μια απλή δικαιοπραξία

σου αφιερώνω πέντε λεπτά από τη ζωή μου.
πέντε μοναδικά λεπτά.
σου τα χαρίζω.
μέσα σε αυτά τα πέντε λεπτά θα προλάβω να σε γνωρίσω
να σε γοητεύσω
να σε ερωτευτώ
να σε απογοητεύσω.
εσύ δεν είναι υποχρεωτικό να με ερωτευτείς
ούτε καν να με γουστάρεις.
μην ακούς αυτά που λένε
ότι χρειάζονται δύο στον έρωτα.
ένας επίμονος περίεργος αρκεί.

Θα πάμε στο Ναύπλιο
εκεί κάτω από τα ανθοστολισμένες βεράντες
θα σε φιλήσω
θα είναι αμήχανο φιλί
άνοστο
στο Λας Βέγκας θα σε ξαναφιλήσω
θα έχουμε μεθύσει με bloody marys
έτσι θα νοστιμίσουν τα επόμενα φιλιά
θα σου αγοράσω ένα χειροποίητο ινδιάνικο δαχτυλίδι
όμορφο
ελαφρύ σαν όνειρο
στο Central Park θα φιληθούμε για τελευταία φορά
ο μιθριδατισμός του πάθους
έχοντας ποτίσει αυτό το φιλί θα το έχει κάνει
το πιο νόστιμο
το πιο υπέροχο φιλί του κόσμου
όλα τα υπόλοιπα φιλιά της ζωής μας θα φαντάζουν λειψά
συγκρινόμενα μαζί του
στο 4:58
τα χείλη μας θα αποχωριστούν
θα αρχίσει να χιονίζει
θα προλάβω να θαυμάσω το πρόσωπο σου καθώς θα ψιθυρίζεις
αντίο.

στο τέλος του πενταλέπτου θα αποφυλακιστείς
μια μαύρη λιμουζίνα θα σε πάει στο JFK
θα σου σερβίρουν σοκολάτα viennois
και ένα αεροπορικό εισιτήριο
για όπου θέλεις.

Γιώργος Τρίκερι

Don Henley. New York minute