Μουδιάζει το στόμα μου με όλα αυτά που θέλω να σου πω και δεν βγαίνουν. Καταπίνω τις λέξεις μου μία μία και δηλητηριάζομαι. Θέλω να σου μιλήσω. Ένα λεπτό. Μισό. Να σου πω πως σε θέλω και να φύγω. Να κλέψω λίγο από τον υγρό σου βλέμμα και να φύγω. Να μυρίσω την παλάμη σου και να φύγω. Όμως πριν φύγω θέλω να σου πω πόσο θα ήθελα να μείνω. Να σου πω πως έχω μαζέψει πολλές καλημέρες από πολλά πρωινά που δεν μιλάμε και θέλω να σου τις χαρίσω, όλες μαζί. Να σου πω πως μου λείπεις. Η ανάσα σου στον λαιμό μου και το χέρι σου στην μέση μου. Είμαι ταραγμένη επειδή συνειδητοποιώ και παραδέχομαι πια με τα χαρτιά μου όλα ανοιχτά και χωρίς κρυμμένους άσσους πως είμαι σε θέλω. Λόγια... ε; Αυτό δεν θα έλεγες μόλις; Σαν να σε ακούω κιόλας. Σαν να σε βλέπω, σαν να σε αγγίζω.. Σαν να με κόβει το επικριτικό σου βλέμμα. Το καλύτερο που έχω να κάνω για σένα είναι να μένω σιωπηλή για να σε αφήνω να σκέφτεσαι. Η παραμικρή μου αποκάλυψη μονίμως ήταν βροντερή της αντοχής σου. Μην με πιστεύεις. Μην με πιστέψεις ποτέ. Το να δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς πως ένας άνθρωπος είναι ερωτευμένος μαζί σου έχει να κάνει με την αξιολόγηση που κάνεις στον εαυτό σου. Μόλις καταλάβεις ότι το αξίζεις τότε θα το πιστέψεις πως σε θέλω.
Δ.Π.Β
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου