Στεκόταν στη βιτρίνα.
Έξω έβρεχε.. Δεν κρύωνε....
Ήταν τυλιγμένη στη ζελατίνα της ζεστά ζεστά, δεμένη προσεκτικά με ένα λεπτό σχοινάκι.
Σκεφτόταν ότι ούτε σήμερα θα την αγόραζε κανείς.
Το φως λιγόστευε και εκείνη ήξερε ότι δεν έμπαιναν άνθρωποι τη νύχτα. Δεν την πείραζε και πολύ. Φοβόταν κιόλας λίγο.
Αναρωτιόταν τι θ' απογίνει, αν δηλαδή έφευγε ποτέ απ' το κατάστημα.
Eδώ μιλούσαν όλοι μεταξύ τους μα κανείς δε μιλούσε σε κείνη.
Ήταν μόνο μια μικρή πεταλουδίτσα-σαπουνάκι.
Ανάμεσα σε άλλες.
Κανείς δεν την πρόσεχε.
Ξάφνου άκουσε γέλια κοντά στο καλαθάκι της.
Το γέλιο της ιδιοκτήτριας, βιαστικό σαν το ρυάκι κι ένα άλλο, που σκέπαζε όλους τους ήχους, πλούσιο, απ' την ψυχή... Το γέλιο ενός άντρα. Της άρεσε..
Τεντώθηκε με όλη της δύναμη προς το μέρος του, άπλωσε τα φτερά της, φύσηξε απαλά τη ζελατίνα της να λάμψει.
Τα δάχτυλα του έπιασαν ένα στρογγυλό σαπουνάκι δίπλα της κι έπειτα...τη σήκωσε ανάλαφρα και την έκλεισε στη ζεστή του παλάμη.
Η μικροσκοπική της καρδιά, εκεί κοντά στο αριστερό φτερό τρεμόπαιξε.
Τα χέρια του.. Αυτά θα γνώριζε..
Αχ, θα της μιλούσε άραγε?
Ή θα την πέταγε μαζί μ' ένα σωρό άλλα ίδια σ' ένα σκοτεινό ντουλάπι?
Μπήκαν στ' αυτοκίνητο.
Το βράδυ απέμεινε εκεί αφημένη κοντά στο τζάμι, την είχε ξεχάσει ίσως.
Την άλλη μέρα το ίδιο.
Και την επόμενη.
Άκουγε τη φωνή του όταν οδηγούσε, όταν μιλούσε στο τηλέφωνο, μα δεν ξανάκουσε το γέλιο του, όχι εκείνο, το μαγικό του γέλιο όταν τον πρωτοείδε.
Έπειτα ένα πρωινό πριν χαράξει ακόμα μπήκε στ' αυτοκίνητο.
Ήταν χαρούμενος. Τον ένιωσε απ΄την πρώτη στιγμή.
Που πήγαινε μες τη νύχτα?
Σταμάτησε. Την πήρε και την κράτησε στα χέρια του για λίγο.
Ύστερα βγήκε.
Ξημέρωσε βροχή.
Στο αμάξι μαζί του μπήκε μια κοπέλα.
Άκουσε το γέλιο της - το γέλιο του- συντονισμένα, άκουσε την αγάπη, νότες που δε λαθεύουν.
Ήταν όμορφο εκείνο το πρωί.
Σαν παραμύθι.
Tην πήρε απ' το τζάμι και της την έδωσε.
Άλλα χέρια, μικρά, λεπτά δάχτυλα.
Η κοπέλα την ακούμπησε στην καρδιά της σαν κόσμημα.
Την έβαλε στην τσάντα, την πήγε σπίτι.
Της έβγαλε το περιτύλιγμα, τη μύρισε, της έδωσε ένα φευγαλέο φιλί..
"Πεταλουδίτσα είσαι δική μου!" της είπε..
Την έβαλε δίπλα στο κρεβάτι της, κοιμούνται πλάι-πλάι.
Της μιλάει το πρωί, ακουμπάει τον καφέ της δίπλα της, της μιλάει το βράδυ, της λέει καληνύχτα.
Εκείνον δεν τον έχει ξαναδεί.
Μα τον μυρίζει στα μαλλιά της, η ανάσα της είναι γεμάτη από κείνον, τα όνειρά της σχηματίζουν την εικόνα του, σαν φωτεινός αχνός στο σκοτάδι..
Ήταν μόνο μια πεταλουδίτσα-σαπουνάκι μα τώρα είναι κάτι παραπάνω απ' αυτό.
Είναι μια απόδειξη αγάπης.
Είναι μέρος της.
Just Jazzmine
'Απόδειξη αγάπης'...αχ τι όμορφο:))Υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή