνειρα που έκανα ξαπλωμένη κατά γης
κάθε στάλα απ΄ τον ιδρώτα του
όλες τις φωτιές που άναψε και έπειτα έσβησε
σαν τον καντηλανάφτη, με ευλάβεια και προσοχή
φοβούμενος μια τυχόν πυρκαγιά την στιγμή που δεν θα ΄ταν αυτός εκεί.

Τέντωσα το σχοινί
η μια άκρη στην λήθη και η άλλη στην μοναξιά
κρεμόταν τώρα το σεντόνι
ο ήλιος σαν προβολέας
και η ζωή πέρναγε από μπροστά μου
ακούμπησα στην μοναξιά
έκλεισα τα μάτια και άκουγα τους παφλασμούς του λιναριού
θυμήθηκα το τραγούδι που μου ψιθύριζα σαν ήμουνα μικρή
με αγάπησα εκείνη την εποχή
με μίσησα στο διάβα της
πόσες φορές δεν άλλαξα το ρου της ιστορίας μου
τόσες φορές κρεμάστηκα από πάνω σου
σαν ένα κομμάτι ύφασμα
που ήλπιζε να γίνει ένα κομμάτι σάρκας σου.


Erina Espiritu


περισσότερα ποιήματα της Erina θα βρεις στο: erinaespiritu.blogspot.gr

16 μαΐου 4.22 π.μ

Amy Judd

ήθελα να καταπιώ τη θάλασσα
αλλά δεν με άφησες
μου έκλεισες το στόμα 
με ένα φιλί
δεν θα πάψω
να ποθώ το στόμα σου
το βλέπω να ανατέλλει κάθε πρωινό 
πριν τον ήλιο
το απολαμβάνω
στα συντριβάνια της Ρώμης
στις λεωφόρους του Μανχάταν
αν αρνηθούμε την ευτυχία
μειώνουμε τη σπουδαιότητα
των ερωτικών τραγουδιών 
που δεν έχουν τραγουδηθεί ακόμα
των πνευμάτων που συνθέτουν τα τραγούδια αυτά
σε σκοτεινά δωμάτια
των κοριτσιών που γεννήθηκαν
από τα ψίχουλα της αμβροσίας
και προσπαθούν να αγαπήσουν
τους εαυτούς τους
τώρα αρχίζω
να ποθώ το στόμα σου
πριν προλάβει να γίνει ανάμνηση
ενός γυμνού νησιού
 πολιορκημένου
από μελαγχολική θάλασσα



Γιώργος Τρίκερι

όσο κι αν διστάζουμε

ξέρω πως έχουμε χαθεί/
και πως η αγάπη είναι ένα άγριο άλογο
που δεν περιμένει να γεράσει,
για να ξεψυχήσει/
όμως που και που συναντιόμαστε 
στα φώτα των πλοίων
βαθύ Αύγουστο/
κάποιο βράδυ που το δέρμα μας αλλάζει,
μα οι ρηχές μας ώρες
δεν πυκνώνουν μόνο απ’ έξω/
κάθε που συμβαίνει
ένα πέρασμα μινόρε
σε τραγούδια που τραγουδήσαμε
είτε αγκαλιασμένοι
είτε στις πορείες/
κι όσο κι αν,
τυφλοί από ζωή,
διστάζουμε,
ένα φιλί που αλλάζει χρώματα
μες στο σκοτάδι,
στερεώνεται/
και μας πάει ως το άλλο όνειρο
με τα μάτια κλειστά/


Κωνσταντίνος Λουκόπουλος


τις λέξεις που μας χαρίζει ο Κωνσταντίνος θα τις βρείτε εδώ: loukopk.wordpress.com

το κολάζ είναι του Julien Pacaud

Σινεμά με την Βίκυ: Simple Simon, αναζητώντας μια γυναίκα

I rymden finns inga känslor / Simple Simon - Andreas Öhman (2010)

O Simon, ένας νεαρός με Asperger, ζει με τον αδερφό του Sam, ο οποίος του έχει μεγάλη αδυναμία και είναι ο μόνος που μπορεί να τον χειριστεί. Δυστυχώς, η κοπέλα του Sam, δείχνει δυσαρεστημένη από την παρουσία του Simon.
Δραμεντί από την Σουηδία, με πρωταγωνιστή τον βενιαμίν της οικογένειας Skarsgård, Bill.
Ενώ το βασικό θέμα της ταινίας είναι το σύνδρομο Asperger, είναι δοσμένο με τέτοιο τρόπο που δεν κουράζει, ούτε προκαλεί άβολα συναισθήματα στο θεατή. Καταφέρνει μέσα σε 85 ευχάριστα λεπτά, να αντιμετωπίσει μία τόσο σοβαρή διαταραχή του αυτισμού, ανάλαφρα, με μικρές δόσεις χιούμορ, με προσεγμένη φωτογραφία και έντονα χρώματα και κυρίως χωρίς να υπερβάλλει ερμηνευτικά.
Μία ταινία απλή αλλά παράλληλα πολυσύνθετη, όπως ο κεντρικός της ήρωας Simon.

