εξομολογήσεις ενός καθαρού μυαλού

Είναι κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Κάτι που δε γνωρίζει σύνορα, χώρες, γαλαξίες.


Λογική και ευαισθησία σε μια ζυγαριά πειραγμένη. Φτιαγμένη να γέρνει μόνο προς τη μεριά της πρώτης. Ζωή βασισμένη σε αριθμούς και πιθανότητες.


Μια πρόταση έβγαλα από κείνο το διάλογο. «-Άμα φύγεις θα πεθάνω»
Χάθηκε κάπου ανάμεσα στον εγωισμό και στην περηφάνεια. Στο θυμό και την απελπισία.
Που να μετρήσω όλες τις φορές που πέθαινα πάνω απ’το τηλέφωνο. Πόσες φορές προσπάθησα να επανέλθω και με γκρέμισες ξανά. Αυτή τη φορά μας σκότωσα εγώ. Μας έκανα θρύψαλλα και λίγο πριν μας πετάξω στη θάλασσα...


Χτες ήταν μια μέρα αναθεώρησης. Έκανα μια πολύ απλή ερώτηση στον εαυτό μου. «Μισέλ», είπα, «αν ο κόσμος τέλειωνε το 2012, θα ήσουν χαρούμενη με τις αποφάσεις που πήρες?» Όχι. Όχι, δε θα ήμουν.
Στη προσπάθεια μου λοιπόν να σώσω ό, τι ουσιαστική ευαισθησία μου έχει μείνει, και να διατηρήσω τη σωματική μου υγεία, αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.
Έχω περάσει τα 19 χρόνια ζωής μου, κάνοντας αυτό που πρέπει. Ποτέ δεν παρεκτράπηκα, ποτέ δεν ήμουν «τυπική» έφηβη. Ήμουν πάντα το καλό παιδί. Το καταπιεσμένο παιδί.
Σιγά, σιγά όμως τα τελευταία 3 χρόνια άρχισα να μαθαίνω να ζω. Αργά και σταδιακά.
Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο. Μέχρι που ήρθες εσύ. Με τον ήδη δομημένο χαρακτήρα σου, αυθάδης και υπερόπτης, χωρίς να σεβαστείς τον προσωπικό μου χώρο.
Ήρθες και στο πέρασμα σου με άρπαξες και με έσυρες μαζί σου.
Με ταρακούνησες, και μου υπενθύμισες ότι είμαι μόνο 19. Δε θα έπρεπε να φέρομαι σα να είμαι 60. Ότι η ζωή είναι εκεί, μπροστά μου, κι εγώ την αρνούμαι. Και αυτό το αρνήθηκα στην αρχή. Σιγά, σιγά όμως άρχισα να ελευθερώνομαι. Ήρθα αντιμέτωπη με τους φόβους μου, με τις ανασφάλειες μου, με τις πιθανότητες αποτυχίας. Έφτασα σε σταυροδρόμια, σε αδιέξοδα, σε κρυμμένα μονοπάτια. Ένιωσα την απουσία σου, σα μαχαίρι που μου ξέσκιζε το είναι.
Το θέμα είναι ότι η ζωή δεν περιμένει. Κινείται με άγριους και γρήγορους ρυθμούς αφήνοντας μας πάντα ένα βήμα πίσω. Άμα σταματήσεις να τρέχεις, πάει την έχασες. Μετά χρειάζεται τριπλή προσπάθεια. Και έτσι, λοιπόν, τρέχοντας και σκοντάφτοντας, σταματώντας να βοηθήσουμε αυτούς που έπεσαν, ψάχνοντας τρόπους να την προσπεράσουμε και αποτυγχάνωντας, μένουμε όχι μόνο ένα, αλλά 100 βήματα πιο πίσω. Κι έτσι είναι η ζωή. Είναι δρόμος μακρύς, που δεν πρέπει να παρατήσεις. Και γιατί να την παρατήσεις άλλωστε? Δεν έχεις και κάτι άλλο να κάνεις.


Σ’ ευχαριστώ.


missA insanE
http://fragmentsofentropy.blogspot.com/