my kryptonite

Και ήταν κι εκείνο το λυτρωτικό βράδυ του Αυγούστου που ειπώθηκαν πολλά. Είχες δίκιο τελικά. Μόνο όταν άκουσα αυτά που είχα να πω, τα αντιμετώπισα πραγματικά. 
Και ήταν και εκείνο το απόγευμα που είχες πέσει στο πάτωμα μου, και προσπαθούσαμε να μαζέψουμε τα κομμάτια σου.
Και είναι οι τόσες αναμνήσεις που μου φωνάζουν κάθε φορά που φαίρομαι απερίσκεπτα. «Έι, τι κάνεις? Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής σου».


Μπορεί να έχεις κάνει κάποια πράγματα που με έχουν πληγώσει πολύ, αλλά εγώ έκανα πολλά μικρά που σε έφθειραν ανεπαίσθητα όσο πέρναγε ο καιρός. Στο τέλος έχουμε και οι δυό μας το ίδιο μερίδιο ευθύνης. 


Δε σου επιτρέπω στη δική μας σχέση να μη νιώθεις αρκετή. Δε φταίει ποτέ ένας.


Μπορεί να μην ταιριάζουμε στα πάντα, αλλά υπάρχει κάτι μέσα μου που δε μ’ αφήνει να σε αφήσω. Και δεκαέξι χρόνια τώρα δεν έχει σβήσει ούτε για ένα λεπτό. Ίσως γιατί είμαστε όντως αδερφές ψυχές. Είσαι ο λόγος που έμεινα, και συνεχίζω να μένω και να υπάρχω. Είσαι ο λόγος που προσπαθώ να βρω νόημα σε ένα κόσμο που μου φαίνεται τόσο μάταιος.


Μπορεί να μην βρούμε ποτέ το "άλλο μας μισό", μπορεί να μην έχουμε πάντα η μια την άλλη, αλλά η αγάπη μας δεν θα χαθεί. Είναι η ενέργεια που διαχέεται στο σύμπαν, και κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο. Κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο.


Υπόσχομαι να μη μας αφήσω ποτέ.
Για το μόνο που φταις, είναι που με κάνεις καλύτερο άνθρωπο.


missA insanE