Βίκυ Ελευθερίου

25 απριλίου

ζωγράφισε μια φλόγα
με το κραγιόν της
στο πρόσωπο του ήλιου
ήμασταν κάποτε
αθώα και δίκαια παιδιά
ποτέ δεν έμαθα το όνομα της
αν την έλεγαν
αναμονή
ή
λαχτάρα
έμεινε όμως ανεξίτηλη
στα κύτταρα μου
σαν εκδρομή σε απάτητες κορυφές
ενός βουνού γεμάτου
γυμνά βράχια και άγριες αισθήσεις
η μέρα ανατέλλει στα πανσέληνα
χείλη της


Γιώργος Τρίκερι

Mulierem ex Supra

Hector and Andromachae de Chirico

Ίσως δε γίνομαι κατανοητή
όταν μιλάω γι' άλογα
μιλάω γι' άλογα
όταν λέω καβάλημα
λέω για ιππασία
κι όταν για στάση ιππαστί
όπως της Ανδρομάχης του Έκτορα
μιλάω για συνουσία
με τη κυρά να αιωρείται πάνω σου
και τα χεράκια της να αιωρούνται σα φτερά
και τα βυζιά της να κάνουνε τραμπάλα
κι εσύ από κάτω στην ηδονή του κόλπου της
κι όλης της πτήσης άπνοος
να 'χεις παραδοθεί
και με τα υγρά του έρωτα να έχεις
μυρωθεί- επιεικώς...
Μα όταν μιλάω γι' άλογα
μιλάω γι' άλογα

 Nikoshoku Biora

Δωρεάν δερματολογικός έλεγχος από το «Ερρίκος Ντυνάν» για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μελανώματος

Δωρεάν δερματολογικό έλεγχο και προνομιακές εκπτώσεις για τυχόν απαιτούμενες δερματολογικές πράξεις, προσφέρει το Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», σε όσους κατοχυρώσουν ραντεβού από σήμερα Δευτέρα έως και την Παρασκευή 13 Μαΐου, στο πλαίσιο της ενίσχυσης της καμπάνιας της Ελληνικής Δερματολογικής Εταιρείας για την πρόληψη του καρκίνου του δέρματος, με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μελανώματος (5 Μαΐου).

Ειδικότερα θα παρέχονται, δωρεάν κλινική εξέταση και ειδικές εκπτώσεις έως και 50% επί του ιδιωτικού τιμοκαταλόγου στις πράξεις του Δερματολογικού Τμήματος (όπως στη χαρτογράφηση σπίλων, χειρουργική αφαίρεση σπίλων κ.α.), εφόσον αυτές κριθούν απαραίτητες από τον κλινικό έλεγχο, αποκλειστικά και μόνον για όσους συμμετάσχουν στην προσφορά.

Για ραντεβού για εξετάσεις στο πλαίσιο της προσφοράς, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να τηλεφωνήσουν στο 210.6972004 από 9 έως 13 Μαΐου 2016 (κατά τις ώρες 08:00 – 16:00).

Ο καρκίνος του δέρματος είναι το πιο συχνό είδος καρκίνου παγκοσμίως. Συνήθως προκαλείται από μη ασφαλή, αθροιστική έκθεση στον ήλιο και στην υπεριώδη ακτινοβολία, η οποία διεισδύει και καταστρέφει το δέρμα σταδιακά. Αποτελεί, ωστόσο, μία από τις ιάσιμες μορφές καρκίνου όταν η διάγνωση γίνεται σε πρώιμο στάδιο, επισημαίνουν οι ειδικοί, σημειώνοντας ότι ο προληπτικός έλεγχος και η ενημέρωση του κοινού είναι ζωτικής σημασίας για την έγκαιρη διάγνωσή του. 

American Beauty, μια σελίδα από τον αμερικάνικο εφιάλτη;

“American Beauty”, 1999, του Σαμ Μέντες με τους Κέβιν Σπέισι, Ανέτ Μπένινγκ.

