Υ.Γ. είμαστε πύρινα σώματα με καταστρεπτικά δημιουργικό νού!

τι γνώριμο άκουσμα
η φωνή σου να μου υπενθυμίζει πόσο υπερβάλλω
μέσα στον πανικό μου.
η μυρωδιά των σκυλιών σε συνεργασία με τη βρώμα της τερατούπολης και το άρωμα σου
με έκαναν να νιώσω πιο οικεία από κάθε φορά.
σωριάστηκα στο πάτωμα ψάχνοντας τα κομμάτια μου
για άλλη μια φορά ήσουν έτοιμη για χειροτεχνία
κολλώντας ένα ένα τα κομμάτια μου βάζοντας το καλύτερο σου εαυτό.
δεν υπάρχει ευχαριστώ που να μπορώ να σου πω και να φτάνει
δεν υπάρχει λέξη που να μπορεί να χαρακτηρίσει τα συναισθήματα μου για σένα.
Μη φανταστείς όμως ότι ο λόγος που
ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο είναι για να σ' ευχαριστήσω
ή να σου εκφράσω τα μεγαλειώδη μου συναισθήματα.
είναι για να σου πω για τους ανθρώπους
αυτή την αδίστακτη μάζα από όντα που ανήκουμε κι εμείς οι ίδιες
με τα καταστροφικά μας λάθη ,τις λαμπρές μας επιτυχίες, τα ανήθικα μας ψέμματα, τα βρώμικα συναισθήματα
και την πληγωμένη μας ψυχή.
έμαθα λοιπόν εγώ καλύτερα απ΄όλους της δικής μας ηλικίας
ότι οι άνθρωποι είναι περαστικοί, που καθώς περνούν κλέβουν
ότι είναι στο χέρι τους μέσα από κάθε κατάσταση και σχέση, ΤΟ ΕΝΙΩΣΑ!
εσύ απλώς έχεις τα δικαιώματα της διαπίστωσης που επαινώ.
κάθε άνθρωπος προσπαθεί να ερωτευτεί,να αγαπηθεί και να αγαπήσει
ξεχνάει όμως τη βασική επίπτωσή αυτής της θέλησης-επιλογής
ρισκάρει να πληγωθεί, να μισήσει, να προδοθεί και να αδικηθεί
πιστεύω ότι ο πιο σκληρός κριτής δεν είναι ο θεός
άλλα ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου.
του δίνεις το δικαίωμα να κρίνει τα λάθη σου
όπως θέλει αυτός και να κάνει ανάλογα λάθη τα όποια
θα σε πληγώσουν.
κάποιοι βλέπεις απ΄τον φόβο τους να μη πληγωθούν
μένουν μόνοι τους πείθοντας τον εαυτό τους ότι όλοι είναι σκάρτοι εκτός απ΄ αυτόν.
κάποιοι άλλοι πονάνε τόσο που καταντούν σαν αυτούς που τους πόνεσαν
κάνοντας τις ίδιες βρώμικες πράξεις
και άλλοι συνεχίζουν να δίνουν πίστη στα χαμόγελα που αντικρίζουν
είτε είναι ψεύτικα, ειρωνικά ή μοχθηρά.
με τρομάζει η σκέψη ότι μπαίνω σ' όλους αυτούς τους ρόλους. ώρες-ώρες νιώθω λίγο κτήνος.
όταν σου είπα οτί μισώ τον εαυτό μου είναι γιατί
ώρες-ώρες γίνεται κάτι άλλο πέρα από την Άννα
τα συναισθήματα αλλοιώνονται και καταλήγουν στάχτες
και το χειρότερο είναι ότι νιώθω ολοκληρωμένη κάτι τέτοιες ώρες
δεν μας αξίζει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από τον εαυτό μας
μιας και θα μας συνοδεύει μια ζωή
όλα τα άλλα είναι εξτρά που πρέπει ν΄ αναρωτηθούμε αν αξίζουμε εμείς σ΄αυτά.

Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι μηνών)

Υ.Γ. είμαστε πύρινα σώματα με καταστρεπτικά δημιουργικό νου!
το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να απορροφήσουμε ενέργεια
από όποιον εισβολέα τολμάει να μπλέξει μαζί μας διοχετεύοντας την στον μικρόκοσμο μας.