χωρίς εισιτήριο σε σκοτεινές ατραπούς

έχω δύο κλειδιά
ένα χρυσό κι ένα ασημένιο
όλο μπερδευώ που μπαίνει το καθένα.
ελευθερία είναι
να μην έχεις κλειδιά.

Γιάννης Λιάτσικας

δεν έμαθα  να παίζω θάρρος ή αλήθεια
αλήθεια ή αλήθεια παίζω
με θάρρος
δεν έχω κερδίσει ακόμα
δεν έχω χάσει ποτέ.
κάθομαι στο μπαλκόνι
με το τηλέφωνο στο χέρι
η εικόνα που βλέπω
δεν μοιάζει  με εκείνη του κάρτ-ποστάλ
ένας φάρος λάμπει
σαν αστέρι μέσα στο νερό
εδώ που στέκομαι δεν μπόρω να διακρίνω
αν η ζωή είναι μικρή
μια γάτα παίζει στο χορταρι
θυμάμαι τους ερωδιούς
που πετούσαν προς την Εύβοια
πηγαίνουν και μου φέρνουν καινούργιες νοσταλγίες
ακούω μια φωνή από τη μικρή συσκευή
-θέλω να έρθω να σε δω.
χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά
δεν ξέρω αν το είπα
ή το σκέφτηκα μόνο.
άρχισε να φθινοπωριάζει
η θάλασσα ολόμαυρη
ένας διαλογισμός αφαίρεσε κάθε μου σκέψη
έχω τη συνείδηση μου ήσυχη
σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου
και χρήματα στη τσέπη
το πρωί θα επιβιβαστώ στο καράβι
που περιμένει στη προκυμαία
η ζωή δεν είναι αγκυροβόλι 
αν θέλεις να την ζήσεις.
πάντα πιστεύω τις αλήθειες του ουρανου.

Γιώργος Τρίκερι

ούτε λέξη

σκαρφάλωσα σε ένα βουνό σήμερα
βρήκα μια βρυσούλα
έχωσα το κεφάλι μου από κάτω
ιδρώτας
όνειρα 
φόβοι
νερό 
έγιναν ένα
και τίποτα.
για πρώτη φορά μετά από καιρό
δεν νιώθω την ανάγκη 
να γράψω.

Γιώργος Τρίκερι

games people play

νομίζεις ότι με δύο άσους
θα σηκώσεις όλα τα λεφτά από το τραπέζι
ο ένας είναι λιπόσαρκος 
σε αγαπάει περισσότερο
απ'ότι τον αγαπάς εσύ
έτσι σου αρέσει.
ξέχασες όταν ήμασταν μικρά
στη παιδική χαρά
και κάναμε τραμπάλα
σε ανέβαζα ψηλά 
και σε άφηνα εκεί
στην αρχή σου άρεσε
ένιωθες ...
δεν ξέρω τι ένιωθες
ποτέ δεν μου είπες
βαριόσουν γρήγορα όμως
φώναζες
κατέβασε με, κατέβασε με
δεν το έκανα
όχι για να φοβηθείς
όχι για να κλάψεις
αλλά να μάθεις ότι ...
δεν έχεις σημασία
δεν το έμαθες.
ο άλλος είναι βαρύς και κυνικός
σου χαρίζει γατάκια
χορταίνει τις ανασφάλειες σου.
τους κρατάς στο χέρι
νιώθεις  δυνατή 
αυτό έχει γίνει το ναρκωτικό σου
έτσι σκεπάζεις τις σιωπές 
είσαι η ανθοστόλιστη βασίλισσα
τρώνε από τη παλάμη σου
τα ψίχουλα που τους ταΐζεις
όλα θα ήταν μια χαρά
 αν δεν σε ενοχλούσαν οι αναμνήσεις
από μια παιδική χαρά
ένα κυριακάτικο πρωινό
όπως τώρα
κανείς δεν είχε ξυπνήσει
παίζαμε τους μεγάλους
μπουκώναμε τα στόματα με λουλούδια
βγάζαμε χαζές φωτογραφίες
για ένα άλμπουμ που δεν φτιάξαμε ποτέ
παραμερίζεις τους συναισθηματισμούς
και αποφασίζεις να μπλοφάρεις 
δύο άσοι
έτσι κι αλλιώς μπροστά στο καθρέφτη παίζεις
κρυβόμουν στη τράπουλα και σε περίμενα
την είχα σημαδέψει
να με δεις
ποτέ δεν με τράβηξες.
είμαι ένας φτωχός και μόνος 
βαλές.

Γιώργος Τρίκερι

περί κλοπής

ο φτωχός κλέβει για να φάει
ο πλούσιος γιατί συνήθισε 
σήμερα δεν έκλεψα ένα ρόδι
το έκοψα από το δέντρο
και το έφαγα
δεν είμαι πλούσιος
ούτε φτωχός 
να γράφω μόνο
και να χορεύω
αύριο δεν θα κλέψω
ένα τσαμπί σταφύλια.

Γιώργος Τρίκερι

δεν έχει εξόδους κινδύνου ο μικρός μου κόσμος

θυμάμαι το μελετηρό κορίτσι που ντυνόταν πεταλουδίτσα τις αποκριές και γω την φώναζα κάμπια. είχα κρυφά γράψει στο θρανίο της θάμαι στη γούρνα του αγγέλου έλα να με βρεις.
πήγα και στήθηκα στον απέναντι λόφο. μόλις την είδα κατηφόρισα με το ποδήλατο σε αργή κίνηση. όταν έφτασα πατούσε ξυπόλητη τις λάσπες σαν να ζωγράφιζε με τις πατούσες.
-τι φτιάχνεις?
-τούρτα για τον Ποσειδώνα. θες λίγη?
-αν μου χαρίσεις ένα φιλί, θα σου χαρίσω δέκα.
-τι μεγαλόψυχος!
-θα σου δώσω και το ποδήλατο για βόλτα.
-αν σε άφηνα να με φιλήσεις, που θα με φιλούσες?
εκείνο το απόγευμα γύρισα με τα πόδια. το σαγόνι μου είχε μουδιάσει από το χαμόγελο που δεν έλεγε να φύγει.

Γιώργος Τρίκερι

αφιερωμένο στα craftόπουλα

Η περιπέτεια της ανθρώπινης περιέργειας

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία σε σύμπραξη με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών διοργανώνουν εκπαιδευτικό εργαστήριο / ημερίδα με τίτλο «Η περιπέτεια της ανθρώπινης περιέργειας: το ταξίδι από τον περιηγητισμό στην αναψυχή», με τη συμμετοχή διακεκριμένων επιστημόνων από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η εξερεύνηση του αγνώστου, η επιβίωση αλλά και οι συνθήκες της κοινωνικής ζωής,  όπως οι επεκτατικοί πόλεμοι, η ίδρυση αποικιών και το εμπόριο στάθηκαν αφορμή για το ταξίδι σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Το ταξίδι συνδέεται με την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για μετακίνηση, εξερεύνηση και εξέλιξη. Σε κάθε εποχή, η ανθρώπινη περιέργεια και το ταξίδι έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τα ρωμαϊκά οδικά δίκτυα που δημιουργήθηκαν για την επικοινωνία εντός της αυτοκρατορίας έφεραν την επανάσταση στην έννοια της μετακίνησης και του ταξιδιού. Οι οδικές αυτές διαδρομές διατηρούνται έως τους ύστερους χρόνους και σε μερικές περιπτώσεις συνδέονται και με τις διαδρομές των προσκυνητών του Μεσαίωνα. Το ταξίδι συνέχισε να εξελίσσεται και να μεταλλάσσεται μαζί με την τεχνολογική και πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου και αποτέλεσε και άξονα αυτής της εξέλιξης. Η πολιτιστική και οικονομική ευημερία του σύγχρονου ανθρώπου δημιούργησε την έννοια του ταξιδιού για αναψυχή και, κατά συνέπεια, και τη βιομηχανία του τουρισμού. 
Σκοπός της ημερίδας είναι να αναλύσει την ανάγκη του ανθρώπου για την περιπέτεια μέσα από τις διαφορετικές μορφές ταξιδιού από την αρχαιότητα και τα πρώτα περιηγητικά κείμενα του Παυσανία, στα προσκυνηματικά ταξίδια του Μεσαίωνα, στους περιηγητές των πρόσφατων αιώνων μέχρι τη σύγχρονη μορφή αναψυχής.  

Η είσοδος είναι δωρεάν και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων εισόδου θα ξεκινήσει 1 ώρα από την εκδήλωση.

Για τις ομιλίες των ξένων προσκεκλημένων υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία. 

για περισσότερες πληροφορίες: http://www.sgt.gr/gr/programme/event/1112

killahs everywhere

γλιστράει το χέρι κάποιες φορές
και γράφει την αλήθεια
δεν φταίει το χέρι 
δεν φταίνε οι λέξεις
η ίδια η αλήθεια είναι ένοχη 
μαύρη και πικρή
φταίμε κι εμείς που της δώσαμε το μαχαίρι
κάπου υπάρχουν δυο μάνες
στέκουν σιωπηλές σήμερα
δεν έχουν που να εκφράσουν την δική τους αγανάκτηση
κάπου
παντού
υπάρχουν παιδιά
που στα αυτιά τους φτάνει η βοή του μίσους
το δηλητήριο που στάζει από τις ανοιχτές τηλεοράσεις

-τι είναι αποτρόπαιο έγκλημα, μαμά?
-αυτό που ζούμε, παιδί μου.
αυτό που μας σκοτώνει.

Γιώργος Τρίκερι

Jazzmine says.... Ένα βράδυ με αφορμή τη Μαρία Κάλλας

Χτες το βράδυ, ήμασταν κι εμείς εκεί.

Φτάσαμε στην ώρα μας στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι της Μαρίας Κάλλας, στην ώρα μας είπα μεν, αλλά απ’ ότι φάνηκε πολύ καθυστερημένοι δεδομένου ότι ο κόσμος απλωνόταν σ’ όλο τον προαύλιο χώρο μέχρι το δρόμο και δεν έβλεπες καν την ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που μας περίμενε φωτισμένη λίγο πριν τα σκαλιά του Μουσείου.

Βρεθήκαμε με τη Σόνια λίγο πριν πέσει η μπαταρία του κινητού της κι ευτυχώς γιατί δεν θα βρισκόμασταν ποτέ μέσα σ’όλη αυτή την κοσμοπλημμύρα.

Μείναμε άφωνοι από τη σύνθεση του κοινού.

Κυριολεκτικά ήρθαν όλοι.

Άνθρωποι ηλικιωμένοι που υποβαστάζονταν από κόρες, γιους η εξίσου ηλικιωμένους συντρόφους.

Νέοι, σχεδόν έφηβοι, με σκουλαρίκια στη μύτη ή στα χείλη με πεσμένα τζην και θεοβρώμικα αθλητικά, οικογένειες με τα μικρά τους παιδιά, ζευγάρια απ’ τα Εξάρχεια με μαντίλια στα μαλλιά και ταγάρια περασμένα στους ώμους, κορίτσια απ το Κολωνάκι με άψογο μανικιούρ και χρυσά ψηλοτάκουνα σανδάλια, αγόρια απ’ την Ομόνοια με ταλαιπωρημένα ποδήλατα ή και πεζοί με σακίδια στην πλάτη και δανεικό τσιγάρο στο στόμα.

Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς ούτε μια ίντσα διαθέσιμου χώρου φαντάζαμε σαν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, μα όχι και τόσο διαφορετικό τελικά.

Το δέος μας για την όπερα, που μερικοί βεβαιώνω άκουγαν για πρώτη φορά, φώτισε το δρόμο να ξαναθυμηθούμε το πιο απλό: 

Η μουσική, η τέχνη, μας μεταμορφώνει. Μας αλλάζει, μας εξημερώνει, μας διαμορφώνει. Μας βελτιώνει, μας συσπειρώνει και γι αυτό, ακριβώς γι αυτό, είναι τόσο επικίνδυνη.

Σ’αυτό το χώρο κάτω από τους ήχους της Κάρμεν, της Τραβιάτας, του Σικελινού Εσπερινού, πάνω σ’ αυτό το μικρό κομμάτι γης, μια τέτοια μυρωμένη νύχτα σαν τη χτεσινή, το βιολί, το κοντραμπάσο, το πιάνο, η Φωνή, έκαναν τη δουλειά τους ήσυχα και επίμονα.

Ορκίζομαι πως είδα έναν πιτσιρικά με ένα πράσινο φούτερ να σηκώνεται πανικόβλητος απ’ τη θέση του όταν συνειδητοποίησε πως ένας παππούς στητός σαν λαμπάδα στεκόταν δίπλα του κι έσφιγγε το μπαστούνι του με αξιοπρέπεια.

Σηκώθηκε και πρόσφερε την καρέκλα του με μια απολογητική κίνηση κάτω από τα επιδοκιμαστικά βλέμματα της νεαρής παρέας του και εισέπραξε για αντάλλαγμα ένα συγκινημένο νεύμα από ένα ολόλευκο κεφάλι.

Είδα την κυρία που μόλις είχε βγει απ το κομμωτήριο με την βραδινή τουαλέτα να προσπαθεί να ισορροπήσει μάταια την τεράστια τσάντα της και μια κοπέλα μ’ένα πολύχρωμο φουλάρι που καθόταν οκλαδόν πάνω στο ηχείο να της την παίρνει απ΄τα χέρια και να την τοποθετεί προσεκτικά δίπλα της μ’ ένα συνωμοτικό κλείσιμο ματιού κι ένα μισό χαμόγελο.

Είδα πως η κυρία εκείνη, της χάρισε ένα ολόκληρο.

Είδα σε κείνη την παρέα των ροκάδων με τις μαύρες μπλούζες και τις νεκροκεφαλές,  εκείνον τον πολυλογά το χοντρούλη που οι φίλοι του τον φώναζαν Μήτσο με τα μάτια καρφωμένα στην σκηνή, σιωπηλό για πρώτη φορά εκείνη τη βραδιά, να ρουφάει τα λόγια του μαέστρου Μύρωνα Μιχαηλίδη: 
«Η Μαντάμ Μπατεφλάι στο σπαραχτικό εκείνο μουσικό μέρος που τραγουδάει για την ελπίδα.. μια ελπίδα που μένει αναπάντητη..»

Κι έπειτα η φωνή της Τσέλια Κοστέα.. 
κι έπειτα ο Μήτσος ο πολυλογάς που είχε βουβαθεί κοίταξε τον ουρανό.

Έκλαψες Μήτσο?

Η Εθνική Λυρική Σκηνή, χτες, μας έκανε ένα πολύ μεγαλύτερο δώρο απ’ ότι φανταζόταν.

Μας έκανε τέλειους για μια ώρα, χωρίς ανταμοιβή.

Δωρεάν.

Θα το ξανακάνει την Πέμπτη στις 26 Σεπτεμβρίου στις 6 το απόγευμα στο ωραιότερο μέρος του κόσμου: 
Το λιμάνι του Πειραιά.

Στην προβλήτα 9.

Να είστε εκεί. 

Με τα παιδιά σας, τους γονείς σας, τους φίλους σας, μόνοι.

Κυρίως οι μόνοι να είστε εκεί.

Κάτι έχουμε να μοιραστούμε.

Μια μουσική, μια ανάμνηση, ένα καράβι.

Δε θα φύγουμε οι ίδιοι.

Για τη Σόνια, την Έλλη, την Αλεξάνδρα, την Λωρινα, την Έφη, το Μάνο, το Γιώργο, το Θάνο, το Δημήτρη και όλους όσους ήταν και δεν ήταν εκεί.

Jazzmine @ the Museum 

Μουσικό αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας στους δρόμους της Αθήνας

Τριάντα έξι χρόνια από την επέτειο του θανάτου της Μαρίας Κάλλας (16 Σεπτεμβρίου 1977), η Εθνική Λυρική Σκηνή τιμά την κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνο με μια σειρά μουσικών δρώμενων στο κέντρο της Αθήνας (Μουσείο Ακρόπολης, Πλατεία Αγίων Ασωμάτων, Σκάλες Ηρωδείου, Πλατεία Κοτζιά, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, από τις 18.00 το απόγευμα έως τις 22.00 το βράδυ.


Στους δρόμους της Αθήνας, της πόλης όπου μεγάλωσε η Μαρία Κάλλας, θα ακουστούν οι διάσημες άριες οι οποίες σημαδεύτηκαν για πάντα από τις μοναδικές ερμηνείες της, από τους καλλιτέχνες του Λυρικού θεάτρου, στο οποίο η Κάλλας έκανε τα πρώτα βήματα της καριέρας της. 


Οι σολίστ, Δήμητρα Θεοδοσίου, Αντωνία Καλογήρου, Βασιλική Καραγιάννη, Ειρήνη Καράγιαννη, Έλενα Κελεσίδη, Τσέλια Κοστέα, Μυρσίνη Μαργαρίτη, Μαρία Μητσοπούλου, Τζούλια Σουγλάκου, οι πιανίστες και η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Μύρωνα Μιχαηλίδη θα ερμηνεύσουν αποσπάσματα από τις όπερες «Τραβιάτα», «Μποέμ», «Τόσκα», «Μαντάμα Μπαττερφλάι», «Μάκμπεθ», «Ριγολέττος», «Ο κουρέας της Σεβίλλης», «Τροβατόρε», «Ο Σικελικός Εσπερινός» κ.α.


Ο μουσικός περίπατος σε πέντε πράξεις, έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να παρακολουθήσει και τις πέντε συναυλίες μετακινούμενο με τα πόδια από τη μια στην άλλη.

Το πρόγραμμα της Κυριακής 15ης Σεπτεμβρίου, αναλυτικά, έχει ως εξής:

• 18.00 - Προαύλιος χώρος Μουσείου Ακρόπολης - Διονυσίου Αρεοπαγίτου [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 18.45 - Σκάλες Ωδείου Ηρώδου Αττικού - Διονυσίου Αρεοπαγίτου [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 19.35 - Κτίριο Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων - Πεζόδρομος Ερμού 134-136, Πλατεία Αγίων Ασωμάτων Θησείο [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 20.30 - Πλατεία Κοτζιά [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 21.30 - Προαύλιος χώρος Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου - Πατησίων [Ορχήστρα Εθνικής Λυρικής Σκηνής - σολίστ, διάρκεια 40 λεπτά]

Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλες τις εκδηλώσεις.

πηγή: http://www.ertopen.com

πριν τελειώσει πραγματικά το καλοκαίρι

δεν θα πάω γραφείο σήμερα
θα σε πάω στη παραλία
θα περάσω από τον μανάβη και θα σου πάρω νεκταρίνια
θα έρθω κάτω από το σπίτι σου
θα σε πάρω από το αυτοκίνητο
θα σου πω
δεν θα μπορέσω να σε δω σήμερα
κάτι προέκυψε
μέχρι να ακούσω την απογοήτευση στη φωνή σου
θα το κλείσω βιαστικά
θα χτυπήσω το θυροτηλέφωνο
βάλε μαγιό και κατέβα
στη διαδρομή θα ακούμε το cd
που σου έφτιαξα χτες βράδυ
το video games
θα το τραγουδάμε μαζί
κι ας μη θυμάμαι όλα τα λόγια
το λάπτοπ και το κινητό 
θα τα αφήσω στο πορτ μπαγκάζ
θα πάρουμε τις μάσκες και τις ψάθες
θα κάνουμε βουτιές από το βραχάκι
θα παίρνω αυτή τη πόζα που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι 
και θα βουτάω με τη κοιλιά
θα κάνουμε όνειρα για το επόμενο καλοκαίρι
και σχέδια για χειμωνιάτικες εκδρομές
θα στάζουν τα ζουμιά από το νεκταρίνι και θα σου λέω 
αν δεν θέλεις να σε τσιμπήσει η μέλισσα 
μείνε ακίνητη
θα γράψω το όνομα σου στη άμμο
είναι το μόνο ποίημα που ξέρω
το βράδυ θα μαγειρέψω
γεμιστά καλαμάρια με μαύρο ρύζι
θα σε αφήσω να σε πάρει ο ύπνος στη αγκαλιά μου.
δεν θα σου πω σε αγαπάω σήμερα
θα σου το δείξω.

Γιώργος Τρίκερι



soundrack: Lana Del Rey, video games.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος σας προσκαλεί σε Εναλλακτικές Βραδιές Μουσικής και Ποίησης

Ο Θάνος Ανεστόπουλος προσκαλεί μουσικούς /συγκροτήματα /ποιητές και συγγραφείς για να παρουσιάσουν την δουλειά τους , τις Τρίτες όλου του χρόνου στην Μπουάτ Απανεμιά στην Πλάκα.
Κάθε Τρίτη θα δίνεται βήμα για έκφραση και παρουσίαση της δουλειάς όσων νέων καλλιτεχνών με φρέσκιες εναλλακτικές προτάσεις επιθυμήσουν να ανέβουν στην σκηνή της Απανεμιάς.
Συγκεκριμένα μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Θάνο Ανεστόπουλο και να δηλώσετε συμμετοχή στο E-mail diafanaproduction@yahoo.gr 
μέχρι 15/10/2013. Η απάντηση θα είναι άμεση.
Οι βραδιές θα είναι ακουστικές και ο κάθε καλλιτέχνης θα αποφασίζει για το θεματικό της παρουσίασης.
Στις πληροφορίες που θα λάβετε θα ενημερωθείτε για τον τρόπο και τον τόπο που θα αποσταλεί η δουλειά σας.
Εναλλακτικές Βραδιές Μουσικής και Ποίησης όλο τον χρόνο τις Τρίτες στην Μπουάτ Απανεμιά.

Jazzmine says..... Until the dawn..

Θα πιω απόψε, όσο πάει, όσο έχω, ότι έχω θα το πιω.

Θα καπνίσω όλο τον καπνό, όλα τα τσιγάρα, 

θα πάω άυπνη στη δουλειά.

Ένα βράδυ θα ναι, 

άλλο δε θα σου χαρίσω.

Ένα, μα θα ναι όλο δικό σου.

Θα ρθω μαζί σου στην παραλία και θα πιω αυτή την μπύρα με τα δάχτυλα μου χωμένα στην άμμο. 

Θα φαμε κρέπες και παγωτό ξυλάκι 

θα λερώσω τα ρούχα μου επίτηδες για να γελάς.

Θα γυρίσω στο σπίτι σου μαζί σου, θα βγω στο μπαλκόνι και θα ανάψω τα κεριά.

Θα κλείσω τ αυτιά μου στα μαρσαρίσματα, θα με κοιτάξεις ανήσυχος.

Μαζί σου.

Θα κοιτάξω το τραπέζι, τον καναπέ, 

θα ξαπλώσω στο πάτωμα, θα με σηκώσεις 

θα με πας στο κρεβάτι σου θα μ ακουμπήσεις. 

Θα κοιμηθώ μαζί σου, 

θα κοιμηθώ κόντρα στην ανάσα σου 

θα κοιμηθώ με τα χέρια σου γύρω μου.

Θα παμε στην Κρήτη, 

στη Βραζιλία, 

στη Λευκάδα, 

στη Ρώμη.

Θα μαγειρέψεις στρουθοκάμηλο, 

θα δούμε φόρμουλα, 

θα περπατήσουμε στην Πλάκα κάτω απ τους ήχους 

μιας νεκρής από καιρό τραγουδίστριας.

Θα οδηγήσεις μέχρι το Σούνιο.

Μαζί μου.

Δε θα τρέξεις.

Δε θα με σκοτώσεις,

Θα ναι πολύ αργά, πολύ αργά για αυτό.

Ένας ήχος, μια φάλτσα νότα σ’ ένα νυχτερινό τραγούδι, 

δεν μπορεί να σκοτώσει.

Έχεις μια νύχτα, 

μια νύχτα ολοδική σου και καμιά ευκαιρία.

Τις ξόδεψες όλες.

Δεν είναι η πρώτη σου νύχτα μαζί μου, τα λάθεψες όλα.

Είναι πολύ αργά, πολύ αργά για αυτό.

Είναι η τελευταία.

Το τζιν μου θα τελειώσει κι εσύ θα πρέπει να πεθάνεις.

Ούτε δυο ώρες μέχρι την αυγή.

Αύριο δεν θα ξαναϋπάρξεις.

Jazzmine and Lilith

θα προτιμούσα να έχανα τα κλειδιά μου παρά εσένα

δεν θα ξαναδώ το είδωλο σου στο καθρέφτη
να έρχεσαι από πίσω όταν ξυρίζομαι 
να κολλάς τα στήθη σου στη πλάτη μου. 
δεν θα πασαλείψεις ξανά σύκο στη μύτη μου
και να αρχίσεις να το τρως.
κανείς δεν με ρώτησε τον ορισμό της μοναξιάς
αλλά εγώ τον βρήκα.

Γιώργος Τρίκερι

Πρώτο Φεστιβάλ Βοτανικού-Κάτω από τις Γραμμές.

Οι χώροι συνάθροισης κοινού καθώς και οι χώροι πολιτισμού της περιοχής του Βοτανικού διοργανώνουν το 1ο Φεστιβάλ Βοτανικού με τίτλο ”Κάτω από τις Γραμμές”, από 18 έως 22 Σεπτεμβρίου. 
Στόχος μας, είναι η ανάδειξη και η γνωριμία στο πλατύ κοινό, της περιοχής του Βοτανικού, μέσα από ποικίλα πολιτιστικά δρώμενα. Κάθε χώρος, (θέατρο, πολυχώρος, μπαρ, καφενείο, κ.λ.π.) θα φιλοξενήσει ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων το οποίο θα ενταχθεί στο συνολικό φεστιβάλ (θεατρικές παραστάσεις, χορός, εκθέσεις εικαστικών, επιμορφωτικά σεμινάρια, προβολές, μουσικά live, dj set, etc...).