Ο Λέστερ, σαραντάρης παγιδευμένος σε μια ανούσια δουλειά και μια άχαρη οικογενειακή ζωή, θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τον κλοιό, αλλάζοντας εργασιακό περιβάλλον, επιχειρώντας να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με τη γυναίκα και την κόρη του και κυρίως ελπίζοντας ότι θα κερδίσει τον έρωτα της νεαρής φίλης της τελευταίας.
Στην πρώτη αυτή ταινία του Μέντες διαφαίνεται αμέσως η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Είναι και το Φαίνεσθαι: η επιφανειακή εικόνα της ευτυχίας που βασίζεται στην αφθονία και την κατανάλωση και από την άλλη, το άτομο, σε φοβερή συναισθηματική ένδεια και υπαρξιακή αγωνία, να πνίγεται μέσα σε μια γενικευμένη αδιαφορία για τις πραγματικές του ανάγκες, ζώντας σε μια κοινωνία χωρίς αυθεντικότητα, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις είναι καταδικασμένες στην αποτυχία. Το κάθε μέλος της οικογένειας του ήρωα είναι σε μια αναζήτηση ιδεώδους, πολύ μακριά από το δικό του: η φιλόδοξη, μανιακή με την καθαριότητα, γυναίκα καριέρας σύζυγος, έχει αναγάγει σε αντικείμενο τον άντρα της ( φοβερή ατάκα: to keep a dick in a tupperware container (!) ) και αναζητάει κάποιον πιο επιτυχημένο από αυτόν, η κόρη εξοικονομεί από τώρα τα χρήματα των σπουδών της-έχοντας παρόλα αυτά έναν ερωτικό φίλο με συνήθειες μάλλον περιθωριακές που μόλις έχει βγει από το ψυχιατρείο, προκαλώντας την υστερία της μητέρας της. Το σύγχρονο άτομο εμφανίζεται αλλοτριωμένο από την εικόνα που θέλει να δώσει στους άλλους για το ίδιο. Ποιας φύσης είναι λοιπόν η απόδραση που ονειρεύεται ο μεσόκοπος μικροαστός ήρωάς μας; Η αισθητική απόδραση, το πάθος και το όνειρο είναι η μόνη πραγματικότητα που έχει μπροστά του. Δρώντας παθητικά και πάλι, επιλέγει να ερωτευθεί-εννοείται χωρίς ανταπόκριση- μια δροσερή έφηβη. Οι προσπάθειές του να ξανανιώσει νέος, σωματική άσκηση, κάπνισμα χόρτου, αλλαγή δουλειάς με αυτή που έκανε έφηβος ( παρόλα αυτά δεν υιοθετεί και την εφηβική απόφαση της φυγής από την οικογενειακή εστία), νεανικός έρωτας, δεν είναι φυσικά αυτές που θα φέρουν μια εσωτερική γαλήνη και ηρεμία στην επαναστατημένη του ψυχή: ο τρόπος του, παρότι μάλλον παθητικός- ξεκόβει την επαφή με την οικογένεια κλεισμένος στο γκαράζ, σαν να διαλέγει έναν καινούργιο εκούσιο πια εγκλεισμό- είναι αυτός που θα τον φέρει σε συμφιλίωση με τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Η προσωπική του απελευθέρωση συνίσταται στο ότι καταλαβαίνει πως η ευτυχία και η ομορφιά δεν κρύβονται στην επιφάνεια των υλικών πραγμάτων και του κονφορμισμού, αλλά αντίθετα σε όλα αυτά που ξεφεύγουν από αυτά τα όρια και τη συνείδηση ότι δεν μπορεί να τα κατακτήσει πλήρως: « υπάρχουν τόσες ομορφιές στον κόσμο, καμιά φορά νιώθω ότι με κατακλύζουν, ότι δεν αντέχω, η καρδιά μου φουσκώνει σαν μπαλόνι και τότε καταλαβαίνω ότι πρέπει να χαλαρώσω, ότι πρέπει να σταματήσω να γαντζώνομαι σε αυτές, γιατί όλο αυτό γλιστράει επάνω μου σαν βροχή. Τότε δεν μπορώ να νιώσω τίποτα άλλο από ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή από την ασήμαντη μικρή ζωή μου». Τα λόγια αυτά του Λέστερ θα μπορούσαν να είναι η απάντηση σε όλες αυτές τις υπάρξεις που σαν αυτόν ζουν στη δυστυχία γιατί πιστεύουν ότι τις καταπιέζει ένα πλαίσιο που τις αγνοεί περιφρονητικά. Η ειρήνη με τον εαυτό του συμπαθή αυτού loser, έρχεται από την αποδοχή της κατάστασής του και τη συνείδηση ότι δεν μπορεί να την αλλάξει ριζικά, αλλά να συμφιλιωθεί μαζί της και να την αγαπήσει σαν τέτοια: ορθώνεται απέναντι σε αυτή τη ζωή, λυγίζοντας ταυτόχρονα κι αυτή η « βελούδινη επανάσταση», είναι που κάνει τον ήρωα ένα συγκλονιστικό και συνταρακτικό πρόσωπο μέσα στην ταπεινότητά του. Υπέροχες ποιητικές εικόνες- η λαμπερή νιότη της έφηβης-αντικείμενο του πόθου του ώριμου άντρα λουσμένη στα κόκκινα ( χρώμα του πάθους) ροδοπέταλα, ο μοναδικός Σπέισι να ξεδιπλώνει όλο το αστείρευτο ταλέντο του στη διάρκεια του έργου, εξαιρετική μουσική επένδυση από τον Τόμας Νιούμαν, έφεραν βροχή τις διακρίσεις: πέντε Όσκαρ στην ταινία, όπως αυτά της καλύτερης ταινίας και α΄ανδρικού ρόλου για τον πρωταγωνιστή και την υποψηφιότητα για τον α΄γυναικείο ρόλο για την εξαιρετική Μπένινγκ. Ένας ύμνος στη ζωή με όλες τις ομορφιές και την παραξενιά της, για όλα αυτά που μας ξεφεύγουν και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αγγίξουμε..

Λίλη Παπασπυροπούλου