Θα φορέσω το γεμάτο από το άρωμα σου πουκάμισό μου και θα βγω έξω να με κάψει ο ήλιος του χειμώνα. Θα μαυρίσω έναν τόνο και το άρωμά σου στο δέρμα μου θα ποτιστεί τρέφοντας τις ελπίδες μου.
Που είσαι;
Δεν σε έχω δει ποτέ, δεν ξέρω το πρόσωπό σου πως είναι, αν είσαι γυναίκα, άντρας, παιδί. Δεν ξέρω η φωνή σου πως μοιάζει ούτε το άνοιγμα της παλάμης σου τι σήκωσε. Δεν ξέρω τίποτα για σένα, ξέρω μόνο πως θα έρθεις, αναγνωρίζω το άρωμά σου επάνω μου, το άρωμα που μου αφήνεις όταν με επισκέπτεσαι τις νύχτες στα όνειρα.
Μην αργήσεις πολύ αλλά μην έρθεις νωρίτερα από την ώρα σου. Αν αργήσεις θα φύγω, αν έρθεις νωρίτερα δεν θα είμαι έτοιμη.
Τι ώρα πήγε;
Βρίσκομαι στην επόμενη του ταξιδιού των ερώτων σου στάση. Η αγωνία μου για το αν θα κατέβεις με κρατάει σε εγρήγορση. Αν δεν σε δω, έχω πει στο παιδί στο κιλικίο του τρένου να σε κεράσει ένα τσιγάρο. Ποτισμένο από το δάκρυ μου που δεν φάνηκες. Γεμισμένο με ατόφια αγάπη. Καλυμμένο με σιωπή. Άναψέ το με την τόλμη σου και πήδα από το τρένο την ώρα που θα απομακρύνεσαι.. θα είμαι εδώ. Θα περιμένω..
Δ.Π.Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου