 |
| Claude Verlinde |
τους καρκίνους στο δέρμα μου
τους πνίγω σαν άπτερα κοτόπουλα
δεν πότισα το δέντρο της κακίας
έμεινε ορφανό
ακλάδευτο
πέθανε σαν γέροντας
φορώντας τη βέρα ενός γάμου
που δεν έγινε
και μια δερμάτινη ζώνη
γύρω από τον λαιμό.
βρέθηκα σε ένα θερμοκήπιο
βιβλία μέσα σε γλάστρες
γάτες να ποζάρουν περήφανες
σε σκαλιστές κορνίζες.
σε είχα γνωρίσει ξημέρωμα
σε ένα λεωφορείο
οι δίσκοι βινυλίου που κρατούσα
έκρυβαν την στύση μου
η μάνα σου ποτέ δεν με συμπάθησε
επειδή έλεγα ότι τα διαμάντια
είναι κάρβουνα
ότι η απληστία μας κάνει το χρυσάφι πολύτιμο
όταν έμαθα ότι αρραβωνιάστηκες
έναν κοσμηματοπώλη
πείστηκα, έστω και αργά
ότι ο θεός φοράει ρόλεξ
μέθυσα
ξενιτεύτηκα
έγινα ορειβάτης
χειμερινός κολυμβητής
όταν γύρισα στη μικρή μου πατρίδα
η ατμόσφαιρα μύριζε βενζίνη
άναψα ένα σπίρτο
να έρθεις εσύ μετά
να τα σβήσεις όλα.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου