is luck an attitude?

Some folks are just born lucky. Is it better to be lucky than smart? Do you make your own luck in life?
You might say, “fifty percent of my life is due to chance events”. No, it’s not. Maybe ten percent is. That other forty percent that you think you are having no influence over is actually defined by the way you think. Is there a big distance between luck and fate?
Do you suffer from bad luck? Our beliefs are not genetic. We learned them somehow. If something isn’t working for you change it. For the past 28 years I have looked in the mirror every morning and asked myself: “if today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today? And whenever the answer has been NO too many days in a row, I know I need to change something.
How to get lucky? Live a charmed life, open your mind, learn to be lucky! Is it an easy skill to learn?
Luck is a dividend of sweat. The more you sweat, the luckier you get. I believe that. The harder I work the luckier I get. All of us have bad luck and good luck. The man who persists through the bad luck, who keeps right on going, is the man who is there when the good luck comes, and is ready to receive it. 
Good luck needs no explanation. Ten years from now I plan to be sitting here. I hope I will be writing articles, but if not, I will be on my pond fishing with my kids. I feel like the luckiest guy I know. 
Luck is when opportunity knocks and you answer. Luck never gives, only lends. One half of life is luck, the other half is discipline, and that is the important half, for without discipline you would not know what to do with luck.
Hearing crickets singing? I do not know. What I do know is that every dog has his day. When God throws the dice are loaded…


P. Pontikas.

ζωή γάλακτος με γέμιση κακάο

πήραμε τα χρώματα του χειμώνα και τα κλειδώσαμε σ΄ένα μεγάλο mall.
κάνουμε botox στις αναμνήσεις μας και στα παιδιά μας.
we shop therefore we are.
γιαουρτώνουμε τα ίδια μας τα μούτρα αλλά με χαμηλά λιπαρά.
στέλνουμε επιταγές εξιλέωσης στην Αφρική 
και ανακυκλώνουμε
τα τενεκεδένια όνειρα μας
που δεν είναι ακριβώς όνειρα γιατί έχουν διαφημίσεις 
και σπόνσορες.
το νερό που πίνουμε είναι imported
και το τηλέφωνο που σου μιλάω
είναι πιο smart από μένα.
η πιο ωραία ώρα της μέρας ήταν προχτές
ή θα είναι αύριο
ή όταν πατήσεις like
στο τραγούδι που ήθελα να χορέψουμε
αλλά δεν προλαβαίνεις 
γιατί έγινες workaholic
κι έχεις χρόνο μόνο για beaujolais 
με τις φίλες σου.
πάντως τώρα ...
έξω ο ήλιος λάμπει μόνος.


Γιώργος Τρίκερι

window seat

απόψε κάθομαι μόνος.
δεν υπολογίζω την απόσταση.
δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα μας.
τα γόνατα μας είναι ακόμα ενωμένα κάπου ανάμεσα στον Φλοίσβο και το Τροκαντερό.  
τα μαλλιά σου είναι το κόκκινο της νύχτας μου.
το γέλιο σου με κερνάει ένα μισογεμάτο ποτήρι
κι εγώ πίνω
στα όρια της λογικής που δεν υπάρχουν 
στο σύννεφο της αποστροφής που άρχισε να διαλύεται 
στην υγεία των ματιών σου που είναι ο μόνος ουρανός που ταξιδεύω.
το τηλέφωνο σου δεν εκπέμπει την ανάσα σου που σαν μετάξι σχίζεται
μέσα στη νύχτα ματώνοντας τα χείλη σου.
ένας στεναγμός που άφησες φεύγοντας θα κάψει κι απόψε τα όνειρα μου.
απόψε κάθομαι μόνος. 
μαζί σου.  


Γιώργος Τρίκερι

Jazzmine says...........2 Aυγούστου..

Ήταν μονάχα ένα βράδυ.

Με κοιτούσες πάνω από γεμάτα πιάτα και αδειανά ποτήρια, κάτω από γέλια και συζητήσεις..


Αργότερα έμεινες μόνος, εσύ κι η καλοκαιρινή νύχτα στον κόλπο του Γερολιμένα, πέτρα και νερό, ένας άντρας κάτω από ένα αόρατο μαχαίρι, σειρά μου να σε κοιτάξω, σιωπηλή φιγούρα στο μισοσκόταδο.


Σου πέταξα ένα βιαστικά σκισμένο πακέτο χαρτάκια.
(κάτι ακατανόητο μ' έσπρωξε να φυλάξω τ' άλλο μισό..)


Μου έγνεψες να κατέβω.


Ήταν μονάχα ένα βράδυ.


Ένα βράδυ που το περάσαμε μιλώντας ακατάπαυστα,
γελώντας ατελείωτα,
πίνοντας ασταμάτητα ο ένας απέναντι απ' τον άλλο,
πάνω στη θάλασσα, πίσω απ' το βράχο, μέχρι το ξημέρωμα.


Ύστερα άπλωσες το χέρι και ζήτησες αυτό που δεν είχα να σου χαρίσω..τότε..


Έφυγα κι έπειτα από λίγο κλείνοντας τα παραθυρόφυλλα σε είδα να περπατάς με το ύφος του ανθρώπου που ξέρει ότι τον βλέπουν.


Την άλλη μέρα έφυγες νωρίς για να μη μας προλάβεις.


Ήταν μονάχα ένα βράδυ.


Αλλά μυρίζει ακόμα βασιλικό κι ας χειμώνιασε.


Ήταν μονάχα ένα βράδυ μα το σκέφτομαι ακόμα.

Για τον Μ.

Οκτώβριος 2011

Jazzmine @ room 11

Ο Δράκος

"Όλες οι αγιογραφίες δείχνουν ότι θα με σκοτώσεις.


Είναι απόγευμα,τα λέπια μου λάμπουν.
Τρώω μόνο χορτάρι του φεγγαριού.
Αίμα δεν είδα ποτέ.


Ζεσταίνω τα αυγά της πολιτείας, βλέπουν οι κάτοικοι μερικούς εφιάλτες.
Αυτά είναι όλα που κάνω -τα άλλα είναι ψέματα.
Όσο για την κοπέλα και τα νερά που έχω φυλακισμένα, δες και μόνος σου΄εδώ είναι κήπος με κοντές μηλιές και φράουλες που δε δοκίμασα.


Τώρα μόνοι και αντικριστά.


Είναι Παρασκευή, οι πορσελάνες των προσώπων μας νυχτώνουν απότομα.
Βλέπω τη σκέψη σου αγκάθι στον ουρανό.
Βλέπω ακόμα τη μαύρη μπέρτα σου να ανοίγει και να με σκεπάζει, όπως σηκώνεις το χέρι με το κοντάρι.


Αν ήτανε διαφορετικά τα πράγματα, μπορεί να ήμουνα σκύλος στην αυλή σου.
Στις ζωγραφιές έχω φτερά με πράσινες μεμβράνες.
Δεν πέταξα πότε.
Σέρνομαι με πρησμένη κοιλιά στο χώμα μετατοπίζοντας τη θάλασσα προς το βουνό.


Εκείνη τη στιγμή έσπασε στο τζάμι της φωνής σου μπήγοντας το κοντάρι στα πλεμόνια μου, φτάνοντας μέχρι την καρδιά.
Πηχτό αίμα τινάχτηκε, έβαψε τα ασημένια παπούτσια των αγγέλων που στέκονταν πίσω από σένα σε δυο σειρές και γέλαγαν.


Έβγαλα το τελευταίο σφύριγμα-σύρμα νίκελ του τρόμου.
Ωρίμασαν τα μήλα του κήπου και έπεσαν στα πόδια σου.


Σήκωσες τα μάτια στον ουρανό κι έγινες άγιος.
Τα νύχια μου γαντζωμένα στο χώμα αναδίδουν μουσική και μύρο.


Έκλεισα τα μάτια και είδα."



Γ.Κοντος

Jazzmine says...........Just a dream..

Κοιτάζω το προσωπό σου.

Μασκάρω το φως κι απλώνω σκιές πάνω στο μαξιλάρι σου.

Μετράω τις ανάσες σου.

Επιπλέω αθόρυβα στις εκπνοές σου κι έπειτα..λιγοστό φως..

Βαδίζω προσεκτικά μέσα στ' ονειρό σου.

Μιλάς με κόσμο, ποιοί είναι?

Είσαι κοντά σε θάλασσα, τα χέρια μου τα πνίγει η υγρασία, περπατάς..

Γυρνάς πίσω, δε με βλέπεις, είμαι γατζωμένη στο ρούχο σου, είσαι ανήσυχος, κοιτάς τα παπούτσια σου που πλυμμηρίζουν άμμο, μια κοπέλα σου προσφέρει μια χελώνα, πας να την πιάσεις και εκείνη την πετάει γελώντας ψηλά, η χελώνα γίνεται δράκος, ένας μικρός καψαλισμένος δράκος που καίγεται απ΄την ίδια του την ανάσα..

Τρέχεις.

Γυρίζω να δω την πόλη πίσω μας που την καταπίνει η φωτιά, βλέπω την κοπέλα να με κοιτάζει. Το γέλιο της καταλήγει σε μια επικριτική γκριμάτσα.

- Δεν έχεις δουλειά εδώ, μου λένε τα μάτια της. Είσαι μια Παρείσακτη.

Τρέχεις. Σε δυσκολεύει το βάρος που δεν ξέρεις ότι κουβαλάς.

Σταματάς για λίγο. Λαχανιάζεις. Ακουμπάς σε μια σιδερένια κουπαστή. Θάλασσα ξανά, η αλμύρα τζούζει τα μάτια μου. Μα όπως και πριν, ούτε τώρα τη βλέπω. Σκύβω να δω το νερό και βλέπω στον πάτο το εισιτήριο που κρύβεις στην τσάντα της φωτογραφικής σου μηχανής δυό βδομάδες τώρα..

Σηκώνω έντρομη το βλέμμα μην τύχει και το δείς και θυμηθείς..πως φεύγεις.. Λύνω τα χέρια μου απ΄το λαιμό σου.

Έρχομαι μπροστά σου. Κοιτάζεις ευλαβικά ένα αόρατο σημείο. Τα μαλλιά σου είναι μπερδεμένα. Τα γυαλιά σου θολά. Ακουμπάω το χέρι μου στο μετωπό σου. Ανασαίνεις. Κλείνεις τα μάτια. Παίρνω τα γυαλιά σου, τα σκουπίζω.

Κοίταξε με. Εγώ είμαι. Εμένα βλέπεις στον ύπνο σου.

Κοίτα πίσω μου, είναι Μανιάτικος ο βράχος που μας σκεπάζει, είναι ο ήλιος της που θα διαλύσει και το αποψινό σκοτάδι, κοίτα με, είμαι εδώ, δε θα ρθουν άλλοι τραυματισμένοι δράκοι, κανείς δεν θα σε κοροιδέψει, δε χρειάζεται να τρέχεις, δε χρειάζεται να φύγεις, δε χρειάζεται να αλλάξεις.

Γύρνα μαζί μου στο σπίτι.

Θα περάσουμε την ερειπωμένη πόλη,

Τις φωτιές,

Την κινούμενη άμμο,

Θα βρούμε τη θάλασσα, είναι κοντά, νιώθω την αψάδα της, θα κολυμπήσουμε.

Μη με φοβάσαι.

Δεν έχω κρυμμένα εισιτήρια πουθενά, η τσάντα μου είναι αφημένη στη γαλάζια συρταριέρα δίπλα στον καθρέφτη όπως κάθε βράδυ, δεν πάω πουθενά, μη με φοβάσαι, είμαι εδώ.

Είναι μόνο ένα όνειρο, μόνο ένα όνειρο.


Jazzmine in a Dream

Ο άστεγος...

... είναι ο σιωπηλός ήρωας του καιρού μας. Μπορεί να προσπαθεί να κρυφτεί από τη ματιά μας, αλλά δεν φεύγει, δεν το βάζει στα πόδια. Ξέρει πως ο κόσμος μας είναι τόσο μικρός και στρογγυλός, που η φυγή δεν έχει νόημα. Ζει στη μοναξιά, αλλά όχι στην απομόνωση. Η μοναξιά είναι μια επιλογή (υπάρχει πάντα ο άλλος, αν το θελήσεις). Μα η απομόνωση είναι μια καταδίκη (ο άλλος δεν υπάρχει, όσο και αν το θελήσεις). Ο άστεγος στις μέρες μας δεν είναι πια αυτός που ήταν άλλοτε. Τις νύχτες που κουλουριάζεται μέσα σε μια κούτα από χαρτόνι, ίσως να θυμάται ακόμη τον καιρό που ζούσε μια φυσιολογική ζωή. Ισως να θυμάται ακόμη τον εαυτό του να ισιώνει τον γιακά και τη γραβάτα μπροστά στον καθρέφτη, να φοράει το ρολόι στο χέρι, να πιάνει την τσάντα με τα χαρτιά του και να ξεκινάει για τη δουλειά του. Στην εισαγωγή του βιβλίου του, ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Μαρκ Ωζέ γράφει για ένα κοινωνικό φαινόμενο που ίσως στους περισσότερους από εμάς περνάει σήμερα απαρατήρητο. «Τα τελευταία χρόνια - λέει - πολλοί από αυτούς που εργάζονται στις κοινωνικές υπηρεσίες ή σε φιλανθρωπικές οργανώσεις βλέπουν καθημερινά μπροστά τους μια νέα κατηγορία φτωχών. Εχουν δουλειά, μα ο μισθός τους δεν τους φτάνει για νοίκι. Κοιμούνται όπου βρουν, σε λαϊκά υπνωτήρια, σε φίλους ή ακόμη και στο αυτοκίνητό τους», όπως ακριβώς ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου του Μαρκ Ωζέ, που η πενιχρή σύνταξή του τον έχει καταδικάσει να ξημερώνεται στους δρόμους, να χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του τις τουαλέτες στον σταθμό του τρένου και τις χρονιάρες μέρες να ξεκλέβει από μακριά εικόνες από τις χαρές των ανθρώπων που είχαν καλύτερη τύχη από αυτόν. Είναι ένα φαινόμενο που οξύνεται μέρα με τη μέρα από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, που μάλιστα ίσως δεν έχουμε δει ακόμη το χειρότερο πρόσωπό της.
Πώς συνηθίσαμε...
... έτσι να σκοντάφτουμε τις νύχτες πάνω σε ανθρώπους που χωράνε σε χαρτονένιες κούτες; Τις προσπερνάμε, χωρίς να σκύβουμε από πάνω, ξορκίζοντας μια πραγματικότητα που βρίσκεται μπροστά μας. Ξεσυνηθίσαμε τη φτώχεια, ζώντας μέσα σε μια αυταπάτη πλούτου που τώρα γίνεται καπνός. Αν κάποτε το φέρει η κακιά ώρα, πώς θα μπορέσουμε άραγε να ζήσουμε φτωχοί; «Τώρα που δεν είμαι πια κανένας», λέει ο άστεγος του Μαρκ Ωζέ, «βλέπω καθαρά πόσο ξεχωρίζουν εκείνοι που ζουν μια ζωή πιο σταθερή από τη δική μου ανώφελη παρουσία».
Τι απογίνεται...
... ο άστεγος του Μαρκ Ωζέ; «Τον βάζω να πηγαίνει προς τον Σηκουάνα», λέει ο συγγραφέας στην εφημερίδα «Στάμπα». «Αλλοι αναγνώστες φαντάζονται ένα τέλος τραγικό. Και άλλοι προτιμούν να ελπίζουν. Δεν ξέρω. Αφήνω το τέλος ανοιχτό. Ακριβώς όπως είναι η ζωή».


Του Ρούσσου Βρανά
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 09 Δεκεμβρίου 2011
http://www.tanea.gr

δυο λεπτά και.. θα φύγω

Μουδιάζει το στόμα μου με όλα αυτά που θέλω να σου πω και δεν βγαίνουν. Καταπίνω τις λέξεις μου μία μία και δηλητηριάζομαι. Θέλω να σου μιλήσω. Ένα λεπτό. Μισό. Να σου πω πως σε θέλω και να φύγω. Να κλέψω λίγο από τον υγρό σου βλέμμα και να φύγω. Να μυρίσω την παλάμη σου και να φύγω. Όμως πριν φύγω θέλω να σου πω πόσο θα ήθελα να μείνω. Να σου πω πως έχω μαζέψει πολλές καλημέρες από πολλά πρωινά που δεν μιλάμε και θέλω να σου τις χαρίσω, όλες μαζί. Να σου πω πως μου λείπεις. Η ανάσα σου στον λαιμό μου και το χέρι σου στην μέση μου. Είμαι ταραγμένη επειδή συνειδητοποιώ και παραδέχομαι πια με τα χαρτιά μου όλα ανοιχτά και χωρίς κρυμμένους άσσους πως είμαι σε θέλω. Λόγια... ε; Αυτό δεν θα έλεγες μόλις; Σαν να σε ακούω κιόλας. Σαν να σε βλέπω, σαν να σε αγγίζω.. Σαν να με κόβει το επικριτικό σου βλέμμα. Το καλύτερο που έχω να κάνω για σένα είναι να μένω σιωπηλή για να σε αφήνω να σκέφτεσαι. Η παραμικρή μου αποκάλυψη μονίμως ήταν βροντερή της αντοχής σου. Μην με πιστεύεις. Μην με πιστέψεις ποτέ. Το να δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς πως ένας άνθρωπος είναι ερωτευμένος μαζί σου έχει να κάνει με την αξιολόγηση που κάνεις στον εαυτό σου. Μόλις καταλάβεις ότι το αξίζεις τότε θα το πιστέψεις πως σε θέλω.


Δ.Π.Β

Σώμα

Και έτσι σε φέρνω κοντά μου...
Η κοινή μας μοναξιά...
Σε λίγο θα κοιμηθώ.
Θα ηρεμήσω.
Εκεί που είσαι, τώρα βρέχει.
Εδώ βρέχει πιο πολύ.
Απλά δεν το καταλαβαίνεις...
Πάντα αυτό ήθελα, αυτό είχα ανάγκη.
Να επιστρέψω στο σώμα που γεννήθηκα. 


Katerina Kozi


γνωρίστε την Katerina στο : http://frenitis2010.blogspot.com/
Αξίζει !!!

Άγιος Βασίλης (ΔΕΝ) έρχεται….

Ο Άγιος βασίλης ή Σάντα Κλάους ή Κλάους Κίνσκι η αυτός ο κύριος με τα δωράκια (τέλος πάντων) ζει στο Ροβανιέμι. Γεννήθηκε στην Καισαρεία. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης βιομηχανίας παιχνιδιών ενώ η μητέρα του έκανε φωνητικά στο συγκρότημα των Lordi.
Είναι γνωστή η πολύχρονη δικαστική διαμάχη του «Αγίου» με την επιτροπή υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξαιτίας των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας που υπήρχαν στο εργοστάσιο του το οποίο κληρονόμησε μετά τον θάνατο του πατέρα του. Άτομα με ιδιαιτερότητες όπως νάνοι και ξωτικά προσλήφθηκαν τα τελευταία χρόνια από τον ίδιο έτσι ώστε να εκμεταλλεύεται την επαγγελματική τους ανασφάλεια και να τους επιβάλλει να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια.
Επίσης γνωστή είναι και η δικαστική του διαμάχη με την φιλοζωική εταιρεία W.W.F, η οποία τον κατήγγειλε για κακομεταχείριση άγριων ζώων. Το μαστίγωμα των ταράνδων καθώς και το γεγονός ότι τους τάιζε με το ζόρι μπαλόνια με ήλιο για να μπορούνε να πετάνε, ήταν η αιτία και αυτής της διαμάχης!!
Τα στραβά μάτια έκαναν χιλιάδες ιδιοκτήτες κατοικιών μη θέλοντας να υποβάλλουν μήνυση λόγω της «αγιότητας» του, αφού έχει συλληφθεί επανειλημμένα επ’ αυτοφώρω να προσπαθεί να διαρρήξει σπίτια για να κλέψει γάλα και κουλουράκια…
Αναγνωρίζοντας την προσφορά του στο Χριστιανισμό η εκκλησία τον ανακήρυξε «Άγιο» αφού για να ξεφύγει από την βαριά φορολογία άρχισε να κάνει δωρεές στην ενορία του στο Ροβανιέμι.
Φέτος αποφάσισα να ξεμπερδέψω μια και καλή για πάντα από τον «Παππού»! Έχω φράξει την καμινάδα με κουρέλια μουλιασμένα σε μείγμα λάσπης χοιροστασίου και σάπιων ψαριών και κατά μήκος της έχω κολλήσει θρυμματισμένα μπουκάλια μπύρας με αλευρόκολλα σε περίπτωση που καταφέρει να μπει μέσα……! Επίσης, έχω βάλει κλειδαριά με συνδυασμό, συναγερμό με πυροκροτητή έξω από την κάλτσα…ποτέ δεν ξέρεις!!
Έρχονται οι γιορτές λοιπόν. Αναβλύζουν τα συναισθήματα, μνήμες ανακαλείς, ευχές σε αυτήν την χαρούμενη γιορτή των ψυχών και των ανθρώπων. Η οικογενειακή θαλπωρή και η γιορτινή ατμόσφαιρα δημιουργούν ένα πανέμορφο ντεγκραντέ συναισθημάτων για τις καινούργιες μας ελπίδες! 
Τις πιο θερμές ευχές μου για μια ξεχωριστή και δημιουργική χρονιά. Να είναι σέξυ, πολλά λεφτά να βρέξει, υγεία, κακό να μην σας φέξει και όποιος δεν μας χωνεύει ας πιει μια Pepsi μαζί με τον Παππού!!
Χρόνια πολλά σε όλους.


Π. Πόντικας.

dreamer

δεν κοιμάμαι πια τα βράδια 
για να μην σε ονειρευτώ
βγαίνω στους δρόμους να γλυτώσω από σένα
τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια στις βεράντες έχουν το χρώμα των ματιών σου
οι νεραντζιές μυρίζουν σαν τα μαλλιά σου
μπαίνω σε μεταμεσονύχτια αεροπλάνα που πετούν οριζοντίως
σε άγνωστους ισημερινούς 
ο ταξιτζής στο αεροδρόμιο γνωρίζει το όνομά σου και που μένεις
μου υπόσχεται ότι θα με πάει σε ξενοδοχείο στην άλλη άκρη της πόλης
προσπαθεί να βρει ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο που να μην σε θυμίζει
δεν τα καταφέρνει
ακούμε μια εκπομπή για τον εθνικό ποιητή της χώρας 
που αυτοκτόνησε 
γιατί η ερωμένη του πήγε στο Χόλιγουντ να γίνει ηθοποιός
αυτό μου φτιάχνει λίγο το κέφι γιατί δεν είμαι ποιητής  
βρίσκομαι σ΄ένα μπαρ
η βότκα μου λέει να σ΄ αγαπήσω
η τεκίλα το ίδιο
το ουίσκι δεν μου αρέσει
το ρούμι μου λέει να τρέξω να σε βρω
επιστρέφω στην πατρίδα άρον άρον
στο λεωφορείο κάθεσαι δίπλα μου
φοράς ακουστικά 
απορροφημένη στη μουσική σου ούτε με προσέχεις  
το γόνατό μου αγγίζει το δικό σου
ηλεκτρίζομαι
ένας πιτσιρίκος στέκεται μπροστά μας και παίζει ακορντεόν
σκύβει και μου ψιθυρίζει
-την ξέρω αυτή τη κοπέλα δίπλα σου, είναι το κορίτσι των ονείρων σου.


Γιώργος Τρίκερι

8.29΄ μ.μ. στην οδό Αγκάλης

ΒΡΑΔΙΑΣΕ ..ή βραδιάζει ..
...δεν ξέρω πια .
Είναι όμως ώρα να κλείσω την κουρτίνα , η να την ανοίξω..
...δεν ξέρω πια ..
Είναι όμως ώρα να κρυφτώ κάτω από το χαμηλωμένο ουρανό, για να ανασυνθέσω τα στοιχεία μου , με βάρυναν τα νέφη του χειμώνα η με υπερ-ύψωσαν
...δεν ξέρω πια ...
Είναι όμως ώρα ν'αρχίσω να ετοιμάζω τα ανθοδοχεία γύρω μου η να τα θρυμματίζω
...δεν ξέρω πια...
Ίσως περάσει ξανά η Άνοιξη λουλούδι να βρει για να πλαγιάσει , έστω μια νύχτα ,, μια νύχτα έστω ή για πάντα ...
...δ ε ν θέλω να ξέρω πια ....


αγγελική νικολάου-δελλατόλα
από την Ποιητική Ενότητα : Οι πόρτες αγρυπνάν τη νύχτα 

περιμένω ...

Είχαμε τραπέζι στο σπίτι όταν ξέσπασε μια από τις μεγάλες πορείες. Ήταν η ώρα 8 το απόγευμα όταν άρχισε κι ερχόταν ο κόσμος στο σπίτι. Ήταν 8 το απόγευμα όταν άρχισαν να μαζεύονται οι κουκουλοφόροι και οι φοιτητές έξω από το Πανεπιστήμιο. Το σπίτι γέμισε ευχές, χαμόγελα, γέλια, τραγούδια. Την ώρα που τρώγαμε πέρασε κάτω από το σπίτι η πορεία. Είχαμε τραπέζι 20 άτομα κι η κυρία του πρώτου ορόφου μας χτυπάει το κουδούνι και μας ζητάει ψωμί. Μια φέτα ψωμί. Μόλις είχαμε τελειώσει το φαγητό και τραγουδούσαμε όλοι μαζί, η πορεία αγρίεψε. Άρχισαν να σπάνει τζάμια στις τράπεζες και να πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ που είχαν εξαπλωθεί κατά μήκος όλης της κεντρικής λεωφόρου της πόλης. Ανάμεσα στα γλυκά και στα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια μας, μέσα στην καρδιά του κεφιού άρχισαν να πετάγονται τα πρώτα δακρυγόνα. Και τα δεύτερα. Και τα τρίτα. Σε λίγο η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Είχαμε κλείσει τα παράθυρα για να μην μας ενοχλούν οι αναθυμιάσεις και χορεύαμε. Χορεύαμε κι έξω οι αστυνομικοί με τους κουκουλοφόρους χόρευαν κι εκείνοι με δικά τους βήματα μια καινούρια χορογραφία, λίγο μακάβρια, λίγο λιγότερο δουλεμένη μα περισσότερο αποτελεσματική. Στο τέλος της οι νικητές του χορού έπαιρναν έπαθλο ένα διήμερο στο αυτόφωρο κάτω από άθλιες συνθήκες όπως επίσης κι ένα αναμνηστικό ξυλοφόρτωμα λόγω της ημέρας. Συνέλαβαν ανήλικα παιδιά που μέχρι να τα βάλουν στην κλούβα είχαν ήδη παραμορφωθεί τα πρόσωπά τους από τον φόβο κι από το ξύλο και μέχρι να προφυλακιστούν είχαν ήδη ενηλικιωθεί. Μέσα σε λίγα λεπτά πέρασαν την πιο οδυνηρή εμπειρία όλης τους της ζωής την ώρα που εμείς ξαναβγάλαμε μεζεδάκια στο τραπέζι, για το κρασί.

Είναι από αυτές τις στιγμές που παλεύεις μέσα σου να αποδείξεις πως δεν συμβαίνει τίποτα ενώ αυτό το τίποτα είναι τόσο μεγάλο που σου πιάνει τον χώρο στο μυαλό ώστε να μην μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο. Έτσι και μαζί σου, κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα και θα σε ξαναδώ, θα σου ξαναμιλήσω, θα ζαλιστώ πάλι μαζί σου στο ίδιο –τέταρτο- ποτό, θα φιληθούμε πάλι σαν να είναι η πρώτη φορά, έπειτα θα χωριστούμε κι αντίο. Άλλη μια μέρα που θα έχω χάσει την ψυχή μου μα θα προσποιηθώ πως δεν συμβαίνει τίποτα για να μην σε χάσω μέσα σε αυτό το βλέμμα σου που σαν δακρυγόνο με αφοπλίζει. Άλλη μια πορεία των συνειδήσεων και των δυνάμεών μου σε αντιπαλότητα με τον ένστολο και οπλισμένο έρωτά σου. Το μόνο που δεν έχεις κάνει ακόμα είναι να μου ρίξεις την σφαίρα, εκείνη την σφαίρα που ξεσήκωσε ολόκληρο πλανήτη που ζητούσε αφορμή. Είμαι έτοιμη, άοπλη, χωρίς αλεξίσφαιρο γιλέκο και περιμένω. Πρόσεξε όμως γιατί εφόσον με λες δίδυμη κι αν ίσως σιαμαία, η σφαίρα που θα καταπιεί το σώμα μου θα φυτρώσει δηλητήριο στο δικό σου και θα πεθάνεις μαζί μου, την ίδια κιόλας στιγμή. Περιμένω…

10.12.11

Δ.Π.Β.

Internet vs. Life

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν την σύνδεση στο Ίντερνετ.
Άλλες φορες συνδέεσαι αμέσως, 
Άλλες φορές : "Λυπόμαστε η σύνδεση δεν είναι προσωρινά διαθέσιμη. Παρακαλώ δοκιμάστε αργότερα".
Άλλες πάλι δεν συνδέεσαι ποτέ. 
Ίσως φταίει το χαλασμένο καλώδιο, το χαλασμένο μόντεμ, 
το χαλασμένο "κάτι" εν πάσει περιπτώσει.


Katerina Kozi


γνωρίστε την Katerina στο : http://frenitis2010.blogspot.com/
Αξίζει !!!

she’s like the weather

   Κατάρα είναι κάθε ανάσα του πληγωμένου του εγωισμού. Εγωισμός είναι έρωτας. Έρωτας για τη ζωή που δεν τον αφήνει αυτή να ζήσει. Ζωή είναι τα πάντα. 
  
   Ζωή είναι αυτό που απαρνιέσαι κάθε βράδυ, όταν αυτοκτονείς στα μπαρ και στα πάρκινγκ, καθώς βουτάς στην κόλαση των συναισθημάτων σου. 
  
   Ακροβατώντας καθημερινά μεταξύ λογικής και παράνοιας. Δεν σε νοιάζει να πέσεις. Πάντα πέρναγες τις καταστάσεις αγγίζοντας τες φευγαλέα. Τώρα όμως κινδυνεύεις πραγματικά. Τώρα σε νοιάζει. Γιατί οι φράσεις που σε πονούν περισσότερο, είναι αυτές που δεν περιέχουν ίχνος προσβολής. 


    Η υστερία σου γίνεται σκόνη και κάθεται στα μαλλιά της. Δεν την νοιάζει. Υπομένει. Σε ενοχλεί η απάθεια της. Και η σκόνη όμως κάποια στιγμή βαραίνει.


   Κοιτάς το πρόσωπο της μα δεν μπορείς να δεις. Τα μάτια της δεν σου μαρτυρούν την απάντηση. Ειρωνία όταν πρόκειται για τόσο εκφραστικά μάτια. Εσύ εξαπολύεις φωτιές και συγγνώμες. Την καις και την πνίγεις. Την ανεβάζεις και τη σπρώχνεις πάλι κάτω. Τη μισείς και τη λατρεύεις.


    Είσαι σαν τον ήλιο. Αν συρικνωθείς κι άλλο θα εκραγείς. Δεν χωράς στην αγκαλιά της. 


And she’s like the weather.




Υ.Γ : Σου δίνω όσο χρόνο μπορώ, και πέντε λεπτά ακόμα.


missA insanE


visit missA΄s world: http://fragmentsofentropy.blogspot.com/

μια απλή δικαιοπραξία

σου αφιερώνω πέντε λεπτά από τη ζωή μου.
πέντε μοναδικά λεπτά.
σου τα χαρίζω.
μέσα σε αυτά τα πέντε λεπτά θα προλάβω να σε γνωρίσω
να σε γοητεύσω
να σε ερωτευτώ
να σε απογοητεύσω.
εσύ δεν είναι υποχρεωτικό να με ερωτευτείς
ούτε καν να με γουστάρεις.
μην ακούς αυτά που λένε
ότι χρειάζονται δύο στον έρωτα.
ένας επίμονος περίεργος αρκεί.

Θα πάμε στο Ναύπλιο
εκεί κάτω από τα ανθοστολισμένες βεράντες
θα σε φιλήσω
θα είναι αμήχανο φιλί
άνοστο
στο Λας Βέγκας θα σε ξαναφιλήσω
θα έχουμε μεθύσει με bloody marys
έτσι θα νοστιμίσουν τα επόμενα φιλιά
θα σου αγοράσω ένα χειροποίητο ινδιάνικο δαχτυλίδι
όμορφο
ελαφρύ σαν όνειρο
στο Central Park θα φιληθούμε για τελευταία φορά
ο μιθριδατισμός του πάθους
έχοντας ποτίσει αυτό το φιλί θα το έχει κάνει
το πιο νόστιμο
το πιο υπέροχο φιλί του κόσμου
όλα τα υπόλοιπα φιλιά της ζωής μας θα φαντάζουν λειψά
συγκρινόμενα μαζί του
στο 4:58
τα χείλη μας θα αποχωριστούν
θα αρχίσει να χιονίζει
θα προλάβω να θαυμάσω το πρόσωπο σου καθώς θα ψιθυρίζεις
αντίο.

στο τέλος του πενταλέπτου θα αποφυλακιστείς
μια μαύρη λιμουζίνα θα σε πάει στο JFK
θα σου σερβίρουν σοκολάτα viennois
και ένα αεροπορικό εισιτήριο
για όπου θέλεις.

Γιώργος Τρίκερι

Don Henley. New York minute

Bookcrossing. Τα βιβλία θέλουν να ταξιδεύουν ελεύθερα...

Bookcrossing είναι να «ξεχνάς» βιβλία σε παγκάκια, πάρκα, καφετέριες, πλατείες , αφήνοντάς τα ελεύθερα να γυρίσουν τον κόσμο.


Είναι μια παράδοση , διαδεδομένη εδώ και χρόνια σε πολλές χώρες του κόσμου, ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα στους νεαρούς βιβλιόφιλους. Η διαδικασία είχε ως εξής:  Όταν κάποιος αποφάσιζε να «απελευθερώσει» ένα βιβλίο, έγραφε στην πρώτη ή την τελευταία σελίδα το όνομα του, την περιοχή, και την ημερομηνία «απελευθέρωσης» και το άφηνε κάπου. Αυτός που θα το έβρισκε τυχαία στο διπλανό παγκάκι μπορούσε να το πάρει, να το διαβάσει, να γράψει κι αυτός τα στοιχεία του και να το «απελευθερώσει» ξανά. Έτσι τα βιβλία ταξίδευαν από χέρι σε χέρι σ' όλο τον κόσμο .
Το Μάρτιο του 2001 ο Ron Hornbaker και η γυναίκα του Kaori αποφάσισαν να οργανώσουν και να εκσυγχρονίσουν κάπως αυτή την διαδικασία, κι έτσι εγένετο το site του bookcrossing:  http://www.BookCrossing.com


Τα μέλη του bookcrossing, οι λεγόμενοι bookcrossers καταχωρούν βιβλία στην ιστοσελίδα, έτσι ώστε κάθε βιβλίο να έχει τον δικό του κωδικό αριθμό (αριθμός BCID). Με αυτόν τον κωδικό το βιβλίο «μαρκάρεται» (είτε χειρόγραφα, είτε με μια ειδική ετικετούλα). Χρησιμοποιώντας αυτόν τον αριθμό, όποιος βρει ένα «απελευθερωμένο» βιβλίο, μπορεί να μάθει μπαίνοντας στο www.BookCrossing.com, ποιος το απελευθέρωσε, να διαβάσει τα σχόλιά του και να δει πού αλλού έχει ταξιδέψει. Μπορεί να γράψει και τη δική του γνώμη στο ηλεκτρονικό «ημερολόγιο», ώστε οι άλλοι BookCrossers να μάθουν ότι το βιβλίο είναι ασφαλές. Έπειτα αφού το διαβάσει (ή όχι), πρέπει να το αφήσει πάλι να ταξιδέψει. Να το «ξεχάσει» ξανά.


Με τον τρόπο αυτό οι αρχικοί ιδιοκτήτες δε ζουν με την αβεβαιότητα ότι το αγαπημένο τους βιβλίο έχει καταλήξει σε κάποιο σκουπιδότοπο. Επίσης δίνεται η δυνατότητα στους αναγνώστες από διαφορετικές χώρες του κόσμου να επικοινωνούν μεταξύ τους και να ανταλλάσουν απόψεις σχετικά με τα βιβλία που ταξιδεύουν.


Από το 2001 και μέσα σε λίγα μόλις χρόνια το bookcrossing κατάφερε να αναδειχθεί σε αγαπημένο θεσμό παγκοσμίως με αποτέλεσμα να εγγράφονται καθημερινά στην ιστοσελίδα του 350 νέα μέλη περίπου. Στη τελευταία καταμέτρηση, υπήρχαν πάνω από 810.000 BookCrossers, σε πάνω από 170 χώρες της γης, οι οποίοι έχουν καταχωρήσει περισσότερα από 5.800.000 βιβλία. Οι BookCrossers είναι άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλου και εθνικότητας. Υπάρχουν bookcrossers ακόμα και στην Ανταρκτική! Η πλειονότητά τους βρίσκεται στις ΗΠΑ. Εντούτοις, οι Ευρωπαίοι πληθαίνουν συνεχώς. Τα βιβλία δεν γνωρίζουν σύνορα και συχνά όταν «απελευθερώνονται» κάνουν υπερατλαντικά ταξίδια.


Αυτή τη στιγμή η ιστοσελίδα είναι μόνο στα αγγλικά. Όμως υπάρχουν φόρουμ σε πολλές διαφορετικές γλώσσες και φυσικά και στα ελληνικά. Εκεί οι BookCrossers μπορούν να συζητούν και να αλληλοβοηθούνται. Αν βρεις ένα βιβλίο, δεν χρειάζεται να γράψεις στο «ημερολόγιό» του στα αγγλικά. Τα ελληνικά φτάνουν και περισσεύουν! Η εγγραφή στο site είναι ΔΩΡΕΑΝ. Δίνεις το e-mail σου και ένα password, αλλά μέσα στην ιστοσελίδα εμφανίζεσαι μόνο με ένα ψευδώνυμο (nickname) που εσύ επιλέγεις. Το email σου δεν εμφανίζεται ποτέ και πουθενά στο site (κοινώς δεν το μαθαίνει κανείς, άρα δεν θα έχεις spam ενοχλήσεις) . Στο site δίνεις στα βιβλία σου κωδικούς BCID, μέσω των οποίων, εμφανίζεται που και πότε απελευθερώθηκαν ή θα απελευθερωθούν. Έτσι, πολλοί BookCrossers μπορούν να κάνουν σαφάρι για να τα βρουν. Στο Go Hunting μπορείς να δεις ποια βιβλία έχουν απελευθερωθεί ώστε να τα κυνηγήσεις.


Υπάρχουν πάνω από 5.100 εγγεγραμμένοι Έλληνες απ' όλη τη χώρα. Το Ελληνικό Φόρουμ του site είναι το http://www.bookcrossing.com/forum/28 και μέσω αυτού οργανώνονται τακτικές συναντήσεις των μελών σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Χανιά. Επίσης υπάρχει ένας ελληνικός «Ταξιδιωτικός Οδηγός» με οδηγίες για το Bookcrossing στα ελληνικά: http://bookcrossing.travel.guide.googlepages.com/index.html .




Το BookCrossing συνδυάζει την περιπέτεια, την ανιδιοτέλεια και τη λογοτεχνία σε ένα μοναδικό μίγμα, το οποίο οι βιβλιόφιλοι βρίσκουν ακαταμάχητο. Η ομοιότητα με τα μηνύματα μέσα σε μπουκάλια και τα σημειώματα δεμένα σε μπαλόνια φέρνουν στο μυαλό ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις. Κάνε την ανάμνηση καθημερινότητα και απελευθέρωσε βιβλία. 


Τα βιβλία θέλουν να ταξιδεύουν ελεύθερα...



Έφη Φαρμάκη
http://www.artmag.gr

μια περιπέτεια εγκλήματος

ήμουν μικρός και αθώος
γεμάτος ψευδαισθήσεις και ιδανικά
έσπαζα τζαμαρίες γιατί μου άρεσε ο ήχος που έκαναν
κάπνιζα φτηνά πούρα για να μην γεράσω
να μην γίνω σαν εσένα
οι ήσυχοι ανησύχησαν
και σε κάλεσαν να με συνετίσεις 
με χαιρέτισες βιαστικά όταν συναντηθήκαμε στον πεζόδρομο
τρόμαξες που πλησίασα να σε φιλήσω
με σκότωσες
μα δεν πέθανα
ούτε έγινα σαν εσένα
οι εφημερίδες και τα κανάλια έκαναν πάρτι
είχες αυτό το δολοφονικό βλέμμα που πουλάει
κι εγώ ήμουν μικρός και αθώος


Τρίκερι
αφιερωμένο στον Μιχάλη και στον αδελφό μου Π.Πόντικα

τα κενά

Αν η ζωή μου ήταν κινητό τηλέφωνο θα ήταν γεμάτο από αναπάντητες κλήσεις και sms απ' αυτά που στέλνεις κατα λάθος  
Κενά.


Katerina Kozi


γνωρίστε την Katerina στο : http://frenitis2010.blogspot.com/
Αξίζει !!!

Jazzmine says Χωρίς Αντίο

Δε θα πούμε αντίο.

Αν είναι Άνοιξη θα αποχαιρετιστούμε με μιά νιογέννητη μαργαρίτα,

το Φθινόπωρο θα βρώ ένα κατακόκκινο φύλλο και θα το παραχώσω στην τσέπη της ζακέτας σου,

το Χειμώνα θ' αφήσω να με παρασύρει ο Βοριάς που πάντα με παραφυλάει,

το Καλοκαίρι..

Το Καλοκαίρι θα σου κουνήσω το χέρι, θα σου φωνάξω:

Κοίτα με! κι έπειτα θα καβαλήσω ένα κύμα και δε θα με ξαναδείς..



Μα είναι αστείο.

Δε χωρίζουν οι άνθρωποι το Καλοκαίρι.

Γύρνα.



Για τον αγαπημένο μου Νίκο Βουτσινά



Jazzmine in a pot

ένας μεγάλος κόσμος

Ετούτη η νότα
η θλιμμένη
γλίστρησε από την τσέπη μου
άχρηστο κέρμα
στο πεζοδρόμιο.
Στύλωσε τα πόδια
και αποφάσισε
να περιμένει, έτσι,
ώσπου να ρθεις.
Άστην εκεί .
Αμίλητη.
Σε μια βροχή ξανά
θα τραγουδήσει ο Κόσμος.


Νίκος Βουτσινάς

DIOLA LUNE live @ Barazz

Φορέσαμε τα λουστρίνια μας, τα τούτα και τα κείνα μας και βγήκαμε στο στερέωμα! Κι όταν βραδιάζει την Κυριακή έρχεται η ώρα η δικιά μας, κρατάμε τον κατάλληλο χορό και αλλάζουμε ονόματα και πάλι απ’ την αρχή! Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας από τον άλλο παρ’ όλο που εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω.
Τέλος πάντων, αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτήν την αγάπη θα ‘ναι λες και τρώμε τον χειμώνα παγωτό αφού θα λέμε μεταξύ μας «αυτή η νύχτα μένει»; Perhaps, perhaps, perhaps..
Αυτή την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου, στο BARAZZ, στο Νέο Κόσμο σας περιμένουμε να ενώσουμε τις φωνές μας με τους DIOLA LUNE, που έστησαν για μας το άνω-κάτω πρόγραμμά τους.


στο πιάνο: Νικόλας Μπράβος


Είσοδος: από την πόρτα
Έναρξη: 21.00
Τιμή ποτού: 7ε

το κορίτσι

Κοιτάω ώρες τώρα απέναντι αυτό το κορίτσι. Τη βλέπω κάθε μέρα να περπατάει γύρω γύρω απ΄το κρεβάτι της σαν κάτι να ψάχνει. Το μόνο που αλλάζει είναι τον ρυθμό. Άλλοτε αργά και μελαγχολικά και άλλοτε γρήγορα με εκνευρισμό .Νιώθω ότι πνίγεται. Θέλω να απλώσω το χέρι μου απέναντι  να τη σώσω .Νομίζω ότι το πρόβλημα της είναι το ίδιο της το κρεβάτι και αντί να το κοιτάξει κατάματα κάνει κύκλους γύρω του. Τόσες μέρες εκεί κλεισμένη ανησυχώ … Μα καλά κανείς δεν ψάχνει να την βρει? Ή μήπως την ψάχνουν και δεν τη βρίσκουν? Χτυπάει το τηλεφωνό μου..Εσύ είσαι .Μου φωνάζεις με μίσος ότι μ’αγαπας . Με μπερδεύεις …Τι να κρατήσω αυτό που λές ή αυτό που δείχνεις να νιώθεις? Ακούω φασαρία από μέσα. Κάτι έπεσε .Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι στο πάτωμα. Νίωθω σαν να με παρακολουθούν κάποιος το έριξε. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω εκείνη να με κοιτάει. Είμαι σίγουρη ότι μου χαμογέλασε. Τα φώτα σβήνουν.. Με φοβίζει να μην βλέπω. Πάω γρήγορα στο δωμάτιο μου ακουμπώντας τους τοίχους. Σκοντάφτω στο κρεβάτι μου και τα φώτα ανάβουν. Βλέπω εκείνη μπροστά μου να με κοιτάει επιβλητικά και να έρχεται προς το μερος μου .Όλο και πιο κοντά. Μια βαθειά ανάσα και μπαίνει μέσα μου Τρομοκρατημένη ανοίγω το τζάμι του παραθύρου μου για να δω καλύτερα απένατι .Δεν τη βλέπω πουθενά ένας τοίχος την έχει κρύψει. Νομίζω ότι αυτή τη φορά κρύφτηκε καλά .Πάρε με να μου φωνάξεις με οργή πως μ’αγαπας και εγώ θα κρατήσω μόνο ότι μου πεις…


Eva D.

Μία μεγάλη τσιμεντένια σκάλα μας κατέβαζε στη θάλασσα αλλά από ‘κει και πέρα δεν είχε βολικό μέρος να πέσεις και κάθε βουτιά ήταν και λίγος θάνατος και κάθε θάνατος ήταν και λίγη ανάδυση και «πιες» και «πες» και «δέσε τώρα τα μαλλάκια μου με το λευκό κορδόνι που κρατάς», ένα ωραίο απόγευμα το κολυμπήσαμε μαζί εκείνο το νερό που με τους αχινούς και τα πουλιά στα βράχια πάνω μας, σαν σκηνικό, σαν φύση αμόλυντη, μας έδεσε σε σώμα ένα, σώμα υγρό και στρογγυλό μ’ αγκάθια και φτερά και ράμφη στο περίβλημα, θαλάσσια νάρκη περισσότερο παρά λαμπρό αστέρι και από τότε δεν απάντησες ποτέ ξανά το τηλεφώνημα μου «για έναν απλό καφέ» και από τότε χάθηκες, γιατί το ξέρω, εγώ μπορούσα να προσφέρω μόνο ένα στροβίλισμα ενώ εσύ –θυμάμαι τώρα καθαρά αυτό που τότε ούτε καν υποψιάστηκα– ήθελες περισσότερα.



(α.σ., Κρήτη 2010)



By Angelos Spartalis  http://www.spartalis.gr

Το Μπουρδέλο

Οκ!! Το δέχομαι!
Είναι βαρύ και ασήκωτο το πραγματικό.
Είναι δρόμος με στροφές ρε γαμώτο!
Οκ!! Το αντιλαμβάνομαι!!
Είναι μεγάλο παλούκι να ξυπνάς συναισθήματα στους άλλους.
Σαν την ανάβαση του Ταΰγετου με φθαρμένα λάστιχα και
κομμένα φρένα.
Μπουρδέλο με γριές Πόρνες το Συναίσθημα έτσι;
επειδή το κατάντησαν έτσι κάτι τύποι και τύπισσες που
δεν ξέρουν να μεταφράσουν το Γουστάρω του Πηδήματος από
το Γουστάρω το Μυαλό σου και χάνομαι όταν μου μιλας, οφού!!!
Δηλαδή, ποία στάση ταιριάζει στο γαμήσι  που τρώς όταν
λες "όπα ρε φίλε, μου συνέβη το μοιραίο...τι να κάνουμε;"
Μάλλον όλες έτσι;; Χαχαχαχαχχαααααααααααα.
Ε, λοιπόν θα σας πω κάτι.
Η Πουτάνα, ξέρει να ευχαριστιέται το "πάρτυ" και να γελά
στο τέλος. Ξέρει να μη σε χρεώνει όταν πέρασε καλα.
Ξέρει να αναγνωρίζει το Μπουρδέλο που
κουβαλάς μέσα σου, επειδή πολύ απλά είναι βέβαιη πως το
δικό σου " Σπίτι "  δεν μπορεί παρά μονάχα να αποχαιρετά...


Anna Tsekoura

Ορφανό περιστέρι

Θάρρος, φίλε μου, μπορεί η σημερινή μέρα να σου είναι πιο ευνοϊκή. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα. Ο θεός μας στέλνει πότε μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα και πότε μια άλλη με θύελλα και βροχή.
Κάθε σύννεφο έχει ασημένια φόδρα, αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Οι δυνατοί έχουν θέληση και οι αδύναμοι έχουν ελπίδα. Όπως οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες επειδή πιστεύουν ότι θα ρίξουν σαρδέλες στη θάλασσα έτσι και συ να ελπίζεις για το καλύτερο και να είσαι έτοιμος για το χειρότερο.
Πιθανότατα την ίδια μέρα που ο θεός δημιούργησε την ελπίδα, δημιούργησε και την άνοιξη. Μέχρι τώρα φοβόσουν, από τώρα και στο εξής θα ελπίζεις.
Κάθε ταξίδι έχει μυστικούς προορισμούς που ο ταξιδιώτης δεν γνωρίζει, ας κάνεις μια εκδρομή να εξερευνήσεις.
Πολλά ταξίδια συνεχίζονται για πολύ καιρό ακόμα αφότου έχει σταματήσει η κίνηση στο χρόνο και στο χώρο. Είναι μια συνήθεια, ξέρεις να φτάνεις τη στιγμή που πρέπει να φύγεις. 
Αν ταξιδέψεις μόνος σου, μπορείς να ξεκινήσεις σήμερα. Αν ταξιδέψεις με κάποιον άλλον πρέπει να περιμένεις μέχρι να ετοιμαστεί και ο άλλος και αυτό μπορεί να πάρει χρόνο προτού φύγετε.
Δεν σκέφτομαι τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι πίθηκος.


Π. Πόντικας.

Melissa Etheridge. You Can Sleep While I Drive. From the 1989 album Brave and Crazy