το κορίτσι

Κοιτάω ώρες τώρα απέναντι αυτό το κορίτσι. Τη βλέπω κάθε μέρα να περπατάει γύρω γύρω απ΄το κρεβάτι της σαν κάτι να ψάχνει. Το μόνο που αλλάζει είναι τον ρυθμό. Άλλοτε αργά και μελαγχολικά και άλλοτε γρήγορα με εκνευρισμό .Νιώθω ότι πνίγεται. Θέλω να απλώσω το χέρι μου απέναντι  να τη σώσω .Νομίζω ότι το πρόβλημα της είναι το ίδιο της το κρεβάτι και αντί να το κοιτάξει κατάματα κάνει κύκλους γύρω του. Τόσες μέρες εκεί κλεισμένη ανησυχώ … Μα καλά κανείς δεν ψάχνει να την βρει? Ή μήπως την ψάχνουν και δεν τη βρίσκουν? Χτυπάει το τηλεφωνό μου..Εσύ είσαι .Μου φωνάζεις με μίσος ότι μ’αγαπας . Με μπερδεύεις …Τι να κρατήσω αυτό που λές ή αυτό που δείχνεις να νιώθεις? Ακούω φασαρία από μέσα. Κάτι έπεσε .Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι στο πάτωμα. Νίωθω σαν να με παρακολουθούν κάποιος το έριξε. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω εκείνη να με κοιτάει. Είμαι σίγουρη ότι μου χαμογέλασε. Τα φώτα σβήνουν.. Με φοβίζει να μην βλέπω. Πάω γρήγορα στο δωμάτιο μου ακουμπώντας τους τοίχους. Σκοντάφτω στο κρεβάτι μου και τα φώτα ανάβουν. Βλέπω εκείνη μπροστά μου να με κοιτάει επιβλητικά και να έρχεται προς το μερος μου .Όλο και πιο κοντά. Μια βαθειά ανάσα και μπαίνει μέσα μου Τρομοκρατημένη ανοίγω το τζάμι του παραθύρου μου για να δω καλύτερα απένατι .Δεν τη βλέπω πουθενά ένας τοίχος την έχει κρύψει. Νομίζω ότι αυτή τη φορά κρύφτηκε καλά .Πάρε με να μου φωνάξεις με οργή πως μ’αγαπας και εγώ θα κρατήσω μόνο ότι μου πεις…


Eva D.