Την τελευταία μέρα, στις 22 Σεπτεμβρίου, θα γίνει η μεγάλη εκδήλωση του φεστιβάλ και θα στηθούν 3 μουσικά stage: 
το πρώτο στην οδό Καστοριάς (μπροστά από το La Soiree De Votanique και την Αθηναΐς), όπου θα φιλοξενήσει τους :
- Μαρία -Χριστίνα & the pedals στις 19:00
- Haig Yazdjan- Γιώτη Κιουρτσόγλου-Βαγγέλη Καρύπη τρίο στις 20:30
- Mode Plagal στις 22:00

το δεύτερο stage, (στην πλατεία του Πρ. Δανιήλ, μπροστά από τους ''Θεσσαλούς'') με τους:
- Άττικα, Oρχήστρα νυκτών εγχόρδων 19:00
- Μάρθα Φριτζήλα, Kubara Project στις 20:30
- Kubara Project και Δημήτρης Μπρέντας με Κλαρίνο Karotone στις 22:00

και το τρίτο, στην οδό Πέλλης (μπροστά από τη ”Μπιέλα”) 
- Κρητικά με τους Λευτέρη και Βαγγέλη Τσουβαλά

Η είσοδος σε όλα τα Live της τελευταίας ημέρας είναι ελεύθερη.
Αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα βρείτε στο https://www.facebook.com/events/122338914603214/?ref=3.

The Place Beyond The Pines

Ένας μοτοσικλετιστής κασκαντέρ μετατρέπεται σε ληστή τραπεζών για να συντηρήσει την οικογένειά του. Σε μια από τις απόπειρές του καταδιώκεται από έναν νεοσύλλεκτο αστυνομικό, με αποτέλεσμα να έρθει σε μια μοιραία αντιπαράθεση για αυτόν. 
Από τον σκηνοθέτη του Blue Valentine, Derek Cianfrance η νέα του ταινία με ελληνικό υπότιτλο ''Στο Τέλος Του Δρόμου'' περιγράφει με στυλ αλλά και υπερβολική σοβαρότητα ένα κόσμο τιμής, το τέλος του Αμερικανικού Ονείρου και προσεγγίζει με μεταφυσική διάσταση το κληρονομικό προπατορικό αμάρτημα! Αργή μεν ατμοσφαιρική δε, η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια αστυνομική περιπέτεια – μοντέρνα τραγωδία, παρόλα αυτά διακρίνεις κάποια σεναριακά  ''κενά''. 
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον Ryan Gosling, Bradley Cooper και Eva Mendes. Οι ερμηνείες τους είναι πολύ καλές, με τον Ryan Gosling να τελειοποιεί τον ρόλο του cool αντιήρωα που πρωτοενσάρκωσε στην ταινία Drive και συνέχισε στην ταινία Only God Forgives, τον  Bradley Cooper σε μια ακόμα εξαιρετική ερμηνεία έπειτα και από την ερμηνεία του στην  ταινία Silver Lining Playbook και την Eva Mendes η οποία συνεχίζει να πηγαίνει κόντρα στην εικόνα της ειδικά και μετά το Holy Motors όπου και άφησε καλές εντυπώσεις. 
Πρόκειται για ένα καλό δείγμα Αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου,  το αποτέλεσμα όμως θα μπορούσε να ήταν πιο εντυπωσιακό. Όπως προανέφερα παρόλο που είχε όλα τα συστατικά για να γίνει μία πάρα πολύ καλή ταινία χάθηκε στην άνιση πορείας της. Παρόλα αυτά αξίζει να την δείτε! Σας την προτείνω για ένα δροσερό βράδυ του Σεπτέμβρη. Καλή Προβολή. 

Π. Πόντικας.

c'est ma vie. fifty-three

Καβούρι 4.9 2013

ξεκίνησα οργισμένο νιάτο
κατέληξα γεροπαράξενος 
στο ενδιάμεσο
απόλαυσα
δυό-τρία ηλιοβασιλέματα
και μια γυναίκα
της προκοπής.
είμαι από τους 
τυχερούς.

Γιώργος Τρίκερι

υ.γ. το καλοκαίρι τελειώνει τη στιγμή που πιστεύεις ότι τελείωσε. Όμορφα καλοκαίρια να έχουμε

rooms for rent

Jonė Reed

τα καλοκαίρια ντύνομαι φτηνό ξενοδοχείο
ζευγάρια έρχονται και ιδρώνουν στα σεντόνια μου
θα παντρευτούμε μόλις πουλήσω το χωράφι στο χωριό
είσαι το πουτανάκι μου
με τον άντρα μου δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου όπως με σένα
(έκλεισα το θερμοσίφωνα πριν φύγω?)
μου αρέσει η Αθήνα τον Αύγουστο
ας μείνουμε για πάντα κλεισμένοι εδώ μέσα
λέξεις αγνώστων διαπερνούν τους τοίχους μου
με κάνουν και νιώθω
ανώριμος
σκοτεινός
ρομαντικός
σαν τραγούδι των Cure
εκείνος ο άγγελος που είχε πει
ότι θα ζωγραφίζαμε πεταλούδες να ρουφούν χυμούς
από παιώνιες και ορχιδέες
στους τοίχους της ρεσεψιόν
και μετά θα πηγαίναμε σινεμά 
δεν γύρισε ποτέ.
τι είναι αυτό που κάνεις τις σχέσεις
τόσο δύσκολες?

το φθινόπωρο βρίσκω ένα έρημο νησί
και κάνω διακοπές.

Γιώργος Τρίκερι

Μια Κατσαρίδα Το Καλοκαίρι

Άραγε υπάρχει τίποτα που να ''τρομάζει'' την ζήλια; Κάθε φορά που ''πετυχαίνω'' κάτι, είναι ''τυπική'' στον ραντεβού μας!
Έχει μέρες να φανεί, ποιος ξέρεις ίσως έχει βρει καλή παρέα κάτω εκεί στους σκοτεινούς, υγρούς, βρομερούς υπονόμους. Σήμερα φοβάμαι! Δεν ξέρω είδα πολλούς φίλους την βδομάδα που μας πέρασε. Όλοι ήταν χαμογελαστοί, ήθελαν να μάθουν νέα μου. Το δείπνο μόλις τελείωσε, αλλά βαριέμαι να συγυρίσω. Ίσως είναι ''αφορμή'' για να ξανάρθει...
Κοντεύουν μεσάνυχτα. Τι χρειάζεται αλήθεια για να ''βασανίσεις'' έναν άνθρωπο; Μάλλον πρέπει να ξέρεις τι είναι ΑΥΤΟ που τον ευχαριστεί! Θα βάλω το dvd να παίζει και θα ξαπλώσω στον καναπέ. Θα περιμένω, έχω αφήσει ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Ζέστη! ''Δεν είμαι Άγγελος'', πόσο αγαπώ την ταινία αυτή και ειδικά την σκηνή όπου η Mae West αυτοσαρκάζεται...
Εχθές είχα βάλει να δω ''Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ'', και όταν σηκώθηκα το πρωί για να πάω στην δουλειά δεν θυμόμουν ποιανού το μέρος είχα πάρει, των ανθρώπων η των κινούμενων σχεδίων; Ποιους θαύμασα; Ποιους ενέκρινα; Τι μετριότητα Θεέ μου! Καημένε Δον Κιχώτη τώρα σε καταλαβαίνω! Να φας σκατά Σάντσο Πάντσα!
Με έπιασε νευρικό γέλιο. Ξαφνικά νιώθω μόνος. Αλήθεια πάντα ΗΜΟΥΝ υποκριτής; Αναγνωρίζω αυτόν τον θόρυβο, μετά από δύο βδομάδες ξεπροβάλει από τον διάδρομο. Έχω αφήσει μέσα το αεροζόλ, ξέχασα να το πάρω μαζί μου. Που είναι παντόφλες μου; Να την πατήσω και να την αφήσω να αργοπεθαίνει ή να την σκοτώσω και να την πετάξω στο διπλανό μπαλκόνι; ''Το μάτι σπάει πέτρα'' λένε στο χωριό μου, αλλά εγώ δεν ΦΟΒΑΜΑΙ πια.

Π. Πόντικας.

ένα βράδυ στο Μαράθι δίχως φεγγάρι ούτε λεφτά

θάρθω μια νύχτα στο κήπο σου 
θα φάω όλα τα λουλούδια
θα έχω ένα φορητό κασετόφωνο 
που θα παίζει το
Hello, I Love You
στη διαπασών
δεν θα ζωγραφίσω καρδούλες 
στο τοίχο σου
ούτε καράβια μεσοπέλαγα
ούτε βαζάκια με γλυκό του κουταλιού
νεράντζι
τέλειωσαν πια αυτά
μόνο μια ηλεκτρική καρέκλα
γιατί έτσι με καις.

Γιώργος Τρίκερι

Rene Magritte, La belle de nuit