Jazzmine says...........καμιά φωτογραφία..

Πάντα εσύ.


Η επιμονή σου, η λαχτάρα σου, 
η ανάγκη - σκοτοδίνη σου που κάλυψε τα πάντα, 
σαν πένθιμο σεντόνι τους καθρέφτες.


Εσύ και το δωμάτιο 11 με τις τραβηγμένες
κουρτίνες,
με το φως της σόμπας να ταΐζει την
εκτυφλωτική ερημιά σου,
πάντα εκεί,
πάντα υπαρκτή,
πίσω απ’ τις σιωπές σου.


Εσύ και τα ιδρωμένα λόγια σου,
ασταμάτητα,
χωρίς ανάσα,
μέχρι το ξημέρωμα,
με την πλάτη κολλημένη στον πέτρινο
τοίχο,
βιαστικά, ανάκατα,
όλα,
μου τα είπες όλα
όλη την αλήθεια και μερικά ψέματα
όλα σε ένα, 
όλα για σένα,
τίποτα για μένα.


Εσύ κ η άπληστη παρουσία σου,
τα μάτια σου να παρακολουθούν,
να ερμηνεύουν,
να βγάζουν συμπεράσματα,
να κάνουν λάθος,
λάθος.


Εσύ κι εμείς.


Ένας φορτωμένος Αύγουστος.
Ένας αποκαλυπτικός Νοέμβρης.
Κλεφτά βλέμματα ανάμεσα στα χαλάσματα,
μυστικά αγγίγματα με φόντο τη θάλασσα,
γέλια δίπλα στο τζάκι,
αφέγγαρες σαρκοβόρες νύχτες, αιμοδιψείς,
τεχνάσματα και ψέματα και ξόρκια.
Ιστός που υφάναμε χέρι με χέρι στα χαλάσματα
της καστροπολιτείας,
με παλάμες που μύριζαν βασιλικό.


Εσύ 
και τέλος,
εσύ κι η απουσία.
Εσύ και τα ερωτήματα που δεν έθεσες.
Εσύ και η απόσταση ανάμεσά μας.
Ο δρόμος που δεν πήραμε,
αντικριστά
με το δρόμο που θα μπορούσαμε να είχαμε
πάρει.
Ο ίδιος.
Μονόδρομος.
Κανένα δίλημμα.


Πάντα εσύ.
Ακόμα και στην επιστροφή.


Όπως σου υποσχέθηκα, καμιά φωτογραφία.


Πάντα εσύ.
Ακόμα κι απών.


Έχω μια πεταλούδα που λιώνει,
έχεις ένα σκισμένο πακέτο χαρτάκια.


Ο έρωτας μας επιφύλαξε ίση μεταχείριση τελικά, δε νομίζεις?




Jazzmine after..